"TA TRZECIA" - rozdział 8

ROZDZIAŁ 8

Usłyszawszy dźwięk domofonu podbiegła do niego i nerwowo nacisnęła przycisk. Otworzyła drzwi i stanęła w nich słysząc jak Marek szybko pokonuje schody. Nieco zdyszany stanął przed nią i omiótł ją zachwyconym spojrzeniem.

 - Pięknie ci w tej sukience – wyszeptał. – Wyglądasz zjawiskowo – pochylił się i przywarł do jej ust.

 - Co nie zmienia faktu, że jestem trochę spięta. Wciąż się obawiam jak oni mnie przyjmą…

 - Będzie dobrze. Zobaczysz. Jesteś gotowa? Obiecałem mamie, że będziemy na siedemnastą. – Podała mu ostrożnie ogromne pudło. – Co to?

  - To tort, który upiekłam. Mam nadzieję, że będzie im smakował. To zamiast prezentów – wyjaśniła. – Nie znam twoich rodziców i nie miałam pojęcia co im kupić pod choinkę i czy w ogóle wypada.

 - Tort będzie idealny – uśmiechnął się szeroko. – Chodźmy.

Rodzinny dom Marka zrobił na niej piorunujące wrażenie. Był ogromny. Zastanawiała się nawet na co dwojgu starszym ludziom tak wielki dom, ale zaraz pomyślała, że być może po prostu go kochają i przywykli do dużej przestrzeni tak jak ona do minimalistycznej. Marek zatrzymał się na odśnieżonym podjeździe i szarmancko otworzył Uli drzwi. Wsparta na jego dłoni zgrabnie wysiadła z samochodu. Zabrawszy z bagażnika pudło z tortem Marek już dzwonił do drzwi. Przywitali ich oboje Dobrzańscy. Senior z wielką kurtuazją ucałował dłoń Uli wyrażając radość ze spotkania. Helena z szerokim uśmiechem podała jej swoją mówiąc, że była jej bardzo ciekawa i cieszy się, że ona spędzi z nimi ten szczególny dzień. Ta wielka życzliwość ich obojga wywołała na policzkach Uli dorodne rumieńce. Nieco zakłopotana przekazała Helenie wielkie pudło mówiąc, że to słodki prezent od niej dla nich. Tort natychmiast został rozpakowany a jego widok wzbudził podziw.

 - Sama go robiłaś? Jeśli tak, to masz dziecko wielki talent. Pięknie wygląda, jak z najlepszej cukierni.

 - Dziękuję. Bardzo się starałam.

 - Siadajcie proszę – Helena zakrzątnęła się koło stołu. – Zosia za chwilę zacznie podawać.

Zosia, gospodyni seniorów poruszała się bezszelestnie. Stół zaczął zapełniać się pachnącą, grzybową zupą, różnymi gatunkami ryb, pierogami z kapustą i specjalnie dla Marka, który nie bardzo przepadał za grzybami, czerwonym barszczem z pasztecikami. Zgodnie z tradycją podzielili się opłatkiem i złożyli sobie życzenia. Ula była pod urokiem tych ludzi. Byli tacy normalni. Nie wywyższali się, traktowali ją z wielkim szacunkiem i ogromną życzliwością. Wypytywali o jej pracę i firmę. Krzysztof poruszył sprawę budżetu nowej kolekcji.

 - Nigdy nie mieliśmy tak fantastycznego budżetu. Byłem pod ogromnym wrażeniem kwoty jaką udało ci się zaoszczędzić. To wielka szkoda, że nie mieliśmy okazji poznać cię wcześniej. Sporo straciliśmy. Marek nie jest geniuszem ekonomicznym i wszyscy o tym doskonale wiemy. Gdyby nie fakt, że masz własną firmę ja bardzo chętnie zatrudniłbym cię w Febo&Dobrzański. Ona potrzebuje utalentowanych ekonomistów z analitycznym umysłem. Nigdy nie spotkałem wcześniej tak zdolnej osoby jak ty Ula. Byłabyś wspaniałym nabytkiem. Bezcennym.

Ula rumieniła się od tych komplementów. Ona nigdy wcześniej nie usłyszała tylu miłych słów na swój temat.

 - Przecenia mnie pan panie Krzysztofie. Może liczę trochę szybciej od innych, ale naprawdę nie jestem nikim wyjątkowym. Mówiłam już Markowi, że chętnie podejmę się nowych zleceń. Z tym nie ma problemu. Natomiast nie chciałabym rezygnować z własnej firmy, chociaż firma, to chyba za dużo powiedziane, bo pracuję sama bez żadnych pomocników. Nikogo nie zatrudniam. Czasem przydałby się ktoś do pomocy, bo są takie okresy w roku, że ledwie ogarniam, ale jakoś sobie radzę. Najważniejsze, że są zlecenia i jest co robić.

