"SOBIE PRZEZNACZENI" - rozdział 1

SOBIE PRZEZNACZENI

ROZDZIAŁ 1

Poczuł na twarzy pierwsze krople deszczu i szczelniej otulił się płaszczem. Objął wpół idącą obok niego matkę ubraną w żałobną czerń i ruszył w stronę wyjścia z cmentarza. Pośpiesznie podeszli do samochodu. Otworzył jej drzwi i wpuścił ją do środka. Sam usiadł za kierownicą i włączył ogrzewanie. Odwrócił się i omiótł spojrzeniem rodzicielkę. Wyglądała mizernie. Po bladych, zapadniętych policzkach wciąż płynęły łzy. Ujął jej dłoń i pogładził.

 - Nie płacz mamo, wszystko się jakoś ułoży – wyszeptał.

 - Nic się nie ułoży – odpowiedziała zbolałym głosem. – Już nic nie będzie takie samo. Jak ja będę bez niego żyć? - rozpłakała się na dobre.

 - Dasz sobie radę. Zawsze dawałaś. Gdyby nie ty, jego dawno by już nie było. To ty pilnowałaś wizyt lekarskich i to dzięki tobie brał regularnie leki. Jesteś silną kobietą. On jest już w lepszym świecie, a my musimy nauczyć się żyć bez niego. Tak jest lepiej, wierz mi. On przynajmniej nie musi już znosić tego ogromnego cierpienia.

 - Wiem, że masz rację, ale tak trudno jest mi się z tym pogodzić.

 - To minie, zobaczysz. Musisz dać sobie tylko trochę więcej czasu. Jedźmy już. Jakoś musimy przetrwać jeszcze stypę.

Podjechał pod elegancką restaurację „Signature” mieszczącą się w Śródmieściu. To tutaj zarezerwował salę na tę smutną uroczystość.

Większość żałobników czekała już przed wejściem. Głównie byli to członkowie ich rodziny zarówno ze strony matki jak i ze strony ojca. Podszedł do nich pytając, dlaczego nie wchodzą.

 - Wszystko jest przygotowane, a wy zapewne głodni. Zapraszam.

Odszukał jeszcze kierownika sali prosząc go, by dopilnował sprawnego wydawania posiłku. Zajął miejsce obok matki i rozejrzał się. Jakiś kuzyn domagał się menu.

 - Przepraszam wujku, ale obiad zamówiony jest dla wszystkich taki sam i zapewniam, że będzie smaczny. Trzeba jednak trochę poczekać. - Skwaszona mina kuzyna nie wróżyła nic dobrego. – Co za cham – pomyślał. – Sądził, że skoro dobrze nam się powodzi, to zapłacimy za wszystkie zachcianki?

Zaczęto wnosić najpierw przystawki z siekanej, wołowej polędwicy z suszonymi pomidorami i oliwkami, a po niej kokile z zupą dyniową. Świetnie nadawała się, na dzisiejszy, chłodny dzień. Na drugie danie zamówił konfitowane udko kacze z puree ziemniaczanym z dodatkiem ziół i wytrawne puree z czerwonej kapusty, a do tego smaczny chutney z buraka i suszonych fig. Miał nadzieję, że goście nie będą wybrzydzać. Sam wcześniej próbował tych dań i był naprawdę pod wrażeniem. Na deser podano tiramisu. Był zawiedziony członkami rodziny. Skupili się wyłącznie na jedzeniu, komentowaniu i żartach, jakby przed godziną nie uczestniczyli w pogrzebie. Sądził, że przynajmniej wspomną ojca dobrym słowem. Niejeden z nich wiele mu zawdzięczał. Pamięć ludzka jest wybiórcza i krótka. Niestety.

Matka jadła niewiele. Ledwie skubnęła udko i zjadła kilka łyżek zupy. Zachęcał ją, ale nadal jej gardło ściskały łzy.

Po skończonym posiłku podziękował jeszcze wszystkim za udział w pogrzebie, bo tak wypadało i pożegnał się. Nie miał zamiaru zostać tu ani minuty dłużej.

Odwiózł matkę do domu. Postanowił, że dzisiejszej nocy zostanie tutaj, żeby nie czuła się taka osamotniona. Wieczorem siedzieli jeszcze w salonie przy aromatycznej kawie i rozprawiali cicho.

