"WYZWANIE" - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

Przejrzała galerię zdjęć. Piękna okolica, bogato wyposażona baza rehabilitacyjna i SPA. Różne rodzaje diet, w tym taka tysiąc kalorii.

Zdjęcia plaży urzekły ją.

 - Cudne miejsce. Jeśli tam nie schudnę, to już chyba nigdzie – pomyślała. Zdecydowała się natychmiast. Przeczytała, że turnusy są dwutygodniowe. – To za krótko, zdecydowanie za krótko. Jeśli już jechać to na cały miesiąc. – Złapała za telefon i wybrała numer ośrodka. Dowiedziała się o wolnych terminach i zapytała, czy można wykupić dwa turnusy naraz. Nie było przeszkód. Zabukowała od razu i zastrzegła, że to ma być pokój jednoosobowy. Zapłaciła więcej, ale nie dbała o to. Najważniejsze, że nikt nie będzie oglądał jej wdzięków i taksował ją krytycznym spojrzeniem.

Wieczorem zadzwoniła do matki. Powiedziała jej, że za tydzień wyjeżdża i nie będzie jej miesiąc.

 - Nie dzwoń do mnie w tym czasie, bo i tak nie odbiorę.

 - A gdzie ty jedziesz dziecko? Daleko?

 - Daleko. Nad morze. Muszę odpocząć.

Przez ten tydzień uwijała się z robotą. Pokończyła zaczęte zlecenia i dzięki temu z czystym sumieniem mogła wyjechać. Zaopatrzyła się w dres i kostium kąpielowy, co nie było rzeczą łatwą, bo jak sama stwierdziła, wszystko produkowano na anorektyczki.

Spakowała walizkę na kółkach i w niedzielę wieczorem ruszyła na dworzec. Czekało ją co najmniej dziesięć godzin jazdy. Z wykupionym wcześniej biletem i miejscówką w pierwszej klasie czekała na pociąg, który miano podstawić. Odszukała swój wagon i przedział. Jakiś człowiek pomógł jej wrzucić walizkę na półkę. Rozsiadła się wygodnie zajmując miejsce przy oknie.

Była zmęczona całonocną podróżą. Od siedzenia spuchły jej trochę nogi. Na szczęście dojeżdżała. Już na miejscu zamówiła taksówkę i kazała się wieźć do instytutu. Zameldowała się. Pani w recepcji poinformowała ją o porach posiłków, o wizycie lekarskiej, która miała się odbyć o godzinie siedemnastej i wręczyła kartę magnetyczną do pokoju.

 - Nawet niezły – mruknęła wchodząc do środka. – Jest nawet balkon. Idealnie. - Położyła walizę na fotel i zabrała się za rozpakowywanie. W małej lodówce znalazła wodę mineralną. Wypiła pół butelki i rzuciła się na łóżko. Musiała odespać te godziny spędzone w pociągu. Ocknęła się koło dwunastej. Przypomniała sobie, że za godzinę ma obiad. Weszła pod prysznic chcąc zmyć z siebie zmęczenie po długiej podróży i resztki snu. Przebrała się i zeszła na parter.

 - Pani Łopacka, – usłyszała swoje nazwisko – można panią prosić? – Podeszła do recepcji. – Tu daję pani kartkę, na której jest zlecenie na badania. Jutro rano o siódmej zgłosi się pani do gabinetu zabiegowego, to na pani piętrze, pokój sto jeden, gdzie pobiorą pani krew. Proszę być na czczo. Tu jeszcze pojemnik na mocz.

Podziękowała i ruszyła do jadalni. Znalazłszy swój numer stolika usiadła przy nim. Po chwili dołączyła do niej kobieta i mężczyzna.  Nie mógł mieć więcej jak trzydzieści lat i był równie otyły jak ona. Kobieta z całą pewnością była po czterdziestce. Przedstawili się sobie i od razu przeszli na „ty”.

 - Skąd przyjechałyście? – zagaił chłopak o imieniu Wiktor.

 - Ja z Krakowa.

 - Ja z Poznania.

 - Ja jestem z Zielonej Góry. Ciekawe jak nas będą karmić?

 - Raczej oszczędnie – odparła Klara siląc się na słaby dowcip.