 - No proszę, skromna i pracowita. Naprawdę podziwiamy cię Ula.

Na takich mniej więcej rozmowach przebiegała ta wigilia. Marek mało się udzielał. Słuchał z przyjemnością rozmowy Uli i ojca. Czasem Helena wtrąciła jakąś uwagę. Doszedł do wniosku, że oni naprawdę nie udają. Polubili Ulę i to napawało go radością. On sam pozostawał pod urokiem jej łagodności, miłego, ciepłego głosu i niezwykłej delikatności. Te cechy były z gruntu obce Paulinie. Przy niej nigdy nie doświadczył tych wszystkich ciepłych uczuć, jakie żywił względem Uli. Dla niego panna Cieplak była chodzącym ideałem.

 

Wieczorem słuchali kolęd, delektowali się aromatyczną kawą i zajadali się pysznym tortem Uli.

Opuszczali gościnny dom Dobrzańskich dość późno. Seniorzy zarzuciwszy płaszcze wyszli wraz z nimi na podjazd i serdecznie się żegnali dziękując Uli za miłe towarzystwo. Wymogli na niej obietnicę, że ponownie ich odwiedzi. Stali jeszcze chwilę przed domem patrząc na znikające światła samochodu Marka. Było mroźno i zaczął prószyć drobny śnieg.

 - Myślę Helenko, że Marek się w niej zakochał. Widziałaś jak on na nią patrzy? – Krzysztof uśmiechnął się pod nosem. – Nie przypominam sobie, żeby kiedykolwiek tak patrzył na Paulinę. Pomyliliśmy się. Chcieliśmy go na siłę z nią ożenić. Niewiele brakowało, a zniszczylibyśmy mu życie. Naprawdę go podziwiam, że wytrzymał z nią pięć długich lat. Jak mogliśmy wcześniej nie dostrzec, że ona to żywioł z niszczycielskimi skłonnościami a nasz syn, to zdeklarowany pacyfista? Chyba sama opatrzność ustrzegła go przed życiowym błędem. Już nigdy nie będę ingerował w jego decyzje dotyczące życia prywatnego i ty też nie powinnaś. Jest dorosły od dawna. Nie przeżyjemy za niego życia, a on, powinien popełniać błędy i wyciągać z nich wnioski. Ula to wspaniała osoba i jakże różna od Pauliny. Jest taka skromna, czasem wstydliwa… Zauważyłaś jak ładnie się rumieniła słysząc nasze pochwały? Marka ciągnie do niej to widać i myślę, że wreszcie dokonał słusznego wyboru.

 - To prawda. Paulina była mi jak córka, ale bardzo mnie rozczarowała. Przecież nie tak ją wychowaliśmy. Akurat w jej przypadku chyba ponieśliśmy sromotną klęskę. Ona i Ula, to antypody. Sama jestem ciekawa, czy oni rzeczywiście mają się ku sobie. Marek na pewno, a ona? Czas pokaże. Chodźmy do środka. Straszny ziąb. Nie chcę, żebyś się przeziębił.

Ula przykleiła czoło do szyby i zapatrzyła się w wirujące płatki. Marek miał rację. Jego rodzice okazali się wspaniali. Dobrze się czuła w ich towarzystwie i usłyszała od nich mnóstwo komplementów na swój temat. Poczuła rękę Marka gładzącą delikatnie jej ciepły policzek.

 - Królestwo za twoje myśli księżniczko.

 - Było wspaniale, – odwróciła w jego stronę twarz – a twoi rodzice są niezwykle mili i uprzejmi. Niepotrzebnie się denerwowałam.

 - Polubili cię. Było widać, że ojciec jest tobą oczarowany, a i mama poczuła sympatię. Bardzo mnie to cieszy. A zmieniając temat, to co robimy z jutrzejszym dniem?

 - Może wspólne śniadanie i długi spacer? – zaproponowała. – Nie zrozum mnie źle, ale nie widzę głębszego sensu w tym, byś miał o tej porze pchać się na drugi koniec miasta do domu. Możesz zostać u mnie. Jest przecież gdzie spać. Kanapa jest ogromna. Spokojnie zmieszczą się na niej cztery osoby.

Zaskoczyła go ta propozycja. Sam nigdy by się nie odważył jej zaproponować czegoś takiego, bo bałby się, że ją urazi. Serce podskoczyło mu z radości.

 - Naprawdę mogę zostać? To wspaniale Ula. Marzyłem o tym, żeby móc się do ciebie przytulić ot tak, bez żadnych „podtekstów”.

