"SOBIE PRZEZNACZENI" - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

Zuzka weszła do pomieszczenia socjalnego i wyciągnąwszy z lodówki dwa szampany otworzyła je z taką łatwością, jakby nic innego nie robiła w życiu. Ustawiła wysokie kieliszki na tacy i rozlała do nich trunek. Niosąc go ostrożnie dotarła do niewielkiej salki służącej zespołowi do zebrań i położyła na stoliku. Gestem dała znać Brunowi, że wszystko gotowe. Po chwili salka wypełniła się ludźmi. Bruno ujął w dłoń kieliszek i poinformował resztę, z jakiej okazji piją szampana.

 - To sukces całego zespołu. Piję za wasze zdrowie kochani i za następne sukcesy. Oby nam się dalej tak szczęściło– stuknął kieliszkiem w kieliszek Zuzy. – A teraz bieżące sprawy. Stefan w Rembertowie byłeś? Jak postępują prace w tych szeregowcach?

 - Zgodnie z planem. Byłem i dopilnowałem wszystkiego. Kończą partery. Nie ma opóźnień.

 - To dobre wieści. Ja koło jedenastej trzydzieści będę jechał do ministerstwa. Zabieram Zuzkę, bo trzeba obejrzeć te dwie wille na Solcu i być może zdążylibyśmy podjechać jeszcze na Wawer sprawdzić, jak idą roboty przy tym pawilonie handlowym. Jak z budową w Ciechanowie? Był ktoś?

 - Ja jutro jadę zaraz z rana – odezwał się Robert Lipski. – Umówiłem się już z kierownikiem budowy. Zabieram Marka i Michała.

 - Czyli wszystko ogarnięte, tak?

 - Myślę, że tak.

 - W porządku. Przypominam jeszcze, że w przyszłym miesiącu zamykamy trzy indywidualne projekty i mam nadzieję, że nastąpi to w przewidzianym terminie. Macie tego dopilnować. To tyle. Wracajcie do pracy.

Ludzie rozeszli się. W pomieszczeniu został tylko Zagórski. Był przyjacielem i prawą ręką Bruna.

 - Jak się trzymasz bracie – zapytał z troską. – Dajesz jakoś radę?

 - Staram się Stefan. Naprawdę staram się nie myśleć, ale to nie takie proste. Szkoda, że prosto z pogrzebu musiałeś wracać do pracowni. Na stypie po prostu się wściekłem, bo zrozumiałem, że ta cała rodzinka, a przynajmniej jej niektórzy przedstawiciele potraktowali ten pogrzeb jak dobrą okazję do nażarcia się. Nikt w knajpie nawet nie wspomniał ojca. Mama poczuła się bardzo rozczarowana. Ja zresztą też. Oni zapewne pojawią się jeszcze, jak będą w trudnej sytuacji, lub będą chcieli za moim pośrednictwem coś sobie załatwić. Potraktuję ich wtedy podobnie. Ojciec zawsze im ulegał, ale ja nie będę taki wspaniałomyślny jak on. Banda obiboków. Wisieli na nim jak psy ciągle czegoś od niego żądając lub prosząc o coś. Ładnie mu podziękowali, nie ma co – zerknął na przegub dłoni. – Będę się zbierał i raczej dzisiaj już nie wrócę. Dopilnujesz wszystkiego, tak?

 - Nie ma sprawy. Trzymaj się.

Zanim jednak wyszedł z biura zadzwonił do matki i upewniwszy się, że u niej wszystko dobrze wraz z Zuzą ruszył do ministerstwa. Na parkingu przed budynkiem, w którym się mieściło Zuzka uparła się, że zostaje.

 - Chyba nie chcesz, żebym przyniosła ci wstyd? Spójrz na mnie. Raczej nie wyglądam jak dama. Idź sam, a ja poczekam w samochodzie.

 - Ale to może potrwać nawet godzinę - próbował protestować.

 - W takim razie ja idę na spacer, a ty zamknij auto. Jak wrócę i ciebie jeszcze nie będzie, to zaczekam obok.

Bruno pokręcił głową. Zamknął samochód i dał Zuzie klucz.

 - Nie będziesz mi tu marzła. Jak wrócisz to przynajmniej ogrzejesz się w środku.

