SAMOTNOŚĆ - rozdział 4

ROZDZIAŁ 4

Wracała do domu zamyślona. Wciąż huczały jej w głowie słowa Ali. Naprawdę było jej żal prezesa. Wydał jej się taki przeraźliwie smutny, jakby był w żałobie. Nigdy nie posądzałaby go, że może być taki rozrywkowy. Nie wyglądał na takiego. Na niej zrobił pozytywne wrażenie, ale przecież Ala i dziewczyny wiedziały lepiej, bo znały go dłużej. Dziwnie się to życie układa. Jedni są bardzo szczęśliwi w związkach inni tylko szczęśliwych udają. Może to i lepiej, że jest sama? Życie w ciągłym kłamstwie to nie dla niej. Ona szuka szczerej, bezwarunkowej miłości i bardzo prawdopodobne jest, że takiej nie znajdzie w ogóle – westchnęła ciężko. – Może bycie singielką nie jest przereklamowane? Nie chciałaby nigdy być w sytuacji takiej jak prezes. To upokarzające, że żona przyprawia mu rogi. Musi się czuć okropnie mając w dodatku świadomość, że w firmie takie rzeczy się nie ukryją i ludzie zaczną plotkować. I tak źle i tak niedobrze.

Pod koniec kwietnia Alex wezwał ją do siebie. Miał dla niej pewną propozycję.

 - Nie wiem, czy dotarły do ciebie wieści, ale pod koniec maja odbędzie się pokaz kolekcji wiosenno-letniej. Zostało już naprawdę niewiele czasu i sam jestem zły, że Marek dopiero wczoraj przyszedł do mnie z tą sprawą – wyciągnął z szuflady biurka dość grubą teczkę. – Mam tu budżet do tej kolekcji. Od razu cię uprzedzam, że jest beznadziejny. Dla mnie nie do zaakceptowania. Chciałem cię prosić, żebyś pochyliła się nad nim. Teraz nie ma nic ważniejszego. Uprzedziłem już Adama, żeby nie zarzucał cię inną robotą. Głównie chodzi o to, żeby wyłapać w nim wszystkie pozycje, które są zbędne i bez których śmiało możemy się obejść. Suma wydatków jest astronomiczna. Po prostu nas nie stać. Proszę cię Ula zrób wszystko, żeby to miało ręce i nogi. Przysięgam, że za to będzie premia extra.

  

 - Przecież nie chodzi o premię – wybąkała zażenowana. – Bardzo chętnie się tego podejmę i zobaczę, co da się zrobić.

Alex uśmiechnął się szeroko. Na to właśnie liczył, na jej zaangażowanie. Był niemal pewien, że mu nie odmówi.

 - Jestem ci naprawdę wdzięczny i nie zatrzymuję cię już. Gdybyś miała jakieś wątpliwości lub pytania to dzwoń o każdej porze. Jestem do dyspozycji.

Już od kilku godzin ślęczała nad tym budżetem. Wiedziała, że w ciągu ośmiu godzin nie przeanalizuje wszystkiego. Postanowiła zabrać do domu potrzebne jej dokumenty i posiedzieć nad nimi w nocy. Rzeczywiście ten budżet układał jakiś dyletant nie mający bladego pojęcia o zasadach ekonomii. Poszedł po najprostszej linii oporu i pozamawiał najdroższe rzeczy. – Ciekawa jestem co to za geniusz – mruknęła sama do siebie.

Nad ranem miała już pełny obraz sytuacji a co najważniejsze doskonale wiedziała co robić. Przede wszystkim już o siódmej zadzwoniła do Febo.

 - Przepraszam, że dzwonię tak wcześnie, ale w nocy prześledziłam każdą pozycję i mam plan naprawczy. Żeby jednak móc go zrealizować muszę załatwić kilka rzeczy na mieście, więc jeśli nie miałbyś nic przeciwko temu, przyszłabym do firmy jak już rozeznam wszystko i wtedy zdam ci relację.

 - Ula, wiesz, że ci ufam i wierzę, że zrobisz wszystko jak trzeba. Daję ci wolną rękę i czekam na ciebie. Działaj.

Nie traciła czasu. Była nawet dumna, że Alex dał jej tak odpowiedzialne zadanie i tak bardzo w nią wierzy. Najpierw obdzwoniła wszystkie firmy, które były zaangażowane w jakiś sposób w ten pokaz. Kwiaciarnię, firmę zajmującą się cateringiem, firmę ochroniarską, jubilera, od którego miały być wypożyczone precjoza i parę innych. Odmówiła wszystko, co zostało tam zamówione. Następnie zaopatrzona w listę firm zajmujących się tym samym, ale oferującym znacznie niższe ceny ruszyła w miasto. Trochę to trwało, bo te małe przedsiębiorstwa były rozrzucone po całej Warszawie. Udało jej się jednak załatwić kompletnie wszystko łącznie z winami na bankiet. Zadowolona chociaż mocno zmęczona przekraczała próg Febo&Dobrzański z uśmiechem na ustach. Od razu pojechała na piąte piętro. Zapukała do drzwi gabinetu Alexa i wsunęła przez nie głowę.

