"WYZWANIE" - rozdział 6

Moi drodzy

Z uwagi na to, że jutrzejszy dzień mam bardzo wypełniony, rozdział dodaję dzisiaj. Miłej lektury.

ROZDZIAŁ 6

Ostatniego kwietnia rano dopakowywała swoją torbę podróżną. Za chwilę miał się zjawić Miro. Tak się umówili. Omiotła jeszcze wzrokiem swoją klitkę i sprawdziła, czy wszystko wyłączyła. Mieli wrócić dopiero pojutrze. Usłyszała dzwonek i poszła otworzyć. Miro wszedł do przedpokoju z szerokim uśmiechem.

 - Gotowa? – zapytał. Odwzajemniła uśmiech.

 - Bardziej już nie będę.

 - W takim razie zabiorę torbę a ty zamknij mieszkanie.

W samochodzie ustawił GPS.

 - Mówiłeś, że zabierzesz kajak. Gdzie on jest?

 - Zrezygnowałem, bo dzwoniłem jeszcze do organizatorów i powiedzieli mi, że nie będzie problemów z wynajęciem. Zabrałem tylko rowery. Na miejscu dowiem się o zakwaterowaniu. Ruszamy.

Droga nie była ani zbyt długa ani męcząca. Za niespełna dwie godziny dotarli do Żywca, a kilkanaście minut później do Pietrzykowic, gdzie znajdował się Ośrodek Sportów Wodnych i Rekreacji „Neptun”. Miro był bardzo operatywny. Kiedy wrócił do samochodu był bogatszy o wszystkie informacje dotyczące i zawodów i zakwaterowania.

 - Okazuje się, że uczestnicy będą mieszkać w domkach letniskowych. Tam je widać – pokazał ręką. My mamy domek numer piętnaście. Dali mi klucz. Ponoć są tam dwie osobne sypialnie. Najważniejsze jednak, że dają tu jeść i w dodatku prowadzą dietetyczną kuchnię. Teraz pojedziemy się rozpakować, a potem na obiad. Po nim długi spacer po okolicy, żeby się nie zastać. Zawody rozpoczynają się jutro o godzinie dziesiątej. Mamy się stawić przy molo. Aha i kajak też załatwiłem. To chyba wszystko. Teraz trzeba znaleźć ten domek.

Domek okazał się domkiem typu Brda”, bardzo wygodnym o dwóch sypialniach, pokoju dziennym i wyposażonym aneksie kuchennym. Klara natychmiast skorzystała z tego ostatniego zaparzając im kawę. Sypialnie były na piętrze podobnie jak obszerny balkon, z którego mogli podziwiać górskie widoki.

 - Pięknie tu – Klara upiła łyk kawy z kubka. – Mam tylko nadzieję, że nie każą nam wjeżdżać na szczyt którejś z tych gór.

 - Myślę, że nie. Dla zawodowca byłoby to trudne, a co dopiero dla amatora. Zrelaksuj się i staraj się nie myśleć o jutrzejszym dniu. Dopijemy kawę i pójdziemy zobaczyć co serwują w menu.

Weszli do zbudowanej na styl góralski restauracji i zajęli stolik. Klara zagłębiła się w kartę.

 - Wezmę sałatkę z grillowanym kurczakiem i razowymi grzankami, a ty?

 - Ja to samo i może jeszcze wodę niegazowaną z cytryną.

Po posiłku wyszli na zewnątrz. Klara dopięła polar.

 - Trochę chłodno, nie?

 - Jutro nie będzie wiele cieplej. Musisz się na to nastawić. To dlatego będziesz płynąć w piance, żeby nie wyziębić organizmu. Jak wsiądziesz na rower będzie lepiej.

Powędrowali wolno wzdłuż zbocza do molo, przy którym huśtały się na wodzie przycumowane kajaki.

