"ŚWIATEŁKO W MROKU" - rozdział 4

ROZDZIAŁ 4

Wreszcie nadszedł ten dzień, kiedy miano ją wypisać ze szpitala. Ponieważ mama musiała już wrócić do pracy, zawsze niezawodna Karolina zaoferowała się, że odbierze Anię. Wzięła jej kilka ciuchów starannie zapakowanych przez panią Kruk w reklamówkę i własną czapkę bejsbolówkę. Pomyślała, że Ania mogłaby się czuć skrępowana, gdyby musiała iść z tą wygoloną głową. Czapka wszystko przykryje.

Punktualnie o jedenastej pojawiła się na oddziale. Ania była gotowa do wyjścia i w ręku trzymała wypis. Przywitały się serdecznie a Karolina od razu wręczyła jej reklamówkę.

 - Tu masz świeże ciuchy i jeszcze to – wyciągnęła czapkę i przeciwsłoneczne okulary. – Pomyślałam, że zanim dotrzemy do domu, powinnyśmy kupić niezbędne ci rzeczy. Tu na dole w podcieniach jest sklep z zaopatrzeniem medycznym. Byłam tam i już wiem, że mają w ofercie laski. Takie składane. Są w różnych cenach. Najtańsza kosztowała sześćdziesiąt sześć złotych i miała świecącą końcówkę. Przynajmniej będzie cię widać. Nie potrzebujesz nic droższego, bo jednak coś tam widzisz. Załatwimy też okulary. Na pewno nie zrobią ich od razu, ale to nie szkodzi. Najwyżej odbiorę jutro. Tu niedaleko jest optyk. Mamy po drodze na przystanek.

Ania słuchała tej tyrady i nie mogła przestać się uśmiechać. Karolina była najlepszym człowiekiem i najlepszą przyjaciółką jaką miała w życiu. Czasami była dość nerwowa i nie zawsze potrafiła zapanować nad językiem, ale w ogólnym rozrachunku wydawało się to być bardzo pomocne. Zawsze potrafiła zawalczyć o swoje i teraz okazało się, że także walczyła i w Ani sprawie z matką Tomasza na przykład.

 - Karolina, chyba za bardzo się rozpędziłaś. Przecież ja nie mam przy sobie żadnych pieniędzy.

 - Tym się nie martw. Ja mam, bo dostałam wczoraj od twojej mamy siedemset złotych. Pewnie to te same, które zarobiłaś.

 - No skoro tak, to możemy iść – Ania wpakowała piżamę do reklamówki. Karolina zabrała ją. Podała Ani torebkę i ująwszy jej rękę przełożyła przez swoją.

 - Trzymaj się mocno. Pójdziemy wolno. Będę uważać, żebyś na coś nie wpadła.

W sklepie zaopatrzenia medycznego nie spędziły dłużej jak dziesięć minut. Kupiły tę najtańszą laskę. Była wygodna i w razie potrzeby można było ją złożyć i schować do torebki. Nieco dłużej zeszło im u optyka. Ania nie chciała jakichś wyszukanych oprawek, ale Karolina była uparta.

 - Nie będziesz nosić czegoś, co jest ciężkie i brzydkie. Nie jesteś staruszką. - W końcu wybrała lekkie, cienkie i stosunkowo niedrogie oprawki. Razem ze szkłami zapłaciły za nie trzysta sześćdziesiąt złotych. Po odbiór miały się zgłosić następnego dnia.

Szły powoli w stronę przystanku. Ania zwierzyła się przyjaciółce, że od jakiegoś czasu nosi się z zamiarem podcięcia włosów.

 - Początkowo myślałam o fryzjerze, ale wciąż się krępuję, gdy mam świadomość, że ktoś gapi się na moją bliznę. Przecież ty możesz je podciąć. To żadna filozofia. Zrobisz to? Jakieś dziesięć centymetrów. Nadal będą długie, ale nie aż tak.

 - Podetnę, ale żebyś nie miała pretensji jeśli nie zrobię tego fachowo. Nie jestem fryzjerką.

Dotarły do mieszkania. Ania wyjęła z torebki klucze i palcami starała się wyczuć ten od górnego zamka. Karolina uśmiechnęła się.

 - Widzisz jak dobrze ci idzie? Poradzisz sobie. Ze wszystkim sobie poradzisz - pocieszała. – A ja mam dla ciebie kilka niespodzianek i zaraz ci je pokażę. Wrzucę tylko te śmierdzące szpitalem ciuchy do pralki. Ty spróbuj rozłożyć laskę i przejść się z nią po mieszkaniu. Pamiętasz przecież jego rozkład i gdzie stoją meble. Ruszaj.

Teren był Ani dobrze znany. Nie obijała się o sprzęty. Doktor miał jednak rację. Miała problem z oceną odległości, ale dzięki lasce doskonale lokalizowała pokojowy segment, fotele i kanapę. Usiadła na niej czekając na Karolinę. Pojawiła się po kilku minutach niosąc swoją przepastną, workowatą torbę.

