"ŚWIATEŁKO W MROKU" - rozdział 1

ŚWIATEŁKO W MROKU

ROZDZIAŁ 1

 - Aniu! Aniu!

Usłyszawszy swoje imię dziewczyna zatrzymała się na korytarzu z szerokim uśmiechem. Nawet nie musiała się odwracać, bo ten głos rozpoznałaby wszędzie. Wysoki, dobrze zbudowany brunet z rozwianą czupryną podbiegł do niej i objął ją wpół. Patrząc w jej chabrowe oczy szepnął.

 - I jak poszło? Zdałaś?

Anka zarzuciła mu ręce na szyję.

 - A jak myślisz? Miałabym zawalić ostatni egzamin? Jestem już na piątym roku i to mnie cieszy, bo ta sesja wypompowała mnie zupełnie.

 - Jeszcze trochę i odpoczniesz. Oboje odpoczniemy. Grecja zapowiada się świetnie. Powłóczymy się, pozwiedzamy, najemy się pysznych rzeczy i popływamy w morzu. Dwa tygodnie błogiego lenistwa. Już się nie mogę doczekać.

Śmiech dziewczyny rozniósł się po korytarzu. Tomek potrafił być czasami taki dziecinny.

 - Ja też, ale teraz mam ochotę na mocną kawę. Chodźmy stąd. Póki co, mam dość uczelni.

Objęci wyszli na słoneczną ulicę i pomaszerowali do swojej ulubionej knajpki. Byli równolatkami. Poznali się na pierwszym roku studiów, chociaż nie studiowali na jednym kierunku. Ania wybrała geofizykę, a Tomasz geologię. Kierunki w jakimś sensie zazębiały się, chociaż metody pracy były całkiem inne.

Ona Tomaszowi od razu wpadła w oko. Na inauguracji roku akademickiego stał tuż za nią. Stał na tyle blisko, że czuł zapach jej szamponu do włosów. Włosy były długie, sięgające do pasa, a on przez cały czas trwania inauguracji zastanawiał się, jak wygląda ich właścicielka. Dopiero po przemowach poruszyła się i szepnęła coś do stojącej obok dziewczyny. W końcu odwróciła się napotykając wpatrzoną w nią parę dużych, brązowych oczu. Uśmiechnęła się nieśmiało, a on pomyślał, że to najpiękniejsze stworzenie na ziemi jakie kiedykolwiek widział. Odwzajemnił uśmiech. Czuł, że koniecznie musi poznać bliżej tę niezwykłą dziewczynę.

Kiedy wręczono im uroczyście indeksy i opuszczali aulę, trzymał się blisko. Nie chciał stracić tej piękności z oczu. Zdobył się na odwagę i już na zewnątrz podszedł i przedstawił się. One również. Dowiedział się wówczas, że obie są na geofizyce. – Szkoda, – westchnął - byłoby wspaniale, gdyby były ze mną na roku.

 - Ja zdawałem na geologię. Lubię grzebać w ziemi – rozchichotał się.

 - My czasami też będziemy musiały to robić, więc nie zazdrościmy ci – Anna spojrzała na zegarek. – No, ja będę się zbierać. Karolina jedziesz ze mną?

 - Jadę, jadę. Na razie Tomek.

