UCIEKINIERKA - rozdział 5

ROZDZIAŁ 5

Szybko przywykła do tej pracy. Siedziała cicho i robiła co jej kazano. Nie wdawała się w żadne dyskusje, nie spoufalała z nikim. Z każdym była na stopie oficjalnej. Nie pytana nie odzywała się. Koleżeństwo traktowało ją tak, jakby była niewidzialna. O to jej właśnie chodziło.

Czasem drwiono sobie z niej, ale nie reagowała. Żadne kpiny ani zaczepki nie były w stanie wyprowadzić jej z równowagi. Jak ognia unikała miejsc publicznych. Nie chodziła na zakupy do galerii handlowych, których kiedyś była stałą bywalczynią. Zresztą teraz nie było jej na nie stać. Żyła bardzo skromnie. Nie jadała w restauracjach, nie chodziła do kawiarni. Omijała szerokim łukiem imprezy plenerowe, parki, dworce i baseny. Zaopatrywała się w żywność w pobliskich, małych sklepikach. Jeśli chciała coś nabyć do domu korzystała z internetu. Bardzo się starała, żeby nikt jej nie zapamiętał. Dbała o to, żeby posiadać jak najmniej rzeczy, aby w każdej chwili móc się spakować i uciekać dalej. Do pracy chodziła pieszo a po powrocie z niej starała się już nie wychodzić z domu. Kontakty z ludźmi ograniczyła do niezbędnego minimum. Od swoich sąsiadów trzymała się raczej z daleka. Traktowała ich uprzejmie, ale z dystansem nie pozwalając się wciągnąć w jakieś pogaduszki. Pozostawała z nimi na etapie mówienia sobie „dzień dobry” może poza jedną panią Zosią.

Poznały się zupełnie prozaicznie. Laura wracała z pracy. Podchodząc do klatki schodowej dostrzegła idącą starszą kobietę obładowaną zakupami. W pewnym momencie jedna z reklamówek nie wytrzymała ciężaru i pękła a na chodnik rozsypały się ziemniaki. Laura podbiegła i zaczęła je zbierać.

 - Dziękuję dziecko. Słabe te siatki robią.

 - Ja mam przy sobie jedną zupełnie zbędną. Włożę do niej ziemniaki i odprowadzę panią. Daleko pani mieszka?

 - Tu mieszkam na pierwszym piętrze – wskazała drzwi.

 - Ja też tu mieszkam – odpowiedziała trochę zaskoczona Laura. Nigdy wcześniej nie widziała tej kobiety, ale od razu poczuła do niej sympatię.

 - A to ty wprowadziłaś się na poddasze?

 - Tak. Całkiem nieźle mi się tam mieszka. Wyremontowałam je a spady determinujące dach dodają mu tylko uroku – odpowiedziała z dumą. Zosia pokiwała głową.

 - Jesteś bardzo zaradna. O, tutaj mieszkam. A może wejdziesz choć na chwilę? Pewnie wracasz z pracy i jesteś głodna. Mam jarzynową zupę z warzyw z własnego ogródka. Skusisz się?

Wbrew zasadom, które sobie narzuciła weszła z sąsiadką do jej mieszkania. Było duże. Miało dwa pokoje, kuchnię i łazienkę. Stały tu masywne, dębowe meble, zapewne stare jeszcze z początku ubiegłego wieku. Wszędzie serweteczki, witrynki, ozdobne szkło i sterylna czystość.

 - Jak masz na imię dziecko? Ja jestem Zofia.

 - A ja Laura.

- Usiądź kochanie. Ja podgrzeję zupę i zaraz będziemy jeść.

Zupa okazała się pyszna a Zosia bardzo taktowna. Nie wypytywała jej o nic, za to sama chętnie opowiadała o sobie.

 - Coraz trudniej jest mi sobie radzić. Starzeje się człowiek i niedołężnieje, choć staram się być jeszcze aktywna, żeby nie zastać się zupełnie. Mam tu na końcu Bukowieckiej kawałek ogródka i uprawiam go, bo to sama przyjemność, chociaż siły czasem brak.

 - Nie ma pani żadnej rodziny?

 - Owdowiałam bardzo wcześnie. Mąż chorował na raka. Po jego śmierci zostałam sama z córką, ale i ona dorosła, wyszła za mąż, urodziła dwóch synów i wyjechała ponad dwadzieścia pięć lat temu do Szwajcarii na stałe. Nieczęsto przyjeżdżają. Pamiętają, przysyłają pieniądze, dzwonią, ale to nie to samo, co odwiedziny. Częściej bywa tu starszy wnuk Tomasz. Parę lat temu kupił budynek niedaleko centrum. Odremontował go i otworzył ekskluzywne delikatesy. Sprowadza ze Szwajcarii artykuły spożywcze, głównie sery. Dzięki niemu mam możliwość zjeść czasem coś dobrego, bo zawsze przywozi kosz wiktuałów. Córka i zięć jeszcze pracują i nie bardzo mogą się wyrwać a młodszy wnuk nadal studiuje. Jest na ostatnim roku archeologii śródziemnomorskiej. On z kolei wyjeżdża często na praktyki, ale raczej na południe Europy. Polska nie jest mu po drodze. A zmieniając temat, ty urządziłaś się już na dobre?

