Z CZYSTEJ DESPERACJI - rozdział 4

ROZDZIAŁ 4

Wpadła do domu jak burza i od razu poprosiła ojca, żeby zniósł jej ze strychu torbę podróżną.

 - Załatwiłam sobie pracę tatusiu, ale niestety w Niemczech. Jutro o osiemnastej wyjeżdżam do Düsseldorfu. Będę pracować w tamtejszym Altenheimie. To taki dom starców. W Polsce jestem bez szans. Mam nadzieję, że zarobię dość, żebyście mogli się opłacić i jakoś przeżyć co miesiąc.

Józef był oszołomiony. Ula gadała jak nakręcona.

 - Ale tak nagle…? – pytał bezradnie. – A kiedy wrócisz?

 - Myślę, że nie zabawię tam dłużej niż rok. Szybko zleci, zobaczysz. Jutro poproszę Marysię, żeby do was zaglądała. Poradzicie sobie, tak?

 - Będziemy musieli, ale bez ciebie to już nie to samo. Potrzebujemy pieniędzy, ale nie sądziłem, że będziesz musiała wyjechać tak daleko, żeby je zarobić.

Przytuliła się mocno do niego.

 - Wiesz, że nie mamy innego wyjścia. Długi wciąż rosną i trzeba je spłacić. Może uda mi się poprosić o zaliczkę, wtedy wyślę wam wcześniej trochę pieniędzy. Będzie dobrze.

 - I co o niej myślisz? – Paulina zapięła pas i popatrzyła na męża. – Nie powala urodą. Szczupła. Chyba za szczupła.

Marek pokręcił głową.

 - Nie przesadzaj Paulina. Nie jest brzydka. Ma tylko źle dopasowane okulary, które zasłaniają jej pół twarzy i mało atrakcyjne ciuchy. Nie przelewa jej się, to jak ma o siebie zadbać? Mnie się spodobała. Wygląda na uczciwą. Od razu powiedziała w jakiej jest sytuacji i dlaczego to robi. Wierzę jej. Ma coś takiego w sobie, co wzbudza zaufanie. Poza tym przekonała mnie do siebie opowiadając o chorobie ojca. On też cierpi z powodu serca tak jak mój. Ja także zrobiłbym wszystko, byleby on mógł poczuć się lepiej. Wcale jej się nie dziwię, że tak desperacko o niego walczy.  

W poniedziałek dopakowała resztę rzeczy i po południu pożegnała się z rodziną. Dojechała do centrum i stanęła bezradnie przed rozkładem jazdy nie wiedząc jakim autobusem dostać się na drugi brzeg Wisły. Dobrzańscy mieszkali na Saskiej Kępie przy ulicy Łotewskiej. Mało myśląc wybrała numer Marka. Kiedy się odezwał przeprosiła go, że zawraca mu głowę.

 - Jestem w centrum na przystanku przy Pałacu Kultury i nie bardzo wiem, czym do państwa dojechać.

 - Proszę się stamtąd nie ruszać, ja już po panią jadę. Będę za piętnaście minut.

Rzeczywiście zjawił się punktualnie. Podbiegła do srebrnego Lexusa i przywitała się. Marek wrzucił torbę do bagażnika i szarmancko otworzył jej drzwi.

 - Z rodziną wszystko załatwiłaś? – odezwał się po dłuższej chwili nie zauważając nawet, że mówi jej po imieniu.

 - Załatwiłam – westchnęła ciężko. – To nie było ani proste, ani łatwe. Bardzo nie lubię okłamywać swoich bliskich. Musiałam powiedzieć ojcu, że wyjeżdżam do pracy w Niemczech. Nie przyjął tego najlepiej. Wciąż nie potrafi zrozumieć, że tu w kraju nie ma pracy dla kogoś tak gruntownie wykształconego jak ja.

 - A jaką uczelnię kończyłaś?

 - Szkołę Główną Handlową a na niej ekonomię i zarządzanie.