 - Może powinnaś gdzieś wyjechać i trochę podreperować zdrowie? Może jakieś sanatorium? Opadłaś z sił zupełnie poświęcając się opiece nad ojcem. Czas zrobić coś dla siebie. Jeśli chcesz, to rozejrzę się za jakimś pięknym miejscem.

 - No nie wiem synku… Pogoda taka w kratkę. Już prawie jesień…

 - Październik też może być piękny. Chodzi głównie o to, żebyś odpoczęła, nabrała sił i przede wszystkim dystansu. Przez ostatnie tygodnie nie odchodziłaś od łóżka taty. Pozwól mi się tym zająć, a na pewno znajdę coś odpowiedniego.

 - No dobrze…, ale niezbyt daleko. Idziesz jutro do pracy?

 - Chyba powinienem. Jutro mamy ważny dzień. Mają rozstrzygnąć konkurs na projekt tego kompleksu mieszkalnego, o którym ci opowiadałem. Jeśli wygramy, będziemy mogli spać spokojnie przez co najmniej rok. Poza tym finalizujemy też kilka koncepcji i chciałbym przy tym być. Stefan jest świetny, ale się nie sklonuje.

Hanna Dębska pokiwała głową i spojrzała ze smutkiem na syna.

 - Za bardzo poświęcasz się pracy Bruno, a gdzie czas i miejsce na życie prywatne. Już dawno powinieneś rozejrzeć się za jakąś porządną kobietą i ożenić się. Młody wiecznie nie będziesz, a czas leci.

 - Nie przesadzaj mamo – uśmiechnął się do niej. – Mam dopiero trzydzieści dwa lata i całkiem sporo czasu na ożenek. Na razie to ja jestem wyleczony ze związków, po zakończeniu tego ostatniego, który kosztował mnie mnóstwo nerwów, energii i pieniędzy. Chyba jestem typem, który w jakiś dziwny sposób przyciąga niewłaściwe kobiety – podniósł się z fotela. – Idę spać. Ty też się połóż. Oboje mieliśmy ciężki dzień.

Zrzuciwszy z siebie ubranie wziął jeszcze szybki prysznic i zaległ w łóżku. Przez cały dzień starał się trzymać fason, ale teraz pomyślawszy o ojcu poczuł pod powiekami łzy. Zawsze był dla niego wzorem i zawsze mu imponował. Był niesamowicie zdolnym architektem. Jego projekty zdobywały liczne nagrody i co najważniejsze były wcielane w życie i to nie tylko w Polsce, ale i za jej granicami. To on zaszczepił w nim pasję do projektowania, do rysunku i do kreatywnego myślenia. To on namówił go na studia w słynnym University of Westminster na Wydziale Architektury i Urbanistyki, które skończył z wyróżnieniem. To od ojca przejął pracownię architektoniczną, gdy okazało się, że jest chory i nie może pracować. Jakieś siedem miesięcy temu oprócz problemów z sercem przyplątał się też rak jelita grubego. Ojciec cierpiał potwornie, bo rak został zdiagnozowany zbyt późno i rokowania od początku były złe. Dębski senior po prostu gasł w oczach. Bruno z bólem serca obserwował jego totalne wychudzenie. Pod koniec życia jego ojciec w niczym nie przypominał człowieka, którego znał od urodzenia. Mimo świadomości, że niewiele życia mu już zostało informacja o jego śmierci była dla Bruna szokiem. Musiał jednak wziąć się w garść, bo to na nim spoczęła sprawa pochówku. Matka rozsypała się zupełnie.

Wstał wcześnie rano. Miał zamiar wstąpić jeszcze na chwilę do swojego domu i przebrać się. Nadal miał na sobie wczorajsze ciuchy. Zostawił matce kartkę, że będzie dzwonił w ciągu dnia i już pędził w kierunku Konstancina-Jeziornej. Znowu wrócił wspomnieniami do czasów studenckich. Przypomniał sobie jak na dwudzieste pierwsze urodziny dostał od rodziców akt notarialny mówiący, że jest właścicielem działki położonej w Jeziornej przy ulicy Skolimowskiej. Pojechał tam wraz z nimi i wtedy, gdy byli już na miejscu ojciec powiedział mu, że tu powstanie jego pierwszy dom, który sam sobie zaprojektuje, a on będzie nadzorował budowę.

