"ŚWIATEŁKO W MROKU" - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

 - Ostrożnie, ostrożnie… - lekarz, który wysiadł z karetki wydawał instrukcje. Delikatnie przewieziono Anię do jednego z pomieszczeń SOR-u. Wykonano pośpieszne oględziny. Nie było czasu. Dziewczyna oddychała płytko przez pogruchotany nos i była nieprzytomna.

 – Natychmiast na rezonans – zarządził lekarz mający dzisiaj dyżur. – Musimy znać stan jej mózgu.

Nie zwlekano. Rezonans zrobiono błyskawicznie. Na jego podstawie stwierdzono dwa krwiaki, przerwanie ciągłości nerwu wzrokowego w lewym oku i znaczne naruszenie nerwu oka prawego przez odłamy kostne. Liczne złamania nosa, złamanie żuchwy, która była teraz odsłonięta, bo dolna warga była rozpłatana aż do brody. Trzeba było interweniować natychmiast. Zebrano grupę chirurgów i omówiono poszczególne etapy operacji. Potem przewieziono Annę na blok operacyjny. W międzyczasie przeszukano jej torebkę i znaleziono dowód osobisty a także telefon komórkowy. Jedna z pielęgniarek wybrała numer oznaczony „mama”. Odebrano natychmiast. Zaniepokojony głos pytał

 - Ania, gdzie ty jesteś? Martwimy się.

 - Pani Kruk? Dobry wieczór. Ja dzwonię ze szpitala. Jestem pielęgniarką. Godzinę temu przywieziono pani córkę Annę Kruk. Uległa wypadkowi. Jeśli pani może proszę przyjechać, bo stan jest dość poważny. Już na miejscu udzielimy więcej informacji. W tej chwili córka jest operowana.

Joanna Kruk odłożyła słuchawkę i spojrzała na męża.

 - Musimy jechać Heniu. Ania miała wypadek. Kiepsko z nią. Zamów taksówkę.

Na izbie przyjęć wskazano im lekarza, który pierwszy badał ich córkę. Od niego dowiedzieli się, że wypadek spowodował kierowca autobusu i że jest więcej poszkodowanych. Oddał im rzeczy Ani i wskazał miejsce, gdzie mogli poczekać na koniec operacji córki.

 - Proszę być dobrej myśli. To młoda i silna dziewczyna. Na pewno wszystko dobrze się skończy – pocieszał.

Byli zdruzgotani. Nie mieli pojęcia jak duża była skala uszkodzeń organizmu i czym zaskutkuje w przyszłości. Mieli ją tylko jedną i zawsze starali się ją chronić. Nie mogli zrozumieć, dlaczego wracała autobusem. Przecież Tomasz miał ją odwieźć samochodem. Na odpowiedź na te pytania musieli jeszcze poczekać.

Operacja przedłużała się. Usunięto dwa krwiaki, które uciskały mózg. Zabezpieczono spękaną kość czołową. Najbardziej napracowano się nad nosem, bo każdą złamaną kostkę składano do kupy jak puzzle. Zrobiono wszystko, by w przyszłości nie szpecił twarzy Ani, choć i tak jego kształt był już zupełnie inny. Najważniejsze było, żeby mogła dobrze przez niego oddychać. Starannie też zeszyto rozpłataną skórę na brodzie i zdrutowano żuchwę. Potem przyszedł czas na barki. Obydwa były mocno uszkodzone. Po prostu wyrwane z panewek. Nastawiono prawidłowo kości i włożono je w gips.

Nadszedł czas na rozmowę z rodziną. Lekarze wiedzieli już, że rodzice dziewczyny czekają na korytarzu. Jeden z chirurgów wyszedł do nich.

 - Nie będę ukrywał przed państwem, że obrażenia jakich doznała córka są bardzo poważne i choć starannie poskładaliśmy kości twarzoczaszki, to już z rezonansu, który zrobiliśmy przed operacją wiedzieliśmy, że w lewym oku ma przerwany nerw wzrokowy. Nigdy nie będzie na to oko widzieć. W prawym oku nerw również został naruszony, ale tu przynajmniej są jeszcze szanse na zdolność widzenia. Nazywamy to pourazową neuropatią nerwu wzrokowego. Wszystko okaże się za kilka dni. Na razie mamy do czynienia z dość dużym obrzękiem, ale liczymy, że dzięki operacji będzie się z każdą chwilą zmniejszał. Za moment przewiozą córkę na OIOM. Możecie państwo wejść na kilka minut, ale ona nie będzie kontaktowa.

