"WYZWANIE" - rozdział 10 ostatni

ROZDZIAŁ 10

ostatni

Jak oniemiała wpatrywała się w to zaproszenie. Nie miała pojęcia co o tym myśleć. Tak zastał ją Miron.

 - Nie kładziesz się jeszcze?

 - Tak…, za chwilę…

 - A co ty masz taką dziwną minę?

 - Bo dostałam to – podała mu kartkę. Przebiegł wzrokiem po tekście i uśmiechnął się.

 - Wygląda na to, że kroi nam się impreza.

 - No chyba nie do końca. Nie wiem co zrobić. Ja nie miałam w tej klasie ani koleżanek, ani kolegów. Nigdy nie miałam przyjaciół. Zawsze dawali mi odczuć, że jestem dla nich kimś gorszym. Kimś, kto nie zasługuje na ich towarzystwo. Gnębili mnie, wyśmiewali się ze mnie, wyzywali epitetami, od których włos się jeżył na głowie i co, ja mam teraz tam pójść i udawać, że wszystko jest w porządku?

 - Nie kochanie, to nie było w porządku, ale uważam, że powinnaś tam pójść z podniesioną głową, bo nie masz się czego wstydzić. Jesteś mądra, inteligentna i śliczna. To twoje atuty i tym powinnaś się pochwalić. Ja chętnie z tobą pójdę. Nawet w poniedziałek mogę przelać im pieniądze na konto. Będzie dobrze, zobaczysz.

Miron kolejny raz ją podbudował i chociaż to zaproszenie mocno zachwiało jej pewnością siebie, to jego słowa sprawiły, że znowu poczuła się mocna. Postanowiła zrobić z siebie prawdziwą piękność. W ekskluzywnym sklepie wybrała na tę okazję piękną i bardzo drogą sukienkę, do tego markowe, zamszowe niezbyt wysokie szpilki i torebkę bardzo elegancką z lakierowanej skóry. Mironowi kupiła szykowną koszulę i piękny krawat. Garniturów miał dość, więc na pewno wybierze odpowiedni. Zainwestowała też w wysokogatunkowy szampan kupując cztery butelki. – Nie wiadomo tylko, czy te chamskie gardła go docenią – pomyślała.

W dniu zjazdu przygotowywała się praktycznie od rana. Poszła do fryzjera, który modnie ostrzygł jej włosy i narzucił czekoladowy kolor z miedzianymi refleksami. Makijażystka zrobiła jej piękny makijaż i zapewniła, że będzie się trzymał przez cały wieczór. Manicurzystka nadała kształt jej paznokciom i pomalowała stonowanym lakierem.

Kiedy już w domu narzuciła na siebie sukienkę i włożyła buty Miron stwierdził, że wygląda zjawiskowo.

 - Utrzesz im wszystkim nosa. Żałowałbym, gdybym miał odpuścić widok min twoich koleżanek, bo że rozdziawią buzie, jestem tego pewien.

On sam prezentował się oszałamiająco. Barczysty, wysoki, w eleganckim garniturze jak spod igły będzie na pewno obiektem westchnień wszystkich pań.

Podał jej ramię i jeszcze raz spojrzał w lustro.

 - Czyż nie wyglądamy pięknie? Dobrana z nas para kochanie. A teraz chodźmy, taksówka czeka.

VII Liceum Ogólnokształcące imienia Zofii Nałkowskiej rozbrzmiewało gwarem rozmów. Na korytarzu i świetlicy zaczęły gromadzić się grupki absolwentów tej szkoły. Dwie roześmiane kobiety zobaczywszy trzecią w drzwiach podbiegły do niej ściskając ją serdecznie.

 - Ewa! Wieki cię nie widziałyśmy. Ależ się zmieniłaś! Gdyby nie te blond włosy, w życiu byśmy cię nie poznały.

 - No cóż…, wy też już nie te same dzierlatki, co kiedyś. Wyszłyście za mąż?

 - Wyszłyśmy i nawet zdążyłyśmy się rozwieść, a ty?

 - Mam podobnie. Mąż odpłynął w siną dal zostawiając mi na pocieszenie trójkę dzieci. Wy macie dzieci?