Wsadziła klucz do przepastnej kieszeni płaszcza i postawiwszy na sztorc kołnierz, ruszyła przed siebie. Przeglądając się w szybach wystawowych chyba po raz pierwszy spojrzała na siebie krytycznie. – Faktycznie ubieram się jak ostatnie dziecko ciecia. Jak w ogóle ktokolwiek może mnie traktować poważnie? Chyba zatrzymałam się na etapie piętnastolatki. Zdecydowanie powinnam coś zmienić. Najlepiej obciąć te kudły. Już nawet nie potrafię porządnie ich rozczesać. I jeszcze te workowate ciuchy. Kocham luz, ale przecież mam już dwadzieścia sześć lat, który facet zechce się mną zainteresować?

Tak naprawdę nie myślała poważnie o płci przeciwnej. Uważała się za osobę niezależną, artystkę czasem kompletnie oderwaną od rzeczywistości. Ojciec miał jej za złe, że nie podchodzi poważnie do życia.

Ciągle zrzędził, że ich mieszkanie bardziej przypomina malarskie atelier niż zwyczajny dom. Wszędzie walały się farby, blejtramy i zawsze śmierdziało werniksem. Malowanie traktowała jak hobby. Czasami udało jej się coś sprzedać, ale nie zdarzało się to za często. Gdyby kazano jej powiedzieć, co uważa za ważniejsze, czy projektowanie, czy malowanie, nie potrafiłaby powiedzieć, bo jedno i drugie było dla niej równie ważne. Mimo to jej tata kochał bezgranicznie swoją jedynaczkę. Owdowiał bardzo wcześnie, bo Zuza miała zaledwie pięć lat, gdy musiał zastąpić jej matkę. Spełniał tę rolę najlepiej jak potrafił. Trochę ją rozpieścił, ale nie na tyle, żeby miało przewrócić się jej w głowie. Mimo dziwacznych ubrań, które nosiła i pewnego rodzaju niedbalstwa w ogólnym swoim wizerunku sugerującym trzpiotowatość ona zawsze wiedziała czego chce, a on popierał każdą jej decyzję. Był z niej bardzo dumny, gdy ukończyła trudne studia i znalazła dobrze płatną pracę. Utrzymanie się z jednej pensji bywało czasem trudne zwłaszcza wtedy, gdy trzeba było wyszarpać się na drogie podręczniki, ale na to nigdy nie żałował grosza. Ciężko pracował i wciąż brał nadgodziny, żeby jego Zuzi nie zabrakło niczego. Praca kierowcy nie była łatwym kawałkiem chleba. Od wstrząsów i wiecznego kręcenia kółkiem cierpiał na dolegliwości kręgosłupa. Jak mocniej bolało, to brał silniejsze tabletki, ale tak naprawdę nigdy nie korzystał z żadnego zwolnienia chorobowego, bo to zawsze odbijało się na wysokości pensji.

Zuzka była duchem niezależnym. Nie znosiła ograniczeń, swobodnie wyrażała myśli i uparcie dążyła do wyznaczonego celu. Swoją asertywnością mogłaby obdzielić parę osób. Na studiach uważano ją za dziwaczkę. Nie zaprzyjaźniła się tam z nikim, nawet nie miała dobrych koleżanek, czy kolegów. Raczej stroniła od towarzystwa. Była na tyle zdolna, że nie potrzebowała ani ich obecności, ani ich pomocy. Po studiach nic się pod tym względem nie zmieniło. Kiedy podjęła pracę, siłą rzeczy stała się częścią zespołu, ale prawda była taka, że jedynym facetem, którego tolerowała i z którym dogadywała się świetnie, był Bruno. Jej serce niezmiennie przepełniało uczucie wdzięczności za to, że przyjął ją do pracy. Był wymagającym, ale dobrym i sprawiedliwym szefem. Przez ten rok zdążyła go już dość dobrze poznać. Jednego, czego nie potrafiła zrozumieć, to tych jego ciągot do kobiet wyglądających jak plastikowe lalki Barbie, z obfitym biustem i tonami tapety nałożonej na twarz. Czasem myślała, że gdyby ją zedrzeć to nie zostałoby kompletnie nic, bo ich iloraz inteligencji raczej nie był powalający.

Ostatni raz rzuciła okiem na swoją sylwetkę odbijającą się w wystawowej szybie. Westchnęła ciężko. Chyba już najwyższy czas coś zmienić. Zerknęła na zegarek i postanowiła wrócić do samochodu. Może Bruno już czeka?

