ZŁE NAWYKI - rozdział 16 ostatni

ROZDZIAŁ 16

ostatni

Rozejrzała się nerwowo i dostrzegła siedzącego w fotelu ze zwieszoną głową Marka. Podbiegła do niego i przykucnęła przy nim.

 - Marek? Co się stało? Dlaczego jesteś w takim stanie?

Popatrzył na nią nieobecnym wzrokiem.

 - Ja nic nie pamiętam Ula. Pamiętam tylko, że pojechaliśmy z Sebą do klubu. On zamówił whiskey. Zaczęliśmy gadać, a potem wszystko się rozmyło i już nic nie wiem. Ja wypiłem tylko parę łyków alkoholu. Nie upiłem się. Jak się obudziłem okazało się, że jestem w jakimś hotelowym pokoju kompletnie nagi. Nie rozumiałem, po co się rozebrałem do rosołu. Ubrałem się i wyszedłem stamtąd, ale po drodze zrobiło mi się niedobrze i zwymiotowałem, a potem ocknąłem się już tutaj.

 - Pani Dobrzańska? – podniosła się i przywitała z policjantem. – Sierżant Jaros. Mąż prawdopodobnie coś zażył. Jeszcze nie wiemy co. Na pewno nie były to dopalacze, bo jego zachowanie po ich zażyciu było by skrajnie inne. Na pewno też nie jest pod wpływem alkoholu, bo to sprawdziliśmy.

 - Ale mąż nie bierze narkotyków ani innych środków odurzających. Nawet nie pali papierosów.

 - Dlatego chcemy to wyjaśnić. On nic nie pamięta. Opowiedział nam przebieg wieczoru, ale przynajmniej cztery lub pięć godzin ma wyrwane z życiorysu. Pielęgniarka pobrała mu krew do zbadania pod kątem toksyn. Niestety wynik będziecie znać państwo dopiero w poniedziałek. Proszę się tu stawić koło dziesiątej.

Podziękowała mu zapewniając, że na pewno się zjawią. Pomogła Markowi wstać i trzymając go pod ramię wyszła z nim wolno prowadząc go do taksówki.

Obudził się koło dziewiątej z wielkim bólem głowy. Mimo, że przespał kilka godzin nadal czuł się zmęczony i słaby. Do sypialni weszła Ula niosąc mu wodę w szklance i tabletki przeciwbólowe. 

 - Masz. Wypij to. Trochę poczytałam na temat środków odurzających i wiem, że po nich boli głowa.

 - Jestem nie do życia Ula – jęknął. - Już dawno tak podle się nie czułem. Muszę zadzwonić do Seby. Może on jest w podobnym stanie.

 - Nie dzwoń. Ja wydzwaniam do niego od wczoraj i w ogóle nie odbiera. „Abonent chwilowo poza zasięgiem”. Poleż trochę i odpocznij. Ugotuję ci lekkiego rosołu, to może postawi cię na nogi.

Przez cały weekend przeleżał w łóżku, z którego nie miał siły się podnieść. Dopiero w niedzielę wieczorem poczuł się silniejszy i wstał na kolację.

 - Jutro pojedziesz na komendę. Ten sierżant mówił, że wyniki z krwi będą koło dziesiątej. Ja muszę być w biurze, bo zapomniałam, że umówiłam się rano z Adamem. Chce obgadać coś pilnie. Poradzisz sobie, prawda? Już prawie wydobrzałeś.

 - Oczywiście. Nie musisz ze mną jechać. Ja i tak prosto z komendy przyjadę do firmy.

Wyjechała na piąte piętro i odebrała od Ani pocztę. Poprosiła Dorotę o kawę i zabrała się za przeglądanie korespondencji. Adam miał przyjść o dziewiątej więc miała jeszcze trochę czasu. Zaczęła od dość grubej, żółtej koperty. Wysypała jej zawartość na biurko i zamarła. To były zdjęcia pokazujące nagiego Marka obcałowywanego przez dwie wyzywająco wymalowane panienki. Nie mogła w to uwierzyć. – A więc w taki sposób spędził wczorajszy wieczór? – Rozpłakała się. Przecież przysięgał jej, że nigdy więcej tego nie zrobi, bo ją kocha. Oto ile warte są jego słowa. Wybrała numer Turka i poprosiła go o przełożenie spotkania o kilka godzin. Nie była w stanie skupić się teraz na pracy. Schowała zdjęcia do szuflady i poszła do gabinetu Olszańskiego. Zastała go rozwalonego w fotelu z nogami na biurku. Spuścił je jak tylko zobaczył ją w drzwiach.

