"ŚWIATEŁKO W MROKU" - rozdział 3

ROZDZIAŁ 3

Dni mijały. Mama bywała codziennie i obserwowała zmiany zachodzące na twarzy córki. Niemal całkowicie zeszła opuchlizna z powiek i policzków. Wreszcie mogła otworzyć oczy. Denerwowało ją, że lewe oko jest jak martwe, a prawym niewiele mogła dostrzec. Widziała zarys konturów i barwnych plam, ale nic więcej. Wciąż zadawała sobie pytanie czy to już tak będzie na zawsze? Bardzo bała się diagnozy okulisty. Na razie jeszcze nie mogła przemieścić się do gabinetu, bo była zbyt słaba, ale przeczucie mówiło jej, że ta diagnoza będzie dla niej wyrokiem.

Karolina przychodziła średnio trzy razy w tygodniu. Przesiadywała u niej czytając na głos gazety i plotkując. W ten sposób starała się skierować myśli Ani na bardziej prozaiczne rzeczy. Tomasz od pierwszej wizyty nie pokazał się więcej. Nie miała pojęcia co o tym myśleć. Przecież podobno tak bardzo ją kochał, wręcz umierał z miłości do niej, nie mógł bez niej żyć. Tymczasem coraz częściej dochodziła do wniosku, że z jego strony to była wyłącznie obłuda. Gdyby ją kochał, nie odchodziłby od jej łóżka.

Po paru tygodniach wreszcie ściągnięto jej z głowy bandaż. Lekarz, który to robił ze współczuciem spojrzał na nią.

 - Przepraszam panią, ale do operacji musieliśmy wygolić trochę włosów. Mam nadzieję, że szybko odrosną i będą takie piękne jak kiedyś.

 - Nie mam wam za złe – powiedziała z trudem i niezbyt wyraźnie. Nadal odczuwała ból szczęki i dyskomfort związany z zabliźnianiem się rany na brodzie. – Uratowaliście mi życie. Myślę, że jak już stąd wyjdę znacznie je skrócę. Teraz sprawiają tylko kłopot.

Lekarz odsłonił miejsce operacji i uśmiechnął się z zadowoleniem.

 - Bardzo ładnie się goi. Jeszcze tydzień i zostanie tylko różowa blizna, która z czasem zblednie. Nie będę już zakładał bandaża tylko przykleję niewielki plaster. O właśnie tak. Siostro proszę odprowadzić pacjentkę do sali. Jutro rano czeka panią wizyta u okulisty. Zobaczymy jaki wynik przyniesie. Oby dobry.

Kiedy wróciła do pokoju zastała w nim Karolinę. Trochę się zdziwiła, bo było przedpołudnie i przyjaciółka powinna być w pracy.

 - Nooo… jesteś wreszcie – Karolina odetchnęła z ulgą.

 - A co ty tak wcześnie?

 - Bo od dzisiaj mam już luz. Skończyłam wczoraj pracę i wreszcie mam wakacje. To zresztą nieważne, bo mam prawdziwą bombę. Lepiej usiądź. – Ania przysiadła na brzegu łóżka. - Zachodziłaś w głowę przez tyle dni, gdzie się podziewa twój ukochany, prawda? A ja wreszcie dowiedziałam się co on porabia. Otóż moja droga wyjechał na greckie wyspy. Spotkałam wczoraj jego matkę i rozmawiałam z nią. Pytałam, czy ma świadomość jak ciężkiemu wypadkowi uległaś i w jak fatalnym stanie byłaś. Mówiłam, że liczyłaś na wsparcie Tomasza, którego w efekcie nie otrzymałaś. Wiesz co mi powiedziała? Że jej syn jest zbyt wrażliwy, by trwać u boku kogoś tak okaleczonego. Podobno bardzo przeżył twój wypadek. Przeżył do tego stopnia, że jedynym wyjściem, by mógł otrząsnąć się z tej traumy był wyjazd na wykupione wczasy W dodatku jak się okazuje nie pojechał tam sam. Wiesz kogo zabrał? Majkę Olszewską. Ta pinda mizdrzyła się do niego na każdej imprezie. Nie wiem, czy to zauważyłaś, ale być może, że nie, bo miłość jest ślepa. Mamusia twierdzi, że zabrał ją tylko dlatego, żeby bilet się nie zmarnował. Akurat! Powiedziała mi jeszcze, że jak Tomasz wróci, to na pewno cię odwiedzi. Tak się wściekłam na tę głupią babę, że syknęłam tylko, że te odwiedziny może sobie darować, bo ty wcale ich nie oczekujesz ponieważ jesteś bardzo rozczarowana postawą jej syna. Wywaliłam jej kawę na ławę, że wychowała pieprzonego egoistę i zadufanego gnojka, który patrzy tylko na czubek własnego nosa, a ty od takich dupków trzymasz się z daleka. Mało brakowało a rozszarpałaby mnie na środku ulicy. Mam to gdzieś, bo powiedziałam jej prawdę, a ona zawsze boli. Zresztą, co tu dużo mówić. Niedaleko pada jabłko od jabłoni, a on jest identyczny jak jego mamusia. Mam nadzieję, że teraz przejrzysz na oczy. On nie jest ciebie wart.