Wrócił dziesięć minut po niej i nie tracąc czasu obrał kierunek na Solec. To tam budowano dwie sąsiadujące ze sobą wille będące projektem autorskim Zuzy i to do niej należał nadzór i dopilnowanie zgodności budowy z zamysłem.

Przywitali się z kierownikiem kontrolującym oba projekty i zażądali dziennika budowy. Zawsze uzupełniali wpisy o postępach prac przy każdej wizycie na placu budowy. Żeby było szybciej podzielili się. Bruno ruszył na sąsiednią parcelę, Zuza skupiła się na pierwszej. Sama bryła budynku była gotowa i zadaszona. Zaczęły się prace wnętrzarskie. Projekt znała na pamięć więc od razu dostrzegła niezgodności w instalacji wodno - kanalizacyjnej.

 - To nie może tak zostać. Proszę poprawić, bo w przeciwnym razie obciążymy was dodatkowymi kosztami. Rury mają być maksymalnie zakryte a nie „zdobić” ściany. Jak chcecie w takim stanie kłaść glazurę? Będziecie robić dodatkowe murki? Ja się na to nie zgadzam. To wszystko ma być schowane. Przyłącza gazu też poprowadziliście po ścianach? Jeśli tak, to także musicie to zmienić. Macie trzymać się ściśle projektu. Pan jako doświadczony kierownik budowy powinien o tym wiedzieć i tego dopilnować, a nie zgadzać się na jakąś samowolkę podwładnych. W tej drugiej willi też tak jest?

Mężczyzna miał niewyraźną minę i niepewnie kiwnął głową.

 - Chyba też…

 - Nie chcę być złośliwa, ale jeśli nie wywiążecie się z terminów nasi klienci pourywają wam głowy. Płacą ciężkie pieniądze, więc robota ma być wykonana solidnie, a nie odwalona fuszerka. Mam nadzieję, że jak przyjedziemy tu następnym razem wszystko będzie już tak jak należy.

Obeszła resztę pomieszczeń wytykając jeszcze kilka usterek. Zrobiła stosowny wpis w dzienniku budowy i ruszyła do samochodu. Po chwili zjawił się i Bruno. Nie miał zbyt szczęśliwej miny.

 - Już nic nie mów. Ja też to zauważyłam i dałam ultimatum. Mają poprawić wszystkie niedociągnięcia i usterki.

 -A ty co? W myślach mi czytasz?

Roześmiała się.

 - Tak jakby. Jedziemy jeszcze do Wawra? Już dosyć późno…

 - Zaryzykujemy. Może zastaniemy kogoś na budowie.

Tym razem jednak nie mieli szczęścia. Plac budowy był zamknięty na solidną kłódkę. Bruno zawrócił z powrotem do Warszawy.

 - Zgłodniałem. Dasz się namówić na jakiś obiad? Nie lubię jeść sam. Ja stawiam.

 - OK. Mnie też burczy w brzuchu, ale nie wybieraj jakiejś ekskluzywnej knajpy. Nie czułabym się tam dobrze.

 - Bez obaw – mruknął i skupił się na drodze.

Restauracja była dość przeciętna, jeśli chodzi o wystrój, natomiast jedzenie tutaj było znakomite, bo domowe. Zuza takie preferowała najbardziej. Bruno nie wybrzydzał. I on lubił domową kuchnię. Zamówili po porcji ogórkowej zupy i po schabowym z surówką i ziemniakami.

Zuza z biedą ogarnęła swoje długie, kręcone włosy i związała je apaszką, żeby nie wchodziły jej do talerza. Dopiero teraz zauważył jak subtelną ma twarz. Pomyślał, że gdyby nie ubierała się w takim łachmaniarskim stylu byłaby naprawdę śliczną dziewczyną. Nie wiedzieć czemu ukrywała swoje wdzięki i w tak karygodny sposób deprecjonowała swoją urodę. Zauważyła, że jej się przygląda.

 - O co chodzi? Mam coś na twarzy?

Bruno się zmieszał.

 - Nie…, wszystko w porządku. Mówił ci już ktoś, że masz śliczne oczy? Rzadko się spotyka taki zielony kolor. Oczywiście nie widać ich, bo skrzętnie ukrywasz je pod tą lwią grzywą, a szkoda.

 - Ta lwia grzywa i mnie daje się już we znaki. Właśnie dzisiaj postanowiłam, że znacznie skrócę włosy. Są za długie i przeszkadzają mi.