 - Witaj Sebastian. Wydzwaniam do ciebie od piątku i nie mogę się dodzwonić.

 - A coś się stało?

 - Tak jakby. Możesz mi powiedzieć, gdzie spędziliście wieczór, bo że nie w klubie to już wiem.

 - Pojechaliśmy do klubu, pogadaliśmy i wypiliśmy po kieliszku. Ja zostałem a Marek wyszedł.

 - Mów mi prawdę. Wyszedł sam?

 - No nie sam. Upatrzył sobie jakieś dwie dzierlatki i wyszedł z nimi. Byłem trochę zły, bo przecież umówiliśmy się na pogaduchy, a on nagle wyskoczył z czymś takim. Ja posiedziałem jeszcze trochę i poszedłem do domu. Nie odbierałem, bo telefon mi się rozładował.

 - Dziękuję – odwróciła się na pięcie i wyszła. Olszański uśmiechnął się pod nosem. Jego plan zaczynał działać a przynajmniej tak mu się wydawało. Był pewien, że Ula dostała i przejrzała zdjęcia. Inaczej nie przyszłaby tutaj i nie zadawała takich pytań.

Marek przywitał się z sierżantem i zapytał o wyniki.

 - Są a jakże. Ktoś nafaszerował pana niezłym świństwem. To świństwo nazywa się Rohypnol i stosowane jest jako środek nasenny i znieczulający, głównie przed zabiegami operacyjnymi. W większej dawce działa jak pigułka gwałtu. Dawka, którą pan dostał nie była duża, ale wystarczyła, żeby stracił pan pamięć na kilka godzin. W tym czasie mogli pana wywieźć nawet do lasu i tam zostawić na golasa, a pan i tak nie mógłby zidentyfikować sprawców, bo nic by pan nie pamiętał. Proszę sobie przypomnieć, co pan jadł i pił po wyjściu z pracy a przede wszystkim w czyim towarzystwie. Pigułka sama nie wskoczyła panu do gardła.

 - Mówiłem już, że poszliśmy z Sebastianem Olszańskim do klubu i tam wypiłem kilka łyków whiskey. Nic tam nie jadłem. On jest od lat moim najlepszym przyjacielem, chyba nie sądzi pan, że to jego sprawka. Nikt też nie podchodził do stolika i nie rozmawiał z nami.

 - Cudów nie ma – sierżant rozłożył ręce. – Może zrobił pan coś, co rozzłościło pańskiego przyjaciela i to jednak on wsypał panu to świństwo do kieliszka.

Marek z niedowierzaniem pokręcił głową.

 - Nie…, na pewno nie…

 - W każdym razie jeśli uda się panu coś przypomnieć lub ustalić, proszę dzwonić.

Wróciła do siebie i ponownie wyciągnęła zdjęcia z szuflady. Rozłożyła je na biurku przyglądając im się dokładnie. Marek wyglądał dziwnie, a raczej dziwnie wyglądała jego twarz. Sprawiał wrażenie jakby spał – lub był nieprzytomny – powiedziała na głos. - A to co? – sięgnęła po najdalej leżącą fotografię. Zauważyła duże lustro. – To pewnie garderoba – Ale nie to było najważniejsze. W lustrze odbijała się czyjaś noga ubrana w elegancki, skórzany, sznurowany, brązowy but. – Ja znam te buty! – Zaczęła myśleć intensywnie i wreszcie doznała olśnienia. – Olszański! Czyż nie miał ich dzisiaj na nogach? Wyraźnie je widziałam, kiedy ściągał nogi z biurka. A to parszywa świnia! Ależ się Marek zdziwi. - Ledwie o tym pomyślała, gdy otworzyły się drzwi i do gabinetu wszedł on sam. Nie miał najweselszej miny, a kiedy spojrzał na rozrzucone na biurku zdjęcia po prostu oniemiał.

