ŚWIATEŁKO W MROKU" - rozdział 8

ROZDZIAŁ 8

- Odrastają… Jeszcze trochę, a zrównają się z pozostałymi – wyszeptał. – Dla mnie to zupełnie bez znaczenia, bo nawet łysa byłabyś piękną kobietą. Chciałbym kiedyś namalować twój portret. Masz taką śliczną twarz, że pędzel sam płynąłby po płótnie. Myślę Aniu, że zakochałem się w tobie. Nie… Nie myślę… Ja jestem tego pewien – przybliżył do niej twarz. – Myślisz, że mogłabyś odwzajemnić to uczucie?

Położyła dłoń na jego policzku. Wzruszyło ją to wyznanie.

 - Jesteś wspaniałym, dobrym i wrażliwym człowiekiem. Myślę, że nie byłoby to takie trudne. Musisz jednak coś wiedzieć. Ja przez cztery lata byłam w związku z człowiekiem, który w godzinie próby okazał się nieprzeciętnym dupkiem i zwykłym egoistą. Nikt nigdy w całym moim życiu tak bardzo mnie nie rozczarował jak on. Byłam po prostu bezdennie głupia i zaślepiona miłością do niego. Po latach okazało się, że on nie potrafił mnie tak kochać jak ja jego, a nawet myślę, że nie kochał mnie w ogóle. Byłam taką ładną maskotką, którą mógł się pochwalić w towarzystwie i która zawsze stanowiła dla niego atrakcyjne tło. Chcę przez to powiedzieć, że ja nie jestem jeszcze gotowa na nowy związek. Zbyt wiele się wydarzyło w ciągu bardzo krótkiego czasu. Zbyt wiele złego. Ja przestałam to ogarniać. Nie nadążam. Teraz najważniejsza dla mnie jest obrona pracy i skończenie tych studiów. To raczej ze względów ambicjonalnych, bo jak wiesz, nie będę mogła pracować w tym zawodzie. Jeśli jesteś gotowy zaczekać, to być może nam się uda, ale teraz nie mogę ci nic obiecać. Mam nadzieję, że to rozumiesz.

 - Rozumiem doskonale i wiesz co? Ten „kosz” nie był wcale taki bolesny i przykry. Zaczekam tyle ile trzeba. Nie mam zamiaru naciskać, chociaż liczę na to, że będę mógł cię widywać od czasu do czasu.

 - To mogę ci obiecać. A teraz odwieź mnie do domu. Późno się zrobiło i trochę mi chłodno.

Każdego ranka obie wypuszczały się z koszykami na grzyby. Gdyby Ania miała dobry wzrok z całą pewnością uzbierałyby znacznie więcej. Niestety, po lesie musiały poruszać się obok siebie i to właściwie Karolina wypatrywała brązowych kapeluszy. Mimo utrudnień przynosiły całkiem sporo leśnego bogactwa. Popołudniami siadywały wraz z dziadkami na werandzie obierając grzybki i sortując je. Część szła do suszenia, a część do marynaty i zasolenia.

 

Jeśli pogoda nie sprzyjała obie tkwiły z wędkami nad jeziorem. Dziadek miał małą, zrobioną przez siebie wędzarnię i dzięki temu mogły spokojnie wędzić różnej maści ryby.

Karolina już wiedziała, że Kuba zakochał się w Ani. Podejrzewała coś takiego widząc jak na nią patrzy, ale nie komentowała i nic Ani nie sugerowała. Lubiła Kostrzewę, nawet bardzo. Z całą pewnością był o wiele wartościowszym człowiekiem od Tomasza. Przede wszystkim był opiekuńczy nie tylko w stosunku do Ani, ale też i do niej. Zawsze uśmiechnięty, życzliwy, uprzejmy, z sercem na dłoni wzbudzał sympatię ludzi. Tomasz nie dorastał mu nawet do pięt.

Rozumiała przyjaciółkę, że nie dojrzała jeszcze do kolejnego związku. Związek z Tomaszem mimo wszystko był toksyczny i właściwie kręcił się tylko wokół jego potrzeb a Ania schodziła na dalszy plan. Tak naprawdę nigdy nie liczył się z jej zdaniem, bo i tak uważał, że powinna go wspierać i pomagać we wszystkim. Ona była zaangażowana w stu procentach, on prawie w ogóle. To nie mogło się dobrze skończyć. Szkoda tylko, że on pewnie już znalazł pocieszenie w ramionach innej, a Ania jeszcze długo będzie przeżywać to rozstanie. Karolina uważała, że Kuba pojawił się we właściwym momencie. Stał się niejako odskocznią i zupełnie nieświadomie nie pozwolił Ani wracać do bolesnych wspomnień. Może nie odwzajemniała jego uczuć, ale na pewno darzyła chłopaka ogromną sympatią. Spojrzała na Anię starannie płuczącą w misce obrane już grzyby przeznaczone do zalewy. – Będzie dobrze – pomyślała. – Musi być, bo ona zasługuje na wszystko, co najlepsze.