Ania uśmiechnęła się smutno.

 - Na oczy to już chyba nie przejrzę. Bardzo się boję tego jutrzejszego badania, bo sama czuję, że z moim wzrokiem nie jest tak jak powinno. Na lewe oko nie widzę nic, a na prawe tylko jakieś cienie, plamy i kontury, ale z bardzo bliska. Natomiast jeśli chodzi o Tomasza, to już dawno doszłam do podobnych wniosków. Myślę, że gdybym spotkała jego matkę, nie byłabym wobec niej tak odważna jak ty. Dlatego bardzo ci dziękuję, że powiedziałaś jej to wszystko w moim imieniu. Ja nie chcę Tomka znać. Opuścił mnie w najgorszym  momencie mojego życia, a tego nie da się w ogóle wybaczyć. Gdyby nie wsparcie rodziców i twoje, to chyba oszalałabym. Na pewno na długo wyleczyłam się z facetów. Poza tym już nie przypominam dawnej siebie. Zmieniłam się fizycznie, a raczej zmieniła się moja twarz. Nos jest trochę zdeformowany mimo, że lekarze naprawdę bardzo się starali. Blizna na brodzie już zawsze będzie widoczna. Nie stanowię atrakcji dla żadnego mężczyzny. Może to i dobrze? Studia postaram się skończyć, bo szkoda mi tych czterech lat, ale coraz częściej myślę o przekwalifikowaniu się. Jeśli okaże się, że nigdy nie odzyskam wzroku nie będę mogła pracować w zawodzie, a z czegoś żyć trzeba.

Karolina przysiadła przy niej i objęła ją ramieniem. Było jej strasznie żal przyjaciółki.

 - Wszystko się jakoś ułoży… Poszukam, popytam… Jestem pewna, że są organizowane jakieś warsztaty dla słabo widzących. Coś na pewno się znajdzie. Na razie odkładamy ten pomysł, bo najpierw musisz wyjść ze szpitala.

Następnego dnia rano tuż po wizycie lekarskiej pielęgniarka zaprowadziła Anię na okulistykę. Uprzedziła ją, że badania potrwają około godziny i że będzie miała kilka razy zakrapiane oczy.

 - Wrócę tu po panią za godzinę właśnie. Gdyby pani skończyła wcześniej proszę sobie tu usiąść na krześle i zaczekać na mnie.

Pielęgniarka odeszła a Ania nieśmiało zapukała do drzwi. Po chwili weszła do dość sporej sali, w której mieściło się mnóstwo przyrządów do badania wzroku. Przedstawiła się i podała kartę urzędującej tam pielęgniarce.

 - Proszę tu spocząć – kobieta wskazała jej krzesło.

 - To znaczy gdzie? – Ania rozejrzała się bezradnie. – Przepraszam, ale ja prawie nic nie widzę.

Pielęgniarka ujęła ją pod łokieć i poprowadziła do krzesła.

 - Teraz zakropię pani oczy. Po piętnastu minutach powtórzę i po kolejnym kwadransie lekarz zacznie badanie.

Wkrótce i on się zjawił. Prowadził Anię od przyrządu do przyrządu badając szczegółowo każdy milimetr dna oka. Zbadał ciśnienie w obu gałkach ocznych, wykonał angiografię i badanie na pole widzenia. Wszystko skrzętnie zapisywał w karcie. Kiedy skończył Ania poprosiła, żeby nic przed nią nie ukrywał.

 - Bardzo mi zależy na prawdzie i na tym jakie mam w ogóle szanse, żeby lepiej widzieć. Kończę specyficzny kierunek studiów i jeśli z moim wzrokiem jest naprawdę źle, to będę musiała już teraz pomyśleć o zmianie zawodu. Proszę więc o szczerość. Ja muszę wiedzieć na czym stoję.

Lekarz usiadł naprzeciw niej i zbliżył do niej twarz.

 - Widzi coś pani?

 - Tylko prawym okiem. Widzę pana twarz, ale nieostro. To raczej zamazany obraz.

