"WYZWANIE" - rozdział 8

ROZDZIAŁ 8

Rozłożył kanapę i ułożył na niej pościel. Pomógł się Klarze przebrać w piżamę i zaprowadził ją do łóżka okrywając troskliwie cienką kołdrą.

 - To ty sobie poleż, a ja ogarnę trochę ten bałagan. Rzeczy z twojej torby dać do pralki tak? Na pewno tak, bo przesiąkły zapachem szpitalnym. Za chwilę pojadę do sklepu. Trzeba uzupełnić zapasy, bo nic prawie nie masz.

 - Kup dużo jarzyn. Paprykę uwielbiam, więc możesz wziąć nawet dwa kilo i zgrzewkę wody mineralnej. Jajka, pomidory i może pumpernikiel.

Przysiadł na krawędzi kanapy i pogładził jej włosy.

 - Kochanie, nie kupię niczego, czego sam bym nie zjadł. Przecież wiesz, że też muszę trzymać dietę. Pojadę na targowisko. Może dostanę jakieś smaczne owoce. Ty sobie pośpij. Ja wrócę za jakąś godzinę.

Po jego wyjściu zamknęła oczy i pomyślała, że będzie najlepszym mężem na świecie, bo ma dobry charakter i jest opiekuńczy. Dba o nią i martwi się o nią. Przysnęła.

Tymczasem Miron objuczony siatkami wszedł do klatki schodowej natykając się na kobietę i mężczyznę stojących przed drzwiami Klary. Domyślił się, że to jej rodzice.

 - Dzień dobry państwu – przywitał się. – Państwo Łopaccy, prawda? Rodzice Klary.

 - A pan? Kim pan jest? – zapytała kobieta taksując go uważnym spojrzeniem.

 - Miron Zwoliński, narzeczony Klary.

 - Narzeczony?

 - Tak, zaręczyliśmy się jeszcze tam w Warszawie, a na początku września planujemy ślub.

Kobieta najwyraźniej była w ciężkim szoku. Natomiast ojciec Klary uścisnął mocno dłoń Mirona.

 - Bardzo się cieszę, że mam okazję cię poznać, bo córka wiele opowiadała mi o tobie. Dużo ci zawdzięcza i chyba kocha cię bardzo. Nie mówiła mi tego wprost, ale tego raczej nie można ukryć.

 - Ja też kocham ją całym sercem. Wspaniała kobieta. Zaraz otworzę drzwi. Musiałem wyskoczyć po zakupy, bo nic nie miała w lodówce. Teraz pewnie śpi. Jest jeszcze trochę obolała po operacji - przekręcił w zamku klucz i puścił przodem Łopackich. – Proszę się rozgościć, ja zaraz zaparzę kawę. Niestety żadnych słodkości do niej nie kupowałem, bo oboje unikamy takich rzeczy, ale kupiłem trochę owoców, jeśli państwo mieliby ochotę.

Łopaccy weszli do pokoju i z troską spojrzeli na śpiącą Klarę.

 - Jaka ona mizerna… - matka miała łzy w oczach. – Chyba długo jeszcze się nie przyzwyczaję, że jest taka szczupła.

 - Taka chciała być. Schudła wyłącznie dla siebie i własnego zdrowia. Ciężko pracowała na ten sukces. Ja bardzo ją za to podziwiam – powiedział cicho Łopacki.

Klara poruszyła się i otworzyła oczy. Ze zdumieniem zarejestrowała obecność w swoim domu matki. Ona była tu raczej rzadkim gościem.

 - Mama?

 - Musiałam przyjechać kochanie. Bardzo niepokoiłam się o ciebie. Bałam się wyniku tej operacji, bo tato mówił, że była bardzo rozległa. W dodatku nie miałam pojęcia, że masz kogoś i jesteś zaręczona. On jest bardzo przystojny i kocha cię.

 - Wiem. Ja też go kocham. Inaczej nie zgodziłabym się za niego wyjść.

Miron pojawił się w drzwiach niosąc tacę, na której parowały filiżanki wypełnione aromatyczną kawą.

 - Proszę bardzo – postawił tacę na niewielkim stoliku. – Napijesz się kochanie?

 - Bardzo chętnie. Pysznie pachnie - powoli usiadła na kanapie. – Jeszcze jestem obolała. To zaledwie tydzień jak mnie operowali, ale lekarz twierdzi, że wszystko ładnie się goi – uśmiechnęła się na widok przerażonej miny matki. – Mamo, spokojnie, to tylko tak nieciekawie wygląda, ale naprawdę nie jest tak źle. Musieli usunąć skórę z rąk, bo wisiały mi u ramion dwie, wiotkie fałdy. Najgorzej wyglądało to na brzuchu. Jakbym miała na sobie płaszcz. Nogi też wymagały interwencji. Jak wszystko się pogoi, będę miała naprawdę ładną figurę.