Wrzesień szybko im umykał. Wciąż czymś zajęte nie zwracały uwagi na upływający błyskawicznie czas. Otrzeźwienie przyszło znowu za sprawą telefonu mamy Ani dopytującej się, kiedy mają zamiar wracać. Już wiedziały, że znowu wspaniałomyślny Kuba zawiezie je do domu, bo z tym, co chciały ze sobą zabrać na pewno nie pomieściłyby się w autobusie.

Nadszedł więc ten dzień, w którym już od rana upychały wszystko w bagażniku samochodu. Najwięcej rzecz jasna było słoików nie tylko z grzybami, ale i z konfiturami. Były wielkie osełki masła i gęsta śmietana, kilka tuzinów jaj i wiejskie sery. Były też wianki suszonych grzybów i wędzone ryby. Kuba tylko się za głowę łapał. Nie sądził, że tego będzie aż tyle. Ania śmiała się z niego mówiąc, że i on dostanie swoją porcję, ale jak już będzie wracał.

 - Wszystko masz odłożone w tym wielkim kartonie w przedsionku. Przynajmniej miło będziesz nas wspominał jedząc jagodowe, lub malinowe dżemy na śniadanie.

Wypchane do granic możliwości plecaki zajęły miejsce na tylnym siedzeniu. Obok nich usadowiła się Karolina. Ją pierwszą mieli odtransportować do domu.

Kiedy po pożegnaniu Karoliny ruszyli w kierunku domu Ani Kuba zapytał

 - A może mógłbym zostać? Poszedłbym z tobą do tego sądu. Byłoby ci raźniej.

 - To miłe z twojej strony, ale ja nie wiem jak długo potrwa rozprawa, bo poszkodowanych było sporo. Pewnie każdy będzie zeznawał. Nie chciałabym, żebyś wracał do domu po nocy.

 - To dla mnie żaden problem. Zaraz zadzwonię do twoich dziadków i powiem, że wrócę jutro. Zgódź się. Zawsze dobrze jest mieć wsparcie nawet z daleka.

 - No dobrze. Jeśli chcesz…?

Nie mógł wejść na salę rozpraw, ale uparcie trwał przed nią siedząc na ławce. Ania wyszła zapłakana. Spontanicznie objął ją ramionami i mocno przytulił.

 - Już dobrze, już dobrze…

Jego spokojny głos wyciszył w niej emocje i powoli zaczęła się uspokajać.

 - Przepraszam cię, ale przeżywałam to znowu. Pokazali moje zdjęcia z obdukcji. Nawet nie miałam pojęcia, że tak wyglądałam. Straszne. Inni nie ucierpieli aż tak bardzo. W sumie tylko ja miałam najgorzej. Musiałam wszystko opowiedzieć jak doszło do tego wypadku, jak prosiłam kierowcę, żeby zwolnił. Dopiero teraz miałam okazję przyjrzeć mu się bliżej. To gówniarz. Nie ma więcej jak dwadzieścia dwa lata. Ponoć z jakiejś bogatej rodziny. Nie chcieli go już utrzymywać, bo nie skończył żadnej szkoły. Jedyne co zrobił to prawo jazdy na autobus. Znaleźli przy nim narkotyki. To pod ich wpływem prowadził. Kompletnie nieodpowiedzialny człowiek. Z tego wszystkiego nawet nie pamiętam jaki wyrok dostał. Wiem tylko, że mnie przyznano odszkodowanie i pieniądze mające pokryć koszty leczenia. W sumie jakieś trzydzieści pięć tysięcy. Zresztą… wzroku mi to nie wróci, prawda? – wytarła mokre od łez policzki. – Przed moim wyjazdem mama składała jeszcze dokumenty u ubezpieczyciela, żeby ocenili mi uszczerbek na zdrowiu. Ocenili na sześćdziesiąt procent. Za to płacą około stu osiemdziesięciu tysięcy, ale nie wiem czy przelali już na moje konto pieniądze. To poważna suma i na pewno pozwoli mi rozwinąć po studiach skrzydła w innej branży – odetchnęła ciężko i rozejrzała się. Korytarz powoli zaczął się wyludniać. – Chodźmy stąd. Mam ochotę na mocną kawę i kawałek sernika, żeby trochę osłodzić sobie ten dzień. Zapraszam cię. Ja stawiam.

