AZYL - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

Miał dość na dzisiaj. Zamknął salę konferencyjną i odniósł klucz do recepcji. Czuł jak mokra od potu koszula lepi mu się do pleców. Mimo tego dyskomfortu odczuwał satysfakcję. Dwanaście umów klepniętych. Jutro jeszcze siedem spotkań na mieście i będzie mógł odtrąbić sukces. Pamiętał, że dzisiaj musi dotrzeć do rodziców i pogadać z ojcem o zastępstwie. Zanim doszedł do swojego gabinetu zajrzał do dyrektora HR. Olszański był od wieków jego najlepszym przyjacielem. Kiedyś obaj szaleli w najlepszych klubach stolicy niejednokrotnie lądując po takich suto zakrapianych imprezach z przygodnie poznanymi kobietami w jakichś hotelach wynajmujących pokoje na jedną noc. Teraz wydawało mu się to strasznie odległe. Po rozstaniu z Pauliną nagle przestało bawić go takie życie. Sebastian jeszcze długo próbował go namówić na jakieś szaleństwo, ale on permanentnie odmawiał. W końcu i Olszański odpuścił. Obaj skupili się na pracy tylko od czasu do czasu spędzając razem czas na korcie, czy boisku do koszykówki.

Zastał przyjaciela pochylonego nad dokumentami i przywitawszy się z nim ciężko klapnął na krześle naprzeciwko niego. Olszański utkwił w nim wzrok wyrażający pytanie.

 - Coś taki zmarnowany? Źle się czujesz? Wyglądasz dość blado…

 - Cały dzień gadałem non stop i aż dziwne, że nie ochrypłem. Przyszedłem ci powiedzieć, że pojutrze wyjeżdżam na urlop i nie będzie mnie co najmniej przez dwa tygodnie. Muszę odpocząć, bo jeśli tego nie zrobię, to w końcu padnę. Do ciebie mam prośbę, żebyś był czujny i trzymał rękę na pulsie szczególnie jeśli chodzi o Alexa. Z nim nigdy nic nie wiadomo. Zastąpi mnie ojciec i gdyby miał z czymś problemy, to pomóż mu, albo zadzwoń do mnie.

 - Nie ma sprawy stary, ale muszę przyznać, że trochę jestem rozczarowany. Po cichu liczyłem na wspólny wyjazd do jakiegoś nadmorskiego kurortu.

Dobrzański posłał mu ironiczny uśmiech.

 - Seba, dobrze wiesz, że nadmorskich kurortów to ja mam po kokardę. Przez siedem lat nie robiłem nic innego, tylko jeździłem do nadmorskich kurortów aż wyszły mi bokiem.

 - To dokąd ty się wybierasz?

 - Do jednej z samotni mistrza Pshemko.

Ta odpowiedź nieco wbiła HR-owca w fotel i przez chwilę nie potrafił sformułować zdania. W końcu wykrztusił – żartujesz? A co ty tam będziesz robił? Przecież te wszystkie miejsca, do których on jeździ pozbawione są jakichkolwiek atrakcji. Z tego co on opowiada, to tylko jakieś cztery żywioły, do porządnej knajpy daleko a co do atrakcyjnych panienek, to kompletna posucha. Jedyne, co można tam robić, to medytować tak jak on.

 - I o to właśnie chodzi Sebastian. Ja potrzebuję się uspokoić. Ostatnio jak sam wiesz, żyłem w ciągłym stresie. Od dwóch lat nie miałem urlopu. Najwyższy czas zadbać o higienę nerwów. Jak to powiedział Immanuel Kant „Niebo gwiaździste nade mną i prawo moralne we mnie”. Zwłaszcza tego pierwszego będę się trzymał i co wieczór będę wgapiał się w to niebo, żeby ukoić nerwy. – Kadrowy bez przekonania pokręcił głową. Nie miał pojęcia, skąd się wziął u przyjaciela ten filozoficzny nastrój.

Pożegnali się uściskiem dłoni. Marek spakował teczkę i już bez zwłoki ruszył do rodziców.

Pshemko zmiótł wszystko z talerzy z wielkim apetytem, choć dania były proste i niewyszukane, ale bardzo smaczne. Wraz z Ulą niosącą w termosie gorącą czekoladę wyszedł na parking. Na teren kempingowy nie mógł wjechać więc wyjął tylko walizkę na kółkach z bagażnika i wolnym krokiem podążył w towarzystwie Urszuli do „swojego” domku.

 - Jak ci się wiodło przez ten rok? – zapytał cicho. – Chyba nie najlepiej, bo nadal w twoich oczach dominuje smutek a na twarzy brak uśmiechu. – Ula westchnęła żałośnie pochylając głowę w dół. Nie chciała, żeby Pshemko zauważył jej łzy, które spłynęły po policzkach.

 - Nie mogę się otrząsnąć z tej traumy, którą przeżyłyśmy, ale z Beatką jest jeszcze gorzej. Ona nadal ma koszmary, bo wciąż pamięta ten okropny widok umierającego taty. Do dziś nie mogę sobie wybaczyć, że zostawiłam ją samą z ciężko chorym ojcem. Jak mogłam do tego dopuścić, przecież ona była taka mała. Miała zaledwie cztery lata i wciąż pamięta tę straszną śmierć i to, że krzyczała przez cały czas, gdy konał.

