MIĘDZY NIEBEM A ZIEMIĄ - rozdział 5

ROZDZIAŁ 5

Na miejsce dojechała w ciągu sześciu godzin. Już we Władysławowie zatrzymała się przed jednym z tutejszych dyskontów i zostawiwszy ojca ze śpiącą Agatą zrobiła spore zaopatrzenie.

Dom stał niewzruszenie tak jak go zostawiła. Wniósłszy wraz z ojcem bagaże i dziecko zabrała się za otwieranie okiennic i wietrzenie pomieszczeń. Ogródek jeszcze bardziej zarósł chwastami, co zdopingowało ją do zrobienia z tym porządku. Miała sporo planów do zrealizowania w ciągu tego pobytu. Jednym z nich było postawienie małej wędzarni w ogrodzie właśnie. Tu musiała poradzić się Nikodema. Priorytetem jednak było przygotowanie pokoi na pierwszą turę letników. Była zadowolona, że namówiła ojca na ten wyjazd. Jak na razie cieszył się dobrym zdrowiem i na nic nie narzekał, a jego pomoc w pracach domowych i w opiekowaniu się wnuczką była nieoceniona.

Następnego dnia po nakarmieniu małej i po solidnym śniadaniu pojechali na cmentarz. Zdziwiła się trochę widząc świeże kwiaty na grobie Leszka, ale zaraz pomyślała, że to pewnie Janki Szymczykowej zasługa. Była wdzięczna i jej i Nikodemowi, bo nie dość, że dopilnowali jej domu, to jeszcze pamiętali o Leszku.

Uprzątnęła trochę z nagrobnej płyty i włożyła do wazonów kwiaty. Cieplak zapalił znicze. Wyjęła dziecko z nosidełka i zadumała się nad grobem. Pomyślała, że teraz mogliby być tacy szczęśliwi, a dziecko jeszcze bardziej wzmocniłoby ich miłość. – Gdybyś posłuchał swoich przeczuć i moich, teraz żyłbyś… Za młodo oddałeś życie kochanie. Czy chęć dorobienia się za wszelką cenę była od niego ważniejsza? – otarła płynące po policzkach łzy. – Mogłabym klepać do końca życia najgorszą biedę byle z tobą… Wracajmy tato. Musimy jeszcze zajechać do Szymczyków. Chcę im podziękować za opiekę nad domem i poprosić Nikodema o pomoc w budowie wędzarni. Uwędzimy trochę ryb i zabierzemy do Rysiowa. Zawsze będzie to jakaś odmiana w menu.

I Nikodem i Janka byli w domu. Ucieszyli się na widok Uli, Józefa i małej Agatki, której nie widzieli jeszcze.

 - Jaka ona śliczna, ale trudno by mi było powiedzieć, do którego z was bardziej podobna – rozczulała się Janka. – Wzięła od was wszystko co najlepsze. No chodź do cioci maleńka – wzięła dziecko na ręce i przytuliła. – Jesteś taka grzeczna i nie płaczesz – mówiła pieszczotliwie. – Ma twoje oczy. Zobaczysz, że wyrośnie na prawdziwą piękność.

 - A ja mam do ciebie Nikodem wielką prośbę. Chcę w ogródku za domem postawić małą wędzarnię. Uwędziłabym trochę ryb, żeby zaspokoić nasze potrzeby, bo raczej nie na sprzedaż. Oczywiście nie mam pojęcia jak miałaby wyglądać taka wędzarnia, ale na pewno powinna być mniejsza niż ta, którą wy macie. Doradziłbyś mi jakie materiały kupić do jej postawienia? Pomyślałam sobie, że być może koledzy Leszka mogliby odsprzedać mi od czasu do czasu trochę świeżych ryb z połowu. Zapłaciłabym więcej niż dają w hurtowni. Myślisz, że zgodziliby się?

 - No pewnie. Ja sam chętnie ci coś odpalę. Pogadam z nimi a o wędzarnię się nie martw. Nawet jutro możemy jechać po materiały, nie ma problemu.

 - Może być. Od jutra mam wprawdzie letników, ale tata zostanie z Agatą i poczeka na nich.