 - Ważyłaś się po operacji? – zapytał ojciec.

 - No pewnie. Doktor powiedział, że usunęli mi prawie osiem kilo zbędnej skóry. To dużo. Jak weszłam na wagę okazało się, że ważę pięćdziesiąt osiem kilo. W życiu nie ważyłam tak mało i zrobię wszystko, żeby to utrzymać. Zresztą mam najlepszego trenera na świecie, który nie pozwoli mi się z powrotem zatuczyć – spojrzała z miłością na Mirona.

Ta wizyta była bardzo udana. Po raz pierwszy matka Klary nie wygłaszała swoich mądrości, ale wykazała troskę o córkę. Zapraszała też ich oboje do odwiedzin.

 - Na pewno zajrzymy mamo. Najpierw jednak ja muszę stanąć na nogi. Za kilka dni Miron wraca do pracy, a ma też sporo załatwiania a związku ze ślubem, bo ja na razie nie jestem zbyt pomocna. Musimy sporządzić listę gości, a to na pewno nie będzie łatwe.  

Rodzice pożegnali się. Już za drzwiami matka powiedziała.

 - Nasza córka jest bardzo dzielna i taka śliczna. Żałuję, że nie potrafiłam nigdy okazać jak bardzo ją podziwiam.

 - To powiedz jej to. Ona w życiu na nic tak nie czekała jak na akceptację z twojej strony.

 - Powiem. Na pewno jej powiem. Będzie jeszcze ku temu okazja.

Klara zdrowiała. Po dwóch tygodniach Miron zabrał ją na ściągnięcie szwów. Wszystko pięknie się goiło. Blizny rzecz jasna były czerwone, ale Klara ufała chirurgowi i skoro zapewniał ją, że z czasem zbledną, to tak na pewno będzie.

Podczas urlopu Mirona dokonali kilku rzeczy, a mianowicie wybrali wzór zaproszeń na ślub ustalili liczbę gości, która oscylowała w granicach pięćdziesięciu osób i wybrali świadków. Klara nie miała żadnych koleżanek ani przyjaciółek, natomiast Miron miał ich mnóstwo. Zaproponował parę trenerską, którą Klara dobrze znała z zajęć na siłowni i zaakceptowała ten wybór. Postanowili, że na weselu będą tylko ich najbliżsi krewni i kilka osób z siłowni. Tuż obok niej znajdowała się nieduża restauracja, gdzie zmęczeni treningiem ludzie często przychodzili na jakąś kawę, czy herbatę, lub po prostu coś zjeść. To Miron wpadł na pomysł, żeby urządzić tam wesele.

 - Sala spokojnie pomieści pięćdziesiąt osób – mówił podekscytowany. Wiem, że mają tam kuchnię i gotują posiłki. Na pewno mogliby coś zaproponować. Koniecznie muszę tam pojechać i pogadać z właścicielem. Może się zgodzi.

Negocjacje z właścicielem nie trwały długo. Mówił Mironowi, że to trzecia taka propozycja jaką dostał odkąd otworzył działalność.

 - Najlepiej by było, żebyście tort weselny, czy ciasta zamówili gdzieś indziej, bo my nie robimy takich rzeczy. Alkohol też musicie załatwić we własnym zakresie. Natomiast, jeśli chodzi o zimną płytę i gorące dania, to jesteśmy w stanie to zapewnić, również obiad dwudaniowy. Przyniosę menu i zobaczy pan co mamy w ofercie.

Miron wybrał rosół, a na drugie danie kluski lub ziemniaki do wyboru, zestaw surówek, pieczeń i kurczaka według uznania. Dla siebie i dla Klary zażyczył sobie tylko surówki z duszoną we własnym sosie indyczą piersią.

Kiedy Klara poczuła się już całkiem dobrze zabrał ją do jubilera i wspólnie wybrali obrączki.

Były skromne i proste. Nic wyszukanego, ale to właśnie dlatego bardzo im się spodobały. Prosto stamtąd podjechali na osiedle, gdzie mieszkali rodzice Mirona. Państwo Zwolińscy przyjęli ją bardzo wylewnie i niezwykle życzliwie. Podziwiali jej urodę i zapewniali, że bardzo się cieszą, że ich syn spotkał tak wyjątkową kobietę.

Kilka dni później obejrzała salę weselną. Nie wyróżniała się niczym specjalnym, ale pomyślała, że dobrze by było jednak ją przystroić. Może jakieś kwiaty?

 - Już wszystkim się zająłem kochanie – uspokoił ją Miron. – Stoliki ustawimy w kształcie litery „U”, a środek będzie to tańca. Kolega ma zespół muzyczny i zgodził się grać na naszym weselu. Kwiaty także zamówiłem, a dziewczyny z siłowni zadeklarowały pomoc przy strojeniu sali. Ogarnąłem wszystko. Najważniejsze jednak, że mamy zaklepany kościół na drugiego września. O dwunastej w południe zostaniesz moją prawowitą małżonką.