 - Nastawiłam pralkę. Ciepło jest, to wywalę pranie na balkon. Spójrz, co ci kupiłam, a raczej dotknij. Ten pierwszy przedmiot to czujnik do płynów. Zawiesza się go na brzegu kubka lub szklanki i dzięki temu lejąc do nich wodę nie poparzysz się, bo czujnik będzie piszczał. Zaraz go zresztą wypróbujemy.

Ten drugi przedmiot w kształcie kółeczka, to skarpetnik. Dzięki niemu nie będziesz miała problemu z pomieszaniem skarpet w praniu.

I wreszcie trzecia rzecz, to mówiący budzik. Na pewno przyda ci się jak wrócisz na uczelnię. A teraz chodź, spróbujemy zaparzyć kawę.

Ania miała łzy w oczach. Wzruszyła ją wspaniałomyślność przyjaciółki.

 - Naprawdę nie wiem jak mam ci dziękować. Poświęcasz się dla mnie i bardzo to doceniam. Nawet rodzona siostra nie zrobiłaby dla mnie tyle co ty. – Karolina roześmiała się i podniosła z kanapy.

 - Nie masz przecież siostry więc nie teoretyzuj. Chodźmy do kuchni.

Zaparzyły sobie kawę wypróbowując przy okazji czujnik. Potem Karolina usadowiwszy Anię na krześle wzięła się za skracanie jej włosów. Może nie wyszło idealnie, ale przycięła je dość równo.

 - Myślę, że dopóki nie zaczną odrastać na dobre te wygolone, będziesz musiała jednak chodzić w czapce, lub jakimś słomkowym kapeluszu. Nie dasz rady tego zakryć. Nawet nie można ich upiąć tak, żeby zasłonić bliznę. Na pocieszenie ci powiem, że masz już mały meszek w tym miejscu. Za miesiąc powinien zakryć ten łysy placek. A tak już z innej beczki. Kiedy zamierzasz jechać do dziadków? – Ania uśmiechnęła się na wspomnienie staruszków.

 - Myślę, że w sobotę rano. Babcia mówiła, że możemy tam siedzieć nawet do października, dopóki nie zaczną nam się zajęcia. Ja jestem za. Rodzice i tak nie biorą teraz urlopu i będą pracować przez całe lato. Zanudziłabym się tu na śmierć. Ty chyba też nie masz żadnych planów?

 - Nie mam. Wymigałam się ze wspólnego wyjazdu nad morze. W takim razie sprawdzę połączenia. Jedziemy pociągiem, czy autobusem?

 - Tym drugim będzie szybciej. Poza tym wiem, że lubisz tę długą drogę od przystanku. Ja zresztą też. Uwielbiam las.

Następnego dnia rano Karolina odebrała okulary Ani od optyka i podekscytowana pobiegła do niej do domu. Wpadła tam jak burza dzierżąc w dłoni zielone etui.

 - Ania! Mam! Chodź przymierzyć! - Ania podniosła się z kanapy i ruszyła wolno w kierunku przedpokoju. – Zobacz – Karolina już wyjmowała okulary z pudełka i wkładała przyjaciółce na nos. – I jak? Lepiej? – zapytała trochę zaniepokojona.

 - Chyba lepiej. Jakby wyraźniej. Widzę twoją twarz, ale zapewne dlatego, że stoisz tuż obok. Zacznij się oddalać.

Z każdym krokiem twarz Karoliny robiła się coraz bardziej rozmazana.

 - Jeśli ktoś jest blisko, to jest całkiem nieźle – wzięła do ręki jedną ze starych gazet leżącą na szafce. – Z bliska nawet przeczytam te duże litery, ale drobnego druku już nie. Szkoda.

Siedziały u Ani w pokoju racząc się mocną kawą i herbatnikami. Omawiały jeszcze szczegóły wyjazdu do dziadków Kruków.

 - Tata powiedział, że nas odprowadzi na dworzec. Ma wykupić jeszcze jakieś recepty dla dziadka. Pewnie będę wiozła całą aptekę, bo i ja mam trochę leków.

 - A może jest coś czego oni potrzebują? – Karolina sięgnęła po telefon Ani. – Najlepiej zadzwonię i zapytam. Trzeba im też powiedzieć o naszym przyjeździe, bo pewnie o nim nie wiedzą.

 - Wiedzą. Mama wczoraj ich poinformowała.

 - Mimo wszystko zadzwonię i zapytam. Potem ustawię ci dzwonki w telefonie, żebyś wiedziała, kto do ciebie dzwoni. Tak będzie ci łatwiej.

Telefon odebrała babcia. Mówiła, że cieszy się, że przyjadą i że niczego nie potrzebuje.

 - Ja tu wszystko mam Karolinko i już nie mogę się was doczekać. Byłyście tu chyba tuż po maturze. To ponad cztery lata temu. Strasznie dawno. Od razu będzie nam weselej. Czekamy na was.

W sobotę wcześnie rano wraz z ojcem Ani ruszyły na dworzec autobusowy. Obie niosły na plecach pokaźne plecaki, a Ania dodatkowo wspomagała się laską. Ojciec chciał ją wziąć pod ramię, ale sprzeciwiła się.

