ZŁE NAWYKI - rozdział 15

ROZDZIAŁ 15    ( +18)

O drugiej w nocy wyszli z przyjęcia jako jedni z ostatnich. Marka rozpierała energia. Dzisiaj podobnie jak Pshemko i on święcił swój triumf. Jego życie wkroczyło na zupełnie nowe tory i wreszcie zaczęło mieć sens. Od licznych gratulacji tego wieczora niemal lewitował nad ziemią i jeszcze Ula taka dobra i kochana wciąż powtarzała jak bardzo jest z niego dumna.

Z ulgą ściągnęła wysokie szpilki i rozpuściła włosy. Marek podszedł i rozsunął jej długi zamek od eleganckiej sukienki. Objął ją wpół i złożył na jej szyi delikatny pocałunek. Poczuł jak zadrżała. Odwróciła się do niego kładąc mu dłonie na połach marynarki.

 - Ja wiem, że dawno nie miałeś kobiety i mam nadzieję, że nie masz mi za złe tego, że trzymałam cię na dystans przez tak długi czas.

 - Nie mam. Zrozumiałem, że najpierw muszę na ciebie zasłużyć i wciąż cierpliwie czekam.

 - Już nie musisz – powiedziała wstydliwie opuszczając głowę.

Zsunął jej sukienkę z ramion. Nadal jeszcze nie dowierzał, że ta nagroda, na którą tyle czasu czekał przypadnie mu dzisiaj. Zachłannie wpił się w jej usta. Jak szalony obsypywał jej twarz pocałunkami schodząc na szyję i z powrotem wracając do ust. Nie odrywając się od nich zrzucił marynarkę i koszulę. Nerwowym ruchem wyrwał pasek od spodni i pozbył się ich zostając jedynie w samych bokserkach. Pobudził się tak bardzo, że zaczęły go uwierać. Sięgnął do zapięcia biustonosza i uwolnił piersi Uli przyglądając im się z zachwytem.

 - Boże jakie one piękne… - wyszeptał ujmując każdą z nich w dłoń.

 - Zawstydzasz mnie.

 - Niczego nie musisz się wstydzić, bo jesteś zjawiskowo piękna a ja jestem wielkim szczęściarzem – podniósł ją delikatnie i zaniósł do łazienki. Puścił ciepły prysznic i wolno zsunął jej majteczki. Sam również pozbył się bokserek uwalniając wzwiedzioną męskość. Podał jej dłoń wprowadzając ją do kabiny. Nalał na gąbkę pachnącego żelu i wmasowywał z pietyzmem w jej ciało całując je i pieszcząc. Zamknęła oczy. To było takie przyjemne i podniecające a on niezwykle delikatny i czuły. Ujął dłońmi jej krągłe pośladki i uniósł do góry opierając o ścianę brodzika. Wszedł w nią ostrożnie i zatrzymał się na chwilę rozkoszując się tym pierwszym zbliżeniem. Westchnęła cicho obejmując dłońmi jego szyję. Poczuła pierwsze pchnięcie a po nim kolejne powolne i głębokie. Następne były już rytmiczne, szybkie i mocne. Nigdy w życiu nie przeżywała czegoś podobnego. Z Bartkiem uprawiała seks zaledwie dwukrotnie i nie mógł się równać z tym, czego doświadczała teraz. Marek usiadł na obrzeżu brodzika i nie wychodząc z niej usadził ją sobie na kolanach. Teraz ona przejęła rytm unosząc się i opadając. Przytuliła się do niego a on objął ją ściśle ramionami jak obręczą. Uklękli oboje na dnie kabiny. Marek penetrował energicznie zagłębiając się raz po raz w jej kobiecości i pieszcząc jej nabrzmiałe z podniecenia sutki. To było coś nieprawdopodobnego i odnosiła wrażenie, że za chwilę eksploduje. Poczuła pierwsze rozkoszne skurcze, które z każdym jego pchnięciem narastały wstrząsając jej ciałem. Krzyknęła głośno, gdy osiągnęła apogeum tej rozkoszy. Marek pulsował w niej mocno przyciskając ją do siebie.