 - Mogę…? – zapytała.

 - No jasne! Wchodź, wchodź. Już nie mogłem się ciebie doczekać. Zaparzę espresso, bo chyba lecisz z nóg.

 - Chętnie się napiję. Od godziny marzę o kawie. Trochę się najeździłam, ale myślę, że załatwiłam wszystko. Jak zaczęłam przeglądać ten budżet, pierwsze na co zwróciłam uwagę to ceny. Nie wiem, kto go układał, ale to nie mógł być ekonomista. Ekonomista nie popełniłby takich podstawowych błędów.

Alex uśmiechnął się szeroko słysząc te słowa.

 - Masz rację. Tego nie układał ekonomista. Budżet sporządził Marek. Od dawna nie ma asystentki, bo to zazwyczaj ona się tym zajmowała. On niestety nie jest zbyt lotny w temacie, choć podziwiam go, że się w ogóle tego podjął. Chciał dobrze a wyszło jak wyszło.

 - W każdym razie dokonałam szereg drastycznych posunięć i mam nadzieję, że nie urwiesz mi za to głowy. Odmówiłam catering, kwiaciarnię, drukarnię, oświetleniowców i jubilera – wyrzuciła z siebie jednym tchem. Alex patrzył na nią rozbawiony.

 - A co nam w takim razie zostało?

 - Wszystko, bo w zamian znalazłam firmy o wiele tańsze a równie solidne. Nie ma to jak wywiad środowiskowy. Kwiaty będą piękne, zaproszenia o dwie trzecie ceny tańsze, zamiast prawdziwej biżuterii będzie sztuczna z Jablonexu, równie piękna jak ta prawdziwa i sam diabeł się nie zorientuje. To dlatego odwołałam zamówienie u jubilera i firmę ochroniarską, bo nie będzie potrzebna do ochrony sztucznych świecidełek. Z oświetleniowców też zrezygnowałam, bo dowiedziałam się, że F&D ma trzech własnych, którzy spokojnie wystarczą. Mamy też nowy catering. Osobiście wszystkiego próbowałam i jest pyszny. Trafiłam też na hurtownię win i zamówiłam stosowną liczbę butelek. Aha i jeszcze zespół muzyczny. Też jest inny. Jak prezes mógł zamówić kwartet smyczkowy? Przecież na bankiecie ludzie tańczą i bynajmniej nie menueta. Jutro sporządzę wszystkie umowy i pojadę z nimi do podpisania, chyba, że ktoś może to zrobić za mnie. Tak czy siak przeliczyłam jeszcze wczoraj wszystkie oszczędności i wyszło siedemdziesiąt pięć tysięcy. To całkiem nieźle, prawda?

Febo był w szoku.

 - Nieźle? Dziewczyno! Dokonałaś cudu! To najlepszy budżet jaki ta firma miała od lat. Jak pokażę to Krzysztofowi to z krzesła spadnie już nie mówiąc o Marku. W tym miesiącu masz solidną premię. Zasłużyłaś na nią jak nikt. Sporządź te umowy i wnieś konieczne poprawki do budżetu. Już więcej nie będę cię męczył. Odwaliłaś kawał dobrej roboty. Jedź do domu i wyśpij się solidnie. Widzimy się jutro.

Wyszła od Alexa w radosnym nastroju. On, zawsze taki powściągliwy i ułożony, przy niej nie hamował swoich emocji. Zdecydowanie wolała takiego Alexa niż tego chmurnego i surowego. Przystanęła jeszcze chwilę przy recepcji, żeby pożegnać się z Anią.

 - Wychodzę już. Alex dał mi wolne na resztę dnia. Wpadnę do Rysiowa w sobotę to pogadamy. Jeszcze mi tylko powiedz jak się czujesz. Nie dokucza ci za bardzo ta ciąża?

 - Na razie nie. Na szczęście. Na początku trochę umordowały mnie wymioty, ale teraz jest już w porządku. Oby jak najdłużej.

 - Maciek szaleje ze szczęścia, co? Miałaś naprawdę farta. On będzie wspaniałym ojcem. Najlepszym. No, uciekam. Trzymaj się Aniu.