 - Podziwiam cię, wiesz? Nie sądziłam, że jesteś taki zorganizowany. Dużo masz jeszcze tych zalet?

Roześmiał się rozbawiony.

 - Trochę się znajdzie, ale sama musisz je odkryć. Czeka nas dzisiaj jeszcze jedna wizyta. W salonie ślubnym. Musisz wybrać sukienkę. Oczywiście podglądał nie będę. Usiądę sobie gdzieś na ławce, albo poczekam na ciebie w samochodzie. Mój garnitur już się szyje.

Miała poważny dylemat, bo sukien było mnóstwo, a co jedna to ładniejsza.

 - Musi pani wybrać coś dopasowanego, coś, co podkreśli pani figurę.

 - Niech tylko nie będzie to coś, co za dużo odsłania. Nie chcę wyglądać jak wyuzdana panna młoda. Najlepiej też, gdyby miało rękawy z jakiegoś cienkiego materiału.

 - Na pewno coś znajdziemy.

Przymierzyła chyba z dziesięć sukien aż wreszcie trafiła na taką, która odpowiadała jej najbardziej. Miała skromny dekolt i tiulowe rękawy skutecznie zasłaniające jej blizny, które jeszcze nie wyglądały zbyt dobrze. Była dopasowana i leżała idealnie. Do sukni zaproponowano jej stroik i białe szpilki.

 - Są za wysokie. Nie umiem chodzić w takich butach. Może macie coś na szerszym obcasie i przede wszystkim niższym.

Czółenka, które jej przyniesiono były zdecydowanie odpowiedniejsze i wygodne. To było to. Podała sprzedawczyni kartę i zapłaciła za wszystko. Suknię miała odebrać pod koniec sierpnia po wykonaniu niezbędnych poprawek.

W połowie sierpnia wybrali się ponownie do Warszawy. Minął miesiąc od operacji i Klara nie chciała szukać innego chirurga plastycznego w Krakowie. Chciała usłyszeć opinię doktora Szczyta.

On obejrzał ją dokładnie i wyraził swoje zadowolenie.

 - Wszystko ładnie się zagoiło. Piersi mają prawidłowy kształt a sutki są na swoim miejscu. Brzuszek płaski bez żadnych fałdek. Ramiona też zagojone podobnie jak nogi. Odczuwa pani jeszcze jakiś dyskomfort?

 - Żadnego. Czuję się już naprawdę świetnie i jestem zachwycona wynikiem operacji.

Lekarz uśmiechnął się od ucha do ucha.

 - Skoro pacjentka jest zadowolona, to ja również.

Wracała już spokojna. Nic się nie działo i wszystko było w najlepszym porządku. Teraz mogła skupić się na zbliżającym się wielkimi krokami ślubie.

Od rana w małym mieszkanku Klary panował ruch jak na Marszałkowskiej. O dziewiątej przyszła zamówiona przez nią fryzjerka i kosmetyczka w jednym, żeby uczesać jej włosy i zrobić makijaż. Potem pojawili się jej rodzice. Matka uparła się, że musi pomóc ubrać się córce do ślubu. Kiedy już stanęła przed nimi zalśniły im oczy.

 - Jesteś taka piękna córeczko. Śliczna ta suknia i cudnie ci w niej.

Ojciec przytulił ją mocno.

 - Bardzo cię kocham. Nigdy nie widziałem piękniejszej panny młodej. Bądź szczęśliwa dziecko, bo zasługujesz na szczęście jak mało kto.

Ostatkiem sił panowała nad tym, żeby się nie rozpłakać i żeby nie popłynął ten misternie zrobiony makijaż.

Podjechał Miron limuzyną a za nim samochodem jego rodzice. Wraz z nimi do kościoła mieli się zabrać rodzice Klary. Kiedy ją zobaczył całą w bieli i z nieśmiałym uśmiechem na ustach, aż westchnął z zachwytu.

 - Będę miał najpiękniejszą żonę na świecie – szepnął jej do ucha – i najmądrzejszą.

Czas było jechać. Punktualnie o dwunastej zaczęła się ceremonia. Wzruszeni przysięgali sobie miłość i wierność, trwanie w szczęściu i nieszczęściu, w chorobie i zdrowiu. Wreszcie ksiądz ogłosił ich małżeństwem.

To było naprawdę udane wesele. Goście nie narzekali. Zespół pięknie przygrywał do tańca, a jedzenie było smaczne. Całe towarzystwo rozjechało się nad ranem. Miron i Klara wsiedli do zamówionej taksówki i pojechali do mieszkania Mirona. Było nieco większe od tego Klary, ale też niezbyt ustawne i ciasne. Tam zrzuciwszy ślubne stroje zalegli w łóżku, by skonsumować to małżeństwo.