"TA TRZECIA" - rozdział 10

ROZDZIAŁ 10

Niemal biegiem przemierzył odległość z Lwowskiej na Koszykową. Zdyszany wpadł do oficyny z okrzykiem – już jestem! Ula podeszła do niego i cmoknęła go w policzek.

 - Bardzo się cieszę, ale uspokój się trochę, bo mi jeszcze zawału dostaniesz. Naprawdę niewiele już zostało. Tu pod ścianą są pudła z dokumentami. Wszystkie opisane. Meble opróżniłam i można zabierać. Przy kserokopiarce pewnie się namęczą, bo wielka i ciężka.

 - Poradzą sobie. Odwaliłaś kawał dobrej roboty – rzekł z podziwem. – Jestem pod wrażeniem. Ja też nie próżnowałem. Kazałem wysprzątać pomieszczenia i wybrałem meble z magazynu. Z czasem jak się dorobisz, to wymienisz na nowocześniejsze. Dzwoniłaś do właściciela oficyny?

 - Tak. Umówiłam się na jutro, żeby rozwiązać umowę najmu. Odkręcisz szyld? – podała mu długi śrubokręt – a ja dokończę pakowanie.

Piętnaście minut później pojawił się samochód. Marek podszedł do kierowcy witając się z nim i dwoma ludźmi do pomocy. Objaśnił im co i jak i poprosił o ostrożność.

 - Głównie chodzi o dokumenty, bo te nie mogą się pomieszać i o ksero. Do roboty panowie.

Mebli nie było dużo więc uporali się z nimi bardzo szybko. Równie sprawnie zapakowano resztę pudeł. Już na Lwowskiej wszystkim zarządził Władek. Ula wysprzątała puste już pomieszczenia i wraz z Markiem ruszyła do nowego lokum. Była mile zaskoczona. Szeroki korytarz i sześć przestronnych, jasnych i ustawnych pokoi. Meble, które wybrał z magazynu Marek też przypadły jej do gustu.

 - Wybierz sobie pokój kochanie. Dorota też dostanie swój własny. Pomyślałem także, że ten największy mógłby posłużyć za salę spotkań ze zleceniodawcami. Nawet znalazłem duży stół i sześć jednakowych krzeseł. Na razie więcej pomieszczeń nie potrzebujesz, chociaż myślę, że nie było by źle przyjąć jeszcze ze dwie osoby. Mogłabyś rozszerzyć działalność i mieć dodatkową pomoc, ale to już później. Tak czy owak zagospodarujemy wszystkie pokoje na wszelki wypadek, bo mebli jest dość.

Ula była pod ogromnym wrażeniem operatywności Marka. Nie minęło jeszcze południe, a ona już była przewieziona na Lwowską i rozdysponowywała meble. Pomyślała, że nie bez powodu został prezesem. Bez wątpienia posiadał talent logistyczny. Przytuliła się do niego.

 - Naprawdę nie wiem jak ja ci się odwdzięczę za to wszystko, co dla mnie zrobiłeś. To wspaniały gest i bardzo, bardzo go doceniam. Nawet w snach nie wyobrażałam sobie, że tu jest tak wspaniale.

 - Za nic nie musisz mi się odwdzięczać. Kocham cię przecież jak wariat i zrobiłem to z czysto egoistycznych pobudek, bo jak tylko zatęsknię pokonam kilka schodów i już będę cię miał na wyciągnięcie ręki.

Spojrzała mu z miłością w oczy.

 - Jesteś najlepszym prezentem jaki dostałam od losu… Kocham cię – przylgnęła do jego ust.

 - Ula? – usłyszała swoje imię i oderwała się od Marka. To Dorota wróciła. Podeszła do nich i przywitała się.

 - Pozwól Marek, to jest właśnie Dorota z którą znamy się właściwie od przedszkola, a to Dorotko jest Marek Dobrzański, prezes tej firmy i mój chłopak. – Marek pochylił się i ucałował Dorocie dłoń.

 - Bardzo mi miło. Dobrze, że dotarłaś, bo Ula właśnie rozdysponowuje pokoje i już jeden z nich wybrała dla ciebie. Mam nadzieję, że ci się spodoba. Właśnie go urządzają. Pokażemy ci. - Po drodze do pokoju Doroty Marek pokazał im jeszcze toalety i mały aneks kuchenny. – A oto twój pokój. Uli jest tuż obok. Podoba ci się?

Dorota omiotła wzrokiem całkiem spore pomieszczenie i pokiwała głową.

 - Jest idealny. Nie spodziewałam się czegoś takiego. Myślałam, że będziemy się gniotły w tej oficynie. Zrobiłeś nam ogromną niespodziankę. Ja dla Uli też mam niespodziankę, bo załatwiłam wszystko co trzeba. Wprawdzie mówię to trochę na wyrost, bo w tym kraju nie można niczego załatwić od ręki i trzeba czekać, ale możemy już zamówić nowy szyld dodając na nim moje nazwisko. Przelałam też swój wkład na konto firmy.

Usłyszawszy to Ula strapiona popatrzyła na Marka. Wiedziała o czym myślał.

