MIĘDZY NIEBEM A ZIEMIĄ - rozdział 9

ROZDZIAŁ 9

Była zdruzgotana. Według Olszańskiego okazała się przechodzonym, zużytym towarem, człowiekiem gorszego gatunku, osobą, która nie ma już prawa do szczęścia. Co za cham. Marek jakoś słabo zareagował. Nie bronił jej. Nie odparowywał ciosów Olszańskiego, jakby nie potrafił znaleźć słów obrony wobec jego argumentów. Te wszystkie intymne gesty wykonywane w jej kierunku, to miała być tylko gra? Chęć zabawienia się z młodą wdówką? Ona miała serce na dłoni, on być może niezbyt czyste intencje wobec niej. Czuła się jakaś zbrukana i upokorzona. Kiedy wczoraj wpadła do domu, oznajmiła ojcu, że wyjeżdżają o szóstej rano. Cieplak trochę się zdziwił, ale też nie protestował. To ona była kierowcą i skoro twierdziła, że o tej porze nie będzie tłoku na autostradzie, to on przyjmował to za pewnik. Już od piątej rano znosiła rzeczy do samochodu. W końcu zapakowała Agatę do fotelika i pośpiesznie ruszyła.

W połowie trasy Józef zapytał ją dlaczego tak pędzi, przed czym ucieka, a przynajmniej takie sprawia wrażenie.

 - Nie uciekam, po prostu bardziej skupiam się na drodze. Pusto jest więc mogę trochę przyspieszyć.

Tak mocno dociskała pedał gazu, że przyjechali na miejsce po niespełna pięciu godzinach i to w dodatku dwukrotnie zatrzymując się na postój, bo Agata domagała się jedzenia i picia. Już na miejscu w Ulę jakby diabeł wstąpił. Po wniesieniu bagaży powiedziała ojcu, żeby zabrał małą i poszedł z nią na plażę, lub na jakiś plac zabaw.

 - Ja tu wszystko porobię, ale muszę mieć chociaż ze dwie godziny dla siebie. Jak wrócicie wszystko będzie gotowe.

Cieplak już nie dociekał. Zabrał wnuczkę i jej zabawki, i poszedł w stronę plaży. Ula zakasała rękawy. Najpierw okiennice, potem łazienki, a na końcu pokoje. Najdłużej zeszło jej przy ubieraniu pościeli, ale i tak miała niezły czas. Zanim Cieplak wrócił, na stole wylądowała cała sterta naleśników z dżemem i wielki dzban herbaty.

 - To wy jedzcie spokojnie, a ja skoczę na cmentarz. Za godzinkę będę z powrotem.

 - Ja chcę do tatusia! – rozkrzyczała się Agata.

 - Jutro kupimy kwiatuszki i pojedziemy, dobrze? Dzisiaj mama musi coś załatwić sama – cmoknęła córkę w klejący od dżemu policzek. – Zaraz będę.

Dopiero dotarłszy do cmentarza uspokoiła się nieco. Przysiadła przy grobie Leszka i ukryła w dłoniach twarz.

 - Co ja mam robić? Co robić? Czuję się tak, jakbym była zawieszona gdzieś między niebem a ziemią. Tam na górze jesteś ty, a tu na ziemi jest Marek. Wreszcie przy kimś drgnęło moje serce. Nie wiem, czy z tej mąki będzie chleb, bo przecież wciąż cię kocham, ale jego też obdarzam uczuciem. Wczoraj okazało się, że być może tylko zakpił sobie ze mnie. Jego przyjaciel obrażał mnie, a on nie potrafił mnie obronić. On nigdy nie wyznał mi miłości, ale dawał mi wyraźne sygnały, że czuje do mnie coś więcej. Co ja mam począć kochany? Czy brnąć w to dalej? W liście napisałeś mi, że powinnam się z kimś związać. Chciałabym, ale jakoś nie potrafię, bo wciąż porównuję do ciebie. Marek nie jest taki jak ty, ale ma w sobie jakąś wrażliwość. Czy to wystarczy zwłaszcza teraz, gdy nie mam pojęcia na czym stoję? – rozpłakała się. Zaczęło zmierzchać, gdy opuściła cmentarz. Wygadała się i wypłakała. Zdecydowanie była spokojniejsza.

Rano skoro świt wybrała się do portu. Ojciec przygotował wczoraj wędzarnię więc musiała dostarczyć mu ryby. Niektóre kutry już wróciły. Chodziła od jednego szypra do drugiego witając się z nimi i prosząc o sprzedanie kilku ryb. Wybierali najładniejsze sztuki. Lubili ją tak jak lubili wcześniej Leszka. Wciąż pamiętali o nim a ją co roku zawsze witali serdecznie i szczerze.

 - Chcesz Ula trochę fląder? – zapytał jeden z nich. – Dużo ich dzisiaj złowiliśmy i są całkiem spore.