 - Podobno to są jakieś diety warzywne sporządzone przez niejaką doktor Ewę Dąbrowską. Musi być chyba znana, chociaż ja o niej nigdy nie słyszałam – powiedziała Elżbieta. – Tak czy owak będziemy musieli się przyzwyczaić, bo chyba żadne z nas nie radzi już sobie samo ze sobą.

Przerwali rozmowę, bo na stół wjechały talerze z kremem paprykowym. Na środku pysznił się kleks ze śmietany. Klara pociągnęła nosem. Pachniało bajecznie. Pewnie mogłaby zjeść tej zupy z pięć takich talerzy, niestety musiała się zadowolić jej niewielką ilością. Na drugie danie podano bukiet warzyw na parze i kompot bez cukru. Wiedziała, że za godzinę poczuje nieprzyjemny ucisk w żołądku i będzie głodna.

Punktualnie o siedemnastej zjawiła się przed gabinetem lekarskim. Przed nią były dwie osoby, ale wizyty nie trwały długo. Weszła do środka i przywitała się z urzędującą tam lekarką, która obdarzyła ją łagodnym uśmiechem.

 - Nie będę pytać, co panią do mnie sprowadza, bo sprawa jest oczywista. Ile pani ma lat?

 - Dwadzieścia osiem.

 - Od dawna cierpi pani na otyłość?

 - Od urodzenia. Urodziłam się już duża. Potem było tylko gorzej. Ciągle jestem głodna i mam napady wilczego głodu. Wtedy nie panuję nad tym i pochłaniam wszystko, co tylko wpadnie mi w ręce.

 - Proszę wejść na wagę.

Z duszą na ramieniu to zrobiła. Od dawna się nie ważyła, żeby nie wpędzać się w kolejny stres.

 -Sto dwadzieścia osiem kilo. Ile ma pani wzrostu?

 - Metr sześćdziesiąt pięć.

 - Pani BMI wynosi czterdzieści siedem. To otyłość olbrzymia. Jest pani jeszcze młoda. Nie chcę pani straszyć, ale przy takim wskaźniku grozi pani cukrzyca, miażdżyca, choroba niedokrwienna serca, która może zakończyć się wylewem, zawałem lub zgonem. Skuteczność odchudzania zależy przede wszystkim od tego, jak bardzo chce pani żyć i jak bardzo jest pani zmotywowana. My tutaj zapewnimy pani odpowiednią dietę i warunki do ćwiczeń, reszta będzie zależała od pani zaangażowania. Tu wypisuję kartkę, którą zostawi pani na stoliku w jadalni. Pani dieta nie będzie przekraczać ośmiuset kalorii. Dodatkowo zapisuję pani zabiegi. Przede wszystkim basen, gimnastyka indywidualna, gimnastyka zbiorowa, która zaczyna się zawsze rano tuż po śniadaniu, poza tym siłownia. Będzie miała pani indywidualnego trenera, który dobierze odpowiedni zestaw ćwiczeń na przyrządach i sprawdzi pani wydolność. To chyba wszystko. Życzę powodzenia. Mam nadzieję, że jednak zrzuci pani kilka kilogramów zanim pani stąd wyjedzie. Aha, jeszcze jedno. Dostała pani skierowanie na badania?

 - Tak, na jutro rano.

 - W takim razie proszę przyjść jutro jeszcze raz o tej samej porze. Omówimy te wyniki.

Do kolacji przesiedziała w swoim pokoju zastanawiając się, czy podoła temu wszystkiemu. Nie miała takiej pewności. Na kolację zjadła dwie kromki pumpernikla obłożne cienkimi plastrami szynki i popiła gorzką herbatą. Ubrała dres i wyszła na spacer. Powędrowała na plażę.

Wieczorem nie potrafiła zasnąć. Przewracała się z boku na bok przez parę godzin. W końcu udało jej się. O szóstej rano obudził ją dźwięk komórki. Ubrała się i poszła do pokoju zabiegowego, gdzie pobrano jej krew i odebrano próbkę moczu.

Po lekkim śniadaniu cała grupa wyszła na zewnątrz, gdzie czekała na nich trenerka. Kazała im za sobą biec. Okrążyli cały ośrodek i skręcili na plażę. Ciężko się jej biegło po grząskim piasku. Sapała jak kowalski miech. W końcu zabrakło jej oddechu i zaczęło ją kłuć w boku. Przystanęła i pochyliła się, bo nie mogła zaczerpnąć powietrza. Obok niej zjawił się Wiktor.