Anka była niezwykle ambitna. Miała świadomość, że najtrudniejszy jest pierwszy rok i jeśli zaliczy go bez problemów, to następne lata pójdą już z górki. Tomasz aż tak pilny nie był. Uczył się zawsze przed sesją dlatego w ciągu roku miał więcej czasu niż Ania. Zaczęli się spotykać, chociaż nie były to spotkania zbyt częste, bo zazwyczaj w przypadku Anki przegrywały z nauką, ale Tomasz był cierpliwy. Jak się z czasem okazało i drugi i trzeci rok nie był o wiele łatwiejszy od pierwszego. Oboje zawsze mieli sporo nauki, ale bardziej potrafili już wygospodarować więcej wolnych chwil dla siebie. Stali się nierozłączni. Ona była raczej osobą spokojną i cichą. Nie stroniła od studenckich imprez, ale też nie udzielała się na nich jakoś specjalnie. Wolała się przyglądać i słuchać. Za to Tomasz był żywiołowy i spontaniczny. Był duszą towarzystwa. Pod tym względem byli jak woda i ogień. Czasem się sprzeczali. Anka nigdy nie podnosiła głosu i starała się wszystkie swoje racje logicznie argumentować. Tomasz wręcz przeciwnie. Głośno i dobitnie wypowiadał się na każdy temat próbując przekonać do niego swoją dziewczynę. Czasem ustępowała nie chcąc zaostrzać takich konfrontacji. On uważał wówczas, że posiada wielki dar przekonywania. Tak właśnie było z wyjazdem na greckie wyspy. Ona nie była do niego przekonana z zupełnie prozaicznego powodu. Po prostu nie stać ją było na ten wyjazd. Rodzice nie zarabiali kokosów i ciężko było im cokolwiek odłożyć. Nie miała sumienia naciągać ich jeszcze na takie fanaberie. Tomasz nawet nie chciał o tym słyszeć. Pochodzący z dobrze sytuowanej rodziny nigdy nie miał żadnych problemów finansowych. Tak jak Anka był jedynakiem, ale dość rozpieszczonym i czegokolwiek by nie zapragnął, zawsze to dostawał. Na wyjeździe bardzo mu zależało więc mało myśląc opłacił pobyt i Ance. Nie mogła się z tym pogodzić i źle się czuła ze świadomością, że jest mu coś winna. Nie lubiła przyjmować takich drogich prezentów więc od razu zastrzegła, że na pewno mu te pieniądze zwróci. Tak czy owak stanęło na tym, że w drugiej połowie lipca wyruszają na wypoczynek.

Pożegnała się z nim przed swoją kamienicą. Rzadko zapraszała go do siebie. Warunki w jakich żyła były dość skromne, ale mieszkanie zawsze było schludne i bardzo czyste. Zarówno ona jak i mama miały zamiłowanie do porządku. Tomasz był w bardziej komfortowej sytuacji, bo gdy był na drugim roku studiów, jego rodzice, kupili mu dwupokojowe mieszkanie niedaleko uczelni i oczywiście nowocześnie je urządzili. Tam właśnie spotykali się najczęściej.

Wbiegła na pierwsze piętro i otworzyła drzwi. Rodziców jeszcze nie było. Oboje wracali dopiero koło godziny szesnastej, a teraz była za piętnaście pierwsza.

Zrzuciła spódnicę, białą bluzkę, i przebrała się w domowe ciuchy. Postanowiła przygotować obiad. Wprawdzie nic wyszukanego, ale wszyscy uwielbiali naleśniki Nasmażyła całą furę. Ojciec potrafił zjeść ich nawet dziesięć. Część wysmarowała konfiturą z róży a resztę zrobionym na słodko białym serem. Podgrzała jeszcze ogórkową zupę i stanęła przy oknie obserwując ulicę i wypatrując znajomych sylwetek.

Już przy stole opowiadała rodzicom wrażenia z ostatniego egzaminu, który do najłatwiejszych nie należał.

 - Teraz już pozbywam się wszelkich myśli o uczelni i zaczynam wakacje. Załatwiłyśmy sobie pracę w Instytucie Górnictwa w dziale geofizyki udarowej. Trochę zarobimy i przy okazji czegoś się nauczymy. Karolina najpierw nie chciała, ale w końcu dała się przekonać.

 - Dlaczego nie chciała?

 - No bo wiecie… Tam pracuje jej ojciec i jest jakąś szychą. Tak naprawdę to on właśnie załatwił nam tę robotę. Do niedawna Karolina była z nim na wojennej ścieżce i żeby poprosić go o załatwienie tej pracy musiała się ugiąć. Znacie ją i wiecie jaka jest harda. Z jej strony to było naprawdę poświęcenie – Anka roześmiała się. – Ale ja bardzo się cieszę. Przynajmniej choć w części spłacę te wczasy.