Podwiózł ją pod dom i długo się z nią żegnał. Mówił, że na pewno będzie tęsknił i jak tylko zechce, to on może przyjeżdżać co tydzień.

 - Pamiętaj, gdybyś czegoś potrzebowała, czegoś, co byłbym w stanie załatwić, dzwoń. Jeśli trzeba by było gdzieś cię zawieźć, też masz zadzwonić. Nie chcę być natrętny i w żaden sposób cię ograniczać, ale chciałbym też móc telefonować od czasu do czasu, żeby choć zapytać o twoje samopoczucie.

 - Zawsze możesz dzwonić. Myślę, że ten rok nie będzie zbyt trudny. Pracę mam w połowie napisaną, a i zajęć, takich typowych zajęć też nie będę miała i chyba większość tygodnia od nich wolną. Na piątym roku mamy głównie seminaria. Wprawdzie nie muszę na nich być, ale nie chcę niczego zaniedbać. Jest Karolina, a ona nigdy nie zawodzi i zawsze pomoże. Poza tym mamy skypa i zawsze możemy się zobaczyć i porozmawiać. Będzie dobrze. A ty jedź i uważaj na drodze. Pamiętaj, żeby jeszcze zajść do dziadków po ten karton. Trzymaj się.

Pochylił się i musnął ustami jej policzek.

 - Ty też. Uważaj na siebie – otworzył drzwi i usiadł za kierownicą. Wolno wyprowadził samochód z parkingu. Widział jeszcze w lusterku jej sylwetkę. Odwróciła się i weszła do klatki schodowej znikając mu tym samym z oczu.

Przekroczyła próg mieszkania i od razu skierowała swoje kroki do kuchni. Za godzinę mieli wrócić rodzice i przynajmniej zupę chciała im podgrzać. Sama nie była głodna. Ten sernik w przytulnej kafejce skutecznie zniwelował uczucie głodu. Przy obiedzie opowiadała rodzicom przebieg rozprawy.

 - Trzeba sprawdzić, czy pieniądze z ubezpieczenia przelali mi na konto. Nie chciałam już zawracać głowy Kubie, żeby podjechał do jakiegoś bankomatu.

 - Daj mi kartę i tak będę jeszcze wychodzić do sklepu, to przy okazji sprawdzę – Joanna zebrała puste już talerze i wsadziła do zlewu.

 - Zostaw mamuś ja pomyję, a ty idź. Szkoda czasu.

Wieczorem leżąc już w łóżku pomyślała, że będzie musiała całkiem obciąć włosy. Już nie świeciła łysym plackiem straszącym długą blizną, bo włosy zdążyły odrosnąć, ale były jeszcze dość krótkie. W takiej asymetrii wyglądała komicznie. Sięgnęła po telefon z zamiarem skontaktowania się z Karoliną. Chciała się z nią umówić na jutro. Zanim jednak wybrała jej numer wyświetlił jej się numer Kuby. Poznała po melodyjce, która zwiastowała połączenie z nim. Odebrała natychmiast.

 - Obudziłem cię? – usłyszała jego spokojny głos.

 - Nie. Wprawdzie jestem już w łóżku, ale nie śpię jeszcze.

 - Chciałem ci tylko życzyć spokojnych snów.

 - I ja tobie tego życzę. Dobranoc Kuba.

 - Dobranoc.

Nacisnęła na dwójkę i połączyła się z Karoliną. Ona nie miała żadnych planów na jutrzejszy dzień i zapewniła ją, że zjawi się u niej o dziesiątej.

Usiadła w fotelu fryzjerskim. Trochę się obawiała jak będzie wyglądać w krótkich włosach. Nigdy właściwie ich nie ścinała na krótko. Teraz nie miała wyjścia.

 - Proszę ściąć tak, żeby długością zrównały się z prawą stroną. Proszę też o ostrożność, bo po tej stronie mam świeżą bliznę.

Fryzjer zapewnił ją, że będzie uważał. Zachował jednak modną asymetrię, choć teraz fryzura była naprawdę ładna i podkreślała delikatną urodę Ani.