 - Pewnie, bardzo chętnie. Uwędzone są pyszne.

 - Mogę ci też odpalić kilogram naszych rodzimych krewetek. Nie są zbyt duże, ale smaczne. Pewnie je jadłaś, bo Leszek czasem zastawiał kosze.

 - Tak, rzeczywiście. Wezmę i krewetki. Bardzo wam dziękuję. Przyjadę za trzy dni chłopaki. Życzę wszystkim udanych połowów i szczęśliwych powrotów do domu – zawsze tak ich żegnała i zawsze wtedy oczy błyszczały jej łzami.

Kiedy wróciła do domu domownicy byli już na chodzie. Ojciec odziany jeszcze w piżamę gotował dla Agaty kakao i jajko na miękko. Takie najbardziej lubiła. Ula postawiła skrzynię z rybami przy piecu. Jak pojadą na cmentarz tata pewnie będzie je czyścił. Cieplak zerknął przez ramię.

 - Jakie ładne. Duże. Widzę, że udało ci się dostać flądry. Bardzo je lubię.

Ula podeszła do córki i zawiązała jej śliniak.

 - To co jemy na śniadanie? Ja też zgłodniałam.

 - Jajo. Dziadek mi gotuje i kakao też.

 - Pycha. Może i ja zjem takie jajo? Po drodze na cmentarz wstąpimy na targ i kupimy twoje ulubione kwiatki.

Na kwiatkach się nie skończyło. W koszyku wylądowały pomidory, ogórki i pierwsze w tym roku truskawki – ulubione owoce Agaty.

Na cmentarzu nie były zbyt długo. Jutro rano przyjeżdżali pierwsi letnicy i Ula jeszcze chciała dopieścić ich pokoje. Po obiedzie poszły z Agatą na plażę. Józef zajął się rybami. Rozciągnęła wielki, frotowy ręcznik bliżej wody. Jeszcze nie było tak ogromnych tłumów ludzi jak w lipcu czy sierpniu. Wtedy plaża była usiana parawanami, które rozstawiano już o piątej rano, żeby zapewnić sobie najlepsze miejsce. Mała zajęła się budowaniem zamku, a ona mogła pomyśleć nad tym wszystkim, co ją ostatnio spotkało.

Wyjechał znacznie później niż zakładał. Poprzedni dzień miał bardzo pracowity. Musiał rozdzielić robotę i poprosić swojego wspólnika o zastępstwo. Nie był z nim w najlepszych stosunkach, ale Alexander Febo był odpowiedzialnym człowiekiem i nawet jeśli dzieliły go z prezesem jakieś prywatne animozje, to do spraw służbowych prywaty nie mieszał.

 - Muszę wyjechać co najmniej na dwa tygodnie. Być może, że przedłuży się to do trzech, ale wtedy cię powiadomię. Bardzo mi zależy na tym wyjeździe i byłbym wdzięczny, gdybyś się zgodził na zastępstwo. Ja zrewanżuję się tym samym, kiedy będziesz chciał wyjechać do Milano lub gdziekolwiek indziej. Na razie nie ma nic pilnego. Pokaz się odbył, kontrakty podpisane i tylko trzeba trzymać rękę na pulsie. W razie czego jest Olszański i ojciec, którzy pomogą w razie kłopotów. Obu już powiadomiłem.

 - W porządku. Jedź w takim razie. Poradzę sobie jakoś.

 - Jestem tego pewien i bardzo ci dziękuję.

Trochę mu zeszło przy pakowaniu. Potem już na trasie stał w kolejce do bramek. Zżymał się, że tak wolno idzie, ale nic nie mógł na to poradzić. W końcu dojechał a GPS zaprowadził go pod właściwy adres. Zaparkował w miejscu wydzielonym pod parking i przyjrzał się otoczeniu. Zauroczyło go. Sosnowy las i ta chata stara i oryginalna, pięknie utrzymana. Rozejrzał się raz jeszcze, ale nie dostrzegł żadnego ruchu. Wszedł do sieni, bo drzwi były na oścież otwarte. Dopiero tam poczuł zapach palonych trocin i poszedł w ślad za nim. Wszedł prosto do ogrodu, gdzie Józef z pietyzmem zawieszał oprawione ryby na haczykach i wkładał je do wędzarni.

 - Dzień dobry panie Józefie – przywitał się.

 - Pan Marek? – zaskoczony Cieplak podniósł się i wbił w rysiowskiego sąsiada zdumione spojrzenie. – Na litość boską, co pan tutaj robi? Prędzej spodziewałbym się ducha swojej babki, niż pana.

 - Przyjechałem, bo mam bardzo ważną sprawę do Uli. Sprawę, której nie mogłem załatwić przez telefon. Ona jest w domu?

 - Nie… Poszła z Agatą na plażę. Mała nalegała. Jeśli pan chce, to proszę iść do nich. Łatwo je znaleźć, bo nigdy nie chodzą daleko i siedzą albo tuż przy wyjściu, albo blisko wody.