 - No właśnie. Lewe oko jest, że tak to ujmę, nieaktywne. Został zniszczony nerw wzrokowy, który nie ma szans na regenerację. Na to oko nie będzie pani widziała już nigdy. Natomiast prawe oko jest w trochę lepszym stanie. I tu nerw został nadwątlony, ale nie przerwany. Był po prostu uciskany przez obrzęk i dlatego jest jeszcze słaby. Utrzymuje się niewielka opuchlizna, ale jestem pewien, że ustąpi i wtedy wzrok nieco się wyostrzy. Oceniam, że uratowało się jakieś trzydzieści procent. Mocno zawężone jest pole widzenia, ale tu możemy wspomóc się kroplami i innymi farmaceutykami, które zaraz przepiszę. Oczywiście bezwzględna jest stała kontrola wzroku, żeby nie przeoczyć momentu jego pogarszania się. Mam nadzieję, że to nie nastąpi, ale trzeba dmuchać na zimne. Żeby wzmocnić widzenie dostanie pani okulary. Tu jest wszystko rozpisane ile dioptrii na to prawe oko. To powinno pomóc. Niezależnie od wszystkiego zalecam używanie białej laski. Zawsze to jakieś zabezpieczenie przed upadkiem, czy potykaniem się, bo z całą pewnością będzie pani miała kłopoty z oceną odległości, czy wysokości na przykład krawężnika. I to wszystko z mojej strony – ujął jej dłoń i uścisnął. – Życzę pani powodzenia i jak najszybszego wyzdrowienia. Czy ktoś po panią przyjdzie?

 - Tak. Mam czekać na korytarzu.

 - W takim razie pomogę. Proszę dać mi rękę.

Uprzejmy okulista pomógł jej usadowić się na krześle. Dziesięć minut później pojawiła się pielęgniarka. Odebrała od Ani kartę i wolno poprowadziła na oddział.

Ta wizyta dodała Ani nieco otuchy mimo, że rokowania nie były dobre. Pomogła zrozumieć, że pewnych rzeczy nie można zmienić i należy przywyknąć do tego, czym się dysponuje. Skoro ona dysponowała resztką wzroku postanowiła wykorzystać to jak najlepiej.

Któregoś dnia na oddziale pojawił się Tomasz. By mocno opalony i podkreślał tę opaleniznę śnieżno białym t-shirtem. W dłoniach ściskał ogromny bukiet czerwonych róż. Wszedł z impetem do sali, Ania jednak nie zareagowała. Leżała ze słuchawkami na uszach i kiwała głową w takt muzyki. Tomasz uśmiechnął się na ten widok, jednak kiedy zbliżył się do łóżka uśmiech zaczął znikać z jego twarzy. Ania według niego nie wyglądała jak Ania. Owszem nadal miała długie piękne włosy, ale tylko na części głowy. Ta część, na której widniała sporych rozmiarów blizna, była wygolona. Jej mały, zgrabny nosek, który tak bardzo lubił cmokać, już nie był taki mały, a te słodkie usta też nie były już takie słodkie, bo oszpecone pionową szramą. Bardziej wyczuła go niż zobaczyła. Pociągnęła nosem, do którego doleciał znany jej zapach męskich perfum.

 - Tomasz? – zdziwiła się. Jej głos brzmiał jakoś inaczej i nie mówiła zbyt wyraźnie. Przypomniał sobie, że oprócz rozpłatanej wargi miała jeszcze złamaną szczękę. Usiadł koło łóżka i ułożył na nim róże.

 - Przyniosłem ci coś. Pamiętam jak bardzo je lubisz.

 - Ostatnio bardzo zmienił mi się gust, więc możesz je zabrać. Podaruj je Majce Olszewskiej. Mam nadzieję, że tam na greckich wyspach otrząsnąłeś się z traumy po moim wypadku i doszedłeś już do siebie, w czym z całą pewnością wydatnie pomogła ci Majka. Nie sądziłam, że możesz być tak podły i samolubny. Byłam pewna, że zwrócisz rezerwację i nie odważysz się pojechać beze mnie. Ależ byłam naiwna i głupia – roześmiała się gorzko. – Nawet nie raczyłeś mnie powiadomić, że jednak zdecydowałeś się jechać i to w dodatku z dziewczyną, której organicznie nie znoszę. Dowiedziałam się o tym od Karoliny, która przypadkowo rozmawiała z twoją matką. Dowiedziała się też innych ciekawych rzeczy. Na przykład takiej, że jesteś zbyt wrażliwy, żeby tkwić u boku kogoś tak poranionego jak ja. Zapewniam cię, że nie będziesz przy mnie tkwił. Jesteś ostatnią osobą, którą chciałabym mieć obok siebie. Cztery lata. Cztery, długie, zmarnowane lata, ale już dość. Ani dnia dłużej. Szukaj szczęścia gdzie indziej. Co miałbyś robić z dziewczyną, która ma na twarzy szpecące blizny i w dodatku jest ociemniała? Toż to dla ciebie dopust boży i zbyt wielki ciężar. Mógłbyś go nie udźwignąć, chociaż jak znam ciebie, nawet byś nie próbował. Nigdy więcej tu nie przychodź, nigdy więcej nie dzwoń i nie nachodź mnie w domu. Idź i żyj pełnią życia, korzystaj z niego, bo nigdy nie wiadomo czy i tobie nie przytrafi się jakieś nieszczęście. A teraz zabierz te róże i wyjdź. Drażni mnie ich zapach.