 - Ja mam dwoje, – odezwała się Zośka – a Kaśka syna. Spójrz na chłopaków. Niektórzy nie do poznania. Wielkie mięśnie piwne i wielkie zakola nad czołem. Starość nie radość – roześmiała się. – Chyba tylko nasz przewodniczący Wójcik trzyma formę. Trochę posiwiał, ale bruneci tak mają. Większość jest żonata i dzieciata. Chyba tylko dwóch mamy singli w grupie: Piotrka i Marcina, ale oni zawsze byli jacyś „homo nie wiadomo”, więc może są kochający inaczej. Nadal mieszkasz w Krakowie?

Ewa potarła nos zastanawiając się, co odpowiedzieć wścibskim koleżankom.

 - Właściwie to wróciłam do Krakowa po rozwodzie. Mieszkam z matką. Nie stać mnie na utrzymanie trójki dzieci i na kupno własnego „M”. Nie mam aż takich dochodów. A wy? Jak sobie radzicie? Skończyłyście studia? Macie dobrą pracę?

 - Obie nie skończyłyśmy. Ja mam tylko pomaturalne, a Kaśka wprawdzie zaczęła, ale rzuciła na drugim roku. Pracuję w sklepie spożywczym. Beznadziejna robota.

 - A ja sprzątam biura. Tak naprawdę to przecież nie mam żadnego zawodu – uśmiechnęła się smutno Kaśka. – A ty? Skończyłaś coś?

 - Gdzie tam. Zaraz po szkole wyszłam za mąż przecież, a potem zaszłam w pierwszą ciążę. Od razu obrosłam w pieluchy. Nie było czasu na naukę. Od tych ciąż posypała mi się figura. Pamiętacie jaka byłam szczupła?

 - Wszystkie byłyśmy. Teraz możemy tylko powspominać. A tak już wspominając… Pamiętacie Klarę Łopacką? Ciekawe, czy przyjdzie?

 - Na to bym raczej nie liczyła – parsknęła śmiechem Zośka. – Pewnie przez te lata stała się jeszcze bardziej „puszysta” – powiedziała z przekąsem. - Na pewno byłoby jej wstyd tu przyjść. Ona zawsze była taka dzika.

 - I samolubna – dodała Kaśka. – Pamiętacie jak nie dawała nam odpisywać, jak nas umoralniała, że to nieuczciwe? Prawdziwa snobka.

 - No, mnie trochę jednak pomogła – odezwała się Ewa. – W końcu przez prawie rok dawała mi korepetycje i to zupełnie bezinteresownie.

 - A potem się na ciebie wypięła, pamiętasz?

 - To nie była jej wina, tylko moja. To raczej ja się na nią wypięłam, ale to już bez znaczenia – machnęła ręką. – Mimo wszystko chciałabym ją zobaczyć i przeprosić.

 - No to chyba w przyszłym życiu, bo dzisiaj nie będziesz miała okazji. Zresztą najlepiej zapytać Wójcika, czy ona wpłacała pieniądze na imprezę. Chodźcie. Mateusz! Pozwól na chwilę.

Mężczyzna odwrócił się i podszedł do tej trójki.

 - Powiedz nam, czy Klara Łopacka wpłacała pieniądze na imprezę?

Wójcik wyjął z kieszeni listę i przebiegł po niej wzrokiem.

 - Łopacka nie, ale przyszła podwójna wpłata od niejakiej Klary Zwolińskiej. To pewnie ona. Wyszła za mąż i zmieniła nazwisko. Ile było dziewczyn o tym imieniu w klasie? Tylko jedna, nie?

Dziewczyny odeszły i znowu zaczęły szeptać.

 - Wyszła za mąż? A kto by chciał takiego paszteta za żonę? Pewnie taki sam pasztet jak ona. Za chwilę wtoczą się tutaj dwa grubasy, zobaczycie.

Gwar nagle ucichł. W drzwiach ukazała się piękna para. Ona niezwykle elegancka i bardzo piękna, on jak młody bóg. Ewa westchnęła ciężko.