Widok córki wywołał u ich obojga wybuch płaczu. W niczym nie przypominała ich dziecka. Głowa była ogromna i zawinięta w bandażowy turban. Twarz tak opuchnięta, że nie było widać jej oczu. Nienaturalnych rozmiarów powieki, nos i usta, jakby użądliły je miliony pszczół. Od szyi aż po pas uwięziona była w gipsowym gorsecie. Ponownie wszedł do sali lekarz, który rozmawiał z nimi wcześniej.

 - Ja wiem, że ten widok jest makabryczny, ale proszę mi uwierzyć, że z każdym dniem obrzęk będzie się zmniejszał.

 - Jak długo to potrwa? To znaczy, kiedy będzie wyglądać normalnie? – Henryk przetarł mokre policzki i zawiesił wzrok na lekarzu.

 - Trudno mi to sprecyzować. Wszystko zależy od zdolności regeneracyjnych organizmu. Jest młoda więc jest i nadzieja, że nastąpi to dość szybko. Teraz powinni państwo wrócić do domu. Są państwo zmęczeni a ona nie wybudzi się wcześniej jak za siedem, osiem godzin. Być może wtedy będzie można z nią już porozmawiać.

Posłuchali lekarza i wrócili do domu, ale żadne z nich nie zmrużyło już oka. Rano zadzwonili do swoich zakładów pracy i poprosili o kilka dni urlopu. Oprócz tego Joanna zadzwoniła do Karoliny z komórki Ani informując ją, że córka nie przyjdzie do pracy.

 - Ona miała straszny wypadek Karolinko. Leży teraz w szpitalu po bardzo rozległej operacji głowy. Chciałam cię prosić, żebyś załatwiła w jej imieniu wszystkie formalności a także wypłatę pieniędzy, które należą się jej za te przepracowane dwa tygodnie.

Karolina była w ciężkim szoku.

 - A Tomasz już wie?

 - Niestety nie. Próbowałam się do niego dodzwonić, ale nie odbiera. Nie wiem co jest grane. Jeśli możesz to powiadom go, dobrze? Ja muszę zaraz jechać do szpitala.

Tomasz wielokrotnie odrzucał połączenia od Ani. Wciąż czuł się obrażony jej postawą i tym, że wybrała wizytę u dziadków a nie jego propozycję wyjścia do teatru. – Pocierp trochę. Nie będę teraz z tobą rozmawiał nawet gdybyś chciała mnie przeprosić. Widocznie o to ci chodzi, że dzwonisz co chwilę.

Kolejny telefon jednak nie był od Ani. Zdziwił się trochę, gdy na wyświetlaczu ujrzał „Karolina”. Rzadko do niego dzwoniła. Odebrał.

 - Jeśli dzwonisz na prośbę Anki, to odpuść sobie. Ona wydzwania tu do mnie od bladego świtu. Na razie nie chcę z nią rozmawiać.

 - To bardzo ciekawe co mówisz, ale to niemożliwe, żeby Anka do ciebie dzwoniła, bo leży od wczoraj w ciężkim stanie w szpitalu. To jej matka dzwoni, żeby ci o tym powiedzieć pieprzony egoisto. Jeśli ci chociaż trochę zależy na dziewczynie, to szoruj do szpitala na OIOM. Jej stan jest beznadziejny i nie wiadomo, czy w ogóle z tego wyjdzie – rozłączyła się bez pożegnania.

Zamurowało go. Nie miał pojęcia co się stało i dlaczego jego dziewczyna znalazła się na OIOM-ie. Przebrał się szybko i ruszył do samochodu.

Na oddziale spotkał rodziców Ani i przywitał się z nimi. Przeprosił też, że nie odbierał telefonów.

 - Trochę się wczoraj posprzeczaliśmy…

 - I to dlatego nie odwiozłeś jej do domu? Wypuściłeś ją samą w tak koszmarną pogodę? Co z ciebie za człowiek? – ojciec Anki nie ukrywał irytacji. – Gdybyś stanął na wysokości zadania, nie obrażał się o byle pierdołę, ona dzisiaj byłaby w zupełnie innym miejscu. Przez ciebie musiała jechać autobusem, którego kierowca był pod wpływem środków odurzających. Z premedytacją wpakował się w tył ogromnego tira. Ucierpiało sporo ludzi a Anka najbardziej. Wiemy już, że nie będzie widzieć na lewe oko. Nie wiadomo co z prawym. Nie wiadomo, czy kiedykolwiek dojdzie do siebie. Ukończenie przez nią studiów leży pod wielkim znakiem zapytania, a to wszystko dlatego, że kolejny raz próbowałeś przeforsować swoje racje lub pomysły.

