"TA TRZECIA" - rozdział 5

ROZDZIAŁ 5

Przy stoliku zaległa cisza. Ula była w wyraźnym szoku. Marek potarł obolały policzek, który przybrał barwę krwistej czerwieni.

 - Przepraszam cię Ula za nią. Czasami bywa nieobliczalna.

 - Kto to jest? – wyszeptała. – Dlaczego mówi, że jest twoją narzeczoną? To prawda? Od dłuższego czasu adorujesz mnie, zapraszasz do kawiarni, do restauracji, na spacery. Kiedyś zapytałam czy jest jakaś pani Dobrzańska. Zaprzeczyłeś. Okłamałeś mnie? Z drugiej strony to chyba ja źle postawiłam to pytanie, bo powinnam była zapytać, czy jesteś człowiekiem wolnym. Okazuje się, że nie. Kiedyś przyrzekłam sobie, że już nigdy nie zwiążę się z zajętym facetem obojętnie, czy będzie miał żonę, czy dziewczynę. Już nigdy nie dopuszczę do sytuacji, żebym miała być tą trzecią. To koniec naszej znajomości. Nie dzwoń i nie przychodź. Ja nie chcę mieć przez ciebie kłopotów i nie chcę być świadkiem waszych awantur – podniosła się z miejsca. W jej oczach błyszczały łzy. – Dziękuję za lunch. Żegnaj.

 - Proszę cię zaczekaj – podniósł się również i chwycił jej dłoń. - Pozwól mi się wytłumaczyć. Chyba mam prawo się bronić? Chodźmy do parku. Tam wszystko ci opowiem, ale nie odchodź i nie zostawiaj mnie z tym wszystkim w zawieszeniu. Proszę… Bardzo mi na tym zależy, żebyś poznała całą prawdę i potem mnie osądziła. Nie odmawiaj mi błagam - jego oczy wyrażały tyle żałości, że w końcu ustąpiła.

 - Dobrze. Chodźmy.

Przekroczywszy parkową bramę Marek wziął głęboki oddech i zaczął mówić.

 - Nie okłamałem cię Ula. Pytałaś, czy jestem żonaty. Powiedziałem ci prawdę. Nie powiedziałem tylko, że od jakiegoś czasu jestem zaręczony z kobietą, którą narzucili mi rodzice. Wręcz wymusili na mnie, bym się jej zdeklarował. Ta kobieta nazywa się Paulina Febo i jest współwłaścicielką firmy, córką Francesko Febo, o którym ci opowiadałem. Od pięciu lat jesteśmy ze sobą. Kiedy zginęli państwo Febo moi rodzice uznali, że jak dorośniemy ja i Paulina, to pobierzemy się. Głównym powodem takiej decyzji było utrzymanie udziałów to znaczy, żeby nie przeszły w obce ręce, ale zostały w rodzinie. Nie mieliśmy nic do powiedzenia w tej kwestii. Wyglądało to tak, jakbyśmy byli sobie pisani. Nie było mowy o żadnej miłości, ale oboje wierzyliśmy, że się kochamy, choć tak naprawdę nic do siebie nie czuliśmy. Paulina jest bardzo piękna, ale to piękno zupełnie nie przekłada się na jej charakter. Jest trudna we współżyciu. Więcej w nim miałem awantur niż spokojnych dni. Oskarżała mnie o wszystko. O brak zainteresowania nią, o wyimaginowane zdrady, o tabuny kochanek, jakbym był jakimś niewyżytym samcem. Moje asystentki wylatywały z pracy tylko za to, że były dla mnie miłe, uprzejme i wykonywały moje polecenia. Zatrudniła mi sekretarkę tylko po to, żeby śledziła każdy mój krok, żeby analizowała mój notes, czy nie ma w nim wpisów dotyczących spotkań z kobietami. Dzisiejsze spotkanie nie było przypadkowe. Musiała mnie śledzić. Skąd by wiedziała, że jem obiad właśnie tutaj? Nawet kiedyś posunęła się do wynajęcia detektywa, który jednak szybko został przeze mnie zdemaskowany. Zacząłem się dusić w tym związku. Każdy następny rok był gorszy od poprzedniego. Latała do moich rodziców i mówiła im o mnie straszne rzeczy nie mające w ogóle potwierdzenia w rzeczywistości. Prosiłem i błagałem, żeby przestała to robić. Mówiłem, że ojciec ma chore serce, a ona tymi urojeniami jeszcze bardziej go dobija. To było jak rzucanie grochem o ścianę. Moi rodzice, którzy wychowali i ją i jej brata wciąż trzymali jej stronę, a na moje próby obrony reagowali zawsze negatywnie. Byłem ich rodzonym synem, ale nigdy nie otrzymałem od nich żadnego wsparcia. Zostałem z tym wszystkim sam. Z każdym dniem narastała we mnie niechęć do Pauliny, a ostatnio nawet nienawiść. Po prostu organicznie nie mogę jej znieść. Coraz częściej myślę o zerwaniu zaręczyn. To nie na moje nerwy. Paulina nie będzie dobrą, wyrozumiałą żoną, bo zawsze będzie wietrzyć zdradę. Po dzisiejszej akcji w restauracji jestem gotowy na rozmowę z rodzicami i rozstanie z moją narzeczoną. Już czas. Najwyższy czas. Życie z Pauliną było piekłem, ale to nie jedyny powód odejścia od niej. Drugim powodem jesteś ty. Zakochałem się w tobie Ula. Teraz wiem, co to znaczy miłość, bo to właśnie czuję do ciebie. Paulina była jedną, wielką pomyłką i nigdy nie mógłbym jej pokochać. Chcę cię prosić, żebyś mnie nie skreślała, żebyś dała mi szansę. Przysięgam ci, że jeszcze dzisiaj zerwę te nieszczęsne zaręczyny.