Ta noc rzeczywiście była ich pozbawiona. Po prostu zasnęli przytuleni do siebie i było im naprawdę dobrze. Ula poczuła się niezwykle bezpiecznie wtulona w ramiona Marka, a on szczęśliwy, że ma ją tak blisko.

Dwa dni świąt minęły im jak w bajce. Były wspólne posiłki, romantyczne spacery i słowa mówione z miłością. Pierwszy dzień spędzili u Uli, drugi u Marka. Oprowadził ją po domu, ale od razu zastrzegł, że ma zamiar sprzedać to igloo i kupić coś bardziej przytulnego.

 - Sądziłem, że będę w stanie mieszkać tu nadal, ale z każdego kąta wyziera mi wykrzywiona w złości twarz Pauliny i w zasadzie wszystko mi się z nią kojarzy. Koniecznie muszę pozbyć się tych przykrych wspomnień i odciąć przeszłość grubą kreską. Mam zamiar zająć się tym już w styczniu.

Atrakcja sylwestrowa w postaci przedniej zabawy w drogim hotelu była kolejną niespodzianką, jaką sprawił jej Marek. Pierwszy raz spędzała tę noc w taki sposób. Znakomite jedzenie, wspaniałe trunki i świetny zespół muzyczny. Bawili się do białego rana i wrócili do domu z bólem nóg, ale za to w szampańskich nastrojach.

 Nowy Rok był niespodzianką dla nich obojga. Obudzili się późno, ale ani Uli, ani Markowi nie chciało się wychodzić z łóżka. Leżąc w nim rozmawiali i wspominali przednią zabawę. Bawiąc się kosmykiem włosów Uli w pewnym momencie Marek spojrzał na nią pożądliwie i wyszeptał.

 - Bardzo cię pragnę…

Nie zaskoczył jej tym wyznaniem. Przecież ona czuła to samo. Nie sądziła tylko, że ten ich pierwszy raz zdarzy się właśnie dzisiaj. Przytuliła się do niego całując delikatnie jego usta. Uznał to za zachętę. Powoli rozpalał ją i siebie. Nie sądziła, że gra wstępna może być aż tak przyjemna. Seks z Piotrem był wspaniały, ale ciągle musieli się śpieszyć, bo on nie mógł zbyt późno wrócić do domu. To było stresujące dla niej i nieco irytujące, że nie może poświęcić jej tyle czasu, ile by chciała. Marek pieścił ją powoli delektując się każdym dotykiem, muśnięciem warg, przytuleniem. Zanim w nią wszedł nie ominął ani jednego centymetra jej ciała. Pod wpływem jego pocałunków drżała. Od tak długiego czasu nie uprawiała seksu, że te pieszczoty doprowadzały ją do granic wytrzymałości. Powoli traciła poczucie rzeczywistości i kiedy wreszcie poczuła go w sobie jęknęła przeciągle. Owinęła jego biodra swoimi długimi nogami i przylgnęła do niego ściślej poddając się wolnym pchnięciom. To była istna celebracja, którą Marek przeciągał jak tylko mógł. Cieszył się tym zbliżeniem i pragnął dać Uli tyle szczęścia ile tylko zdoła. Nagły spazm wygiął ich ciała i sprawił, że zastygli na moment w bezruchu. Marek otworzył oczy i z miłością przylgnął do ust Uli.

 - To było coś niesamowitego i pięknego – wyszeptał w nie. – Już nie pamiętam czy kiedykolwiek czułem coś podobnego. Kocham cię…

Ula uniosła powieki i uśmiechnęła się promiennie.

 - Ja ciebie też…

Początek nowego roku sprowadził na ziemię ich oboje. Nie mieli taryfy ulgowej i każde z nich zabrało się z kopyta do pracy. Marek skupił się na założeniach budżetu sporządzonego przez Ulę i systematycznie wdrażał je w życie. Ona realizowała kolejne zlecenia napływające od firm. W połowie stycznia zadzwoniła Dorota. Powiedziała, że jest w centrum i błagała wręcz o spotkanie.

 - Muszę powiedzieć ci coś bardzo ważnego. Ważnego dla ciebie i dla mnie i może jeszcze dla kogoś – zabrzmiało to nieco tajemniczo i zaintrygowało Ulę.

 - Ja bardzo chętnie się z tobą spotkam, ale teraz jestem w pracy i nie mam możliwości się urwać. Jeśli dysponujesz czasem to zapraszam cię do biura. Tu będziemy mogły spokojnie pogadać – podała Dorocie adres. – W takim razie czekam na ciebie. Do zobaczenia.