Nie odpoczęła za wiele, bo zaledwie kilka dni. Potem musiała wstawać tak jak normalny pracownik i stawiać się w pracy. Zarówno ją jak i Karolinę przydzielono do jednego z zespołów zajmujących się sejsmiką górniczą i hydrologią. Były nieopierzonymi w zawodzie gąskami, które wykorzystywano do najgorszej roboty, ale nie narzekały. Przez pierwszy tydzień chodziły na pomiary wraz z ekipą geologiczną, która wierciła otwory pod przyszłą inwestycję. Oni jako geofizycy robili niezależną dokumentację niezbędną do wystawienia opinii o bezpiecznym posadowieniu w tym miejscu budowli. Teren był specyficzny, bo obejmował część hałdy, którą wcześniej zniwelowano i część stanowiącą zaciśnięte wyrobiska górnicze, których od dawna nie eksploatowano. To tu właśnie zachodziło największe prawdopodobieństwo przesączu wody z podziemnych pokładów. Latały więc od jednego otworu do drugiego montując tak zwane piezometry służące do badania ciśnienia powierzchniowego zwierciadła wody i zaznaczały na mapie linię ciśnień piezometrycznych.

Wracała do domu zmęczona. Nie miała ochoty na randki, choć Tomasz wciąż nalegał. Spotykali się w weekendy. Ten ostatni zamykał jej dwutygodniowy okres pracy. W sobotę rano Tomasz podjechał po nią. Mieli zamiar wybrać się nad jezioro. Pogoda była piękna. Obiecywała przyjemną kąpiel i błogie lenistwo na kocu, żeby się trochę opalić. Wzięli ze sobą kosz z wałówką i dzięki temu mogli spędzić nad wodą cały dzień.

Nocowała u Tomasza. Uprzedziła o tym rodziców, żeby się nie martwili. Niedziela już nie zapowiadała się tak ładnie. Lało od bladego świtu. Siedzieli więc w domu nudząc się i bezmyślnie gapiąc w telewizor. W końcu około osiemnastej Ania postanowiła wracać do domu. Pozbierała swoje rzeczy.

 - Może cię odwiozę? – Tomasz zadał pytanie takim tonem jakby wcale nie miał zamiaru tego zrobić. Najwyraźniej nie chciało mu się wychodzić na ten deszcz. Wyczuła to.

 - Nie, nie, nie trzeba. Poradzę sobie. Mam parasol. Aaa, i jeszcze jedno. Nie zobaczymy się w przyszły weekend. Jadę z rodzicami do dziadków.

 - Jak to do dziadków? Ale ja już wykupiłem bilety do teatru. Mają się zmarnować? Nie możesz tego odwołać?

 - Niestety nie. Nie widuję się z nimi za często. Poza tym już obiecałam rodzicom. Wiem, że lubisz sprawiać mi niespodzianki, ale nie możesz też zakładać z góry, że ja nie mam żadnych planów. Dobrze by było, żebyś zanim jeszcze coś postanowisz po prostu zapytał mnie o nie. Nie możesz stawiać mnie wciąż przed faktem dokonanym.

Tomasz miał minę nadąsanego dzieciaka.

 - To co mam teraz iść i je zwrócić?

 - No chyba nie masz innego wyjścia, chociaż z drugiej strony możesz oddać je rodzicom skoro nie chcesz iść tam sam, lub pójść z jakimś kolegą. Zawsze jest jakieś wyjście.

Zupełnie nie o to mu chodziło. Chciał tam pójść właśnie z nią, żeby móc się nią pochwalić. Lubił te zazdrosne spojrzenia innych mężczyzn, gdy z podziwem lustrowali ją od stóp do głów. A teraz ona ma inne plany. Zirytował się i podniósł głos.

 - Dobrze wiesz, że rodzice nie znoszą teatru. Zresztą mam to gdzieś – na jej oczach podarł obydwa bilety w drobne strzępki i ostentacyjnie  rozrzucił na podłodze w przedpokoju. Przyglądała się temu w milczeniu. W końcu powiedziała cicho