Wyszedł bez słowa. Był oburzony słowami swojej niedawnej dziewczyny. Kwiaty wrzucił do pierwszego napotkanego kosza. – Co ona myślała, że pozwolę, żeby taki wyjazd się zmarnował? Kosztował kupę forsy, a Majka wcale nie jest taka zła. Było z nią nawet dość przyjemnie. Na pewno nie będę przychodził i wydzwaniał. Nie jesteś już moim ideałem – wsiadł do samochodu i ruszył z piskiem opon.

Kiedy zamknęły się za Tomaszem drzwi rozpłakała się. Nie dlatego, że czuła żal po rozstaniu, ale dlatego, że on okazał się takim bezdusznym potworem. Nie współczuł jej, nie pocieszał, jakby bał się, że za chwilę zarazi się jej ślepotą i będzie miał blizny na swojej przystojnej twarzy. - Co za kretyn! Karolina miała po stokroć rację. Mój wypadek okazał się dla niego życiowym egzaminem, który oblał i który go przerósł. Nic nie jest wart, bo nie ma w nim żadnych ludzkich uczuć. Jak mogłam tego wcześniej nie zauważyć? A może nie chciałam tego dostrzec, bo zbyt mocno go kochałam? Koniec z tą głupią miłością. Żaden facet nie jest mi do szczęścia potrzebny.

Po południu humor znacznie jej się polepszył. Przyjechali jej dziadkowie. Uwielbiała ich, a oni kochali ją całym sercem. Była ich jedyną wnuczką. Siedzieli teraz przy jej łóżku i ocierali łzy z pomarszczonych policzków.

 - Takie nieszczęście, takie nieszczęście – ubolewała babcia. Ania gładziła ją po spracowanych dłoniach.

 - Babciu, co się stało, to się nie odstanie. Pomyśl, że niektórzy rodzą się już niewidomi i nigdy nie mają możliwości obejrzeć cudów tego świata. Ja podziwiałam je przez wiele lat i doskonale pamiętam je wszystkie. Jestem silna i poradzę sobie. Myślę, że za tydzień wypiszą mnie już. Czuję się dobrze i nie ma powodu, bym tutaj tkwiła.

 - A może przyjechałabyś do nas razem z Karolinką. Możecie siedzieć ile tylko chcecie. Wiesz przecież, że okolica jest zdrowa, dobre powietrze i smaczne wiejskie jedzenie. Mleko prosto od krowy bez żadnych konserwantów, świeże masełko, miód, biały serek i jajka prosto od kury. Odpoczęłybyście trochę i oderwały się od tych przykrych wydarzeń.

Ania uśmiechnęła się szeroko.

 - To jest bardzo dobry pomysł babciu i jak tylko pozałatwiam sobie tu wszystko, to na pewno przyjedziemy. Dam wam znać, kiedy. Po wyjściu stąd muszę załatwić sobie okulary i niestety zainwestować w białą laskę.

 - To ostatnie brzmi okropnie – dziadek wyglądał na wstrząśniętego.

 - Początkowo też tak myślałam, ale pan doktor szybko wyprowadził mnie z błędu mówiąc, że laska, to zabezpieczenie przed upadkami lub przeszkodami, o które można się potknąć. Nie będzie tak źle dziadku.

Następnego dnia opowiedziała Karolinie przebieg poprzedniego. O zerwaniu z Tomaszem i o wizycie dziadków.

 - Oni chcą, żebyśmy do nich przyjechały odpocząć. Co ty na to? Dawno tam nie byłaś a pamiętam, że lubiłaś to miejsce.

 - Lubiłam? Ja je uwielbiam! Bardzo chętnie wyrwę się z miasta nawet na miesiąc. Nic mnie tu nie trzyma, a jeśli chodzi o Tomasza, to dobrze mu nagadałaś, choć mocno wątpię, żeby jakiekolwiek słowa wziął sobie do serca. On przecież nie ma serca. To kiedy ruszamy? – Karolina była podekscytowana.

 - Myślę, że za jakieś dwa tygodnie, może za dziesięć dni. Wszystko zależy od tego, kiedy mnie stąd wypuszczą. Jutro na wizycie zapytam lekarza. Może zgodzi się wypisać mnie trochę wcześniej?