 - No nie do końca… Brakuje mi trochę rzeczy, ale z czasem docieplę wizerunek tego mieszkanka. Może jakiś dywanik, może kwiatki…?

 - Ja mam tu niepotrzebny dywan. Od kilku lat stoi zwinięty w schowku i czeka na lepsze czasy. Jeśli chcesz, możesz go wziąć, bo mnie nie będzie już potrzebny. Myślę, że pasowałby, bo nie jest duży.

Tego dnia Laura wyszła od Zofii szczodrze obdarowana. Dywanik pasował idealnie i pod względem wielkości i pod względem kolorystyki, bo był brązowo beżowy. Znalazła się i stojąca lampa z ładnym abażurem a także trzypoziomowa półka na nóżkach do łazienki, na której mogła ułożyć środki czystości i zapasowe ręczniki. Była bardzo wdzięczna staruszce zobowiązując się do robienia jej cięższych zakupów.

 - Mam też samochód więc jeśli chciałaby pani gdzieś pojechać, to proszę dać znać. Ja chętnie zawiozę.

Nietypowa stała się ta zażyłość między starszą kobietą i dziewczyną, która mogłaby być jej wnuczką. Z biegiem czasu stały się sobie bardzo bliskie a Laura zaczęła traktować Zofię jak przyszywaną babcię, która stanowiła dla niej namiastkę rodziny. Jej własna potraktowała ją podle i nawet nie dążyła do tego, żeby się cokolwiek dowiedzieć o ojcu i matce. Od dawna ich nie obchodziła. Od kiedy była z Wiktorem traktowali ją instrumentalnie manipulując nią i upatrując w tym związku korzyści dla siebie.

Zofia niczego nie oczekiwała. Była wdzięczna Laurze za towarzystwo, za to, że ma do kogo usta otworzyć. W soboty i niedziele jadały wspólnie obiady. Starsza pani była świetną kucharką. Uczyła Laurę jak z prostych i tanich produktów wyczarować coś naprawdę pysznego i zdrowego. Laura w zamian zawoziła Zofię do lekarzy lub na badania. Cierpliwie czekała pod gabinetami aż staruszkę zbadają i zaordynują leki. Zdarzało się, że wraz z nią wchodziła do gabinetu i to jej lekarz tłumaczył jak dawkować tabletki, wyjaśniał co dolega Zofii i jak ważna jest systematyczność zażywania medykamentów. Generalnie Zofia jak na swoje siedemdziesiąt dwa lata trzymała się krzepko. Cierpiała już na jakieś dolegliwości typowe dla wieku, ale nie było to nic, czym należałoby się martwić.

Jednak największą frajdę sprawiały Laurze wyjazdy z Zofią na jej działkę. Nie miały daleko i spacerkiem można było tam dojść w dwadzieścia minut, mimo to jeździły samochodem. Było to zdecydowanie wygodniejsze, bo nigdy nie wracały z pustymi rękami.

Ogródek Zofii wydawał się Laurze rajem. Był odgrodzony od reszty szpalerem owocowych drzew, pomiędzy którymi panoszyły się krzaki dorodnego agrestu, porzeczek i malin. Na równo wydzielonych grządkach dojrzewały warzywa. Było tu niemal wszystko. Dynie, kabaczki, cukinie, z których przyrządzały pyszne kotleciki. Rosła kapusta, brukselka, cebula i czosnek. W niewielkim tunelu foliowym dojrzewały pomidory i ogórki a po ścianach altanki pięły się strąki fasoli i groszku.

Laura odkryła w sobie zamiłowanie do grzebania w ziemi. Całymi godzinami kucała przy grządkach wyrywając z nich chwasty i grabiąc. Tak odpoczywała najlepiej.

Jesienią Zosia wszystko przerabiała na przetwory. Kuchenne blaty zajęte były dziesiątkami wyparzonych słoików, które szybko zapełniały ogórkami, kapustą, warzywnymi sałatkami, piklami i dynią w occie. Laura uczyła się robić kompoty, dżemy, konfitury i powidła. Zaplatała długie warkocze cebuli i czosnku. Tarła buraki i chrzan robiąc ćwikłę lub przyrządzając całe buraczki w kwaśnej zalewie i była wdzięczna Zofii, że dzięki niej mogła się tylu rzeczy nauczyć. Jej własna mała kuchenka na poddaszu też pękała w szwach od dużej ilości zapraw. W szafce pod zlewem stały skrzynki z marchwią, pietruszką i selerami, z których miał powstać susz do zupy. Obie bardzo się napracowały, ale efekty ich pracy satysfakcjonowały i przynosiły radość.