 

 - I jak Karolina?

 - Bardzo ładnie. Dobrze ci w krótkich włosach. Przynajmniej jakaś odmiana.

Wyszły z zakładu i ruszyły na spacer do parku. Umawiały się przy okazji na dzień rozpoczęcia roku akademickiego.

 - Przyjdę po ciebie. Mam nadzieję, że będą już jakieś rozpiski zajęć i nie będą ich co chwilę zmieniać. Jak dasz sobie radę z pisaniem pracy? Jeśli chcesz, to mogę przychodzić i będziesz mi dyktować.

 - To bez sensu Karolina. Sama masz kupę roboty z twoim tematem. Nie mam zamiaru zawracać ci głowy. Mama obiecała, że może klepać popołudniami. Myślę, że pójdzie szybko, bo właściwie została mi tylko część opisowa. Wykresy mam porobione, tabele także. Wystarczy wydrukować. I tak będzie pewnie jeszcze mnóstwo poprawek, bo promotor przejrzał tylko te tabele właśnie. Za wiele korekt nie było, ale do tekstu jak znam życie i jego, na pewno się przyczepi. Jest cholernie drobiazgowy. Ty z Rogulską nie będziesz miała takich problemów. Kobieta jest fantastyczna. Żałuję, że żaden temat mi nie podszedł u niej.

Karolina zatrzymała się gwałtownie, co wytrąciło Anię z równowagi.

 - Co ty wyprawiasz?

 - Nie uwierzysz. Idzie Majka Olszewska i zaraz do nas dobije. Kurcze, ona wygląda jakby była w ciąży. A może jest? Ciekawe, kto jest tym szczęśliwcem – Ania rozchichotała się.

 - Nie twórz plotek. Wmawiasz jej dziecko w brzuch.

 - No proszę, proszę, kogo to moje oczy widzą – palnęła Majka stając obok nich. – Wieki was nie widziałam. Zniknęłyście jak kamfora po zakończeniu roku.

 - Wyjechałyśmy – odpowiedziała Karolina lakonicznie.

 - Słyszałam o tym koszmarnym wypadku Aniu. Ogromnie mi cię żal, naprawdę. To musi być straszne stracić wzrok.

 - Nie jest tak strasznie. Na jedno oko trochę widzę więc radzę sobie.

Majka pogładziła się po brzuchu. Mimo, że to był dopiero czwarty miesiąc to z powodu jej chudości brzuszek dość mocno odznaczał się pod obcisłą sukienką.

 - A ja zostanę mamą – pochwaliła się.

 - Gratulacje. A kto jest autorem tej ciąży?

 - No jak to kto? Tomasz przecież. Ta podróż na gorące greckie wyspy okazała się brzemienna w skutki.

 - To podły drań – pomyślała Ania. – W dodatku jeszcze mnie zdradził.

Karolina ujęła się pod boki i zmierzyła Majkę od stóp do głów.

 - Czyli machnął ci dziecko podczas waszego wyjazdu, w momencie, kiedy pokiereszowana Ania walczyła o zdrowie. Ba, walczyła o przeżycie i w dodatku nadal była jego dziewczyną. Wreszcie osiągnęłaś swój cel i złapałaś go na ciążę. Przez lata mizdrzyłaś się do niego, łasiłaś jak pies żebrząc o jedno jego spojrzenie. Ten wyjazd spadł ci jak z nieba, prawda? Ty nie marnujesz okazji. Lepiej trzymaj się od nas z daleka. Mamy nadzieję, że będziesz miała szczęśliwe pożycie z Tomaszem, a może już masz? Jesteście po ślubie?

 - No nie. On chyba chce się od niego wymigać. – Karolina parsknęła śmiechem.

 - Wcale się nie dziwię i mogę cię zapewnić, że nigdy do tego ślubu nie dojdzie. Tomasz to egoista i dba tylko o własne dobro. Na pewno będzie płacił alimenty, ale nigdy nie zostanie twoim mężem. Radzę ci, żebyś przyzwyczajała się do myśli, że będziesz samotną matką. Jeszcze raz gratulujemy ci potomka. Na razie – schwyciła Ani ramię i pociągnęła ją do przodu. Pochyliła się w jej stronę i cicho powiedziała do ucha. - Nosił wilk razy kilka, ponieśli i wilka. Nie masz co żałować drania. Ma to, na co zasłużył.