 - Pamiętaj Bruno, – mówił – to ma być dom przede wszystkim wygodny i funkcjonalny. Taki, który będziesz kochał i do którego zawsze będziesz miał sentyment. Przemyśl projekt w najdrobniejszych szczegółach. Jeśli zadbasz o nie teraz i przewidzisz, co będzie ci potrzebne, to projekt na pewno będzie bardzo udany. W razie jakichkolwiek wątpliwości służę radą.

Cały rok pracował nad tym przedsięwzięciem. Po pomyślnie zdanych egzaminach na drugim roku wrócił na wakacje do Polski i wtedy pokazał ojcu rozrysowany projekt jego własnego domu. Ojciec pochwalił go. Pownosił jeszcze kilka własnych poprawek i stwierdził, że może zacząć zbierać fachowców.

Te wakacje miał Bruno bardzo pracowite, bo właściwie większość czasu spędzał na wyszukiwaniu odpowiednich materiałów budowlanych lub przesiadywał w pracowni ojca.

Budowa trwała dość długo, ale Brunowi nie zależało na czasie. Wciąż przecież studiował i tylko w wakacje mógł ocenić postępy budowy. Ojciec był pedantem i nie pozwalał na jakiekolwiek fuszerki i odstępstwa od projektu. Dzięki temu budynek wyszedł jak spod igły. Kiedy Bruno wrócił do Polski jako świeżo upieczony architekt, mógł od razu się wprowadzać, bo ojciec zadbał nie tylko o wnętrze, ale i o otoczenie domu. Nigdy też nie wspomniał jak wysokie nakłady poniósł na budowę.

 - To nasz prezent dla ciebie i nie pytaj więcej – mawiał. – Najlepiej nam podziękujesz, gdy zaczniesz pracować w pracowni i pokażesz na co cię stać.

Zatrzymał samochód na podjeździe i wysiadł omiatając wzrokiem bryłę budynku. Teraz być może inaczej by go zaprojektował. Może bardziej nowocześnie? Jednak dom spełniał jego wymagania. Był bardzo wygodny, uzbrojony we wszystkie nowinki techniczne i pięknie urządzony.

Być może dla singla stanowczo za duży, ale przecież wiecznie nie będzie sam i w końcu znajdzie się jakaś pani Dębska.

Kobiety, z którymi spotykał się do tej pory prócz urody nie były w stanie mu nic zaoferować. Raczej przeciwnie, to one od niego wciąż wymagały. Przeważnie było to finansowanie ich zachcianek. Ostatni związek zakończył się karczemną awanturą. Dziewczyna była w jego typie. Szczupła, niewysoka brunetka o długich, sięgających ramion włosach i błękitnych oczach, co rzadko u brunetek spotykane. Pociągała go i niemal owinęła sobie wokół palca. Namówiła go na krótki urlop. Nie miał nic przeciwko temu, bo czuł się zmęczony ciągłym ślęczeniem przed komputerem i permanentnym niepokojem o stan zdrowia ojca. Uznał, że powinien jakoś odreagować. Wyszukał w internecie przytulny pensjonat w Bieszczadach i przelał zadatek. Umówił się z dziewczyną, że przyjedzie po nią o siódmej rano następnego dnia. Nie chciał, żeby w podróży zastała go noc. Nie bardzo lubił prowadzić po ciemku. Najpierw stał przed jej domem piętnaście minut licząc na to, że wkrótce pojawi się wraz z bagażem. W końcu zniecierpliwiony zadzwonił. Odebrała zaspana i kazała mu przyjść na górę. Okazało się, że nawet nie jest spakowana. Zaczęła się pakować przy nim. Potem przypomniała sobie, że musi zejść jeszcze do apteki i zostawiła go samego. Zanim ruszyli była godzina jedenasta. Był wściekły. Po przejechaniu trzydziestu kilometrów zaczęła marudzić, że jest głodna i żeby się gdzieś zatrzymał. Niestety lokal przy trasie, do którego weszli nie odpowiadał standardom panny, bo na stolikach leżała cerata i śmierdziało. Miał dość. Kiedy wsiadali już do samochodu w jednej sekundzie podjął decyzję. Mało się namyślając zawrócił i odwiózł panienkę do domu. Zrobiła mu taką awanturę, że słyszała ją cała okolica. Nie zważał już na to. Wyciągnął jej torbę z bagażnika i z zamachem rzucił na chodnik. Bez słowa zapakował się do auta zostawiając potencjalną narzeczoną przed klatką schodową. Jeszcze jakiś czas wydzwaniała z pretensjami, ale już nawet nie odbierał jej telefonów. Chwilowo miał dość zwłaszcza, że wtedy dowiedział się o raku, którego wykryto u jego ojca. Z panienkami dał sobie spokój na długie miesiące.