Dyrektor Transprojektu dotrzymał słowa. Któregoś ranka wezwał ją do siebie i oznajmił, że przenosi ją do działu księgowości.

 - Już najwyższy czas wykorzystać pani umiejętności, a poza tym jestem przekonany, że poczuje się pani lepiej wykonując pracę w wyuczonym przez siebie zawodzie.

Przyjęła ten awans, ale od tej pory zrobiła się jeszcze bardziej czujna i uważna. Unikała dziennikarzy i fotoreporterów, którzy często kręcili się po biurowcu. Firma realizowała mnóstwo projektów rządowych dotyczących budowy dróg i autostrad a także mostów i torowisk. Zawsze istniała obawa, że przez przypadek znajdzie się w kadrze aparatu czy kamery i nieszczęście gotowe.

Na początku grudnia pojawił się wnuk Zosi. Był wysokim, dobrze zbudowanym szatynem o niebieskich oczach i uwodzicielskiej dziurce w brodzie. Wyściskał i wycałował Zofię wręczając jej standardowo kosz smakowitości.

 - Jadę do rodziców babciu, ale wrócę przed wigilią. Nie chcę, żebyś samotnie spędzała święta. Za dużo ich miałaś. Przynajmniej raz spędzisz je w moim towarzystwie.

 - Naprawdę? – Zofii zalśniły w oczach łzy. Do tej pory Tomasz zawsze spędzał świąteczny czas w Zurychu u rodziców.

 - Naprawdę babciu. Pomyślałem, że ich tam jest troje a tu jesteś sama jak palec.

 - Nooo nie tak do końca. Jeszcze o tym nie wiesz, ale niecały rok temu wprowadziła się na poddasze dziewczyna. To anioł w ludzkiej skórze. Bardzo się polubiłyśmy i zżyłyśmy ze sobą. Jest niesamowicie pomocna. Pomaga w zakupach, wozi do lekarzy, kopie ze mną w ogrodzie i robi przetwory. Wspaniała istota. Bardzo bym chciała, żeby i ona spędziła ze mną te święta. Chyba nie ma żadnej rodziny ani nikogo bliskiego. To trochę taki typ samotniczki. Przy tym jest bardzo skromna i chyba nieśmiała. Tak naprawdę niewiele o niej wiem. Może przeżyła jakąś tragedię w życiu, o której trudno jej rozmawiać? Nie naciskam na nią i nie indaguję. Mówi o sobie tyle, ile chce. Będziemy więc we trójkę. Nagotujemy z Laurą pyszności. Zobaczysz, to będą wspaniałe święta.

Dwa dni przed wigilią jej firma urządziła swoją własną dla pracowników. Zamówiono świetny catering i szampana. Dyrektor powiedział kilka ciepłych słów dziękując im za ten rok wytężonej pracy.

Dzień wcześniej kasa wypłaciła Laurze świąteczną premię. Chyba tylko ona jedna nie posiadała własnego konta, a raczej nie podała numeru tego, na którym wciąż leżały dwa tysiące złotych. Od czasu ucieczki z Krakowa nigdy już nie użyła swojej karty kredytowej i nie skorzystała z bankomatu, bo wiedziała, że jeśli tylko to zrobi Wiktor natychmiast ją odnajdzie. Pensję dostawała więc do ręki.

Na wigilii trzymała się z boku. Nikt z kolegów i koleżanek do niej nie podszedł, nikt nie złożył życzeń jakby była niewidzialna. Jeden jedyny dyrektor i kierownik Jarosz to zrobili ściskając jej dłoń. Zjadła jakąś apetycznie wyglądającą kanapkę z łososiem i faszerowaną połówkę jajka, ale kiedy zaczęto robić sobie wspólne zdjęcia czmychnęła z sali jak duch.

Po wyjściu z pracy zrobiła jeszcze mały rekonesans po sklepach. Chciała kupić Zofii jakiś użyteczny prezent. W końcu wybór padł na gruby frotowy szlafrok. Dokupiła do tego kilka kosmetyków w postaci kremu i perfum o delikatnej, kwiatowej nucie. Będąc już przy wyjściu narzuciła na głowę kaptur. Znacznie ograniczał widoczność a poza tym już z nawyku chodziła z wiecznie spuszczoną głową. W drzwiach niemal nie upadła zderzając się z jakąś kobietą.

 - Jak leziesz sieroto?! – wrzasnęła – Ślepa jesteś?!

Laura zamarła. Ten głos poznałaby wszędzie. Nie musiała nawet się oglądać, by wiedzieć, że to Tamara we własnej osobie.

 - Przepraszam – wymamrotała i jak najszybciej opuściła sklep. – Cholera, cholera, cholera… - niewiele brakowało a ta plotkara rozpoznałaby ją i niechybnie doniosła Wiktorowi.

Spięta i zdenerwowana postanowiła wracać do swojego azylu. Tam, czuła się bezpiecznie.