Jej piersią wstrząsnął szloch. Już nie panowała nad emocjami. Wezbrały w niej tak jak wtedy, gdy po raz pierwszy opowiadała mu tę historię. Mistrz zatrzymał się. Wyjął z kieszeni chusteczkę i podał dziewczynie.

 - Bardzo wam współczuję Urszulo. Przykro mi, że to nadal w tobie siedzi, a co gorsza, siedzi w Beacie.

 - Myślałam, że czas zrobi swoje, - odpowiedziała łamiącym się głosem - że ona w końcu zapomni, ale tak się nie dzieje. Przyjeżdżamy tu głównie ze względu na nią. To taki nasz mały azyl. Tu Beatka poznaje inne dzieci, bawi się z nimi i trochę lepiej sypia. Kiedy jednak wracamy do Rysiowa, wszystko odżywa na nowo. To prawdziwy koszmar. Już nie wiem, jak mam z tym walczyć – rozłożyła bezradnie ręce.

 - A może tam w domu ty ją za bardzo izolujesz? Może powinnaś zapisać ją do przedszkola? Chronisz ją jak kwoka swoje pisklęta i to może nie jest dla niej dobre, bo nasila w niej te złe wspomnienia. Podjęłaś pracę? – Ula przecząco pokręciła głową.

 - Trzęsę się nad Betti i boję się, że jak zostanie sama, to dostanie ataku paniki.

 - Nie dostanie, a ty jesteś zbyt opiekuńcza i nie pozwalasz jej rozwinąć skrzydeł. Jak w ogóle dajesz radę przeżyć za tę skromną rentę po tacie? Nie szkoda ci tych lat i tej ciężkiej nauki na uczelni? Przecież w jakimś celu zrobiłaś te dyplomy z ekonomii i finansów. Chcesz to wszystko zmarnować?

 - Nie chcę Pshemko. Zbyt surowo mnie oceniasz. Ja po prostu, po prostu…, nie jestem jeszcze gotowa.

 - Nigdy nie będziesz gotowa, jeśli nadal będziesz mieć takie podejście. Źle robisz, bo nie tędy droga – rozejrzał się i zauważył prześwitujące między drzewami spadziste dachy domków. – Już prawie doszliśmy. Stęskniłem się za tym miejscem.

Dotarli wreszcie do tego właściwego, najdalej położonego w stosunku do innych. Pshemko otworzył drzwi i przepuścił przodem Ulę. Ona postawiła na stole termos z czekoladą i otworzyła na oścież okna, by wpuścić nieco słońca.

 - Mam nadzieję mistrzu, że ten pobyt będzie równie udany, co poprzednie. Kolacja o dziewiętnastej, a śniadania i obiady bez zmian to znaczy od ósmej do dziewiątej i od trzynastej do czternastej. Oczywiście jak przyjdziesz później to nic się nie stanie.

 - Dziękuję duszko, a ty obiecaj mi, że przemyślisz to, co powiedziałem – podszedł do niej i schwycił jej dłonie.

 - Obiecuję – wyszeptała i zarumieniona spuściła głowę. – Myślę, że masz dużo racji. Do zobaczenia. Nie przeszkadzam ci już.

Wracając od Pshemko wstąpiła jeszcze na plac zabaw. Zawsze czuła niepokój, kiedy zostawiała Betti samą, ale wyglądało na to, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Gromadka dzieci pod czujnym okiem ich mam zgodnie korzystała z huśtawek, zjeżdżalni i ogromnej piaskownicy. Betti zauważyła siostrę i podbiegła do niej.

Ula przykucnęła a mała przytuliła się mocno obejmując ją za szyję.

 - Ulcia, muszę już iść?

 - Nie kochanie. Do kolacji jeszcze daleko i jeśli dobrze się bawisz, to możesz zostać. Później przyjdę po ciebie. Pamiętaj, żeby się nie oddalać.

 - Pamiętam. Przecież jestem już duża, prawda?

 - Prawda – Ula ucałowała jej czółko z miłością. – No to biegnij a ja wracam do pracy. Aaa…, zapomniałam ci powiedzieć. Wujcio Pshemko przyjechał i pytał o ciebie. Przywitasz się z nim na kolacji.

 - Naprawdę? – oczy Betti zrobiły się wielkie i okrągłe ze zdumienia. – Bardzo go lubię. Jest fajny, mądry i tak ładnie rysuje.

 - Ja też go bardzo lubię. No, – podniosła się z trawy - wracaj do dzieci.

Postała jeszcze chwilkę patrząc jak Betti dołącza do tej wesołej gromadki, a potem skierowała swoje kroki do budynku głównego.