Dzień był chłodny, ale słoneczny. Ewidentnie wiosna pchała się na świat. Mimo zmęczenia postanowiła przejść przez park. Idąc wolno alejką podziwiała pierwsze pąki na kasztanowcach i innych drzewach. Krzewy forsycji obsypane żółtym kwieciem mamiły wzrok.

 Wciągnęła mocno powietrze do płuc. Uwielbiała wiosnę. Uwielbiała obserwować jak wszystko budzi się do życia. To tylko ona jest ciągle w tym samym miejscu jak rok, jak dwa lata, jak kilka lat wcześniej. Ona nie rozkwita. Ona więdnie. Praca uszczęśliwiała ją. Była dla niej taką namiastką spełnienia jeśli nie uczuciowego, to przynajmniej zawodowego. Ta praca, to nie była taka harówka jak w banku. Tu w F&D bez przerwy coś się działo. Nie było nudy i jeśli nawet nie miała własnego, prywatnego życia, to przynajmniej mogła czerpać z życia firmowego. Często żałowała, że nie będzie mogła się spełnić jako żona i matka. Zazdrościła kobietom pchającym wózki ze swoimi pociechami. Zazdrościła Szymczykom. Oni za kilka miesięcy doczekają się swojej słodkiej kruszynki, a ona do śmierci będzie mogła tylko marzyć o dziecku i żałować tych wszystkich lat, które przeciekły jej przez palce. – I gdzie ten mój przystojny brunet? – zapytała w myślach. Zwilgotniały jej oczy. Nie chciała się rozkleić tym bardziej, że na wprost niej uzbrojony w teczkę maszerował sam prezes.

 Zeszła trochę ze ścieżki. On mijając ją omiótł wzrokiem jej sylwetkę. Uśmiechnęła się nieśmiało, ale chyba tego nie zauważył. – Jestem przezroczysta. Pod tym względem nic się nie zmieniło – stwierdziła ze smutkiem.

Marek Dobrzański energicznie otworzył drzwi od swojego gabinetu i wszedł do środka.

 - No, już jestem. Długo czekasz? – zapytał siedzącego w fotelu Alexa.

 - Jakieś pięć minut. Poprawiliśmy twój budżet. Mam w zespole fantastyczną ekonomistkę. Dzięki niej wygenerujemy siedemdziesiąt pięć tysięcy oszczędności – spojrzał na Marka, który w zdumieniu wytrzeszczył oczy. Jego mina była bezcenna. Alex parsknął śmiechem. – Gdybyś teraz mógł siebie zobaczyć w lustrze. Ale nie przejmuj się. Ja wyglądałem chyba jeszcze głupiej. I co na to powiesz? Ula jest genialna. Uratowała nam wszystkim tyłki. Mam zamiar przyznać jej pięć tysięcy premii i liczę na to, że nie będziesz na niej oszczędzał.

Dobrzański przecząco pokręcił głową.

 - Ani myślę. To ktoś nowy?

 - Pracuje tu mniej więcej od połowy lutego. Musiałem kogoś przyjąć na miejsce Marianny. Wybór Uli był strzałem w dziesiątkę. Nigdy nie miałem tak świetnego pracownika. Jest po prostu fenomenalna. Całą noc ślęczała nad tym budżetem. Jutro do południa sporządzi nowe umowy i wprowadzi poprawki do tego, który ty zrobiłeś. Myślę, że zdążymy.

Dobrzański odetchnął z wyraźną ulgą. Najbardziej obawiał się reakcji ojca, gdyby zobaczył te ogromne koszty. Znowu wytykałby mu od nieudaczników i asekurantów. Miał chwilowo dość rad obojga rodziców a zwłaszcza w kwestii jego małżeństwa. Był im wdzięczny, że zajmują się jego córką, ale nie znosił, kiedy próbowali ponownie kierować jego życiem. Uważał, że gdyby nie oni i ich naciski w sprawie małżeństwa z Pauliną, do tego ślubu w ogóle by nie doszło i teraz nie miałby tylu kłopotów związanych z żoną.

 - A na przyszłość – dotarły do niego słowa Alexa – gdybyś miał podobne problemy, to przyjdź znacznie wcześniej, a nie w ostatniej chwili. Powiedz teraz co załatwiłeś w sprawie Pauliny.

 - No trochę się posunęło do przodu. Sprawa rozwodowa pod koniec maja, a sprawa o pozbawienie praw do dziecka tydzień później. Najwyraźniej Paulinie zależy na czasie, bo wygląda na to, że chce się rozwieść równie prędko jak za mnie wyszła. Popełniliśmy błąd. Nie powinniśmy byli w ogóle się pobierać. Sam nie rozumiem jak mogłem się tak dać omotać rodzicom. Teraz, gdy roztrząsam to wszystko dochodzę do wniosku, że ich argumenty były idiotyczne.