„MIŁOŚĆ PODRÓŻUJE KOLEJĄ” - rozdział 1

„MIŁOŚĆ PODRÓŻUJE KOLEJĄ”

ROZDZIAŁ 1

 

Stała na peronie warszawskiego dworca nerwowo przestępując z nogi na nogę. To oczekiwanie i wypatrywanie zapowiedzianego już jakiś czas temu pociągu było nieprzyjemne i drażniące a jednocześnie miało w sobie jakąś dozę ekscytacji i nerwowego podniecenia. Całe trzy dni z Michałem. Ta perspektywa wywoływała przyjemne myśli i uśmiech na twarzy. 

Poznali się jakieś dziewięć miesięcy wcześniej, zupełnie przypadkowo na grillu u jej znajomych. Mieszkał z nimi po sąsiedzku, dosłownie przez płot. Kiedy mu ją przedstawiono długo wpatrywał się w jej duże, brązowe oczy i nie mógł od nich oderwać wzroku. Ją też uwiodło jego spojrzenie, bo było czarujące, ciepłe i magnetyzujące. Od razu złapali świetny kontakt. Przegadali wówczas niemal całą noc siedząc na huśtawce pod ogrodowym parasolem. Dowiedziała się wtedy, że jest kimś w rodzaju marchanda i zajmuje się sprzedażą dzieł sztuki i promowaniem młodych, początkujących artystów.

 - Prowadzę w Warszawie do spółki z kolegą małą galerię sztuki, ale na stałe osiadłem tu w Modlinie. Zgiełk wielkiego miasta trochę mnie męczy a tu jest taki cichy zakątek, gdzie mogę wypocząć i zregenerować siły.

 - Skoro jednak jesteś współwłaścicielem galerii, to na pewno wpadasz do stolicy.

 - I to nawet dość często. Często też wyjeżdżam za granicę z racji obowiązków. Plusem tego zawodu jest fakt, że nie musisz się zrywać o piątej rano, żeby na siódmą dojechać do pracy. A ty co robisz w życiu?

 - Pracuję w urzędzie miejskim i mam do bólu określone godziny pracy od siódmej trzydzieści do piętnastej trzydzieści. Przywykłam, chociaż praca niezbyt frapująca i przy biurku.

 - A skąd znasz Zakrzewskich? – Uśmiechnęła się słysząc to pytanie.

 - Z Mirką znamy się od podstawówki. Razem kończyłyśmy liceum a potem studia, na których obie poznałyśmy Ryśka. Tych dwoje od początku przylgnęło do siebie i tak już im zostało. Tuż po obronie pobrali się i zamieszkali tu w Modlinie, bo Rysiek właśnie stąd pochodzi… 

Tego wieczoru i nocy dowiedzieli się o sobie całkiem sporo a im bliżej było do świtu tym bardziej czuła, że ten mężczyzna podoba jej się pod każdym względem i po raz pierwszy doświadczyła co to znaczy, gdy między ludźmi zaczyna się chemia. Najwyraźniej zaiskrzyło, bo i Michał wydawał się bardzo zainteresowany kolejnym spotkaniem z nią. Późnym niedzielnym popołudniem nie wracała do Warszawy pociągiem, ale jego sportowym, szybkim samochodem nafaszerowanym elektroniką. Michał lubił gadżety i przyznawał się do tej słabości bez żadnego skrępowania. Podwiózł ją pod klatkę schodową i pocałował na pożegnanie.

 - To co Beatko, umówisz się ze mną na randkę? – zapytał niewinnie. – W następny piątek będę w galerii, ale popołudnie mam już wolne. Moglibyśmy wyskoczyć gdzieś na weekend. Może do Zegrza nad zalew?

Uśmiechnęła się nieśmiało.

 - Brzmi wspaniale i bardzo chętnie tam z tobą pojadę. Tu masz mój numer telefonu. Zadzwoń przed przyjazdem.

Jeszcze jeden całus i po chwili stała już przed drzwiami wejściowymi machając mu na pożegnanie.

