"TA TRZECIA" - rozdział 4

ROZDZIAŁ 4

Wyszedł z jej biura z uśmiechem na ustach. To nie było tak, że zlecenie tego budżetu miało być pretekstem do spotkań z nią. Naprawdę potrzebował w tym zakresie fachowej pomocy i można powiedzieć, że Ula spadła mu jak z nieba. Przy okazji upiekł dwie pieczenie przy jednym ogniu, bo perspektywa widywania jej była bardzo kusząca. Był ciekawy czy poradzi sobie z zadaniem jakie jej zlecił i czy okaże się na tyle kreatywna, że zaoszczędzi firmie trochę grosza. Okaże się za miesiąc, a przez ten czas będzie próbował poznać ją trochę lepiej. Może powie mu, co ją tak bardzo przygnębia, że tak rzadko się uśmiecha? Kto wie…?

Do końca tygodnia oprócz swojej pracy analizowała dokumenty przyniesione przez Marka. Były tam faktury, zestawienia kosztów pokazu, zamówionych materiałów, dodatków, i koszty bankietu. Wartość całkowita była astronomiczna i mocno ją zaskoczyła. Im bardziej się w to wszystko wgryzała, tym bardziej dochodziła do wniosku, że mnóstwo rzeczy jest zupełnie niepotrzebnych i śmiało F&D może z nich zrezygnować. - Pieniądze wyrzucone w błoto – mruczała pod nosem. – Kompletna niegospodarność i brak ekonomicznego myślenia. – Powoli też przymierzała się do zrobienia niezbędnych zestawień i wyszczególnienia w nich tylko tych koniecznych pozycji. Ceny materiałów musiały zostać. Marek uprzedził ją, żeby w to nie ingerowała, bo ich projektant nigdy nie zgodziłby się na nic tańszego.

 - On bardzo dba o najwyższą jakość i nigdy w życiu nie pozwoli, żeby jego projekty nie miały stosownej oprawy. Jest w firmie najważniejszy, a ja nie chcę z nim toczyć wojny.

Mimo, iż przeznaczona na materie kwota była ogromna, to całą resztę można było śmiało okroić. Sporo czasu poświęciła na wyszukiwanie w internecie firm oferujących konkurencyjne ceny na catering, oświetlenie, nagłośnienie sali, dodatki a nawet kwiaciarnie i zespoły muzyczne. Wszystko skrzętnie wynotowała, żeby udowodnić Markowi, że taką imprezę można zorganizować znacznie taniej. Myślała też o miejscu, w którym odbył się ostatni pokaz. Wynajęto parter ekskluzywnego hotelu i zapłacono za to majątek. – Przepych kosztuje – pomyślała. Przypomniała sobie jak kiedyś w ostatnią noc roku nogi poniosły ją do Łazienek. Dotarła do Starej Pomarańczarni, w której trwała zabawa sylwestrowa. Przez duże okna mogła zobaczyć, jak wiele osób bawiło się na tej ogromnej sali. Zauważyła wtedy, że stoliki stoją w nieco mniejszej - obok. Teraz uświadomiła sobie, że to byłoby idealne miejsce na pokazy. W mniejszej można byłoby urządzić bankiet. Większa doskonale nadawała się na pokaz. -–Koszty też byłyby mniejsze, jestem tego pewna, a sceneria niezwykle romantyczna. Marek jest takim wrażliwcem, że na pewno by mu się spodobało to miejsce.

Idąc za ciosem wyszukała stosowny numer telefonu i połączyła się z człowiekiem, który zarządzał tym obiektem. Wyłuszczyła jasno i klarownie w czym rzecz pytając przede wszystkim, czy wynajmują sale, obie sale na pokazy mody. Dowiedziała się, że jeszcze takie nie były organizowane, ale oni są otwarci na każde rozsądne propozycje.

 - Skoro rokrocznie odbywają się tu zabawy sylwestrowe i karnawałowe, to dlaczego nie pokaz mody? – usłyszała. – Policzymy standardowo według cennika jaki posiadamy.

 - A mógłby mi pan podać chociaż szacunkowe koszty? To by mi bardzo ułatwiło pracę.

Mężczyzna zamilkł na chwilę licząc pod nosem i w końcu przedyktował jej sumę, którą skrzętnie zapisała. Podziękowała mu za uprzejmość i rozłączyła się. Sięgnęła po fakturę za hotel i uśmiechnęła się triumfująco. Pomarańczarnia była cztery razy tańsza.

Miała właśnie wysiąść z auta, gdy ktoś rozpostarł nad jej głową wielki parasol. Wysiadła i uśmiechnęła się nieśmiało do stojącego obok Marka.

 - Wciąż mnie zaskakujesz – powiedziała cicho.

 - Witaj Ula. Nie mogłem pozwolić, żebyś zmokła. Dzisiejszy dzień nie bardzo nadaje się na spacer. Zaczęło siąpić już w nocy i nie zanosi się na to, żeby miało przestać. Jednak nie chciałem odwoływać tego spotkania, bo jestem ciekawy postępów w wiadomej sprawie. Bo są jakieś postępy, prawda?