 - To było piękne, wspaniałe, mocne i szalone. Kocham i uwielbiam cię jak wariat – wyszeptał jej do ucha. Pomógł jej wstać. Jeszcze się trzęsła i przeżywała ten błogostan, w który ją wprowadził. Zakręcił prysznic i otulił ją wielkim ręcznikiem wycierając jej ciało. Sam też się wytarł. Nagą wziął na ręce i zaniósł do swojej sypialni. Nie chciał skończyć tych miłosnych uniesień. Wciąż było mu mało. Znowu ją całował i pieścił poznając każdy zakamarek jej pięknego ciała. Rozpalił ją. Ponownie poczuła pożądanie i zwilgotniała. Wyczuł to i wiedział, że jest gotowa. Tym razem jednak to zbliżenie było spokojnie. Marek celebrował je utrzymując do samego końca jednostajny rytm. Spełnili się oboje. Długo nie wychodził z niej chcąc przedłużyć te błogie chwile. W końcu przylgnął do jej pleców obejmując ją. Była zmęczona i senna, ale bezgranicznie szczęśliwa. Nie miała pojęcia, że seks może dawać aż tyle przyjemności.

Wstali późno. Musieli odespać te szalone tańce na bankiecie i zmysłową kontynuację wieczoru. Marek wysunął się cicho z pościeli, wziął szybki prysznic i poszedł szykować śniadanie. Ułożył na tacy filiżanki z aromatyczną kawą, kilka tostów, biały twarożek i dżem. Ostrożnie otworzył drzwi do sypialni kładąc te pyszności na nocnym stoliku. Uklęknął przy łóżku i pochylił się całując delikatnie usta Uli.

 - Obudź się kochanie. Zrobiłem nam śniadanie.

Otworzyła powieki i uśmiechnęła się radośnie do niego. Zapach kawy sprawił, że poczuła głód. Usiadła na łóżku i upiła łyk.

 - Pyszna – mruknęła. – Chyba nieźle zaszaleliśmy wczoraj a właściwie to chyba już dzisiaj.

 - Mógłbym bez przerwy tak szaleć byle z tobą. Byłaś cudowna.

 - Ty też… Która właściwie jest godzina?

 - Kilka minut po jedenastej.

 - Strasznie późno.

 - Jest niedziela. Możemy wcale nie wychodzić z łóżka – podniósł znacząco do góry brew. Rozbawił ją i roześmiała się perliście.

 - Nie, nie mój drogi, nie będziemy gnuśnieć w łóżku. Zjemy, ogarnę się trochę i pójdziemy na spacer. Nigdzie nie musimy się spieszyć, bo obiad mam podgotowany i wystarczy go podgrzać.

 - No dobrze księżniczko. Wiesz, że zrobię dla ciebie wszystko. Nie mógłbym… To mój telefon dzwoni – przerwał usłyszawszy melodyjkę. - Kto się dobija w niedzielę? – zerknął na wyświetlacz. – To mama. Halo, mamo? Dzień dobry.

 - Witaj synku. Mam nadzieję, że nie obudziłam was?

 - Nie, nie. Wstaliśmy już jakiś czas temu. Coś się stało?

 - Wszystko w porządku. Dzwonię, żeby zapytać was, czy przyjechalibyście do nas na obiad. Zosia szykuje same pyszności. Rozmawiałam już z Alexem i Paulinką. Oni na pewno będą. To będzie taki rodzinny obiad, żeby uczcić wasz wczorajszy sukces.

 - Bardzo chętnie przyjedziemy. Jak zwykle na czternastą?

 - Tak. Czekamy na was.

 - Mama zaprasza nas na rodzinny obiad. Będą oboje Febo.

 - No dobrze. W takim razie podjedziemy do parku, trochę pospacerujemy i prosto stamtąd pojedziemy do rodziców.

Usiedli na ławeczce przy niewielkim stawie. Tu najbardziej lubili przychodzić. Park obok firmy stał się ich odskocznią od codziennych zajęć.