 - To stąd jutro ruszycie. Widzisz ten biały dom po drugiej stronie jeziora? To Oczków. Tam będzie meta i stamtąd ruszymy na rowerach dalej. Jak mnie zapewniono trasa jest świetnie przygotowana i bardzo dobrze oznakowana. Wieczorem przestudiujemy ją, żeby mieć rozeznanie. Jutro o dziewiątej podjadą samochody i zabiorą do Oczkowa wszystkie rowery. Muszę je jeszcze oznaczyć numerami, które dostałem, a raczej jednym numerem. Masz numer trzydzieści trzy. Będzie naklejony na twoich plecach i na klatce piersiowej a także na czepku. Celowo wybrałem jaskrawy kolor, żebym mógł cię dobrze widzieć.

Spać poszli wcześnie. Mironowi zależało, żeby Klara stanęła do zawodów wypoczęta i zrelaksowana. Rano pozwolił jej tylko na filiżankę kawy.

 - Jeśli się najesz bardzo prawdopodobne, że zaczniesz wymiotować w wodzie, a tego chciałbym uniknąć. Po drodze będą stanowiska z jakimiś koktajlami odżywczymi, ale to już na trasie rowerowej. Będziemy się zbierać.

Uczestników było całkiem sporo, bo na molo stał tłum. Przez mikrofon przypomniano zasady i kazano im podejść do brzegu jeziora. Klara kątem oka zarejestrowała jak Miro wsiada do jednego z kajaków oznaczonych cyfrą trzydzieści trzy. Poranne zdenerwowanie gdzieś zniknęło. Uspokoiła się. To nie jest walka o życie, ale o to, by sprawdzić własne możliwości. Padł sygnał. Pobiegła do wody i zaczęła płynąć. Przez piankę czuła, że woda jest lodowata, ale po chwili przyzwyczaiła się. Rytmicznymi ruchami rozbijała lustro jeziora prąc do przodu. Zrobiło się luźniej. Wokół siebie dostrzegła tylko kilka osób. Któryś z mężczyzn wysforował się naprzód. Nie zwracała na to uwagi. Przepłynęła jakieś dwieście metrów, gdy usłyszała za sobą głos Mirona.

 - Nie oglądaj się Klara. Jestem tuż za tobą. Dobrze sobie radzisz. Oddychaj i utrzymuj stałe tempo.

Poczuła się pewniej. Był z nią i dodawał otuchy. Minęła pierwszą białą boję, co oznaczało pięćset metrów. Jeszcze dwa kilometry. – Dasz radę, dasz radę – powtarzała w myślach.

 - Klara odpocznij, przejdź do klasyka na jakieś sto metrów. Powiem, kiedy będziesz mogła przyspieszyć.

Zwolniła nieco i uspokoiła oddech. Druga boja. Znowu przyspieszyła. Crawl był zdecydowanie najszybszym stylem. Przy motylku, czy delfinie z pewnością wydatkowałaby o wiele więcej energii. Odwróciła się na chwilę na plecy nie przestając płynąć, by móc spojrzeć na Mirona. Uśmiechał się do niej mówiąc.

 - Dzielna dziewczynka. Oby tak dalej.

Trzecia biała boja. Miała za sobą trzy piąte dystansu. Czuła się całkiem nieźle i miała jeszcze sporo sił. Kolejny raz przyspieszyła.

 - Brawo Klara – usłyszała za plecami. – Jesteś wspaniała.

Uśmiechnęła się. Nikt inny nie potrafił jej tak zmotywować. Miron był w tym mistrzem. Minęła czwartą boję. – Jeszcze tylko pięćset metrów. - Coraz wyraźniej widziała drugi brzeg i stojących na nim gapiów.

 - Zostawię cię na chwilę samą i popłynę szybciej. Muszę odnaleźć nasze rowery i przygotować ci suche ubranie. Trzymaj się - pchnął mocniej wiosłem i wyprzedził ją. Rowery odnalazł bez trudu. Wyciągnął z sakwy duży ręcznik i suche rzeczy dla Klary. Widział, że finiszuje. Podbiegł do niej i okrył ją rozcierając jednocześnie jej plecy. Zaprowadził ją za stojące w rzędzie parawany.