 - Ula…, co to jest? To przecież ja. A te panienki? Kim są? Ja cię nie zdradziłem, przysięgam. Nie wiem skąd są te zdjęcia – panicznie wyrzucał z siebie słowa z prędkością karabinu maszynowego.

 - Marek uspokój się. Wiem, że mnie nie zdradziłeś. Jeśli chcesz, to przywrócę ci pamięć i opowiem co się z tobą działo tamtego wieczora. Usiądź i odetchnij. Zacznę od tego, że na bankiecie Seba ci się skarżył, że czuje się opuszczony a ty dla niego nie masz czasu. Zaprosił cię do klubu. To miało być niewinne spotkanie przy kieliszku na pogaduchy. Ty poszedłeś zająć stolik, on zamówić trunki. Zanim doszedł do stolika, wrzucił ci jakiś środek odurzający do kieliszka. Wypiłeś tylko trochę i to wystarczyło. W tym samym klubie umówił się z dwoma dziewczynami. Właśnie tymi ze zdjęć. Kiedy straciłeś przytomność wywiózł cię do jakiegoś hotelu, tam rozebrał i przy pomocy nagich panienek zrobił ci te fotografie. Wiesz po czym się zorientowałam, że nie byłeś niczego świadomy? Spójrz na swoją twarz. Masz zamknięte oczy, bo już środek zaczął działać i jesteś nieprzytomny, ale to jeszcze nic. Popatrz na to zdjęcie. Widzisz, co odbija się w lustrze? Czyjaś noga w brązowym bucie. Buty należą do Olszańskiego. Byłam u niego dzisiaj i widziałam je na jego nogach, Kiedy spytałam o piątkowy wieczór, powiedział mi, że rozmawialiście krótko, bo ty napaliłeś się na jakieś dwie panny i wraz z nimi opuściłeś klub.

Marek wypuścił powietrze z płuc. Nie mógł w to wszystko uwierzyć. Nie mógł uwierzyć, że jego najlepszy przyjaciel posunął się do czegoś tak ohydnego.

 - No to ja jeszcze dodam coś do tej opowieści – wyjął z koperty kopię wyników badań pod kątem toksykologii. – Prawie wszystkie wyniki są dobre poza tym jednym. Sebastian wsypał mi do kieliszka substancję o nazwie Rohypnol. To ponoć środek, którego używają do usypiania i znieczulania podczas operacji. Sierżant powiedział mi, że on działa jak pigułka gwałtu i że nie połknąłem tego dużo, ale wystarczyło, żebym stracił przytomność i nic nie pamiętał. Seba zrobił to wszystko po to, żeby nas rozdzielić. Uważał, że ten ślub był jakąś farsą. Nie przypuszczał, że zakochamy się w sobie. Sądził, że po roku wszystko będzie jak dawniej. Rozwiedziemy się a on będzie mógł wspólnie ze mną znowu szaleć i zaliczać panienki. Co za dureń. Po tym co mi zrobił nie sądzę, by mógł dłużej pracować w tej firmie. Pójdę do Czarka. Niech powiększy to zdjęcie, a potem rozmówię się z Olszańskim. Dziękuję kochanie, że nie uwierzyłaś tym fotografiom. Ja już nie potrafiłbym cię zdradzić, bo za bardzo cię kocham.

Przemierzał szybkim krokiem firmowy korytarz kierując się do gabinetu Olszańskiego. Był po prostu wściekły. Tyle lat pięknej przyjaźni dzisiaj będzie miało swój smutny finał. Nigdy by nie przypuszczał, że tak to się wszystko skończy i zamiast nadal być przyjaciółmi, zostaną wrogami. Jakie to szczęście, że Ula jest taka spostrzegawcza i dopatrzyła się tej nogi w lustrze. Gdyby nie to, to nawet mimo sugestii sierżanta nie uwierzyłby, że to Sebastian tak go wrobił działając z zupełnie absurdalnych pobudek. Ewidentnie był zazdrosny o czas, którego nie mógł mu poświęcić i zły o to, że narzucił mu tyle obowiązków jak szeregowemu pracownikowi. Wszedł do gabinetu i zastał kadrowego rozmawiającego z kimś przez telefon.