Od tej pory jej nudne dotąd życie rozkwitło, bo rozkwitła w niej miłość. Dziwiła się jak bardzo to uczucie ją dowartościowało, jak bardzo uskrzydliło i jak bardzo zmieniło ją fizycznie. Zdecydowanie wypiękniała. Wizyty u dobrego fryzjera i kosmetyczki zrobiły swoje. Już nie przypominała siebie samej sprzed kilku miesięcy. Michał rozpieszczał i dbał o nią. Obdarowywał prezentami, wśród których dominowały ciuchy wziętych projektantów a nierzadko biżuteria. Spotykali się na przemian raz u niej raz u niego, ale częściej to on bywał w Warszawie. Jeżdżąc do niego miała okazję odwiedzać też swoich przyjaciół. Dziwił się, że chce jej się wstawać rano i pędzić na dworzec. Nie podzielał jej zamiłowania do jazdy pociągami, bo uważał, że luksusowy samochód zaspokaja głód podróży i jest najwygodniejszym środkiem transportu.

Dopóki było ciepło grill był na porządku dziennym. Często pichcili coś we dwójkę lub spacerowali po okolicy żartując i ciesząc się własnym towarzystwem. Jedno było pewne, że ich związek nabierał rumieńców. Dzięki Michałowi miała możliwość zwiedzić Pragę, Wiedeń i Bazyleę, gdzie odbywały się targi sztuki. Bywała na wernisażach organizowanych w jego własnej galerii i chociaż nie miała tak wysublimowanego poczucia piękna jak on, to jednak znalazło się kilku malarzy, których prace ją urzekły.

                                                                            Lech Kołodziejczyk „Wiosenne impresje”

Ten dzisiejszy, piątkowy wyjazd do Modlina miał być dla Michała niespodzianką. Była w Katowicach na trzydniowym szkoleniu dla pracowników samorządowych. To wiązało się też z jej awansem. Postanowiła nie wracać do domu, ale wysiąść w Warszawie i przesiąść się na pociąg do Modlina. Chciała wraz z nim uczcić ten sukces a poza tym w sobotę mijała pierwsza rocznica ich znajomości i to był drugi powód do świętowania.

Usłyszała gwizd pociągu i odetchnęła z ulgą. Zajęła miejsce przy oknie i wreszcie uspokojona mogła kontemplować widoki za szybą. Zaczęła sobie wyobrażać ten dzisiejszy wieczór. Chciała, żeby było miło i romantycznie. Najpierw ugotują wspólnie coś smacznego, a potem posiedzą w ogrodzie z lampką wina przytuleni i otuleni ciepłym kocem. Uśmiechnęła się do swoich myśli. Michał jak na faceta naprawdę potrafił być bardzo romantyczny. Może to wynikało z jego wrażliwości i tego ogromnego poczucia estetyki, kiedy oglądał każdy obraz?

Nie mogła zliczyć ile razy wyobrażała sobie ich ślub. Ich zażyłość osiągnęła już taki poziom, że właściwie teraz oczekiwała jedynie aż Michał się zdeklaruje. Uklęknie przed nią, wręczy jej pierścionek i poprosi o rękę a ona się zgodzi. - Może zrobi to dzisiaj? – po jej ciele przebiegł przyjemny dreszcz. – Byłoby wspaniale… - rozmarzyła się.