Wędzarnia stanęła w ogrodzie już następnego dnia. Po prostu udało im się kupić gotową, a do niej także termostat i cały wór trocin z drzew owocowych, bo ponoć są najlepsze. Nikodem pokazał im jak ją obsługiwać. Cieplak bardzo się zapalił do tego zajęcia i zadeklarował, że to właśnie on będzie wędził rybki, bo Ula i tak ma dużo roboty.

Przyjechali letnicy. Ula rozdzieliła im pokoje i odpowiedziała na ich pytania dotyczące głównie tego, gdzie tu można dobrze i niedrogo zjeść. Objaśniła im też, że obok tarasu stoi duży grill, z którego mogą korzystać podobnie jak ze sporego paleniska, w którym mogą piec kiełbaski, czy ziemniaki.

Dwa razy w tygodniu jeździła do portu. Zaprzyjaźnieni rybacy bez problemu zaopatrywali ją w świeże ryby. Skrzynia wystarczała na jeden wsad do wędzarni. Cieplak z zapałem czyścił tłuste dorsze, makrele czy śledzie, zasypywał je na noc solą, suszył i przygotowywał do wędzenia. Wystarczyły trzy godziny, by uzyskać pyszną rybę. Część śledzi Ula panierowała, smażyła i wkładała w słoiki wypełniając je przygotowaną wcześniej zalewą octową. Zarówno ona jak i Józef nie narzekali na brak roboty. Powoli też, ale sukcesywnie oboje oczyszczali ogród.

Maciek podszedł do bramy i otworzył ją na oścież. Miał zamiar jechać dzisiaj do Warszawy i porozwozić rozliczenia firmom, które złożyły u niego zlecenia. Była ósma rano. Bardziej z nawyku zerknął na dom Cieplaków i zamarł.

 - O jasna cholera! – zaklął głośno. – Ulka się wścieknie! – wyjął komórkę z kieszeni i przeszedł na drugą stronę ulicy. Lewa strona ogrodzenia była w kompletnej ruinie. Wyrwane z ziemi osadzone wcześniej na betonowym cokole metalowe słupki leżały pokotem, a przylegający jedną ze ścian do ogrodzenia garaż ział ogromną dziurą. Wyglądało to tak jakby ktoś z całej siły uderzył w ścianę i najzwyczajniej ją rozwalił. Maciek przekręcił klucz w furtce i wszedł na teren posesji. Niemal biegł wzdłuż całego ogrodzenia, w którym nie zachował się ani jeden słupek a siatka leżała teraz na ziemi zdeformowana i nie nadająca się już do niczego. Obfotografował ten ogrom zniszczeń, a potem poszedł na sąsiednią działkę. Nie zastał tam jednak żywej duszy. Wykonał więc jeszcze jedno zdjęcie tym razem tablicy informacyjnej, na której podano informacje o budowie, nazwisko inwestora i jego telefon. Szybko wybrał numer przyjaciółki.

 - Nie uwierzysz… - powiedział, kiedy odebrała. – Jak stoisz, to lepiej usiądź. – Tu opowiedział jej czego jest właśnie świadkiem. – Zrobiłem zdjęcia i zaraz ci prześlę. Na ostatnim masz nazwisko i numer telefonu inwestora. Musisz do niego zadzwonić. On jest odpowiedzialny za te zniszczenia i powinien je naprawić.

 - Dzięki Maciuś. Prześlij te fotki, a ja zaraz dzwonię. Jak można w taki sposób naruszyć czyjąś prywatność? To zwyczajne chamstwo.

Spisała numer telefonu ze zdjęcia i wybrała go. Ktoś odebrał niemal natychmiast.

 - Marek Dobrzański, słucham.