Wszedł do domu i nie tracąc czasu ruszył do garderoby. Była ogromna. Na wieszakach wisiały poprasowane koszule i garnitury, a na półkach stało mnóstwo lśniących czystością półbutów. Tę pedanterię do wszystkiego bez wątpienia odziedziczył po ojcu. To miało też dobre strony, bo przynajmniej niczego nie musiał szukać i doskonale wiedział, gdzie co leży. Przebrał się błyskawicznie i po chwili już pędził w stronę centrum Warszawy. Tam przy ulicy Wilczej mieściła się jego pracownia. Zaparkował i biegiem pokonał dwa piętra schodów. Ledwie przeszedł przez oszklone drzwi usłyszał jedną ze swoich pracownic rozmawiającą przez telefon.

 - Ja bardzo pana przepraszam, ale pana Dębskiego prawdopodobnie nie będzie dzisiaj w pracy. Sprawy rodzinne.

Podszedł do biurka i po cichu zapytał

 - Kto to?

Nakryła dłonią słuchawkę.

 - Stawski… - odebrał jej słuchawkę.

 - Dzień dobry panie Stawski. Właśnie wszedłem. Czym mogę służyć? Naprawdę? To świetna dla nas wiadomość. Oczywiście będę. O której? Na pewno się zjawię. Do zobaczenia – odłożył słuchawkę i uśmiechnął się szeroko do dziewczyny. – No Zuzka, szykuj się. Mamy ten konkurs. Wygraliśmy. O dwunastej mam się zjawić w ministerstwie. Oficjalnie wręczą nam dyplom i dadzą zielone światło na realizację.

Dziewczyna odwzajemniła uśmiech.

 - Bomba. Trzeba to oblać. W lodówce szampan się chłodzi. To tak na wszelki wypadek. Otworzyć?

Bruno roześmiał się na całe gardło. Ta dziewczyna nigdy nie przestanie go zaskakiwać. Już samo jej pojawienie się rok temu w pracowni wywołało u niektórych spory szok. Wyglądała niezwykle barwnie. Długi, męski płaszcz niemal do samej ziemi, kolorowa apaszka pod szyją, dziwna czapka upstrzona plamami farby, naciśnięta na burzę czarnych, wijących się loków sięgających do połowy pleców i ciężkie glany na nogach. Blada cera nieskażona żadnym makijażem, niewyregulowane brwi i te oczy tak bardzo niesamowite, bo intensywnie zielone. Przedstawiła się jako Zuzanna Majewska. Usiadła bez zaproszenia na fotelu i powiedziała, że wprawdzie ma świadomość, że w pracowni Bruna nie ma wolnego etatu, ale ona właśnie skończyła studia, jest bardzo uzdolniona i solidna. Jeśli Bruno ją zatrudni, na pewno nie pożałuje, bo będzie lojalna, będzie urabiać się po łokcie, a w ogóle, to nie chce być gołosłowna i może pokazać swoje projekty. Nie czekając na reakcję Dębskiego otworzyła wielgachną tekę i wyciągnęła z niej plik prac podsuwając Brunowi pod nos. Najpierw trochę od niechcenia, a potem już z wielkim zainteresowaniem przeglądał prace Zuzki. Zrobiły na nim ogromne wrażenie. Były niesamowicie precyzyjne, nowatorskie i z całą pewnością nietuzinkowe. Ta dziewczyna miała nieprawdopodobny talent.

 - To co? Da mi pan szansę? – zapytała nieco zbita z tropu przedłużającym się milczeniem Bruna.

Popatrzył na nią i pokiwał głową.

 - Myślę, że będzie pani cennym nabytkiem dla tej pracowni. – Uradowana wyciągnęła do niego dłoń.

 - Bardzo panu dziękuję. Nie pożałuje pan. I proszę się do mnie zwracać po imieniu. Zuza, albo jeszcze lepiej Zuzka.

Uścisnął jej dłoń.

 - W takim razie Bruno. Bruno Dębski.

 - Bruno! Bruno! – jego imię wykrzyczane przez Zuzę wyrwało go z zamyślenia. Spojrzał na dziewczynę nieobecnym wzrokiem. – To mam otwierać tego szampana, czy nie?

 - Otwieraj maleńka. Trzeba uczcić ten sukces.