ZDRADZONA - rozdział 3

ROZDZIAŁ 3

Dzisiaj świętowała swoje trzydzieste drugie urodziny. Od odejścia Kacpra minęło kilka miesięcy i przestała wierzyć, że doczeka dnia jego powrotu. Z trudem, ale pogodziła się z tym. Rzuciła się w wir pracy i żyła życiem firmy, i swojego syna. Chciała, żeby te urodziny były wyjątkowe, dlatego przygotowywała się do nich solidnie. Zamówiła wspaniały catering z dobrej restauracji, wielki tort i różne rodzaje ciast.

Kupiła dobre gatunki alkoholi. Zaprosiła ludzi z firmy i kilku znajomych ze studiów. Zabawa trwała w najlepsze a ona brylowała w towarzystwie. Pięcioletni Piotruś wytrzymał do dwudziestej trzeciej i padł. Przyciszyła muzykę i wniosła ciepłe dania. Towarzystwo bawiło się do białego rana. Kiedy zamknęła drzwi za ostatnim gościem usłyszała dźwięk swojej komórki. W skrzynce miała mnóstwo sms-ów z życzeniami urodzinowymi. Był także ten od Neli, który nie czytając skasowała od razu. Telefon zadzwonił raz jeszcze. Tym razem był to sygnał połączenia. Numer nie był jej znany więc pomyślała, że znowu Nela usiłuje się do niej dodzwonić. Odrzuciła połączenie i zabrała się za sprzątanie. Po relaksującej kąpieli wskoczyła do łóżka, żeby załapać choć kilka godzin snu. Spała niecałe dwie godziny, gdy tym razem zadzwoniono na domofon. Wściekła zerwała się z łóżka.

 - Kto tam? – warknęła.

 - Pani Anetko to ja Kwaśniewska, sąsiadka mamy. Nie odbiera pani telefonów, a stało się nieszczęście.

Natychmiast nacisnęła guzik domofonu i otworzyła drzwi wpuszczając kobietę do środka.

 - Co się stało pani Kwaśniewska?

 - Musiałam przyjechać, bo pani nie odbierała telefonu a do siostry nie znam. Mama umarła dziś w nocy. Powiadomiono mnie, bo podała mój numer telefonu. Odwiedzałam ją przez ostatni miesiąc, ale nikła w oczach. Okazało się, że miała zaawansowanego raka piersi i liczne przerzuty. Nie było już dla niej ratunku – dokończyła z wyraźną przykrością. – Któraś z was musi zająć się pogrzebem.

Aneta była w szoku. Od tej pamiętnej, telefonicznej rozmowy nie miała kontaktu z matką. Odcięła się od niej tak jak od siostry. Nie miała pojęcia, że matka jest tak poważnie chora. Zalśniły jej w oczach łzy.

 - Oczywiście, zajmę się wszystkim. Bardzo dziękuję, że się pani fatygowała. Jeśli zaczeka pani chwilkę, to ogarnę się i odwiozę panią do domu, a potem pojadę do szpitala. Który to?

 - Centrum Onkologii przy Wawelskiej piętnaście „B”. W rejestracji panią pokierują.

Obudziła Piotrusia i ubrała go szybko. Potem zajęła się sobą. Po niespełna pół godzinie wyjechały z domu. Po odwiezieniu Kwaśniewskiej pomyślała, żeby może zadzwonić do Jacka, ale uzmysłowiła sobie, że przecież i on obchodził hucznie jej urodziny i pewnie miał jeszcze w sobie trochę promili alkoholu. Zrezygnowała więc z tego pomysłu i postanowiła załatwić wszystko sama. Na szczęście była sobota i liczyła na to, że być może uda jej się załatwić akt zgonu i formalności związane z pogrzebem.

Poszło lepiej niż się spodziewała. Tu też natknęła się na zakład pogrzebowy funkcjonujący w pobliżu szpitala i pomyślała, że to chyba teraz standard. Obiecali zająć się wszystkim łącznie z trumną, którą wybrała na miejscu i kwiatami. Proboszcza parafii, do której należała mama dopadła, kiedy wychodził z kościoła po mszy i pośpiesznie wyjaśniła mu w czym rzecz.

 - Rodzinny grobowiec mamy na tutejszym cmentarzu i spoczywa w nim mój ojciec. Chodzi o to, żeby otworzyli płytę i wsunęli trumnę.

 - Chodźmy do kancelarii i tam załatwimy wszystko.

Do domu wróciła skonana niosąc śpiącego Piotrusia na rękach. Zrobiła sobie kawy i zadzwoniła do Jacka informując go o śmierci mamy i dacie pogrzebu. Do Neli nie chciała dzwonić. Napisała jej tylko krótkiego sms-a. Oczywiście siostra nie byłaby sobą, gdyby natychmiast nie oddzwoniła i to z nieznanego numeru.