Tomasz poczuł się głupio, ale wciąż nie rozumiał dlaczego pan Kruk obarcza jego winą za to co się stało. On sam nie czuł się w najmniejszym stopniu winny. – Czy to ja naszprycowałem się prochami? Czy to ja byłem kierowcą tego autobusu? Jak on może mnie tak niesprawiedliwie oceniać? To nie była moja wina! – narastał w nim bunt i złość na ojca Ani.

 - Chciałbym ją zobaczyć.

 - My też. Czekamy na lekarza, który powie nam czy można do niej wejść.

Lekarz pojawił się wkrótce. Oświadczył, że Ania wybudziła się, ale wciąż płacze.

 - Jest rozstrojona nerwowo również tym, że nic nie widzi. Mimo to reaguje prawidłowo więc mamy prawo przypuszczać, że wszystkie funkcje mózgu działają jak należy. Możecie państwo teraz do niej wejść, ale proszę nie siedzieć za długo i nie męczyć chorej. Jest jeszcze bardzo słaba.

Wsunęli się do sali po kolei. Joanna pochyliła się nad córką.

 - Anusia słyszysz mnie? – szepnęła. – Nic nie mów, tylko ściśnij mi rękę – ujęła jej dłoń w swoją i poczuła lekki uścisk. Po chwili ujrzała jak policzki Ani są coraz bardziej mokre. Nadal nie było widać jej oczu z powodu obrzęku. – Nie płacz kochanie. Wszystko się jakoś ułoży. Ty tylko postaraj się wyzdrowieć. Jest tu ze mną tata i Tomasz. Wszyscy bardzo martwiliśmy się o ciebie. Najważniejsze, że przeżyłaś ten wypadek. Teraz będzie już tylko lepiej. Jutro po południu zajrzy tu Karolinka. Była wstrząśnięta tym, co się stało. Obiecała załatwić wszystkie formalności w pracy.

Tomasz stał jak wmurowany w podłogę. Nie mógł uwierzyć, że to coś w białym gipsowym pancerzu z ogromną jak balon głową jest jego słodką Anią. Mocno powątpiewał w jej całkowite wyzdrowienie. Wyglądało na to, że ma zbyt wiele obrażeń, żeby w ogóle wyszła z tego normalna. – Nie dam rady, gdy okaże się, że ona za bardzo ucierpiała w tym wypadku. Nie udźwignę tego. A jak jeszcze okaże się niewidoma, to będę musiał opiekować się nią do końca życia. Nie tak to sobie wyobrażałem. Mieliśmy być zdrowi i szczęśliwi. Ja nadal tego pragnę, ale już chyba nie z tobą kochanie.

Póki co starał się zachować zimną krew i przynajmniej stwarzać pozory opiekuńczości i okazywać współczucie.

 - Zgadzam się z twoją mamą kochanie. Zobaczysz, że nawet się nie spostrzeżesz jak stąd wyjdziesz. Potem załatwimy jakąś rehabilitację, żebyś szybko doszła do siebie.

Sama Ania miała wrażenie, że Tomek mówi zupełnie bez przekonania, a w jego głosie pobrzmiewają jakieś fałszywe tony. – Może jest po prostu przerażony moim wyglądem i stąd ta paniczna reakcja – myślała. Jeszcze nikt jej nie przekazał złych nowin odnośnie wzroku. Nie miała pojęcia, że być może będzie musiała chodzić z białą laską. Rodzice też nie chcieli jej dołować słusznie uznawszy, że jak poczuje się lepiej i fizycznie i psychicznie będą się starali jakoś łagodnie jej to przekazać.

Czuła się trochę zawiedziona postawą Tomasza. Niewiele mówił, trochę pocieszał, ale przecież znała go nie od dziś i dałaby sobie rękę uciąć, że jest wstrząśnięty i nie potrafi sobie z tym poradzić. – Pewnie znowu o całej sytuacji myśli w kontekście „co ja teraz zrobię?” lub „jak ja mam się teraz zachować?” Dziwiła się sama sobie, że do tej pory tak bagatelizowała jego egoizm. Postępowała prawie zawsze tak jak on chciał i zazwyczaj dostosowywała się do niego. Kochała go oczywiście, ale przecież nie można w imię miłości tak bezkarnie się wszystkiemu podporządkowywać. Ona już chyba tak nie chciała.

Rodzice nie siedzieli długo. Mama bezbłędnie wyczytała zmęczenie na twarzy córki. Delikatnie przytuliła ją do siebie całując wciąż mokry policzek.

 - Pójdziemy już kochanie, bo nie chcemy cię dłużej męczyć. Ty musisz teraz nabierać sił. Ja jutro przyjdę z tatą do południa, a po południu przyjdzie na chwilkę Karolina, żeby przekazać ci, co załatwiła w pracy. Zostawimy was, bo być może Tomasz ma ci jeszcze coś do przekazania. - Ten ostatni żachnął się.