 - Dzień dobry panu – przywitała się lodowatym tonem nie siląc się na uprzejmości. - Z tej strony Urszula Strzelecka. Nie zna mnie pan, ani ja pana. Powiem tylko, że jestem pańską sąsiadką, a raczej mój dom sąsiaduje z pana działką. Niestety nie ma mnie w tej chwili w nim, bo wyjechałam na urlop, ale sąsiad z naprzeciwka zadzwonił do mnie i przesłał mi kilka zdjęć. Myślę, że i pana zainteresują. Po naszej rozmowie prześlę je panu. Pańscy ludzie zdewastowali nam doszczętnie ogrodzenie i rozwalili ścianę garażu. Jest w nim ogromna dziura – mówiła rozdrażnionym głosem. – Jak można tak potraktować czyjąś własność? Nie ma pan kontroli nad ludźmi? Nie wie, co się dzieje na budowie? To doprawdy skandal. Oczekuję od pana natychmiastowej reakcji. Spodziewam się postawienia nowego ogrodzenia i naprawienia ściany garażu. Jeśli pan tego nie zrobi pozwę pana do sądu i zażądam wysokiego odszkodowania.

 - Ja bardzo panią przepraszam, ale od kilku dni nie byłem na budowie. Wiem tylko, że miał na dniach wjechać tam ciężki sprzęt, żeby zrobić wykop pod fundamenty. Mogę obiecać, że zajmę się tą sprawą.

 - Nie potrzebuję pana obietnic - wysyczała. - Potrzebuję stuprocentowego zapewnienia, że pan naprawi wszelkie szkody.

 - Ma pani cięty język, ale nie dziwię się, bo każdy na pani miejscu by się zdenerwował. Proszę przesłać mi te zdjęcia, a ja wszystkim się zajmę.

 - Do widzenia – burknęła.

Po chwili oglądał już skalę zniszczeń. – Ani chybi kierowca koparki się nawalił, bo po trzeźwemu nie przejechałby po płocie. Pojadę im po premiach to zbiorą się do kupy, a kierowcę wywalę na zbity pysk. Pięknie się spisał. Strat na jakieś trzydzieści tysięcy. Nie daruję…

Natychmiast skontaktował się z kierownikiem budowy. Zapytał, czy jest na miejscu. Kiedy usłyszał od niego, że wczoraj trochę zabalowali i dopiero się tam wybiera po prostu się wściekł.

 - Do jasnej cholery, za co ja wam płacę?! Właśnie miałem wielce nieprzyjemną rozmowę z właścicielką tej posesji obok. Pana pracownik, ten od koparki przejechał po jej ogrodzeniu. Zniszczył je doszczętnie i wywalił wielką dziurę w ścianie garażu. Straty szacuję na około trzydzieści tysięcy, które pan zapłaci ze swojej kieszeni i to jak najprędzej. Proszę ściągać ludzi do roboty i zakupić stosowne materiały. Widzimy się za dwie godziny.

Namówił na ten wyjazd Sebastiana. Chyba nigdy w życiu nie był tak sfrustrowany i wzburzony. Już na miejscu jak ogarnął skalę problemu ciśnienie skoczyło mu jeszcze bardziej.

 - Do końca dniówki ma być wszystko naprawione. Nie będzie żadnych premii, chociaż wam to obiecałem. Nie będę dłużej tolerował takiego zachowania. Chcecie się napić, zróbcie to w domu a nie na placu budowy. Jutro zgłosi się pan u mnie w firmie – zwrócił się do kierownika – wraz z rozliczeniami. Zapłacę za to, co zrobiliście do tej pory, chociaż za bardzo się nie rozwinęliście. Rezygnuję z waszych usług. Mam powyżej uszu waszej fuszerki. Myślałem, że pan i pańscy ludzie jesteście bardziej odpowiedzialni. Kupił pan słupki i siatkę? Jest cement i cegły? Jeśli tak, to do roboty.

Pod koniec dniówki ponownie pojawił się na placu budowy. Ogrodzenie zostało postawione i właśnie kończyli tynkować garaż. Wyglądało to dobrze. Podszedł do niego kierownik i poprosił, żeby nie rezygnował z ich usług.

 - Kierowcę koparki już zwolniłem. Od jutra będzie nowy, bardziej rozsądny. Zapewniam pana, że już nigdy nie powtórzy się podobna sytuacja. Od jutra zaczniemy solidnie kopać i zrobimy wszystko tak jak pan sobie życzy. Przysięgam.