 - Halo…

 - Aneta nie odkładaj słuchaw… - rozłączyła rozmowę. W dalszym ciągu miała zamiar ignorować kontakty z Nelą. Po pogrzebie ta ostatnia próbowała do niej podejść i porozmawiać, ale Aneta odwróciła się od niej z pogardą. Podziękowała sąsiadom mamy za udział w jej ostatniej drodze i zabrawszy Piotrka odjechała pośpiesznie do domu.

Dwa lata później, pierwszego września odprowadzała swoje dziecko do szkoły. Nawet nie zauważyła, kiedy minęło te siedem lat. Patrzyła na synka pełnym miłości wzrokiem i wzdychała, że umknęło jej tyle rzeczy z nim związanych. Był taki podobny do Sławka… Z biegiem lat pogodziła się z tą bolesną stratą, także z jego zdradą. Może nie wybaczyła mu, ale znacznie spokojniej podchodziła do przeszłości.

Część oficjalna i organizacyjna skończyła się. Dzieci uzbrojone w plany lekcji wraz z rodzicami wyszły ze szkoły. Aneta zabrała syna na lody a potem na spacer do parku. Przyjemnie spędzili ten dzień tylko we dwoje. Od jutra miało się dla niego zacząć wczesne wstawanie, pakowanie plecaka i odrabianie lekcji.

Wieczorem weszła pod prysznic. Namydlając ciało dotarła do pachy. Między nią a lewą piersią wyraźnie wyczuła spory guz. Przeraziła się. Potem z dziesięć razy dotykała tego miejsca chcąc się upewnić, czy nie ma jakichś omamów. Guz jednak był i nie chciał zniknąć.

Następnego dnia odprowadziła Piotrka do szkoły i pojechała do przychodni onkologicznej. Była zdenerwowana. Od kobiety w rejestracji dowiedziała się, że na konsultacje trzeba czekać trzy tygodnie. Nie mogła sobie na to pozwolić. Musiała wiedzieć jak najszybciej, czy to jest zwykły tłuszczak, włókniak, czy coś złośliwego. Niewykluczone, że po mamie odziedziczyła skłonność do takich chorób. Zapisano ją, ale wychodząc z przychodni postanowiła dotrzeć na prywatną wizytę. W internecie znalazła nawet kilku lekarzy, o których internauci wypowiadali się w samych superlatywach. Wybrała jednego z nich zaznaczając pod dzisiejszą datą godzinę wizyty.

Szła na tę wizytę jak na ścięcie. Bała się tego, co może usłyszeć. Lekarz okazał się bardzo miły i dzięki niemu odprężyła się trochę. Powiedziała mu, że odkryła ten guz wczoraj i jest śmiertelnie przerażona. Lekarz zbadał ją. Wyczuł wielkość i twardość guza. Zauważył zmieniony kolor brodawki i słabą, podbarwioną krwią wydzielinę z niej. Od razu wykonał jej USG. Trochę się zmartwił tym, co ujrzał na ekranie.

 - Zaraz zrobię biopsję. Wtedy będę miał stuprocentową pewność.

Bolało, ale zacisnęła zęby i jakoś wytrzymała to nieprzyjemne badanie. Lekarz kazał jej się ubrać i usiąść naprzeciwko siebie.

Spojrzał Anecie w oczy. Były przerażone i patrzyły na niego z wyczekiwaniem.

 - Nie będę owijał w bawełnę. Podejrzewam, że to złośliwa zmiana w dodatku bardzo duża. Trzeba działać szybko. Z całą pewnością nie jest to tłuszczak ani włókniak. Guz umiejscowił się w pobliżu węzłów chłonnych i sądzę, że już je zaatakował. Jutro będę znał wynik biopsji i wtedy zadzwonię do pani, żeby umówić się na kolejną wizytę. Niestety trzeba będzie operować. Pracuje pani? – Kiwnęła twierdząco głową. – W takim razie koniecznie musi pani porozmawiać ze swoim szefem o dłuższej absencji w pracy. Najpierw wykonamy zabieg a potem będziemy musieli wprowadzić chemio i radioterapię.

 - Ale ja mam małe dziecko… - wykrztusiła z dezaprobatą jakby miał to być argument przed uniknięciem operacji.

 - W takim razie ma pani dla kogo żyć i musi walczyć. Postaram się zadzwonić do pani jutro do południa.

