„MIŁOŚĆ PODRÓŻUJE KOLEJĄ” - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

Do domu dotarła o czwartej nad ranem. Była wykończona i podróżą i płaczem. Rzuciła torby i runęła na łóżko. Zanim zasnęła wspomniała jeszcze owego Witka z pociągu, który właściwie jednym gestem sprawił, że poczuła się lepiej. Cała sytuacja wydawała jej się kompletnie nierealna a Witek zdawał się być dobrym duchem, który w tym pociągu pojawił się właśnie dla niej, żeby ją wesprzeć i pocieszyć. Obiecała sobie, że za każdym razem jak tylko przyjdzie jej podróżować koleją, będzie się bacznie rozglądać. Być może los znowu spotka ich ze sobą a ona będzie miała szansę podziękować Witkowi za to, że dzięki niemu nie rozsypała się zupełnie.

Wstała z szarpiącym bólem głowy. Zegar w komórce pokazywał kilka minut po osiemnastej i jedenaście nieodebranych połączeń od Michała. Zignorowała je. Na chwiejnych nogach ruszyła do łazienki. Chłodny prysznic sprawił, że fizycznie poczuła się nieco lepiej. Odziana w piżamę z kubkiem parującej kawy w ręku przycupnęła na kanapie. Popijając gorący płyn małymi łykami zastanawiała się co dalej. Przede wszystkim uznała, że nie chce mieć w domu nic co przypominałoby jej Michała.

Wyciągnęła z pawlacza jakieś duże pudło po odkurzaczu i otworzywszy garderobę zaczęła pakować do niego rzeczy, które dostała kiedyś od swojego chłopaka. Markowe sukienki i bluzki, płaszcz z wielbłądziej wełny a także biżuteria w postaci wisiorków, bransoletek i łańcuszków kupowanych bez specjalnej okazji, wszystko wylądowało w pudle.

Dołożyła do tego jeszcze kubek z jego imieniem, z którego lubił pić herbatę i kartkę, na której napisała, że zwraca mu wszystkie prezenty od niego otrzymane, bo nie chce mieć z nim nic wspólnego. Ma nie dzwonić, nie przyjeżdżać, nie nachodzić jej i nie żebrać o spotkanie czy rozmowę. Między nimi wszystko skończone.

Kończyła oklejać karton taśmą, gdy usłyszała natarczywy dzwonek do drzwi. Przez chwilę tkwiła nieruchomo aż wreszcie dotarło do niej stukanie i głos Michała.

 - Beata otwórz. Wiem, że jesteś w domu. Pozwól mi wyjaśnić…

 - Wyjaśnić? A co tu jest do wyjaśniania? Przecież nie jestem ślepa i doskonale wiem, co widziałam. Po co w ogóle tu przyjechał i na co liczy? Że po tym wszystkim mu wybaczę i nadal będę się z nim spotykać? Skoro już raz mnie zdradził, to będzie to robił nadal. Nie zmieni swoich nawyków dla mnie i nie stanie się nagle wierny jak pies.

Michał dobijał się jeszcze przez kilka minut a to ewidentnie zaczęło przeszkadzać sąsiadowi Beaty. Wyszedł na korytarz i zrugał go.

 - Przestań pan walić, bo wezwę policję. Najwyraźniej pani Beatki nie ma w domu. Drzwi jej pan zniszczysz.

 - Ja mam pewność, że jest – odpowiedział Michał.

 - To niezawodnie nie ma pana ochoty widzieć. Zabieraj się pan stąd – sąsiad bez wątpienia był mocno zirytowany. Michał odpuścił. Słyszała jeszcze jak w pośpiechu zbiegał po schodach i trzask zamykanych drzwi naprzeciwko. Odetchnęła.

Jej życie znowu przypominało to sprzed roku. Było monotonne i nudne. Praca-dom, praca-dom i tak w kółko. Spędzanie czasu przed telewizorem nie było jej ulubionym zajęciem zwłaszcza w weekendy. Mimo częstych zaproszeń od Zakrzewskich nie jeździła już do Modlina. Uwielbiała ich i ich dom, ale przebywanie tam byłoby dla niej zbyt bolesne. Zdecydowanie wolała, kiedy to oni ją odwiedzali chociaż zabroniła im mówić o Michale. Dostosowali się. Znali z opowiadania przyjaciółki całą sytuację i starali się być taktowni. Michał jeszcze próbował dzwonić, wysyłał sms-y, ale konsekwentnie odrzucała połączenia i kasowała wiadomości. Dla niej przestał istnieć już w momencie, gdy całował tamtą kobietę.