Siostra była dla niej wszystkim. Zaczęła żyć w najgorszym dla siebie momencie, bo tuż po jej urodzeniu mama dostała krwotoku, którego nie potrafiono zatamować i wykrwawiała się na śmierć. W obecności kilku lekarzy i pielęgniarek gasła w oczach, a oni nie mogli już nic zrobić i tylko bezradnie rozkładali ręce. Mama nie była już najmłodsza a Beatka dzieckiem zupełnie nieplanowanym. Mimo to Ula bardzo się cieszyła, że będzie miała rodzeństwo. Przez ponad dwadzieścia lat była jedynaczką i uważała, że pojawienie się takiej małej istotki będzie dobrą odmianą w życiu rodziny. Ta radość została przerwana brutalnie i nagle. Mama nie opuściła już szpitala żywa. Zmarła na sali porodowej, a oni nawet nie mogli się z nią pożegnać. To był ogromny cios zwłaszcza dla taty. Tak naprawdę nigdy nie pozbierał się po śmierci żony. Ula musiała zająć się praktycznie wszystkim. Pogrzebem, stypą, opieką nad niemowlakiem i zrozpaczonym ojcem, który od tego nieszczęsnego dnia zaczął gwałtownie podupadać na zdrowiu. Jego serce w każdej minucie wykonywało tytaniczną pracę, żeby mógł oddychać i żyć. Dnia, w którym obie go straciły nie zapomni nigdy. Rano jechała do Warszawy. Tata znalazł jakieś ogłoszenie w gazecie, że firma zajmująca się funduszami inwestycyjnymi poszukuje ekonomistów i nalegał, żeby pojechała. Nie bardzo miała na to ochotę i jakieś niejasne przeczucia, ale nie potrafiła ich skonkretyzować. On wciąż naciskał. Zapewniał, że czuje się dobrze i zajmie się czteroletnią Betti. W końcu spakowała do teczki dokumenty i ruszyła na przystanek. Rozmowa kwalifikacyjna przebiegła szybko, sprawnie i zakończyła się tak jak setki innych, wcześniejszych. „Odezwiemy się do pani”. Już przestała liczyć ile razy słyszała tę utartą formułkę. Wiedziała, że jej nie przyjmą. Nie powalała wyglądem. Nie wpisywała się w standardy firm, do których aplikowała. Okulary w niemodnych oprawkach, grube szkła i aparat na zębach. Do tego skromne ubranie kupione na bazarku. Jej widok najwyraźniej odstręczał potencjalnych pracodawców, mimo że była gruntownie wykształconą ekonomistką znającą się na finansach z certyfikatami kursów, które zaliczyła, dyplomem renomowanej uczelni, którą ukończyła z wyróżnieniem i licznymi nagrodami dziekańskimi.

Do Rysiowa wracała zniechęcona. Zbliżając się do domu zauważyła karetkę pogotowia i liczny tłum gapiów. Zaczęła biec. Z daleka słyszała przeraźliwy krzyk Betti, który wkręcał się w mózg jak wiertło. Wpadła na podwórko roztrącając tłum gapiów. Zauważyła Maćka, swojego przyjaciela od zawsze, który trzymał na rękach Beatkę i usiłował ją uspokoić. Dopadła do niego wyrywając mu z rąk siostrę. Przytuliła ją mocno do siebie powtarzając w kółko „co z tatą, co z tatą…” Maciek objął je obie. Na schodach pojawili się sanitariusze z noszami, na których przykryty prześcieradłem leżał Józef Cieplak. Z Betti na rękach podbiegła do noszy zdzierając białą płachtę i krzycząc: „tato!, tato! Żyjesz, prawda? Żyjesz?” Podszedł do niej lekarz i odciągnął ją od noszy. Złapał za ramiona i powiedział, że tata zmarł, że już się nie obudzi.

 - To rozległy zawał proszę pani. Jego serce pękło.

 - Dlaczego ma czarną twarz…?

 - To krew. Nastąpiło zatrzymanie krążenia i cała krew uderzyła do głowy. Za kilka godzin będzie wyglądał normalnie. Proszę usiąść. Podam pani zastrzyk na uspokojenie. Małej też przyda się niewielka dawka. Wciąż krzyczy i jest w dużym szoku.

Potem dowiedziała się, że to właśnie krzyk Betti zaalarmował sąsiadów a przede wszystkim Maćka, który mieszkał naprzeciwko. To on zastał krzyczącą Beatkę stojącą przy łóżku taty i szarpiącą jego martwe ciało, i to on wezwał pogotowie. Ula nie przespała tej nocy. Siedziała przy łóżeczku siostry, która zapadała w krótkie drzemki i budziła się z krzykiem. Od tej pory minęły prawie dwa lata i niewiele zmieniło się pod tym względem. Beatka nadal miewała koszmary i krzyczała po kilka razy w nocy. Od tego traumatycznego dla nich obu dnia Ula nigdy nie zostawiała siostry samej lub pod czyjąś opieką. Wyjątek robiła tylko tutaj, bo tu Betti odżywała, uspokajała się i potrafiła nawiązywać przyjaźnie. Tak jak mówiła Pshemko, tu był ich mały azyl, który pozwalał na chwilę zapomnieć o przeszłości i dodatkowo zasilić domowy budżet podczas wakacyjnego sezonu.