 - Ale laska i pomyśleć, że tak kiedyś wyglądałyśmy wszystkie…

 - Kto to jest w ogóle? Nie przypominam sobie ani jej, ani jego. Podejdę i zapytam – Zośka oderwała się od dziewczyn i pożeglowała w stronę drzwi.

 - Przepraszam, nazywam się Zofia Sztranc…

 - Witaj Zosiu, poznaję… - odezwała się kobieta.

 - To ciekawe, bo ja nie znam ani ciebie ani tego pana. Przedstawicie się?

 - Klara Łopacka teraz Zwolińska, a to mój mąż Miron Zwoliński.

Gdyby na sali pokazały się w tym momencie ufoludki nie wywołałyby większego szoku. Cisza, której towarzyszyła ogólna konsternacja była nie do zniesienia. Klara poczuła się nieswojo.

 - Nie wygłupiajcie się, przecież nie zmieniłam się aż tak bardzo…

 - Nie zmieniłaś się? - podeszła do niej Ewa i uściskała ją. – Dziewczyno dokonałaś cudu. Wyglądasz jak milion dolarów. Naprawdę jestem pełna uznania.

 - Ty jesteś Ewa, prawda?

 - No tak, nie poznałaś, bo ja też bardzo się zmieniłam, ale jak widać na gorsze.

Po kolei zaczęli podchodzić do nich ludzie i przedstawiać się. Wszyscy patrzyli na Klarę z niekłamanym podziwem. Mężczyźni wzdychali. Pewnie ich żony też daleko odbiegały od tego ideału, który mieli przed sobą. Kobiety zazdrościły jej męża.

 - Jak ona wyrwała takiego przystojniaka? – dziwiły się.

Zaproszono wszystkich do świetlicy, gdzie przygotowano stoły z jedzeniem i napitkami. Miron wyjął z torby cztery szampany i postawił na stole. Usiedli. Do nich dosiadła się Ewa i żądna sensacji Zośka.

 - Co porabiałaś przez te wszystkie lata Klara? Często myślałam o tobie i o tym, jak źle cię potraktowałam. Chciałabym cię teraz za to bardzo przeprosić. To naprawdę było podłe z mojej strony.

 - No cóż… Było, minęło. Ja nie wracam pamięcią do tamtych lat, bo były dla mnie przykre i bolesne. Po szkole poszłam na prawo, ale po skończeniu studiów ciężko mi było znaleźć pracę w zawodzie, więc zrobiłam jeszcze podyplomowe studia dające mi uprawnienia rzeczoznawcy majątkowego. Mam swoją działalność i dobrze sobie radzę.

 - A twój mąż? Czym się zajmujesz Miron?

 - Jestem współwłaścicielem siłowni i trenerem. Tam właśnie poznałem tę cudowną kobietę. A ty gdzie masz swoją drugą połówkę?

 - Odeszła w siną dal. Rozwiedliśmy się. Za to mam trójkę cudownych dzieciaków. A wy macie dzieci?

 - Jeszcze nie, ale pracujemy nad tym – roześmiał się ściskając Klarze dłoń. – Napijmy się szampana za to spotkanie po latach.

Tego wieczora była rozchwytywana. Tańczyła chyba ze wszystkimi kolegami. Miron w tym czasie obtańcowywał jej koleżanki, które były nim zachwycone i zazdrościły jej go.

 - Masz wspaniałego męża, – mówiły – tylko pozazdrościć.

 - Wiem. To najwspanialszy człowiek jakiego znam – odpowiadała.

Zośka, Kaśka i Ewa rozmawiały cicho.

 - Wiecie – mówiła ta ostatnia – Klara najlepiej poradziła sobie z życiem. Skończyła studia, potem drugie studia, ma swoją firmę, spektakularnie schudła. Spójrzcie jaka jest szczuplutka i zgrabna. Wręcz filigranowa i przy tym taka piękna i zadbana. Nie obnosi się z tym, bo pozostała skromna. Pozostała sobą. Wszystkie możemy jej pozazdrościć, bo chociaż się nie zapowiadało, to ona odniosła największe zwycięstwo, największy sukces dzięki swoim zdolnościom i swojej mądrości. Nie doceniałyśmy jej, wyśmiewałyśmy ją, a ona odsunęła się od nas robiąc nadal swoje. Naprawdę zaimponowała mi dzisiaj. Jest bardzo wrażliwa i nie taka powierzchowna jak my. Dzisiaj zrozumiałam jak bardzo byłyśmy wobec niej podłe i niesprawiedliwe. O wartości człowieka nie decyduje jego wygląd, ale to, co ma w środku.