Żeby nie gnuśnieć w domu postanowiła spożytkować weekendowy czas na podróże. Trasy wybierała na chybił trafił i wsiadała w pociąg, na który nie musiała czekać. Z nawyku lustrowała twarze pasażerów szukając swojego wybawcy, ale nie miała szczęścia. Zresztą to byłby prawdziwy cud, prawdziwe zrządzenie losu, gdyby spotkali się ponownie. Mogli minąć się o włos i w ogóle siebie nie zauważyć. Niezależnie od tego podróże pociągami sprawiały jej przyjemność. Pozwalały oderwać uwagę od myśli o Michale i o tym jak ją potraktował. Miarowy stukot kół uspokajał, koił nerwy i niwelował napięcie. - Niektórych uspokaja szydełkowanie lub robótki na drutach, mnie jazda pociągami.

Zima przerwała ten ciąg podróży i Beata znowu wróciła do poprzedniego trybu życia. Zakrzewscy zapraszali ją na święta, zapewniali, że na pewno nie spotka się z Michałem.

 - On jest teraz bardzo zajęty. Często wyjeżdża a poza tym ma się ponoć żenić po nowym roku drań. Szybko się pocieszył…

 - Mirka nie opowiadaj mi o nim. Może robić co tylko chce. Mnie już kompletnie nie obchodzi. Mimo to muszę odmówić i nie będę u was w święta, bo wyjeżdżam w góry do Karpacza. Wykupiłam tygodniowe wczasy i wrócę dwa dni przed końcem roku. Święta spędzę więc w przepięknych okolicznościach przyrody. Jeszcze się odezwę do was przed wyjazdem.

Pobyt w górach był dla niej wielką frajdą i przyjemnością. Trochę nauczyła się jeździć na nartach, skorzystała ze SPA w Hotelu Gołębiewski i poznała miłych ludzi. Wigilia i święta absolutnie jej nie rozczarowały, bo potrawy były pyszne i towarzystwo wspaniałe. Wróciła wypoczęta z naładowanymi akumulatorami i pełna energii. Stwierdziła, że coraz mniej myśli o Michale, co stanowiło ewidentny znak, że ta wielka miłość, którą do niego żywiła skutecznie z niej wyparowuje.

Sylwestrową noc spędziła w domowych pieleszach oglądając w telewizji jak bawią się inni a po nowym roku wróciła do pracy z nową siłą.

Na początku kwietnia wezwał ją do siebie naczelnik wydziału. Usadził przy okolicznościowym stoliku, na którym rozłożył wielką płachtę mapy ewidencyjnej Warszawy i plan zagospodarowania przestrzennego.

 - Pani Beato pamięta pani to posiedzenie prezydenta, na którym omawialiśmy i opracowywaliśmy system wywłaszczeń terenów zajętych pod działki drogowe? To było ze dwa lata temu. Teraz prace są bardzo zaawansowane i sporo ludzi dostało już odszkodowania z tego tytułu. Dużo jednak wciąż czeka, bo suma pieniędzy jaka przypadła im w udziale jest bardzo wysoka a miasta nie stać, żeby zapłacić ludziom od ręki, bo nie wyrobilibyśmy się z budżetem. Jednym z takich ludzi jest niejaki Witold Leszczyński. Prawdziwy potentat. Proszę spojrzeć na plan zagospodarowania przestrzennego i na to miejsce zaznaczone szrafurą. Za chwilę będzie tam wielki plac budowy, ale zanim się zacznie miasto musi mieć porządek w księgach wieczystych. Połowa działek, które przejęliśmy, również tych drogowych należy właśnie do tego pana i to on na dzisiaj jest priorytetem, jeśli chodzi o wypłatę odszkodowania. Operaty szacunkowe sporządzone przez rzeczoznawcę majątkowego opiewają na łączną sumę trzystu trzydziestu tysięcy. Jednak pan Leszczyński nie jest zainteresowany wypłatą całej sumy, bo zależy mu na działce budowlanej. Już wstępnie doszliśmy do porozumienia i uzgodniliśmy, że za zgodą prezydenta miasto odda temu panu tysiąc dwieście metrów uzbrojonej działki położonej przy Kampinoskim Parku Narodowym w Sierakowie o wartości stu dziewięćdziesięciu ośmiu tysięcy. To był jego warunek, żeby była to działka oddalona od miasta, uzbrojona i zalesiona. Chodzi teraz o to, żeby sporządzić ostateczną decyzję odszkodowawczą i ująć w niej to wszystko o czym pani powiedziałem. W dodatku należy zrobić to jak najszybciej, bo tylko on nam blokuje rozpoczęcie inwestycji. Ja w pani imieniu umówiłem się z nim na jutro na godzinę trzynastą trzydzieści. Do tej godziny decyzja musi być gotowa. Bardzo na panią liczę.