 - Nie, nie… Ja też nie chcę jej już męczyć. Na pewno jest obolała i cierpiąca. Przyjdę jak poczuje się lepiej – uścisnął Ani dłoń. – Trzymaj się kochanie i zdrowiej.

Następnego dnia po południu rzeczywiście zawitała na oddział Karolina. Przywitała się z Anią cmokając ją w policzek. Ona również była przerażona widokiem przyjaciółki, ale trzymała się dzielnie.

 - Ja będę mówić, a ty słuchaj. Mam też notes, gdybyś chciała coś napisać. Przede wszystkim zgłosiłam wypadek w kadrach i powiedziałam, że już nie wrócisz do pracy. Niestety nie wypłacą ci pieniędzy za zwolnienie, bo przecież podpisałyśmy umowę-zlecenie a nie stałą umowę o pracę. Mam natomiast dla ciebie kasę za te dwa przepracowane tygodnie. Nie chcieli mi wypłacić, ale poszłam do ojca i to on zadziałał. Czasem jego autorytet się przydaje. Dostałaś siedemset pięćdziesiąt złotych i tylko nie wiem, czy ci je zostawić, czy dać rodzicom. Mogę do nich jeszcze dzisiaj podejść jak będę wracać do domu. Tu masz notes i długopis. Napisz. - Ania dłońmi wymacała kartkę i ująwszy długopis napisała „rodzicom”. – W porządku. Jeszcze dzisiaj dostarczę. Poza tym ten twój chłopak to jakiś cholerny dupek. Na drugi dzień po twoim wypadku mama próbowała się do niego dodzwonić z twojego telefonu a on z premedytacją nie odbierał. Już dawno mówiłam ci, że to nie jest facet dla ciebie. Manipuluje tobą tak, żeby jemu było wygodnie. W końcu ja zadzwoniłam i objechałam go. Rozmawiałam też z twoimi rodzicami. Mama ma do niego żal, że nie odwiózł cię do domu w dodatku w taką ulewę. Gdyby zachował się jak normalny człowiek, ty nie leżałabyś tutaj. Uważam, że jest tak samo winny jak facet, który spowodował wypadek. Co za dupek! – Karolina była wściekła. Nie darzyła chłopaka swojej przyjaciółki sympatią. Była niezłym obserwatorem i od razu wyczuła w nim duszę snoba. Uważała, że nadmiar pieniędzy i łatwy do nich dostęp przewrócił facetowi w głowie. Jej rodzina była średniozamożna. Nie mieli nigdy kłopotów finansowych, ale też pieniądze rozkładały się proporcjonalnie na całą rodzinę, bo oprócz Karoliny była jeszcze dwójka jej młodszego rodzeństwa.

Ania ponownie napisała coś na kartce. Karolina pochyliła się i przeczytała „wczasy Grecja”.

 - No tak, zupełnie zapomniałam. Wiem, że to byłby piękny pobyt i długo byś go wspominała, ale w takiej sytuacji Tomasz będzie musiał odmówić rezerwację. Na pewno trochę na tym straci, chyba jakieś trzydzieści procent, ale mogę się mylić. Zresztą dla niego to pryszcz. Ty nie myśl teraz o Grecji, bo masz ważniejsze rzeczy. Musisz stanąć na nogi i skończyć studia. Nie ma innej opcji, a ja ci w tym pomogę. Ze wzrokiem na pewno nie będzie tak źle jak mówią. Oni zawsze uprawiają czarnowidztwo.

Anię zastanowiły słowa Karoliny. - Jak to ze wzrokiem, a co z nim? – Trochę ją to zaniepokoiło więc napisała „mam coś z oczami?”. Dopiero teraz Karolina zorientowała się, że popełniła gafę i Ania nie ma pojęcia, że będzie miała problem.

 - Kochanie, nie masz się co martwić na zapas. Wiadomo, że wypadek był poważny i ucierpiała twoja głowa. Miałaś dwa krwiaki, które uciskały mózg zaburzając jego podstawowe funkcje, również wzrok. Tak przynajmniej mówili lekarze. Jak zejdzie ten obrzęk na pewno się okaże, że jest wszystko w najlepszym porządku. Nie martw się więc na zapas, bo na razie nie ma o co – Karolina wstała z krzesła. – Będę się zbierać, bo jeszcze muszę dotrzeć do twoich rodziców. Przyjdę znowu pojutrze. Może będziesz się czuła lepiej i choć trochę zejdzie ten obrzęk. Bądź dobrej myśli i niczym się nie przejmuj. Ja wierzę, że jeszcze wszystko pozytywnie się ułoży.