 - Dobrze. Spróbuję je odnaleźć. Zobaczymy się później.

Stanął u wylotu w miejscu, gdzie zaczynał się drewniany podest dla tych, którzy nie chcieli chodzić po piasku i rozejrzał się dokoła. Zauważył je, a raczej zauważył najpierw Agatę. Uśmiechnął się uradowany. Ściągnął adidasy i skarpety. Wolno zbliżał się do miejsca, w którym leżała Ula. Agata mająca na głowie kapelusik w wielkie czerwone grochy nawet go nie zauważyła. Stanął tak, że zasłonił Uli słońce. Przykucnął i pogładził jej ciepły policzek.

 - Dzień dobry dziewczyny – powiedział cicho. Agata z piskiem rzuciła mu się na szyję, a Ulę najzwyczajniej zatkało.

 - Co ty tutaj robisz? – odezwała się po dłuższej chwili. – Po co przyjechałeś? Po co…? - zalśniły jej w oczach łzy.

 - Przyjechałem ci wszystko wyjaśnić. Wiem, że słyszałaś naszą rozmowę. To znaczy Sebastiana i moją. Olszański to prawdziwy głupek. Nie wiem co on sobie myślał, ale ja myślę zupełnie inaczej niż on. Dla mnie nie jesteś przechodzonym towarem. Jesteś najlepszą osobą jaką znam. Jesteś piękna i mądra, uczciwa i szczera. To, że byłaś już zamężna nie ma dla mnie najmniejszego znaczenia. Kocham cię Ula i kocham Agatę bez względu na to, co sądzi o tym Sebastian. Jesteście dla mnie najważniejszymi osobami na ziemi. Dlatego muszę cię zapytać o jedną bardzo ważną dla mnie rzecz – otworzył zaciśniętą dłoń, na której leżał piękny pierścionek. – Czy zgodzisz się trwać przy mnie do końca moich dni zostając moją żoną? Byłbym najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem.

Tego było jej już za wiele. Rozpłakała się na cały głos i przestraszyła Agatę, która też zaczęła płakać. Marek przygarnął je obie.

 - Nie płaczcie, bo nie ma o co. Bardzo was kocham moje dwie śliczne kobietki. Kocham nad życie.

Ula powoli uspokajała się, choć wciąż nie mogła w to wszystko uwierzyć. Marek wyciągnął z kieszeni chusteczki i wytarł małej zapłakaną buzię.

 - Ula… Nie odpowiedziałaś mi… - spojrzał na nią niepewnie.

 - Bo myślę, że to wszystko mi się śni… To takie nierealne… Ja też cię kocham, a Agata nie widzi poza tobą świata. Zostaną twoją żoną.

Przylgnął do jej ust i pocałował namiętnie.

 - Jestem bardzo szczęśliwy. Nieprzyzwoicie szczęśliwy. Jechałem tutaj z duszą na ramieniu niepewny twojej reakcji. Wreszcie dobiłem do portu. Będę miał wspaniałą żonę i równie wspaniałe dziecko. Przyszły teść też jest wspaniały. Myślę, że trzeba mu o tym powiedzieć. Był mocno zdziwiony moim widokiem.

  

 - W takim razie chodźmy – Ula podniosła się z ręcznika. Pozbierała zabawki Agaty i ruszyli w stronę domu.

Cieplak na wieść o zaręczynach zaniemówił. W końcu uścisnął Markowi dłoń i przyjaźnie poklepał go po plecach.

 - No skoro będziesz moim zięciem, to nie będę ci mówił „pan”, ale po imieniu. Co zamierzasz teraz zrobić? Wracasz do Warszawy?

 - Tak naprawdę to miałem inne plany, o ile Ula się zgodzi. Chciałem zostać przez co najmniej dwa tygodnie, a może i trochę dłużej. Wziąłem urlop, bo ma mnie kto zastąpić.

 - Rozmawialiśmy na ten temat. Jeśli nie przeszkadza ci spanie na kanapie, to możesz zostać i dzielić z tatą salon. Zaczął się sezon i nie ma co marzyć o tym, że ktoś ma jeszcze wolne pokoje. Jutro oprowadzę cię po mieście i pokażę najciekawsze miejsca. Jeśli będziesz miał ochotę podjedziemy do portu w Pucku. To niedaleko. Jest tam ładna promenada, gdzie można usiąść na ławeczkach i popatrzeć na małe żaglówki. Funkcjonuje tam szkółka żeglarska. Agata też miałaby frajdę.

 

 - Chętnie obejrzę to wszystko, ale teraz chciałbym się rozpakować i wziąć prysznic. Lepię się cały po podróży, a to nic przyjemnego. Potem zadzwonię jeszcze do rodziców. Opowiadałem im o was. Bardzo nam kibicują i pewnie siedzą jak na szpilkach czekając na wieści.