 - Na pewno zdążę –zapewniła go. – Osobiście się tym zajmę.

W Wydziale Gospodarki Mieniem, którego była kierownikiem pracowało sporo zdolnych ludzi, jednak ta sprawa była zbyt ważna, żeby scedować ją na któregoś z nich. Zapowiedziała tylko w sekretariacie, że do końca dnia dla nikogo jej nie ma i zaszyła się w swoim gabinecie.

Następnego dnia tuż przed południem ponownie zawitała u naczelnika wręczając mu decyzję do podpisu. Przeczytał ją uważnie i z zadowoleniem przybił na niej swoją pieczątkę.

Punktualnie o trzynastej trzydzieści weszła do gabinetu sekretarka i zaanonsowała Witolda Leszczyńskiego. Beata podniosła się i wyszła zza biurka.

 - Proś, proś…

Kiedy mężczyzna przekroczył próg po prostu oniemiała. To był on, jej wybawca, który uratował ją przed rozpaczą. On stanął naprzeciw niej uśmiechając się delikatnie.

 - To ty…? - zapytała z niedowierzaniem.

 - Jednak świat jest mały – powiedział cicho. - Długo zastanawiałem się, czy dojechałaś szczęśliwie do domu i czy dałaś sobie radę.

 - Dałam sobie radę dzięki tobie. Gdyby nie ty zapłakałabym się chyba w tym pociągu na śmierć. Często jeżdżę koleją i od tamtej chwili nie mogłam przestać przyglądać się pasażerom z nadzieją, że odnajdę ciebie i podziękuję za wszystko, co dla mnie zrobiłeś. To naprawdę było coś. Nie każdy by się na to zdobył.

 - To naprawdę drobiazg – rzucił skromnie. – Ja nigdy w życiu nie spodziewałbym się, że natknę się na ciebie w urzędzie. To ostatnie miejsce, o którym bym pomyślał. Uważam jednak, że skoro los zetknął nas ze sobą po raz drugi, powinniśmy wykorzystać tę szansę i poznać się lepiej. Dasz się wyciągnąć na obiad?

Uśmiechnęła się do niego promiennie.

 - Kończę o piętnastej trzydzieści. Myślę, że do tej pory załatwimy wszystkie formalności związane ze sprzedażą i zakupem gruntu a potem bardzo chętnie zjem obiad w twoim towarzystwie. Mam tylko jeden warunek. To ja stawiam. Będzie to moje podziękowanie za twoje wsparcie wtedy i pomoc. W takim razie usiądź tu sobie wygodnie – wskazała mu fotel – a ja przejdę do rzeczy. Mam tu dla ciebie decyzję odszkodowawczą. Na pewno zapoznałeś się już wcześniej z operatami szacunkowymi i wiesz, że należy ci się trzysta trzydzieści tysięcy za twój grunt. Działkę miejską wyceniono na prawie dwieście tysięcy. Różnica to sto trzydzieści dwa tysiące i tyle miasto przeleje na twoje konto. Tu mam kilka zdjęć z tego terenu – podsunęła mu plik fotografii.

Działka jest uzbrojona, ale nieogrodzona. Tak czy owak, można się na niej budować.

 - Ja już tam byłem i widziałem tę ziemię. Piękny zakątek i do lasu tak blisko… Uwielbiam takie klimaty. Cisza i spokój.

 - Za trzydzieści dni decyzja się uprawomocni i wówczas nastąpi dyspozycja wypłaty. Potem możesz zacząć działać. Z tego co mówił mi naczelnik wywnioskowałam, że pomoże ci w szybkim załatwieniu pozwolenia na budowę.

 - Tak. Obiecał mi to. Nawet mam przygotowaną większość dokumentów.

 - Tu masz trzy egzemplarze decyzji. Podpisz wszystkie. Jeden jest dla ciebie, dwa dla mnie. Zejdziemy jeszcze na parter do notariusza i podpiszemy akty notarialne. Sprawy własności dotyczące działek, które przeszły na rzecz miasta, w Sądzie Ksiąg Wieczystych załatwimy my. Ty sam musisz wystąpić o zmianę wpisu dotyczącego właściciela w księdze, w której ujawniona jest twoja nowo nabyta działka lub scedować to na notariusza i to chyba wszystko – zebrała wszystkie dokumenty chowając je do segregatora – a teraz możemy pójść na obiad.