 - Mam nadzieję – odpowiedział Dobrzański marszcząc czoło. – Nie jest miło wysłuchiwać pod swoim adresem, że jest się nieodpowiedzialnym, a to właśnie usłyszałem. Jesteście fachowcami i przecież nie wymagam od was niemożliwego. Macie tylko trzymać się projektu i wykonywać wszystko zgodnie z nim. Daje panu ostatnią szansę. Jeśli jeszcze raz pańscy ludzie wywiną taki numer nie będę już taki grzeczny.

Pożegnał się z mężczyzną i wsiadł do Lexusa. Wyjął komórkę i wybrał numer Uli. Chyba nie zorientowała się kto dzwoni, bo miłym, ciepłym i łagodnym głosem odpowiedziała:

 - Halo. Urszula Strzelecka, w czym mogę pomóc?

 - Dobry wieczór pani Urszulo, Marek Dobrzański się kłania. Chciałem panią tylko poinformować, że ogrodzenie już stoi i garaż też naprawiony. Jeszcze raz bardzo panią przepraszam za ten godny ubolewania incydent. To się już więcej nie powtórzy.

 - Dziękuję – odpowiedziała już bardziej szorstko. – Nie sądziłam, że to się uda naprawić w ciągu jednego dnia, ale bardzo mnie to cieszy. Jeśli to wszystko, to pożegnam się, bo jestem dość zajęta.

 - Tak, to wszystko. Przepraszam raz jeszcze. Dobranoc.

 - Dobranoc.

 – Czy ona dla wszystkich jest taka nieprzyjemna, czy tylko dla mnie? Chyba jest dość młoda. Ciekawe jak wygląda? Może ma wygląd prawdziwej zołzy, chociaż przecież to nie reguła. Paulina była piękna i była zołzą z krwi i kości. Pewnie niedługo wróci z tego urlopu i będę miał okazję ją poznać. Najważniejsze jednak, że naprawili te zniszczenia. Dzisiaj to był priorytet.

Roboty ziemne jednak nie posuwały się w tempie, w jakim by Marek sobie tego życzył. Koparka podczas pracy natknęła się na stare ławy fundamentowe pozostawione po wyburzeniu stojącego tu kiedyś domostwa i trzeba było je usunąć. Kiedy na początku października Ula wróciła do domu koparka nadal pogłębiała wykop. Wjechała na podwórze i poprosiła ojca, żeby zabrał Agatę do domu.

 - Za chwilę dołączę do ciebie, ale muszę coś zobaczyć.

Zamknęła bramę i wyszła przez furtkę. Przed posesją stał srebrny Lexus, o drzwi którego opierał się elegancko ubrany mężczyzna konferując z człowiekiem w roboczym kombinezonie. – To chyba ten Dobrzański – pomyślała. – Wygląda na majętnego i to pewnie dlatego sądzi, że wolno mu więcej niż innym.

 - Przepraszam bardzo. To pan jest Markiem Dobrzańskim? – zapytała. Mężczyzna odwrócił się gwałtownie i wbił w nią spojrzenie swoich szarych oczu.

 - Tak, to ja a pani…?

 - Urszula Strzelecka – uścisnęła jego wyciągniętą dłoń.

 - A więc to pani jest moją sąsiadką.

 - Tak naprawdę to nie wiem, czy cieszyć się z tego faktu – odparła lodowato. – Chcę panu podziękować za ogrodzenie. Jest znacznie lepsze niż to poprzednie. Postarał się pan.

 - No, nie mogłem inaczej – jego twarz rozciągnęła się w szerokim uśmiechu, a na jego policzkach wykwitły dwa słodkie dołeczki.

 - Przystojny i wydaje się miły, choć pozory mogą mylić – przeleciało jej przez głowę.

 - Może w ramach zadośćuczynienia dałaby się pani zaprosić na kawę? – zaryzykował. Spoważniała w momencie.

 - Bardzo dziękuję, ale to nie będzie konieczne. Poza tym dopiero przyjechałam i muszę wypakować bagaże. Może innym razem. Nie będę już panom przeszkadzać. Do widzenia.

 - Piękna... Jest piękna i nie wygląda na zołzę. W życiu nie widziałem tak niesamowitych oczu – odwrócił się do kierownika budowy. – To wszystko omówiliśmy, tak? Jakby miał pan jeszcze jakieś pytania, to proszę dzwonić.