Po wyjściu z budynku dworca energicznym krokiem ruszyła w stronę domu Michała. Miała tu kawałek drogi, ale nie przejmowała się tym, bo z każdym metrem szybciej przebierała nogami. Już z daleka widziała nowoczesną bryłę budynku i pnącza dzikich, czerwonych róż, którymi pokryta była cała płaszczyzna ogrodzenia. Coraz mocniej łomotało jej serce z podekscytowania. Już za chwilę wpadnie w jego ramiona zdyszana i stęskniona a on obejmie ją mocno jak obręczą i zamknie w nich odgradzając od świata. Cicho otworzyła bramkę i wślizgnęła się przez nią. To co zobaczyła zmroziło jej w żyłach krew. Michał stał przy schodach wiodących do budynku i namiętnie całował jakąś blondynę. To nie był nikt z rodziny, to nie była koleżanka, to był ktoś z kim łączyło go coś bardzo intymnego. Beacie zamarło serce. Patrzyła na ten gorący pocałunek i nie mogła się ruszyć. W gardle poczuła nieprzyjemny ucisk, jakby chciała przepchnąć przez nie kilka ton piasku. Nie mogła wydobyć z siebie głosu.

Momentalnie jej oczy wypełniły się łzami, które zaczęły płynąć po policzkach rozmazując jej makijaż. Powoli docierało do niej, że właśnie jej życie legło w gruzach, że wszystkie plany jakie wiązała z Michałem posypały się w pył. Jak automat odwróciła się na pięcie i złapała za klamkę w bramce. Wyszła przez nią z całej siły zatrzaskując ją za sobą. Najpierw wolno przeszła kilka kroków, potem zaczęła biec. Przyspieszyła usłyszawszy za sobą krzyk Michała.

 - Beata wracaj! To nie tak jak myślisz! Przecież to ja jutro miałem do ciebie przyjechać!

Biegła jak ogłuszona. Przemknęła przez dworzec i wpadła w drzwi stojącego przy peronie pociągu. Był niemal pusty. Rzuciła się na miejsce przy oknie. Wreszcie mogła dać upust swojej rozpaczy.

   

- Jak on mógł! Jak mógł zrobić mi coś takiego? Czy ten prawie rok wspólnego życia okazał się dla niego bez znaczenia? Od jak dawna spotyka się z tą kobietą? Może ona już była w jego życiu, kiedy my zaczynaliśmy się spotykać? Może ją też oszukiwał tak jak mnie? Co za drań! Podły zdrajca! Nigdy już nie zaufam żadnemu mężczyźnie.

Nie mogła się uspokoić. Stłumione poczuciem wstydu łkanie, że tak bardzo rozkleiła się w publicznym miejscu powodowało ogólny dygot ciała zwłaszcza pleców. Pochyliła nisko głowę zasłaniając się w ten sposób włosami mającymi ukryć opuchniętą od płaczu twarz. Nagle poczuła, że ktoś łapie ją za ramię i przyciąga do siebie. To był mężczyzna. Dotarł do niej delikatny zapach męskich perfum. Przylgnęła do niego a on uspokajająco zaczął gładzić ją po głowie.

 - Już dobrze… Nie płacz. Jutro na pewno będzie lepiej. Jak masz na imię?

 - Beata… - wyszeptała przez łzy.

 - A ja jestem Witek i mam nadzieję, że pomogę ci się trochę uspokoić.

Ciepło jego ciała i te opiekuńcze ramiona sprawiły, że rzeczywiście zaczęła się uspokajać i momentami nawet przysypiać. Już nie słyszała swoich myśli a jedynie miarowy stukot kół. Pociąg mijał stację za stacją, ludzie wsiadali i wysiadali a ona tkwiła w ramionach nowo poznanego Witka i było jej bezpiecznie i dobrze. W pewnym momencie oderwał ją od siebie odgarniając jej włosy z twarzy. Spojrzała na niego zapłakanymi oczami. Wyjął chusteczkę z kieszeni i wytarł jej policzki.

 - Muszę już wysiadać – uśmiechnął się smutno. – Dasz sobie radę?

 - Dam… - odpowiedziała drżącym głosem.

 - Będzie dobrze, pamiętaj.

Chciała mu podziękować za wsparcie, którego tak potrzebowała, ale zanim się obejrzała już go nie było. Przetarła twarz i zerknęła przez okno. Na tablicy widniał napis „Iława”.

 - Rany boskie! Pomyliłam pociągi!

Pozbierała bagaż i w ostatniej chwili wyskoczyła na peron.