 - Przebieraj się szybciutko. Musimy ruszać jak najprędzej.

Błyskawicznie ściągnęła piankę, która jeszcze do niedawna sprawiała jej tak wiele trudności. Przebrała się w krótkie spodenki, bluzkę z numerem i adidasy. Miron zapakował wszystko na swój rower i już ruszali.

 - Żeby cię pocieszyć powiem, że prawdopodobnie znalazłaś się w pierwszej trzydziestce. Wiedziałem, że doskonale sobie poradzisz. Na ramie roweru masz bidon z ciepłą herbatą. Napij się, to trochę cię rozgrzeje.

Posłuchała go. Parę łyków gorącego płynu zdziałało cuda. Poczuła przyjemne ciepło w środku. Mocniej nacisnęła na pedały.

Trasa rowerowa była urozmaicona i tylko szkoda, że Klara skupiona na kierownicy nie mogła docenić jej piękna. Długie podjazdy i jeszcze dłuższe zjazdy, na których mogła przyspieszyć.

 - Jeszcze dziesięć kilometrów. Robimy pętlę – poinformował ją Miron. Jechali teraz w dość zwartej grupie zawodników, ale przy kolejnym podjeździe kilku się wykruszyło.

 - Dajesz Klara, dajesz! – dopingował Miron. Stanęła na pedałach naciskając na nie z całej siły. Wreszcie dotarła na szczyt i rozpędzona pognała w dół. Zobaczyła transparent z napisem „Meta” i ostro wyhamowała. Po kilku sekundach dołączył Miron i odebrał od niej rower.

 - Teraz jesteś zdana sama na siebie. Biegnij. To już ostatni etap. Będę czekał na mecie.

Była już porządnie zmęczona. Ten dwudziestokilometrowy, rowerowy dystans dał jej mocno w kość. Czuła, że słabnie. Minęło ją kilku zawodników. – Nie…, nie teraz, kiedy jestem już tak blisko… - zebrała wszystkie siły i przyspieszyła. – Gdzie ta meta? – pytała samą siebie. – Jest, wreszcie jest – ucieszyła się. – Widzę Mirona.

Jego widok i emocje, które jej towarzyszyły sprawiły, że po policzkach pociekły jej łzy. Przecięła linię mety witana przez rozentuzjazmowany tłum i wpadła wprost w rozpostarte ramiona trenera. Rozpłakała się rozpaczliwie a on tulił ją w ramionach powtarzając w kółko.

 - Już dobrze Klara, już dobrze. Jesteś najsilniejszą kobietą jaką znam. Dokonałaś tego. Zwalczyłaś demona, który w tobie tkwił. Jestem z ciebie bardzo, bardzo dumny i kocham cię moja ty siłaczko.

Oderwała się od niego. Kurz, który osiadł podczas biegu na jej policzkach wymieszany ze łzami utworzył na jej twarzy prawdziwe błoto.

 - Coś ty powiedział? – wykrztusiła drżącym głosem. Kolejny raz przytulił ją do siebie całując z czułością jej spocone czoło.

 - Powiedziałem, że cię kocham i to nie są żadne kpiny z mojej strony. Nie jest kpiną też to, że osiągnęłaś dwudziesty trzeci czas w tych zawodach. Rewelacyjny wynik i wieczorem odpowiednio to uczcimy. Mają rozdawać medale i dyplomy. A teraz chodźmy, bo musisz zmyć z siebie ten kurz i solidnie odpocząć. Masz jeszcze siłę wsiąść na rower? Pojedziemy powolutku do ośrodka. To niedaleko.