  

 - Wiesz Ula, na bankiecie rozmawiałem z Sebastianem – postanowił poruszyć drażliwy dla siebie i dla niej temat kadrowego. – Wydał mi się jakiś nieswój, jakby myślami krążył gdzieś indziej. Ma żal do mnie, że nie poświęcam mu już tyle czasu co kiedyś. Wydaje się nie rozumieć, że nie ma już powrotu do tamtych czasów.

 - Sądziłam, że w końcu pogodził się z faktem, że się ożeniłeś, i masz sporo na głowie w związku z firmą. Nie rozumie, że jeśli ona upadnie, to on straci pracę? Nie zależy mu na niej?

 - Sam tego nie rozumiem. W szwalniach zaczął mi się buntować i stawiać, że musi tak tyrać. Przecież ja też się nie oszczędzałem. Pracowałem więcej niż on. Tak czy siak porozmawialiśmy i powiedział mi, że tęskni za tamtymi czasami, za wypadami do klubu i naszymi rozmowami. Mówił, że przecież nie musimy się upijać, ani podrywać panienek, ale posiedzieć przy lampce koniaku i zwyczajnie pogadać. Powiedziałem, że na to mógłbym się zgodzić i mam nadzieję, że nie będziesz miała nic przeciwko temu. Umówiłem się z nim na piątkowe popołudnie po pracy. Posiedzę z nim ze dwie godzinki i wracam do domu.

 - Marek ja nie mam nic przeciwko waszej przyjaźni, ale jeśli on będzie ciągnął cię w dół, pogrąży cię i mam nadzieję, że do tego nie dopuścisz.

 - Na pewno nie. Zmieniłem się i zmądrzałem. Nie bawią mnie już szaleństwa w klubach i upijanie się do nieprzytomności. Zaufaj mi, bo już nigdy bym ci czegoś takiego nie zrobił – zerknął na zegarek. – Chyba powinniśmy już jechać. Za kwadrans czternasta.

Sebastian Olszański był podekscytowany. Dzisiaj po południu wybierał się z Markiem do klubu. W radosnym nastroju obaj opuścili firmę i wsiadłszy do zamówionej wcześniej taksówki kazali się wieźć do lokalu. O tej porze nie było jeszcze tłumów, mogli więc spokojnie usiąść i pogadać. Kiedy weszli do środka Olszański wskazał na stolik w kącie pomieszczenia mówiąc:

 - Idź zająć a ja pójdę zamówić nam po szklaneczce whiskey – ruszył w stronę baru. Przywitał się ze znajomym barmanem.

 - Po koniaczku? – zapytał ten ostatni stawiając przed Sebastianem pękate kieliszki przeznaczone do tego trunku. Olszański roześmiał się koślawo.

 - Nie tym razem. Dzisiaj poproszę Jack’a Daniels’a. – Barman nalał i podsunął mu szklaneczki. Seba wyjął portfel i uiścił zapłatę. Kiedy mężczyzna odwrócił się, żeby odliczyć mu resztę on sięgnął po blistr jakichś tabletek i ułamawszy ćwiartkę z jednej z nich wrzucił ją do alkoholu. Potrząsnął naczyniem i wkrótce fragment tabletki rozpuścił się. Usiadł przy stoliku wznosząc toast.

 - Za twoje zdrowie bracie.

 - Za nasze zdrowie Seba.

Rozmawiali przez chwilę o mało istotnych sprawach, gdy Marek odniósł wrażenie, że słowa przyjaciela docierają do niego jak ze studni i w zwolnionym tempie. Potrząsnął głową i przetarł powieki. – Co się ze mną dzieje? – Obraz tracił ostrość i sylwetka Sebastiana zaczęła mu się rozmywać przed oczami.

 - Marek, co z tobą? – usłyszał jeszcze i stracił przytomność. Olszański kiwnął głową przywołując dwie dziewczyny siedzące przy barze. Pomogły mu podnieść Dobrzańskiego i wyprowadzić na parking, na którym stał od kilku godzin samochód kadrowego. Usadzili go z przodu, a kobiety zajęły miejsca na tylnych siedzeniach. Po piętnastu minutach zaparkowali przed jakimś tanim hotelem. Wnieśli Marka do wynajętego pokoju i ułożyli na łóżku ściągając z niego ubranie. Dziewczyny także się rozebrały zostając w samej bieliźnie. Olszański nie tracił czasu. Robił zdjęcie za zdjęciem a panienki tylko zmieniały pozycje. Wreszcie skończył.