Ula miała mokre policzki. Po tej awanturze w restauracji chciała odejść i już więcej się z nim nie spotkać. Znowu czuła się tak jak wtedy, gdy Piotr powiedział jej, że wraca do Ireny. Było jej tak strasznie żal, że akurat teraz, gdy wreszcie coś poczuła do Marka, gdy sądziła, że mogłaby z nim być, on sprawia jej taki zawód. Nie okłamał jej, nie miała racji, ale też nie powiedział jej całej prawdy. Stanął naprzeciwko i ujął w dłonie jej twarz ścierając kciukami łzy.

 - Proszę cię nie płacz, bo serce mi się kraje. Nie zasłużyłaś na to wszystko, co dzisiaj cię spotkało i gdybym mógł cofnąłbym czas i nie dopuścił do tej przykrej sytuacji. Kocham cię i będę o ciebie walczył. Nie pozwolę ci odejść, bo jesteś najważniejszą osobą w moim życiu.

 - Bardzo chciałabym ci wierzyć, – powiedziała drżącym od płaczu głosem – ale mam z tym pewien problem. Kiedyś, dawno byłam z pewnym człowiekiem. To, że jest żonaty wyszło po pół roku naszej znajomości. Nie potrafiłam odejść. Zbyt mocno zaangażowałam się w ten związek. Przez dwa lata obiecywał mi, że porozmawia z żoną o rozwodzie. Nie naciskałam. Nie popędzałam go, bo wierzyłam, że w końcu to zrobi. Do rozwodu doszło, ale kilka godzin po nim on zadzwonił i powiedział, że ubłagał żonę, żeby mu wybaczyła i pozwoliła wrócić. Nie mogłam w to wszystko uwierzyć. W dniu ich rozwodu siedziałam na ławce bliżej ulicy. Widziałam jak oboje wychodzą z sądu. Ona coś do niego mówiła, on coś jej tłumaczył. Długo nie wiedziałam, o czym była ta rozmowa. Przychodziłam tu w każdą sobotę i usiłowałam zrozumieć, co się stało tamtego dnia. Wreszcie kiedyś spotkałam tu ich oboje. On spuścił głowę i przyspieszył kroku udając, że mnie nie zna. Ona podążyła za nim pchając przed sobą spacerowy wózek. Wtedy zrozumiałam, że na tych schodach ona mówiła mu o ciąży. On bardzo chciał mieć dziecko, więc ja nie byłam pierwsza na liście jego priorytetów. To właśnie wtedy postanowiłam, że nigdy nie zwiążę się z zajętym facetem. Nigdy nie będą już tą trzecią. Ty póki co jesteś narzeczonym a ja nie mogę ci nic obiecać. Mam nadzieję, że to zrozumiesz.