Zobaczywszy Dobrzańskiego szybko zakończył rozmowę przysiadając na brzegu biurka.

 - Chłopie, gdzieś ty zniknął? Wszyscy cię szukają. No może nie wszyscy, ale twoja żona na pewno.

 - A ja myślałem, że ty mnie oświecisz i opowiesz mi co tak naprawdę wydarzyło się w klubie – Marek usiadł na krześle i spojrzał na stopy kadrowego. – Piękne buty. Prawdziwa skóra.

 - A tak… Udało mi się okazyjnie kupić. No co się stało? Zostawiłeś mnie samego i ulotniłeś się z jakimiś panienkami. Trochę się zdziwiłem, bo mówiłeś, że się zakochałeś w Uli i nie będziesz jej zdradzał.

 - I słowa dotrzymałem. To teraz ja ci opowiem moją wersję wydarzeń. Zaciągnąłeś mnie do tego klubu tylko po to, żeby wsypać mi do kieliszka środek odurzający o nazwie…, - sięgnął po arkusz z wynikami – o nazwie Rohypnol. Tobie ta nazwa na pewno jest doskonale znana. Udało ci się, bo po zaledwie kilku łykach alkoholu po prostu odpłynąłem. Wynająłeś dwie dziwki i przy ich pomocy przewiozłeś mnie do jakiegoś podrzędnego hotelu. Tam rozebrałeś i zrobiłeś mi zdjęcia z tymi pannami w sytuacji dość jednoznacznej. Wiesz skąd wiem, że to byłeś ty? Okazałeś się niezbyt ostrożny „przyjacielu” – rozłożył przed nim powiększone zdjęcie. - Widzisz ten but i kawałek nogawki? Stałeś w takim miejscu, z którego objąłeś obiektywem kawałek lustra i odbicie własnej nogi. Potem wydrukowałeś zdjęcia i przesłałeś mojej żonie, żeby zobaczyła jaki to ze mnie „wierny” mąż. Na szczęście nie jest naiwna i od razu zwietrzyła jakiś kant. Jest spostrzegawcza i to ona zauważyła na zdjęciu tę nogę, a przede wszystkim but. Zapamiętała te buty, bo rano była tu u ciebie. Na co ty liczyłeś? Na to, że nie ustalę, kto za tym stoi? Przez trzy dni ciężko odchorowałem tę pigułkę. Po co to zrobiłeś? Żeby skłócić mnie z żoną i doprowadzić do rozwodu? Sytuacja wygląda tak, że powinienem teraz pójść na komendę i złożyć dodatkowe zeznania. Powiedzieć pewnemu miłemu sierżantowi, że wiem, kto wyciął mi taki numer. To jest karalne Sebastian i niedozwolone.

 - Ja chciałem tylko, żeby było jak dawniej… - powiedział cicho spuszczając głowę.

 - Czy ty naprawdę tego nie rozumiesz? Nie może być jak dawniej. Jestem mężem. Bardzo chcę zostać ojcem. Zaangażowałem się całym sercem w rozwój firmy. Ty zatrzymałeś się na etapie klubów. Ja dorosłem, ty przechodzisz okres buntu jak szesnastolatek. Nie pójdę z tym na policję, ale też nie możesz dłużej pracować w tej firmie. To koniec twojej kariery tutaj i koniec naszej przyjaźni. Ja nigdy w życiu nie zrobiłbym ci czegoś równie podłego. Zaraz pójdę do Milewskiej i powiem jej, że od jutra zostaje nowym dyrektorem HR. Poproszę ją też o napisanie ci wypowiedzenia ze skutkiem natychmiastowym. Nie będę ci bruździł i wydam świadectwo pracy takie jak trzeba. Oszczędzę ci dyscyplinarki, żebyś mógł bez problemu zatrudnić się gdzieś indziej. To wszystko, co mogę dla ciebie zrobić. A teraz bądź tak dobry i zacznij się pakować.