 - No wreszcie – złożył ręce jak do modlitwy. – Panna Majewska przyszła po rozum do głowy.

Zuza rozchichotała się.

 - Najwyższy czas panie Dębski. Lepiej późno niż wcale.

Po obiedzie odwiózł ją pod sam dom. Wyskoczyła zgrabnie z auta i pobiegła na pierwsze piętro.

 - Już jestem – krzyknęła z przedpokoju. Odpowiedział jej przeciągły jęk. Wystraszyła się. – Tato?! Co ci jest? - pobiegła do jego pokoju. Ojciec leżał na łóżku i zwijał się z bólu. – Rany boskie… Wzywam pogotowie – szybko wybrała numer. – Długo tak leżysz?

 - Chyba od trzech godzin. Nie mogłem się ciebie doczekać - wystękał.

 - Halo, dzień dobry. Zuzanna Majewska z tej strony. Bardzo proszę o przyjazd karetki. Mój ojciec zwija się z bólu. Prawdopodobnie kręgosłup. Adres? Już podaję. Jak długo trzeba będzie czekać? Dziękuję. Czekamy.

Pogotowie przyjechało po dziesięciu minutach. Lekarz podał ojcu jakiś zastrzyk przeciwbólowy i postanowił zabrać go do szpitala na badania.

 - Tu konieczne jest prześwietlenie i być może tomografia lub rezonans. Inaczej nie ustalimy przyczyny bólu.

Zabrała się razem z nimi. Niemal dziurę wysiedziała w fotelu na SOR-rze. Wydawało jej się, że badania trwają całe wieki. Wreszcie ujrzała ojca siedzącego na wózku inwalidzkim, który pchała pielęgniarka. Obok szedł lekarz. Zatrzymali się koło niej.

 - Tu daję pani wyniki prześwietlenia i rezonansu wraz z opisem. Są duże zmiany zwyrodnieniowe w części lędźwiowej kręgosłupa. Ból spowodowało wysunięcie się krążka międzykręgowego i jego ucisk na nerw kulszowy prawej nogi. Stąd drętwienie od pośladka aż po paluch. Zaaplikowaliśmy ojcu środki przeciwzapalne i przeciwbólowe na tyle silne, że w ciągu kilku dni ból powinien ustąpić. Niezależnie od tego proszę jutro zgłosić wizytę domową u lekarza rodzinnego. On wypisze zwolnienie i da skierowanie do neurologa. Od teraz musi pan być pod jego stałą kontrolą. Tu jeszcze recepty i kule, żeby pan nie obciążał nóg. Za chwilę powinna podjechać karetka. Odwiezie państwa do domu.

Podziękowała lekarzowi. Najwyraźniej nie było tak źle i wszystko miało niedługo ustąpić.

Dzięki sanitariuszom ojca szybko udało się wnieść na pierwsze piętro. Była im naprawdę wdzięczna, bo gdyby miał wchodzić o kulach, trwało by to wieki. Pomogła przebrać mu się w piżamę i zapakowała go do łóżka. Wyjęła z torby telefon i wybrała numer do Bruna.

 - Już zdążyłaś się za mną stęsknić? – usłyszała jego niski, ale miły dla ucha głos.

 - Przepraszam cię Bruno, że dzwonię tak późno, ale resztę dnia spędziłam w szpitalu. Ojca zabrało pogotowie, bo zwijał się z bólu. Okazało się, że to od kręgosłupa. Jutro rano muszę zamówić wizytę domową i zaczekać na lekarkę, bo tata leży i nie mógłby jej otworzyć. W związku z tym chciałam cię prosić o dzień urlopu.

 - Nie ma sprawy Zuzka. Jeśli będzie trzeba, weź i dwa. To co najważniejsze załatwiliśmy dzisiaj. Daj znać, jak będziecie już po wizycie. Trzymaj się i pozdrów tatę.

 - Dzięki Bruno. Jutro się odezwę. Dobranoc.

Rozłączył się. – Biedna Zuzka – pomyślał. Wiedział, że ma tylko ojca i żadnej innej rodziny. W takich sytuacjach jak ta, nawet nie ma kogo poprosić o pomoc. Z całą pewnością takie chucherko nie da sobie rady z wysokim i ciężkim mężczyzną. Postanowił, że jutro zadzwoni już rano i być może okaże się pomocny.