 - Wszystko w porządku? – wydyszał. Był tak samo zmęczony i spocony jak ona. Jej twarz kolorem przypominała dojrzałego buraka. Pokręciła przecząco głową.

 - Nie…

Podbiegła trenerka i zapytała co się dzieje.

 - Kłuje mnie w boku.

Dziewczyna ściągnęła z pleców niewielki plecak i wyjęła z niego aparat do mierzenia ciśnienia.

 - Proszę usiąść tu na falochronie. Jest pani bardzo czerwona. Zmierzę ciśnienie. Zazwyczaj to normalne, że ludzie tak reagują. Nie są przyzwyczajeni do ruchu, ale to pierwsze koty za płoty. Za tydzień przebiegnie pani cały dystans. Sto osiemdziesiąt na sto dziesięć. Bardzo dużo. Proszę chwilę odsapnąć i spacerkiem wrócić do ośrodka. My biegniemy dalej. Zostanie pan tak? – zwróciła się do Wiktora.

 - Tak, odprowadzę koleżankę.

 - Dziękuję. To ja uciekam.

Po dziesięciu minutach wstała i wraz z Wiktorem ruszyła do instytutu. Za pół godziny miała się stawić na siłowni.

Weszła pod prysznic, żeby zmyć z siebie zapach potu i przebrać się w świeże ciuchy. Stojąc pod strugami wody wciąż przeżywała gorycz pierwszej porażki. – Jak ja mogłam dopuścić się do takiego stanu? Mam wydolność osiemdziesięciolatki. Zero kondycji, a nawet minus zero. Jeśli dalej tak będzie to nie zrzucę nawet kilograma. – Wyszła z łazienki i ubrała się pośpiesznie. Wzięła kartkę z rozpiską zabiegów i poszła do siłowni.

 - Pani Klara Łopacka – przystojny instruktor odczytał jej nazwisko. – Czy to pani miała kłopoty z ciśnieniem na porannym treningu?

 - Tak, to ja niestety.

 - W takim razie zaczniemy od czegoś lżejszego. Właśnie zwolnił się rowerek. Proszę wsiąść i pedałować równym tempem przez piętnaście minut. Proszę też spokojnie przy tym oddychać.

 - Wiśta wio, łatwo powiedzieć – zacytowała w myślach najstarszego Talara z serialu „Dom”. – Postaram się – powiedziała głośno. Po pięciu minutach pedałowania miała wszystkiego po kokardę. Jej tłuste ciało buntowało się przed jakimikolwiek ćwiczeniami. Drżały jej nogi i oddychała ciężko. Nie poddawała się jednak. Siła razy gwałt. Dokonywała właśnie gwałtu na swoim organizmie. Udało się. Odniosła swój pierwszy mały sukces. Zsunęła się z siodełka i na chwiejnych nogach przeszła na ławeczkę.

 - Proszę się położyć, chwycić w dłonie pałąk i pchnąć do przodu. To ćwiczenie przypomina trochę leżenie na plecach i wracanie do pozycji siedzącej. Wzmocni mięśnie brzucha. Proszę ćwiczyć przez pięć minut.

Nie było tak źle. Wyciskała z siebie siódme poty, ale zawzięcie ćwiczyła. Potem przyszła kolej na orbitrek i bieżnię. Na tej ostatniej miała przejść szybkim, ale równym tempem dwa kilometry. Była wykończona, a jeszcze dzisiaj czekał ją basen i wizyta u lekarza.

Wbrew jej obawom basen okazał się dla niej najlepszym miejscem do ćwiczeń. Nie miała z nimi w ogóle problemów. Jej ciężkie ciało unosiło się na wodzie jak plażowa piłka. Przez ostatnich dziesięć minut instruktor pozwolił im popływać. Miała naprawdę wielką frajdę. Nie pływała chyba od podstawówki, ale okazało się, że takich rzeczy po prostu się nie zapomina.

O siedemnastej poszła jeszcze do gabinetu lekarskiego. Usiadła naprzeciwko lekarki, która studiowała jej wyniki badań. Podniosła głowę znad biurka i spojrzała na Klarę poważnie.

 - Obawiam się, że nie mam dla pani dobrych wiadomości.