 - Rozumiem Ula i chcę cię zapewnić, że nie zawiodę, nie zrezygnuję z ciebie tak jak on, bo kocham cię całym sercem. Jeszcze dziś porozmawiam z rodzicami i wszystko wyjaśnię. Chodź, odprowadzę cię do samochodu. Sam chcę to załatwić jak najszybciej.

Kiedy odjechała sięgnął po telefon i wybrał numer matki. Odebrała natychmiast jakby czekała z palcem na przycisku z zieloną słuchawką.

 - Dobrze, że dzwonisz Marek. Jest tu Paulinka i opowiada straszne rzeczy. Mógłbyś tu przyjechać?

 - Taki mam zamiar mamo i świetnie się składa, że ona tam jest, bo to co dzisiaj zrobiła i jak się zachowała przechodzi ludzkie pojęcie, ale opowiem wszystko na miejscu.

Wszedł do domu rodziców dzierżąc pod pachą teczkę, którą dostał od Uli. Wszystkich zastał w salonie. Poprosił Zosię, gosposię seniorów o kawę i zajął miejsce w fotelu. Paulina siedziała z podkulonymi nogami na kanapie i ocierała nieistniejące łzy. Obok siedział Krzysztof i Helena.

 - Zanim cokolwiek powiecie i zanim zaczniecie komentować rewelacje Pauliny chcę wam o czymś powiedzieć. Zacznę od początku, bo tak chyba będzie najlepiej. Od przynajmniej dwóch lat czuję się przez Paulinę osaczony. Nasyła na mnie detektywów, jest zazdrosna o nieistniejące kochanki, na jej polecenie została zatrudniona moja sekretarka tylko po to, żeby przeglądać mój notes i w razie potrzeby śledzić mnie. Nie ma dnia bez awantury, bo moja narzeczona wymyśla rzeczy, które mają za zadanie oczernić mnie w waszych oczach. To nie jest normalne zachowanie i być może należało by to leczyć.

 - Jak śmiesz - syknęła prostując się na kanapie.

 - Zamknij się, teraz ja mówię – odparował brutalnie. - Ty już dzisiaj dość powiedziałaś.

 - Jeszcze za mało. Powinnam więcej nawrzucać twojej kochanicy – zaperzyła się.

Zacisnął dłonie na poręczy fotela aż zbielały mu kostki. Ta kobieta wyzwalała w nim najgorsze instynkty.