EPILOG

 - Kochanie jesteś gotowa? – Marek ubrany w ciepły kożuszek stał przy drzwiach trzymając w dłoniach mnóstwo kolorowych toreb. Ula wyszła z łazienki i założyła długie kozaki.

 - Już jedziemy, nie denerwuj się. Zdążymy. Mama mówiła, żeby przyjechać na siedemnastą. Mamy sporo czasu.

Ułożył torby w bagażniku i otworzył Uli drzwi od samochodu pomagając jej wsiąść. Wolno ruszył z parkingu włączając się do ruchu. Była wigilia. Każdy śpieszył do domu na świąteczną kolację.

U seniorów dom błyszczał od świateł a przed nim stały dwie choinki ustrojone kolorowymi, migającymi lampkami. Weszli do środka otrzepując buty ze śniegu. Oboje Febo już byli, a Helena z radością witała swojego syna i synową.

 - Chodźcie kochani. Chodźcie.

Rozebrali się z ciężkich ubrań i weszli do salonu. On też miał mnóstwo świątecznych akcentów. Krzysztof poderwał się z kanapy i witał Ulę całując jej policzki. Uściskał syna patrząc na niego z dumą. Paulina i Alex też podeszli, żeby się przywitać.

 - To będzie wspaniała wigilia – Helena obrzuciła całe towarzystwo ciepłym spojrzeniem. - Tak się cieszymy, że mamy tu was wszystkich. Siadajcie proszę.

Stół zaczął się zapełniać tradycyjnymi, świątecznymi potrawami. Zanim zaczęli jeść podzielili się między sobą opłatkiem i złożyli życzenia.

 - Ja chciałbym coś ogłosić – Marek wstał od stołu. – Moi drodzy te święta dla nas będą szczególnie wyjątkowe, bo właśnie dowiedzieliśmy się, że w lipcu przyjdzie na świat nasze pierwsze dziecko. Moja kochana Ula jest przy nadziei a ja nie mogę się doczekać, kiedy wezmę w ramiona mojego syna lub córkę.

Ta wiadomość zelektryzowała wszystkich. Podnieśli się z miejsc i gratulowali im obojgu. Helena miała łzy w oczach.

 - To najlepszy prezent jaki mogliśmy dostać, prawda Krzysiu?

 - Prawda. Całe lata marzyliśmy o dniu takim jak ten. I nie chodzi tu o wigilię, czy święta. Marzyliśmy o tym, że kiedyś nasz syn ustatkuje się, spoważnieje, dorośnie, zacznie podejmować decyzje i weźmie odpowiedzialność za firmę. Stało się to możliwe dzięki jednej, drobnej, ale niezwykle silnej kobiecie. Dziękuję Ula za twoją mądrość, cierpliwość, wyrozumiałość i za to, że pokochałaś tego gagatka. Nikt nie zaprzeczy, że gdyby nie ty, on nie spoważniałby nigdy i dalej włóczył się po klubach. To, co zrobiłaś dla naszej rodziny jest nie do przecenienia. Alex wciąż cię chwali za to, że jesteś bardzo kompetentna i zdolna. W ciągu kilku miesięcy ogarnęłaś wszystkie sprawy do tego stopnia, że on wreszcie mógł odetchnąć i odpocząć. Paulina cię podziwia za ogromną wiedzę, za skromność i łagodny charakter, a nasz syn niemal całuje ślady twoich stóp i kocha cię nad życie. Wszyscy jak tu siedzimy coś ci zawdzięczamy. Spadłaś nam z nieba jak dobra wróżka i ocaliłaś naszą rodzinę. Tego nie zapomnimy ci do końca naszych dni. Piję za wasze zdrowie kochani i za zdrowie tej istotki, która rośnie Uli pod sercem. Wszystkiego dobrego moi drodzy i wesołych świąt.

K O N I E C