 - Przecież nie możesz mnie całe życie niańczyć tato. Ja muszę sobie poradzić sama.

Pan Kruk miał łzy w oczach. Był bardzo wrażliwym człowiekiem. Ona była jego ukochaną córeczką w dodatku tak ciężko okaleczoną przez los. Jak mógł się o nią nie martwić?

 - Jesteś bardzo dzielna córuś – wyszeptał do jej ucha. – Bardzo cię kocham.

Autobus podjechał na stanowisko. Plecaki wylądowały w jego przepastnym bagażniku, a one obie pożegnały się z panem Krukiem. Ania przytuliła twarz do jego policzka.

 - Zadzwonimy jak tylko dotrzemy na miejsce. Będzie dobrze, a ty i mama uważajcie na siebie. Postaramy się we wrześniu uzbierać i ususzyć trochę grzybów, bo pewnie już się pojawią. Do zobaczenia tatusiu.

Ruszyły. Ta droga nie była męcząca. Autobus miał do pokonania zaledwie sto pięć kilometrów. Liczyły więc, że za niespełna dwie godziny znajdą się w tym magicznym dla nich miejscu. Odkąd się poznały i zaprzyjaźniły, bywały tu kilkakrotnie. Z racji tego, że to byli Ani dziadkowie, ona przyjeżdżała tu znacznie częściej. Karolina będąca typowym mieszczuchem za każdym razem szeroko otwierała oczy uwiedziona przyrodą tego miejsca. Las był wspaniały, cichy, spokojny. Tu można było znaleźć ukojenie i wyciszyć galopadę myśli. Często obejmowały drzewa i przytulały się do nich jakby chciały od nich czerpać życiową energię. Uwielbiały zagubić się na leśnych polankach, ułożyć się w wysokiej trawie i obserwować obłoki. Szkoda, że od teraz Ania nie będzie mogła ich podziwiać. Wioska, w której mieszkali rodzice pana Kruka była nieduża, zaledwie kilkanaście domostw. Dwa kilometry dalej była następna i jeszcze jedna. Wszystkie wtopione w leśny krajobraz. Najpiękniejsze było jednak jezioro. To w nim uskuteczniały przyjemne kąpiele a potem wygrzewały się w słońcu na jego brzegu lub leżakowały na pomoście zbudowanym przez dziadka Ani.

 - Chyba dojeżdżamy. Poznaję okolicę – Karolina pochyliła się w kierunku przyjaciółki, która na dźwięk jej głosu otworzyła oczy. Autobus zatrzymał się na przystanku z drewnianą wiatą. Karolina podniosła się z siedzenia pociągając za sobą Anię. – My wysiadamy, – oznajmiła kierowcy – zechce pan wyciągnąć nasze plecaki?

Mężczyzna uśmiechnął się przyjaźnie i wraz z nimi wyszedł z autobusu. Ania rozłożyła swoją laskę, a Karolina odebrała bagaż i podziękowała za szczęśliwe dowiezienie ich na miejsce. Po chwili autobus zniknął im z oczu. Podniosła plecak Ani pomagając go zarzucić jej na ramiona. Swój także zarzuciła na plecy. Złapała dłoń przyjaciółki i obie ruszyły leśnym duktem.

 - Dopiero teraz zdałam sobie sprawę jak bardzo tęskniłam za tym miejscem – Karolina z zachwytem obserwowała otoczenie. – Czujesz Aniu ten zapach? Czy może być coś piękniejszego? Czuję i ściółkę leśną pomieszaną z jakąś grzybową nutą i sosnowe igliwie. Nawet da się wyczuć zapach żywicy. Tak się cieszę. Będzie nam tu jak w raju.

Przemierzyły leśną ścieżkę i po kilkunastu minutach znalazły się na otwartej przestrzeni. Tuż pod ścianą lasu stał przytulony do niej dom dziadków Kruków. Karolina uśmiechnęła się na widok znajomej bryły domu. Nic się tu nie zmieniło. Dom jak stał tak stoi. Był już stary, ale świetnie utrzymany. Ojciec Ani dokonywał w nim cudów, żeby jego rodzice mieli wygodne życie na starość. Od lat podłączona była do budynku woda i kanalizacja, a także nowoczesny piec, który ogrzewał zimą cały dom.

 - Widzę dziadka kręcącego się po obejściu – powiedziała cicho Karolina.

Ania uśmiechnęła się i krzyknęła

 - Dziadku! Dziadku! Jesteśmy.

Mężczyzna odwrócił się i uszczęśliwiony rozłożył szeroko ramiona, w których po chwili wylądowała jego wnuczka.

 - Moja wnusia kochana. Już nie mogliśmy się was doczekać. Z nudów zacząłem liczyć kury – roześmiał się. – I ciebie witam Karolinko – przytulił dziewczynę do siebie. – Ależ obie wypiękniałyście. Już prawdziwe z was kobiety, a jeszcze niedawno biegałyście po lesie w krótkich majtkach. Ale dość gadania. Chodźcie, bo już babcia na was czeka.