 - Jesteś beznadziejny. Traktujesz mnie jak swoją własność. Nie myśl, że jesteś pępkiem świata i wszystko ci się od życia należy. Możemy być partnerami w związku, ale nigdy nie pozwolę traktować się przedmiotowo. Nigdy – szarpnęła za klamkę i wybiegła na korytarz. Dławiły ją łzy. Co za szczęście, że nie rozpłakała się przy nim. – Pieprzony dupek i maminsynek. Mam tańczyć jak on mi zagra? Niedoczekanie. – Wyszła na zewnątrz. Deszcz siekł niemiłosiernie. Rozłożyła parasol, ale porywisty wiatr wciąż wyginał go na wszystkie strony. Zanim dotarła do przystanku była zupełnie przemoczona. Schroniła się pod wiatą. – To już nie pierwszy raz tak się zachowuje – pomyślała. – Uzurpuje sobie prawo do dysponowania moim czasem, torpeduje moje plany i wciąż chce dominować. Już dawno to jego zachowanie powinno dać mi do myślenia. Najlepiej będzie, gdy na jakiś czas damy sobie spokój i nie będziemy się spotykać. Albo on zmieni swój stosunek do mnie, albo się rozstaniemy. Nie ma innej opcji. No i jeszcze ten wspólny wyjazd. Czułam, że to nie jest dobry pomysł. Nadal tak uważam. Najchętniej wcale bym nie jechała.- Zerknęła przez zalaną szybę wiaty i zobaczyła szybko zbliżający się autobus. Na przystanku zahamował z piskiem opon rozbryzgując wodę z kałuż. Odskoczyła w tył, ale za późno. Fala wody, która wystrzeliła spod kół oblała ją od stóp do głów. Z trzaskiem otworzyły się przednie drzwi. Weszła do środka i zrugała kierowcę.

 - Oszalał pan? Jak można jeździć z taką prędkością po mieście? Specjalnie wjeżdża pan w kałuże, żeby mieć ubaw z przemoczonych pasażerów?

 - Jak się paniusi nie podoba, to droga wolna – otworzył ponownie drzwi. – Trochę się spieszę, więc albo pani jedzie, albo wysiada.

 - Jest pan gburem i ostatnim chamem. Zgłoszę to w pana przedsiębiorstwie – przesunęła się do środkowych drzwi i złapała pionowej rurki. Miejsca siedzące były zajęte. Nikt nie stanął po jej stronie. Wszyscy patrzyli na nią z pretensją, że opóźnia kurs autobusu. Ruszył w końcu i znowu nabrał prędkości. Trzymała się kurczowo obiema rękami, ale i tak na każdym zakręcie siła odśrodkowa niemal wyłamywała jej nadgarstki. – On jest albo pijany, albo naćpany. Dobrze, że nie jadę daleko.

Zbliżali się do dużego skrzyżowania. Z przerażeniem rejestrowała, jak autobus nie hamując błyskawicznie pokonuje każdy metr zbliżając się niebezpiecznie do stojącego na światłach tira. Jeszcze mocniej przywarła do rurki.

 - Hamuj człowieku! – rozległy się wrzaski. Zaczął hamować gwałtownie, ale było już za późno. Ogromna siła najpierw oderwała Anię od rurki a następnie sprawiła, że z impetem uderzyła w nią twarzą. Straciła przytomność i osunęła się na podłogę.

 

Momentalnie jej twarz zalała się krwią. Nie tylko ona ucierpiała. Byli też inni. Zrobiło się zamieszanie. Ktoś wtargnął do kabiny kierowcy wyciągając go na środek przejścia.

 - Ty cholerny skurwysynu, zobacz co narobiłeś! Widzisz dziewczynę? Mówiła ci, żebyś nie jechał jak idiota? Zabiłeś ją. Spójrz, ona nie ma twarzy, a inni też są we krwi. Niech ktoś zadzwoni po policję i po karetkę. Masz kretynie cały autobus ludzi, którzy będą świadczyć przeciwko tobie. Nie wyjdziesz z kryminału i będziesz płacił odszkodowania do końca życia.

Kierowca uśmiechał się głupawo i nie wiadomo, czy było to wywołane szokiem, czy używkami, które bez wątpienia zażył.

Anię wieziono na sygnale. Była w ciężkim stanie. Miała pogruchotane kości twarzoczaszki i wybite barki. Zachodziło podejrzenie krwiaków i wstrząśnienia mózgu. Jej piękne blond włosy miały teraz kolor czerwieni.