 - Przepraszam cię kochanie, że kazałam ci odkręcać ten stary. Zupełnie wyleciała mi z głowy ta zmiana a ty nieźle się namęczyłeś, żebyśmy go mogli zabrać. Niestety trzeba będzie zamówić nowy.

 - To już nie ważne. Najważniejsze, że tu…

 - Dzień dobry – nie dane mu było skończyć, bo w drzwiach zobaczył Alexandra Febo we własnej osobie.

 - Alex? A co ty tu robisz?

 - Wszędzie cię szukam. Koniecznie muszę z tobą pogadać. Masz chwilę?

 - Bardzo to pilne? Mam tu trochę roboty. Pozwól, że ci przedstawię. To Urszula Cieplak, moja dziewczyna i współwłaścicielka firmy Pro-S i Dorota Muszyńska – druga współwłaścicielka tej firmy. Właśnie przeprowadzam je tutaj.

Alex przywitał się bardzo kurtuazyjnie nieco dłużej ściskając dłoń Doroty. I ona była pod wrażeniem tego przystojnego, choć dość posępnego mężczyzny.

 - Marek idź przecież my damy tu sobie radę. Jak załatwisz sprawę z panem, to przyjdziesz.

 - Alex. Proszę mówić mi po imieniu.

Ula spłonęła rumieńcem i uśmiechnęła się do Febo nieśmiało. Fizycznie bardzo przypominał siostrę, ale zdecydowanie był milszy.

 - W porządku – Marek zapiął środkowy guzik marynarki. - W takim razie zostawiam was, a my chodźmy do mnie – wskazał Alexowi dłonią drzwi i sam za nim wyszedł. Nim dotarli do prezesowskiego gabinetu Marek zamówił u Violetty dwie kawy.

 - Czarne i bez cukru, tylko pospiesz się – pogonił ją. Tym razem faktycznie się uwinęła i już wkrótce obaj siedzieli nad parującymi filiżankami.

 - No to opowiadaj – zachęcił Alexa Marek. – Nie masz zbyt szczęśliwej miny więc mniemam, że chodzi o moją byłą narzeczoną. Co u niej? – strzepnął niewidzialny pyłek z rękawa.

 - Chyba nie najlepiej…

 - Chyba? To ty nie wiesz, co dzieje się z twoją siostrą?

 - Wiem…, trochę wiem… - obruszył się. - Pamiętasz jak rozmawialiśmy tuż po waszym rozstaniu? Zrobiłem tak jak sugerowałeś. Jeszcze tego samego dnia rozmawiałem z nią i powiedziałem, że jest u mnie zawsze mile widzianym gościem, ale utrzymywał jej nie będę. Albo będzie się dokładać do opłat, albo będzie musiała poszukać czegoś tańszego. Powiedziałem też, że musi sobie znaleźć jakąś pracę. Nie chcesz wiedzieć jak zareagowała.

 - Nooo, wyobrażam sobie. Najpierw był rozpaczliwy, udawany płacz. Użalanie się nad sobą, jaka to ona biedna i nieszczęśliwa i nawet własny brat jej nie rozumie, a potem zaczęła ci robić awanturę i wyzywać od najgorszych.

Alex spojrzał na Marka z uznaniem.

 - Jednak dobrze ją znasz… Było dokładnie tak jak to przedstawiłeś. Koniec końców spakowała swój majdan i wyniosła się. Pojęcia nie miałem, dokąd. Kilka dni później zadzwoniła Sofia, wiesz…, ta opiekunka babci i powiadomiła mnie, że Paulina przyleciała do Milano i zaanektowała pierwsze piętro domu. Po całych dniach zbija bąki a wieczorami wychodzi zabalować. Oczywiście nic babci nie płaci a Sofii każe usługiwać. Obie są na nią wściekłe. Babcia powiedziała, że nie chce jej w tym domu, ale ta zignorowała ją zupełnie. Powiedziała, że to dom jej rodziców i ma takie samo prawo do niego jak babcia. Staruszka niemal padła na zawał. Wczoraj Sofia znowu zadzwoniła. Powiedziała mi, że Paulina prowadza się z jakimiś żonatymi typami. Łajdaczy się i wielokrotnie była policzkowana przez żony tych facetów. Przedwczoraj jednak doszło do prawdziwej afery w jakiejś modnej mediolańskiej knajpie. Żona jednego z tych gachów okazała się być dość krewką kobitką i zaczęła się z Pauliną szarpać. Zdemolowały cały lokal. Ponoć wytrzaskały jakieś drogie weneckie lustra, którymi były wyłożone ściany. Tak, czy owak właściciel lokalu wezwał policję i obie zabrano na komisariat. Ponieważ mąż tej zdradzanej kobiety okazał się kimś ważnym, jego żonę wypuszczono po dwóch godzinach. Paulina niestety nadal siedzi. Czeka ją rozprawa i grube odszkodowanie za zniszczenia w tej knajpie. Ponoć jest załamana. Powiedz mi co ja mam robić?

Marek otworzył usta ze zdumienia.