 - Ja też kończyłem tę uczelnię i brat Pauliny podobnie. Mógłbym cię zatrudnić u siebie w firmie. Zlecałbym ci jakieś drobne rzeczy. Pracowałabyś u nas w domu. Mam gabinet, z którego mogłabyś korzystać. Nie chciałbym jednak, żeby Paulina o tym wiedziała. Ona rzadko się ze mną zgadza i mogłaby oponować. Oczywiście za zlecenia dostawałabyś wypłatę. Sporządziłem umowę, którą mam nadzieję dzisiaj podpiszemy. Zawarłem w niej to, co wczoraj ustaliliśmy. W piątek pojedziemy do prywatnej kliniki, w której poddasz się zabiegowi in vitro, ale wcześniej przejdziesz jeszcze badania podobnie jak ja. Mam tylko nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze i zakończy się pomyślnie.

 - Ja również – powiedziała cicho. – A za pracę bardzo panu dziękuję. Skoro mam siedzieć w domu przez dziewięć miesięcy, to przyda mi się jakieś zajęcie. Najbardziej nie lubię tracić czasu. Lubię robić coś pożytecznego. Pomyślałam nawet, że mogłabym gotować wam posiłki, ale to już zależy od was. I tak nie miałabym nic lepszego do roboty.

 - Ja chętnie bym skorzystał z domowej kuchni. Nie wiem jak Paulina. Ona jest pół krwi Włoszką i woli włoską kuchnię. Zwykle jadamy na mieście, ale ja nie jestem tym zachwycony. To dlatego tak chętnie jeżdżę do rodziców. Mają gosposię, która genialnie gotuje.

 - Mówił pan, że ma firmę. Czym się zajmuje?

 - Marek. Po prostu Marek. Tak będzie chyba lepiej. Nie tak oficjalnie. To firma odzieżowa. Szyjemy kolekcje dla eleganckich pań z grubszym portfelem. Mamy na terenie kraju sieć szwalni i butików, a główna siedziba mieści się na Lwowskiej. Firma nazywa się Febo&Dobrzański. Kiedyś założyli ją moi rodzice i rodzice Pauliny i Alexa. Teraz ja jestem prezesem a Alex dyrektorem finansowym. Paulina pełni rolę ambasadora firmy. Tak to mniej więcej wygląda.

Marek zatrzymał się na skrzyżowaniu i czekał na zielone światło.

 - Już jesteśmy na miejscu. Skręcę tylko w prawo.

Podjechał pod okazały dom i pilotem uruchomił bramę. Wolno wtoczył się na podjazd i zatrzymał.

 - Jesteśmy. Wyciągnę torbę z bagażnika.

Przed wejściowymi drzwiami zmaterializowała się Paulina. Podeszła do Uli z wyciągniętą ręką.

 - Witam pani Urszulo. Bardzo się cieszę, że pani już jest.

 - Proszę mi mówić po imieniu – odwzajemniła uścisk dłoni. – Ula.

 - W takim razie Paulina. Zapraszam do środka. Oprowadzę cię i pokażę twój pokój. 

Dom bardzo się Uli podobał. Był naprawdę imponujący i urządzony z wielkim gustem. Jej pokój mieścił się na parterze.

 - Celowo wybraliśmy parter, bo uznaliśmy, że tu będzie ci najwygodniej. Naprzeciwko masz łazienkę z toaletą tylko do twojej dyspozycji. Możesz korzystać ze wszystkiego i czuć się tu jak u siebie w domu - Paulina weszła do kolejnego pomieszczenia. – Tu jest salon a tuż obok kuchnia.

 - No właśnie… a’propos kuchni. Mówiłam Markowi, że mogłabym wam przygotowywać posiłki. Przynajmniej będę miała jakieś zajęcie. Bardzo lubię gotować, chociaż nie są to jakieś wyszukane potrawy. Zwykła, domowa kuchnia.

 - Nie zamierzałam obarczać cię jakimikolwiek obowiązkami. Nie zatrudniamy cię tu przecież w charakterze służącej. Prawda jest jednak taka, że za często stołujemy się na mieście i chyba oboje mamy już trochę tego dość. Jeśli chcesz, możesz gotować do woli. Ja nie gotuję w ogóle a do sprzątania raz w tygodniu przychodzi tu kobieta. Zazwyczaj jest to piątek. Ona też robi nam zaopatrzenie na cały tydzień. Teraz może idź się rozpakować a jak już to zrobisz przyjdź do nas do salonu. Marek chciałby jeszcze zamienić z tobą kilka słów.