Dziewczyny spoważniały słuchając słów Ewy. Miała w stu procentach rację i sprawiła, że poczuły się naprawdę głupio.

Zabawa przeciągnęła się do północy. Klara uznała, że czas wrócić do domu. Szpilki dały jej trochę w kość. Miron przyniósł ich okrycia z szatni i pomógł jej się ubrać. Podeszła jeszcze do nich Ewa chcąc się pożegnać.

 - Bardzo się cieszę, że cię poznałam Miron i bardzo się cieszę, że odkryłam nową Klarę. I chociaż fizycznie zmieniłaś się niesamowicie, to mentalnie wciąż jesteś tą samą skromną Klarą.

Klara sięgnęła do torebki i wyciągnęła z niej mały kartonik.

 - Słyszałam od dziewczyn, że jesteś w trudnej sytuacji. Nie masz pracy i żyjesz tylko ze skromnych alimentów. Jeśli ci zależy na zatrudnieniu, to ja chętnie przyjmę cię do mojego biura. We wszystko cię wprowadzę, żebyś była zorientowana. Tu masz moją wizytówkę. Zadzwoń, jeśli będziesz na to gotowa.

Ewie zalśniły w oczach łzy.

 - I po tym wszystkim co ci zrobiłam, ty chcesz mnie zatrudnić?

 - Przecież przeprosiłaś, a ja nie chowam urazy. Przemyśl moją propozycję i po prostu zadzwoń. Pożegnamy się już. Miron zamówił taksówkę. Trzymaj się. Do zobaczenia mam nadzieję.

Wyszli przed budynek szkoły. Miron szarmancko otworzył Klarze drzwi taksówki i wsunął się zaraz za nią do środka. Ewa stała jak zahipnotyzowana odprowadzając wzrokiem znikający w ciemności samochód. Wiedziała, że Klara dała jej ogromną szansę i nie miała zamiaru jej zaprzepaścić. Zadzwoni do niej wkrótce i nauczy się wszystkiego, co tylko Klara zechce jej przekazać. Mama jej pomoże. Na pewno dopilnuje dzieci, gdy dowie się, że znalazła pracę. Otarła z policzków łzy. Może znowu Klara jej zaufa na tyle, że będą mogły się zaprzyjaźnić? Czas pokaże.

 - Widzisz kochanie, – mówił Miron podając jej dłoń i pomagając jej wysiąść z taksówki – wcale nie było tak źle. Powiedziałbym nawet, że było zaskakująco dobrze. Nikt cię nie poznał i gdybyś się nie przedstawiła, oni nadal nie wiedzieliby kim jesteś. Byłaś dzisiaj królową wieczoru. Dziwię się tylko, że chcesz zatrudnić Ewę. Chyba nie bardzo na to zasłużyła. Chcesz jej znowu zaufać?

 - Przeprosiła mnie. Widać, że bardzo żałuje. W końcu każdy zasługuje na drugą szansę. – Miron uśmiechnął się i przytulił ją do swojego boku.

 - Nie dość, że piękna, nie dość, że mądra, to jeszcze bardzo szlachetna. Mam żonę anioła i niech nikt nie śmie twierdzić, że jest inaczej. A teraz chodź mój ty aniele, pójdziemy popracować nad bobasem. W końcu nie chcę robić z gęby cholewy. Od dzisiaj zaczynamy solidnie się do tego przykładać.

 - A jak znowu przytyję podczas ciąży?

 - Wtedy będę cię intensywnie odchudzał i zafunduję ci kolejny triatlon. Na wszystko jest rada, więc nie migaj się i nie stwarzaj przeszkód, które istnieją tylko w twojej ślicznej główce. Dzisiaj będę cię kochał do utraty tchu, do białego rana.

 - Trzymam cię za słowo kochanie.

K O N I E C