 - A co? Chcesz jechać do Mediolanu i wyciągnąć ją z ciupy? Ja na twoim miejscu nie kiwnąłbym palcem. Ma to na co zasłużyła. Jeśli spowodujesz, że wyjdzie z więzienia za kaucją, którą ty oczywiście zapłacisz, to nie licz na to, że ona poczuje jakąś skruchę i wdzięczność. Przeciwnie. Będzie uważała, że na gorsze rzeczy może sobie pozwolić, bo ty zawsze pomożesz. Nic nie rób Alex i nie miej wyrzutów sumienia. Ona będąc na twoim miejscu nie miałaby najmniejszych. Ja wiem, że ona jest Febo, ale przekroczyła już chyba wszystkie dopuszczalne granice. Ja ci dobrze radzę, skup się na pracy, albo zajmij głowę czymś innym. Na przykład chodź z nami na obiad do Baccaro. Dziewczyny na pewno są już głodne a i mnie burczy w brzuchu. Rozerwiesz się trochę i przestaniesz myśleć o Paulinie. Pójdziesz?

Możliwość spędzenia czasu w towarzystwie Doroty podziałała na Alexa mobilizująco. Bardzo chciał poznać bliżej tę intrygującą dziewczynę.

 - To o której mam być gotowy?

Marek uśmiechnął się szeroko.

 - I tak mi śpiewaj. Leć po płaszcz, a ja już dzwonię do Uli. Niech zjadą na parter i tam się spotkamy.

W drodze do restauracji rozmawiali z ożywieniem. Ula uczepiła się ramienia Marka, a Dorota co rusz ślizgała się na nieposypanym solą chodniku. Wreszcie Alex zareagował podając jej ramię.

 - Złap się, bo za chwilę połamiesz nogi. Jak można chodzić w zimie na tak wysokich obcasach?

 - Weź pod uwagę fakt, że zazwyczaj poruszam się samochodem i nie uskuteczniam pieszych wędrówek – odgryzła się.

 - Dużo wam jeszcze zostało? – zapytał Marek. – Jak wrócimy do firmy obaj możemy pomóc.

 - To nie będzie konieczne, bo twoi ludzie byli bardzo uczynni i poustawiali nam meble tak jak chciałyśmy. Od jutra możemy zacząć pracować pełną parą.

Powoli sprawy zaczęły wychodzić na prostą. Na szóstym piętrze, na drzwiach lewego skrzydła zawisł nowy szyld. Identyczny zamontowano przy wejściu do biurowca. Ula obdzwoniła wszystkich zleceniodawców informując ich o zmianie lokalu firmy i podając dokładny adres. Obie podzieliły się też obowiązkami. Dorota zajęła się zleceniami dla małych firm, a Ula przejęła te większe z najważniejszą dla niej F&D. Nie wchodziły sobie w paradę i może dlatego zaczęły stanowić zgrany tandem. W przerwie na lunch spotykały się w pomieszczeniu socjalnym lub wychodziły razem z Markiem i Alexem. Stosunki między tym ostatnim i Dorotą zaczęły się powoli zacieśniać. Już na pewno można było powiedzieć, że są bardzo przyjacielskie i wkraczają na wyższy poziom. Alex zauroczony eteryczną blondynką coraz częściej organizował im czas po pracy. Zabierał ją na koncerty do filharmonii, gdzie odkryła zamiłowanie do Straussa, Vivaldiego i Mozarta. Bywali w kinie na sprawdzonych wcześniej przez Alexa filmach, lub też chodzili do eleganckich restauracji. Z całą pewnością mroczny do niedawna Febo odżył przy Dorocie i już nie myślał o Paulinie. Od tak dawna nie miał żadnej dziewczyny, że każda chwila spędzona z Dorotą była jak gwiazdkowy prezent. Marek tylko kiwał z podziwu głową.

 - Dorota dokonała cudu. Znam Alexa całe życie. Wychowałem się z nim, ale nigdy nie widziałem, żeby był tak szczęśliwy.

 - Ona też promienieje. Jeśli jeszcze nie zakochała się w nim to na pewno pozostaje pod jego urokiem. Bardzo lubię ich oboje i wiem, że zasługują na szczęście – odpowiadała Ula.

Powoli na świat pchała się wiosna. Dni stawały się coraz dłuższe i coraz cieplejsze. Marek sprzedał dom i na czas kupna nowego przeniósł się do kawalerki Uli zostawiając wszystkie swoje meble w domu rodziców. Powoli szykowali się do pokazu wiosna-lato. Marek właśnie po raz kolejny zliczał faktury, żeby mieć jasność ile do tej pory wydali pieniędzy na przygotowania do pokazu. Bardzo pilnował i trzymał się założeń budżetu sporządzonego przez Ulę. Do gabinetu wsunęła się Violetta. Spojrzał na nią pytającym wzrokiem.

 - Co jest Viola?

 - Nie uwierzysz… Paulina jest w recepcji… Właśnie rozmawia z Anią.

Wytrzeszczył oczy i głośno przełknął ślinę.

 - Paulina?