 - Są, ale opowiem o nich przy kawie. Teraz zapytam cię tylko, dlaczego wybrałeś na miejsce pokazu drogi hotel?

 - Przyznaję, że nie miałem zupełnie pomysłu, gdzie to zorganizować, a to była pierwsza myśl jaka przyszła mi do głowy.

 - Bardzo droga myśl…

Spacer dzisiaj był czymś karkołomnym. Zaściełane opadłymi i mokrymi liśćmi alejki były równie śliskie jak zdeptany śnieg. Marek podał Uli ramię.

 - Będziesz bezpieczniejsza – wyjaśnił. – Łatwo o upadek na takiej ścieżce.

Szybko dotarli do kafejki i równie szybko delektowali się gorącą kawą. Policzki Uli nabrały rumieńców. Marek z przyjemnością kontemplował ten widok.

 - Jak to się stało, że taka piękna kobieta nie ma prywatnego życia i cały swój czas poświęca pracy? To wręcz niedorzeczne.

Co miała mu powiedzieć? Że jeszcze do niedawna czerpała z prywatnego życia pełnymi garściami, ale drań, któremu ufała zawiódł ją na całej linii?

 - Jakoś wcale mi tego nie brakuje – odpowiedziała asekuracyjnie. – Lubię pracować i nie męczy mnie to w ogóle. Powiedz mi…, znasz budynek Starej Pomarańczarni w Łazienkach? – zmieniła temat. - Na pewno znasz. Rozmawiałam z zarządcą obiektu. Pytałam, ile by wzięli za wynajęcie go na pokaz. Koszty są cztery razy niższe niż to co zapłaciłeś za hotel. Dodatkowy atut to tak zwane okoliczności przyrody, bo miejsce jest bardzo urokliwe i romantyczne. Przemyśl, czy jest godne wystawienia arcydzieł waszego mistrza. Ja uważam, że to świetny pomysł. - Patrzył jej w oczy zupełnie zaskoczony. Propozycja wydała mu się genialna i bardzo oryginalna. – Poza tym tam w głębi jest jeszcze jedna sala, która świetnie nadaje się na bankiet i chyba temu służy, bo stoją tam stoliki. W porównaniu z hotelem cena naprawdę symboliczna. Mam też propozycje dotyczące taniego cateringu nie ustępującego jakością temu, który ty zamówiłeś, tańszej kwiaciarni, tańszego oświetlenia, dodatków do kreacji, zespołu muzycznego i drukarni. Jeszcze nie liczyłam szczegółowo, ale sądzę, że oszczędności będą rzędu stu pięćdziesięciu tysięcy.

Marek zakrztusił się kawą i przytknął serwetkę do ust. Powoli wyrównywał oddech wytrzeszczając oczy na Ulę.

 - Ile? – wystękał.

 - Sto pięćdziesiąt tysięcy i to lekko licząc.

 - To jakiś żart?

 - Wierz mi, nie jestem w nastroju do żartów. W twojej firmie nie ma jakiegoś ekonomisty z głową? Wszystko jest kupowane po najwyższych cenach. Byłam zdumiona, gdy doczytałam, że catering zapewnił hotel. Najdroższy catering o jakim w życiu słyszałam. W taki sposób firma nigdy nie wejdzie na wyższy poziom, bo jeśli nawet zarobicie na kolekcjach, to stracicie organizując kolejne pokazy. To zupełnie bez sensu.

 - Jestem w szoku. Ja w ogóle tego tak nie postrzegałem. Chyba właśnie otworzyłaś mi oczy za co bardzo ci dziękuję. To nieprawdopodobne… - pokręcił z niedowierzaniem głową. – Biję się w piersi i przyznaję, że właśnie wychodzą moje braki dotyczące ekonomii. Bardzo się cieszę, że cię poznałem, Gdyby nie ty…, aż boję się pomyśleć. Skąd w tobie takie zamiłowanie do cyferek?

 - Uwielbiam to – roześmiała się perliście. – Samej ekonomii było mi mało i kończyłam jeszcze równoległe studia z zarządzania i marketingu. Pilnie też uczyłam się języków i dzięki temu jestem licencjonowanym tłumaczem.

Marek słuchał tych słów kręcąc z podziwu głową.

 - Jesteś niesamowita Ula. Nigdy wcześniej nie znałem nikogo takiego jak ty. Ja z biedą skończyłem zarządzanie zasobami ludzkimi. Trochę doświadczenia nabyłem już w firmie, ale nigdy nie byłem dobry z rachunków i teraz to na mnie się mści.

 - A ty masz jakieś życie osobiste? – zapytała spuszczając głowę. To pytanie wydało jej się krępujące.

 - No jakieś tam mam… Często chodzę z kumplem na squasha, albo pograć w kosza.

 - A pani Dobrzańska?

 - Pani Dobrzańska? Moja żona w sensie? Nie ma pani Dobrzańskiej. Nie jestem żonaty. Ani dzieciaty, – dodał chichotając – przynajmniej nic o tym nie wiem. A w twoim życiu zaistniał jakiś pan Cieplak?