Niewiele było rzeczy do wypakowania. Wzięła z domu tylko te najlepsze z tych najgorszych. Pokój, który od dzisiaj miał jej służyć przez kolejne miesiące był bardzo przytulny. Łóżko wyglądało na wygodne. Obok fotel z wysokim oparciem i pikowanym taboretem, na którym można było wyciągnąć zmęczone nogi. Niewielki stolik i komoda, na której stał mały telewizor plazmowy. Właściwie było tu wszystko, czego potrzebowała. Łazienka też miała wysoki standard. Cała w oliwkowych kaflach z lustrami i kabiną prysznicową a obok niej niewielka pralka. Takich właśnie warunków pragnęła dla swojej rodziny.

Weszła do salonu w momencie, gdy Paulina stawiała na stoliku świeżo zaparzoną kawę.

 - Napijesz się kawy?

 - Z przyjemnością – uśmiechnęła się do Febo i zajęła miejsce na kanapie. Marek podsunął jej umowę.

 - Bardzo proszę przeczytaj uważnie i jeśli masz jakieś uwagi, to powiedz od razu.

Rzeczywiście przeczytała ją dokładnie. Zawierała wszystkie ustalenia, które poczynili dzień wcześniej.

 - Nie mam żadnych zastrzeżeń i mogę ją zaraz podpisać.

Marek podał jej długopis. Po niej podpisał on i Paulina.

 - W takim razie przejdźmy do bardziej przyziemnych spraw. Przede wszystkim musimy mieć z tobą kontakt telefoniczny. Oczywiście możemy dzwonić na numer domowy, ale gdybyś zechciała wyjść na zakupy, czy spacer musimy łapać cię na komórkę. Masz telefon komórkowy?

Wyciągnęła z kieszeni spodni mocno sfatygowaną i oklejoną taśmą starą Nokię. Marek popatrzył na nią krytycznie. Wstał i z jednej z szuflad stojącej za kanapą komody wyjął telefon.

 - On nie jest nowy, ale z pewnością nowszy niż ten twój. Zaraz przełożę kartę, a twoja Nokia odejdzie w niebyt, bo już jest mocno wysłużona. Proszę bardzo- zamknął klapkę telefonu i wręczył go Uli. Podaj swój numer.

Oboje wprowadzili go do własnych komórek.

 - Kolejna sprawa. Tu są dwa tysiące złotych. Daję ci je po to, żebyś zainwestowała w siebie i kupiła najbardziej niezbędne rzeczy. Zmień okulary. Te są za ciężkie i na pewno niewygodne.

Trzy tysiące przeleję za chwilę na twoje konto, bo masz konto, prawda?

 - Mam. Zaraz ci je podam.

 - To pierwsza transza za pierwszy miesiąc. W piątek, tak jak mówiłem zabierzemy cię do prywatnej kliniki ginekologicznej na badania. To chyba na razie wszystko. Mamy umowę i ogromne nadzieje, że każde z nas wywiąże się z niej w stu procentach.

 - Ja nie zamierzam łamać jej warunków i na pewno słowa dotrzymam – zapewniła Ula.

 - My również.

Następnego dnia Ula wstała bardzo wcześnie. W pobliskiej piekarni kupiła świeże bułki i zrobiła dla wszystkich śniadanie. Zapach aromatycznej kawy wyciągnął Dobrzańskich z łóżka. Zwykle nie jadali śniadań. Zadowalali się kilkoma łykami kawy i jechali do firmy. To śniadanie zdecydowanie poprawiło im nastrój. Podziękowali Uli i zostawiwszy jej klucze do domu i furtki pojechali do pracy.

Uprzątnęła po posiłku i ruszyła w miasto. Wymieniła całą garderobę i zgodnie z sugestią Marka okulary na znacznie lżejsze, mniejsze i modniejsze. W banku przelała na ojca konto dwa tysiące złotych. Będąc już w domu zadzwoniła do niego informując, że jest już na miejscu, bo okazało się, że pracodawca zafundował jej przelot samolotem i dał zaliczkę.

 - Przelałam ci na konto dwa tysiące złotych. Popłać to co najpilniejsze. Mam nadzieję, że jakoś przeżyjecie. Za miesiąc postaram się przesłać więcej.

 - Bardzo ci córcia dziękuję. Cieszę się, że tak dobrze trafiłaś. Szkoda tylko, że tak daleko od nas. Będziemy tęsknić. Dbaj o siebie i odzywaj się od czasu do czasu.

 - Na pewno się odezwę. Całuję was wszystkich i przesyłam uściski.