Siedzieli pod wiatą wśród innych uczestników zawodów i oklaskiwali tych, którzy zajęli trzy pierwsze miejsca. Potem zaczęto rozdawać dyplomy uczestnictwa tym, którym poszczęściło się mniej. Klarę rozpierała radość i to podwójna. Po pierwsze nie spodziewała się, że zmieści się w pierwszej trzydziestce, a po drugie w ogóle nie spodziewała się, że Miron wyzna jej miłość. Siedziała teraz przytulona do niego i było jej dobrze jak nigdy wcześniej. W dodatku okazało się, że podczas triatlonu zgubiła kolejne cztery kilogramy. Teraz ważyła siedemdziesiąt cztery kilo. – Jeszcze tylko dziesięć i będę wyglądać normalnie.

Następnego dnia tuż po śniadaniu wyruszyli w drogę powrotną. Był poniedziałek, ale i tak nie miała zamiaru dzisiaj otwierać biura. Postanowiła, że po południu pojedzie do rodziców i pochwali się swoim osiągnięciem.

Miron wniósł jej torbę do domu i pożegnał się z nią czułym całusem. Umówili się na następny dzień. Wypakowała rzeczy i wzięła relaksującą kąpiel. Potem wyskoczyła jeszcze do sklepu, bo w lodówce miała niemal puste półki. Koło szesnastej pojawiła się przed drzwiami mieszkania rodziców. Tym razem otworzył jej ojciec. Niemal w progu pokazała mu dyplom.

 - Udało się tatusiu. Zajęłam dwudzieste trzecie miejsce, a startowało stu trzydziestu pięciu zawodników. Było wspaniale.

Ojciec uściskał ją i cmoknął w policzek.

 - Coraz częściej dajesz mi powody do dumy. Wchodź. Mama za chwilę przyjdzie. Poszła po śmietanę, bo jej brakło.

Nie minęło dziesięć minut, gdy do domu weszła Łopacka. Zdziwiła się na widok córki.

 - Mogłaś chociaż zadzwonić, że przyjdziesz – powiedziała z wyrzutem.

 - Mnie też jest miło cię widzieć mamo. Przyjechałam się pochwalić, że brałam udział w triatlonie i zajęłam dobre miejsce.

 - A czym tu się chwalić? Zachowujesz się jak nastolatka i ekscytujesz byle czym. Lepiej o zamążpójściu byś pomyślała. Masz trzydzieści lat na karku.

 - Dwadzieścia dziewięć mamo. Jeszcze zdążę ze wszystkim. Na razie muszę ze sobą zrobić porządek, a potem będę myśleć o ewentualnym zięciu dla was.

 - Dziewczyny w twoim wieku mają już po dwoje dzieci.

 - I wyglądają na pięćdziesiąt lat. Ciągle niedospane, zapuszczone i zaniedbane, bo nie mają chwili czasu dla siebie. Mam generalnie w dupie takie życie. Na dzieciach mi też nie zależy. Jeśli kiedyś będą to dobrze, a jeśli nie, to nie będę rozpaczać.

 - Wszystkie sąsiadki mają wnuki tylko my jeszcze nie. Jesteś egoistką.

 - A ty nie? Z czysto egoistycznych powodów wydałabyś mnie za pierwszego lepszego byle tylko mieć wnuki. Rzecz w tym, że to nie ty miałabyś je wychowywać, tylko ja musiałabym się z nimi użerać. Chcesz mieć wnuki, zaadoptuj jakieś.

 - To odchudzanie całkiem przewróciło ci w głowie.

 - Wręcz przeciwnie mamo. Wreszcie nabrałam rozumu. Po co ja tu w ogóle przychodzę? Za każdym razem prowokujesz kłótnię. Mam tego dosyć. Wychodzę. Z tobą tato widzę się w sobotę. Na razie.

Wybiegła z mieszkania rodziców oburzona. Matka wtrącała się do wszystkiego. Nie mogła się powstrzymać od robienia jej złośliwych uwag. Nigdy nie popierała żadnych jej wyborów. Potrafiła ją tylko krytykować na każdym kroku i wytykać wady nie zauważając zalet. To było nie do zniesienia. Na pewno upłynie sporo czasu zanim odwiedzi ją kolejny raz.