 - Ta kochanica, jak ją nazywasz to Urszula Cieplak, właścicielka firmy Pro-S zajmującej się rozliczeniami finansowymi a także tworzeniem budżetu dla firm. Przy tym znakomity ekonomista. Jak wiecie, ostatni pokaz się udał, ale jego koszty były ogromne. Nie mam zbyt wielkiego doświadczenia w tym zakresie, dlatego pomyślałem, że potrzebny jest nam specjalista, który mógłby pomóc w sposób oszczędny zarządzić funduszem przeznaczonym na pokaz wiosenno-letniej kolekcji. Przeglądając internet natknąłem się na firmę pani Cieplak. W dodatku okazało się, że funkcjonuje całkiem blisko nas, bo na Koszykowej. Poszedłem tam i zapytałem, czy podjęłaby się sporządzenia dla F&D takiego budżetu. Nie miała nic przeciwko temu. Dałem jej miesiąc, ale to bardzo solidna i uczciwa osoba, bo wykonała zadanie przed terminem – odwiązał troki teczki wyciągając z niej plik dokumentów. – Oto on. Wiesz tato ile udało jej się wygenerować oszczędności? Prawie sto pięćdziesiąt tysięcy. Tyle zostanie w firmie jeśli będziemy się ściśle trzymać tych wytycznych. Dzisiaj rano pani Cieplak zadzwoniła do mnie i poinformowała, że budżet jest już gotowy. Umówiłem się z nią na lunch w Baccaro, gdzie miała mi wręczyć tę właśnie teczkę, ale w najgorszych koszmarach nie przypuszczałem, że ta bezdennie głupia kobieta – wycelował palcem w Paulinę – będzie mnie śledzić i zrobi w miejscu publicznym karczemną awanturę. Mało tego, uderzyła mnie przy ludziach w twarz, a panią Cieplak nazwała moją kochanicą. Nawet nie wiecie jak było mi wstyd. Dziesięć razy przepraszałem tę kobietę. Spisała się tak doskonale z tym budżetem, że chciałem zaproponować jej stałą współpracę z F&D, ale po takim czymś mocno wątpię, żeby się na nią zgodziła. W związku z tym nieprzyjemnym zajściem a także mnóstwem wcześniejszych incydentów zrywam zaręczyny. Żadnego ślubu nie będzie. Nie wytrzymałbym z tobą ani dnia dłużej. Jeszcze dzisiaj spakujesz swoje rzeczy i wyniesiesz się z mojego domu a dokąd, to zupełnie mnie nie obchodzi. Może to być dom twojego brata lub ławka na dworcu. Nie chcę mieć z tobą już nigdy nic wspólnego. Jesteś żałosna, zupełnie brak ci taktu i klasy a twój mózg ma wielkość włoskiego orzecha. To wszystko, co miałem do powiedzenia w tej sprawie i mam nadzieję, że już żadne z was nie będzie naciskać na mnie w sprawie ożenku z tą durną babą. Radzę ci się zbierać. Późno już a ty masz sporo dzisiaj do zrobienia. Walizki są w garderobie.

Paulina była w szoku. Jednak szybko się opanowała i odzyskała rezon.

 - Ty podła świnio, ty zdrajco, zapłacisz mi za to. A wy nic nie zrobicie? Będziecie przyglądać się biernie, jak traktuje mnie wasz syn?

 - Nie bardzo wiem, co moglibyśmy zrobić – odezwał się Krzysztof. – Okłamywałaś nas, manipulowałaś nami. Jesteś zwykłą egoistką i intrygantką. Obrażasz publicznie ludzi, których kompletnie nie znasz. Szczerze powiedziawszy ja nie chcę mieć takiej synowej. Musisz poszukać sobie szczęścia gdzie indziej. Nikt nigdy tak bardzo mnie nie rozczarował jak ty. Teraz opuść ten dom i idź swoją drogą.

Podniosła się z kanapy bez słowa i ruszyła w stronę drzwi. Marek odetchnął podobnie Helena i Krzysztof.

 - Zostaniesz na kolacji? Zosia przygotuje coś smacznego.

 - Szczerze powiedziawszy nie jestem głodny. Ten dzisiejszy dzień kompletnie mnie rozstroił nerwowo. Wciąż liczę na to, że Ula da się przeprosić i nie zrezygnuje ze współpracy ze mną.

 - Naprawdę zaoszczędziła sto pięćdziesiąt tysięcy?

 - Dokładnie sto czterdzieści osiem. Niewiarygodne, prawda? To najlepszy budżet tato jaki kiedykolwiek mieliśmy. Wynajęcie hotelu na pokaz było bardzo złym pomysłem. Od wiosny następnego roku wszystkie pokazy będą się odbywały w Starej Pomarańczarni. Budynek zabytkowy i bardzo piękny, a co najważniejsze ma potencjał i jest cztery razy tańszy niż hotel. To Uli pomysł i przyznasz, że genialny.

 - Przyznaję. Wspaniale się spisała a i tobie należą się pochwały za to, że usiłujesz poprawić stan finansów firmy.

 - Dzięki tato. Będę się zbierał. Czuję się jak przekłuty balon –podniósł się z fotela. - Dobranoc kochani.