Wyszła od lekarza zdruzgotana. Nie sądziła, że to jest aż tak poważne. Miała mętlik w głowie, bo nie wiedziała co robić. W firmie na pewno zrozumieją jej sytuację, ale z kim zostawi Piotrusia? Jest jeszcze za mały, żeby samodzielnie chodzić do szkoły. Ktoś musi go zaprowadzać i przyprowadzać. Nie miała w pobliżu nikogo z rodziny a raczej miała tylko Nelę. Przez trzy dni biła się z myślami nie wiedząc co zrobić. Znała już wynik biopsji, która potwierdziła podejrzenia lekarza. Miała też skierowanie na oddział szpitalny z wyznaczonym terminem zabiegu. W końcu zdawszy sobie sprawę z dramatyzmu całej sytuacji wybrała numer Neli. Nie mogła dopuścić, żeby siostra po raz nie wiadomo który zarzucała ją błaganiami o wybaczenie, bezsensownym kajaniem się i biciem w piersi. Ta rozmowa miała być bardzo konkretna i przeraźliwie rzeczowa. Jak tylko usłyszała jej zdziwiony głos od razu przejęła inicjatywę.

 - Dzwonię do ciebie, bo jestem pod ścianą i nie bardzo wiem jak z tego wybrnąć.

 - A coś się stało?

 - Nie chodzi tu właściwie o mnie, ale o Piotrka.

 - A co z nim? – najwyraźniej mocno się przejęła a w jej głosie brzmiało zaniepokojenie.

 - Nic mu się nie stało… Chodzi o to, czy mogłabyś go zabrać do siebie na kilka dni. Muszę iść na jakiś czas do szpitala i nie mam go z kim zostawić – zadrżał jej głos. Już wiedziała, że ta rozmowa nie będzie ani chłodna, ani rzeczowa. Nie panowała nad emocjami i rozpłakała się. – Muszę się poddać całkowitej mastektomii. Mam ogromnego guza, którego muszą wyciąć, a potem jeszcze czeka mnie chemia.

Nela nie wypytywała już o nic więcej. Zadała tylko jedno pytanie.

 - Mogę do ciebie przyjechać? – słyszała ciężki oddech siostry i pociąganie nosem. Aneta była tak oszołomiona tym pytaniem, że nie miała siły jej odmówić. Była przerażona tym, co miało ją czekać.

 - Tak…

Nela rozłączyła się. Pół godziny później naciskała guzik domofonu. Aneta wpuściła ją ale wciąż trzymała się na dystans. Nie chciała żadnego rzucania się na szyję, obściskiwania i przeprosin. Nela przywitała się tylko krótkim „cześć”, zdjęła buty i weszła do salonu.

 - Zaparzę nam melisy. To nas trochę uspokoi. A gdzie Piotruś?

 - W swoim pokoju. Zaraz go zawołam.

Piotr szarmancko przywitał się z Nelą uświadomiony, że to jego ciocia, siostra mamy. Był zbyt mały, żeby ją zapamiętać.

 - Od jutra Piotruś ciocia będzie cię zaprowadzać i przyprowadzać ze szkoły. Ja muszę na kilka dni pójść do szpitala na badania i nie mogę cię zostawić samego. Bądź grzeczny i słuchaj się cioci Neli. Możesz zostać na noc?

 - Zostanę i jutro zawiozę cię do szpitala. Teraz może odpocznij a ja tu trochę ogarnę. 

Aneta ułożyła się na kanapie i nakryła kocem. Była zestresowana i czuła się słabo. Spod przymrużonych powiek obserwowała myjącą górę brudnych naczyń Nelę. Robiła to szybko i sprawnie. Wytarła blaty i stół, by za chwilę zmyć podłogę. Ostatni raz Aneta widziała ją na pogrzebie mamy. Od tego czasu bardzo się zmieniła i to na gorsze. Była dwa lata młodsza, ale przez to, że jej twarz pokrywała teraz siateczka zmarszczek, ciężkie powieki zmniejszyły znacznie jej ładne kiedyś oczy i sporo przybrała na wadze, wydawała się o co najmniej dziesięć lat starsza. Jej skromny ubiór i zaniedbane, dłuższe niż zwykle włosy świadczyły o tym, że nie przelewa jej się zbytnio.

Przeszła z kuchni do łazienki i nastawiła pranie. Potem przysiadła w fotelu upijając łyk przestygłej już melisy.

 - Pracujesz gdzieś? Jeśli tak, to chyba nie było dobrym pomysłem obarczanie cię opieką nad Piotrusiem.

 - Nie pracuję niestety. Od jakiegoś czasu jestem na zasiłku dla bezrobotnych. Wciąż szukam i rozsyłam CV. Nie mam szczęścia. Rynek nasycił się już informatykami.

 - Jeśli z tego wyjdę… - głos uwiązł Anecie w gardle a w oczach pokazały się łzy. – Jeśli z tego wyjdę, na pewno będę mogła ci pomóc. Zatrudnię cię we własnej firmie. Dobry informatyk zawsze się przyda.

 - Nie musisz tego robić. Nie musisz mi się za nic odwdzięczać. Jestem pewna, że leczenie przyniesie pozytywne skutki. Ty tylko musisz chcieć żyć i walczyć.