 - Wychodzimy. Tu macie zapłatę – wręczył im po kopercie – tak jak się umawialiśmy.

Ocknął się i rozejrzał dokoła. W pomieszczeniu panował półmrok. Nie miał pojęcia, gdzie jest i jak w ogóle się tu znalazł. Na chwiejących się nogach podszedł do stojącej lampy i zapalił światło. W wielkim lustrze zauważył, że jest kompletnie nagi. Zebrał z łóżka ubranie i z trudem założył je na siebie. Wyszedł z hotelu zataczając się jak pijany. Był całkowicie zdezorientowany. W ostatniej chwili przytrzymał się jakiegoś znaku drogowego, żeby nie upaść. Zrobiło mu się niedobrze i zwymiotował. Nie miał siły iść. Tuż przy nim zatrzymał się policyjny patrol.

 - Kolejny nawalony – mruknął wysiadający z samochodu policjant. Przeszukał go znajdując dokumenty.

 - Marek Dobrzański – odczytał w świetle latarki. – Znam go – rzucił do kolegi. – Ostatnio jakoś o nim ucichło, ale jak widać nie na długo. Zabieramy go.

Z trudem udało im się umieścić bezwładne ciało Marka na tylnym siedzeniu. Dojechawszy do komendy wywlekli go dosłownie jak nieboszczyka. Usadzili na fotelu i oddali dokumenty przełożonemu.

 - Zalany w trupa – skomentowali stan Marka. Sierżant podszedł bliżej i pociągnął nosem.

 - Dziwne… W ogóle od niego nie czuć alkoholu. Dajcie alkomat.

 - Panie Dobrzański – zaczął klepać Marka po twarzy. – Panie Dobrzański, obudź się pan. Podajcie wodę – rozkazał. Całą szklankę wylał na głowę juniora, a pod nos podsunął buteleczkę z amoniakiem. Poskutkowało, bo Marek ocknął się i półprzytomnie spojrzał na człowieka przed nim. – Weź pan głęboki wdech i dmuchnij pan tutaj. - Posłuchał i ile miał sił dmuchnął w ustnik alkomatu. – Widzicie? Zero. Musiał zażyć coś innego, że jest w takim stanie. Sprowadźcie Zośkę z laboratorium, niech pobierze mu krew do badania pod kontem narkotyków.

 - Może wziął jakieś dopalacze?

 - Raczej nie. Jest za spokojny. Po dopalaczach zacząłby świrować. Zrobię mu mocnej kawy, może po niej dojdzie do siebie na tyle, żeby coś nam powiedzieć.

Odchodziła od zmysłów i co chwilę nerwowo zerkała na ścienny zegar. Marek obiecał, że wróci do domu koło dziewiętnastej, a teraz była już dwudziesta trzecia. Ze dwadzieścia razy wybierała numer Sebastiana, ale nie odbierał. Nie miała odwagi zadzwonić do seniorów. Nie chciała ich denerwować.

Dźwięk dzwonka jej komórki postawił ją na równe nogi. Rzuciła się w jej kierunku i odebrała natychmiast widząc na wyświetlaczu „Marek”.

 - Halo Marek? Na litość boską, gdzie ty jesteś? O mało nie oszalałam.

 - Nie denerwuj się kochanie – mówił wolno i z trudem. – Jestem na komendzie na Wilczej. Mogłabyś mnie stąd odebrać? Weź taksówkę.

 - Miałeś wypadek? Jesteś ranny? – panikowała.

 - Nie kochanie. Samochód został pod firmą. Tak naprawdę to nic nie pamiętam. Przyjedź proszę jak najszybciej.

 - Już się zbieram.

Kiedy zjechała windą na dół zamówiona taksówka już czekała. Obiecała kierowcy podwójną zapłatę, jeśli szybko zawiezie ją na Wilczą. Postarał się i po dwudziestu minutach wbiegła do budynku komendy.