 - Tak. Jeden był – roześmiała się na całe gardło. Nie podejrzewał, że potrafi być taka radosna i spontaniczna. Coraz bardziej mu się podobała. – To mój tato, ale on już niestety nie żyje – posmutniała. – Od bardzo dawna jestem sama jak palec. Nie mam żadnej rodziny nawet tej dalszej.

Miło przebiegało to spotkanie. Ula się rozluźniła i coraz częściej pozwalała sobie na spontaniczność. To bardzo odpowiadało Markowi. Był nią zauroczony. Tak jak poprzednio odprowadził ją do samochodu obiecując, że odezwie się lub przyjdzie do jej biura w tygodniu.

Idąc do własnego auta pomyślał o Paulinie. Pomyślał, że koniecznie musi coś zrobić, żeby pozbyć się jej ze swojego życia. Jakże była różna od Uli. Samolubna, roszczeniowa, zarozumiała, zawsze w pretensjach o wszystko i o wszystkich, niezmiennie zazdrosna o te prawdziwe i te wyimaginowane panny, które rzekomo uwodził Marek, wciąż robiąca mu o to karczemne awantury. Jak normalny człowiek może wytrzymać z taką kobietą? On już nie dawał rady, a po ślubie? Był przekonany, że nie dożyłby z nią późnej starości, bo albo by ją udusił, albo szybko się z nią rozwiódł. Te zaręczyny były tak głupim posunięciem, że do tej pory się dziwił, że w ogóle dał się w nie wmanewrować.

Ula miała sporo pracy. Firmy zamykały rok i zlecenia rozliczeń spływały do niej lawinowo. Nie narzekała jednak. Opracowywanie budżetu dla F&D zostawiała na popołudnia. Ślęczała nad nim w domu. Z mozołem wpisywała w tabelki wszystkie dane tak, żeby Marek miał jasność, co z czego wynika. Ostatnio odpuściła sobie jeżdżenie do parku. Pogoda nie nastrajała optymistycznie, a Ula nie lubiła ani moknąć, ani marznąć. Czasem Marek dzwonił lub wpadał i wtedy kawę pili u niej w biurze. Pod koniec grudnia tuż przed świętami to ona zadzwoniła informując go, że budżet już gotowy. Ucieszył się i zaproponował lunch w dobrej restauracji. Zgodziła się. Zawdzięczała mu to, że dzięki niemu otrząsnęła się z tej głupiej miłości do Piotra i już prawie o nim nie myślała. Marek traktował ją jak koleżankę. Nie wykonywał wobec niej żadnych intymniejszych gestów jakby się bał, że ją spłoszy lub zniechęci do siebie. Nie chciał być nachalny, chociaż często czuł silną potrzebę przytulenia się do tych pełnych, słodkich ust. Ograniczał się tylko do muśnięcia jej policzka i to było wszystko.

Spotkali się przed wejściem do Baccaro. Zamówili dania i konsumując omawiali jeszcze wszystkie założenia budżetu. Już przy deserze Ula podała mu grubą teczkę.

 - Prześledź to sobie dokładnie. Myślę, że nie zaniedbałam niczego i wzięłam pod uwagę najistotniejsze rzeczy. Oszczędności są rzędu stu czterdziestu ośmiu tysięcy. Całkiem spore, prawda?

 - Są ogromne. Nigdy w życiu bym nie przypuszczał, że uda ci się wygenerować aż tyle. Jeszcze dzisiaj prześlę na twoje konto umówioną sumę, bo zasłużyłaś na nią jak nikt. Jestem ci niewymownie wdzięczny. Po nowym roku na pewno dostaniesz kolejne zlecenie. Gdyby nie fakt, że masz własną firmę ja bardzo chętnie zatrudniłbym cię u siebie. Jesteś genialnym ekonomistą.

Zajęci rozmową nawet nie zwrócili uwagi na kobietę, która weszła do restauracji rozglądając się nerwowo. Zlokalizowała stolik i szybkim krokiem ruszyła w jego kierunku. Jej oczy ciskały gromy a zaciśnięte usta świadczyły o wysokim poziomie furii. Zatrzymała się przy Marku i wyrzuciła z siebie.

 - To tak się zabawiasz w czasie pracy? Urywasz się na obiadki z kochanicami? Myślisz, że długo to będę znosić?

 - Przepraszam bardzo – przerwała jej Ula. – Kim pani jest?

 - Pani nie wie? Nie powiedział pani, że ma narzeczoną, a wkrótce żonę? Jakie to żałosne. Jesteś zwykłą świnią! – zamachnęła się i strzeliła Marka w twarz budząc poruszenie wśród siedzących gości.

 - Uspokój się – wysyczał. – Chyba już całkiem ci odbiło. Idź się leczyć, bo twoja głowa nie funkcjonuje normalnie. Ta kobieta nie jest moją kochanką. Znowu ponosi cię fantazja.

 - Nie myśl sobie, że tak to zostawię. Zaraz jadę do twoich rodziców. Ciekawe jak im będziesz się tłumaczył – odwróciła się na pięcie i wybiegła z kawiarni.