SAMOTNOŚĆ - rozdział 3

ROZDZIAŁ 3

Punktualnie o dziewiątej otwarły się drzwi sali konferencyjnej i stanął w nich człowiek w szarym garniturze z przylizaną grzywką mało skutecznie maskującą zaawansowaną łysinę. Omiótł wzrokiem zgromadzony przed salą tłumek i zerknął na trzymaną w dłoni kartkę.

 - Pani Urszula Cieplak. Zapraszam – przepuścił Ulę w drzwiach. Weszła nieśmiało do środka i przywitała się z siedzącymi przy szklanym stole mężczyznami.

 - Proszę spocząć – odezwał się brunet o kanciastej twarzy i nieco południowej urodzie – i opowiedzieć nam trochę o sobie.

Wzięła głęboki oddech. Powoli uspokajała się.

 - Nazywam się Urszula Cieplak i ubiegam się o stanowisko ekonomisty w waszej firmie. Ukończyłam dwa kierunki w Szkole Głównej Handlowej tu w Warszawie. Jednym z nich jest Ekonomia a drugim Finanse i Bankowość. W czasie studiów zdobyłam także certyfikaty ze znajomości języka angielskiego i niemieckiego. Znam też trochę włoski i rosyjski, ale nie w stopniu zaawansowanym. Po ukończeniu studiów podjęłam pracę w jednym z tutejszych banków w dziale obsługi kredytów inwestycyjnych. Tam też pracuję do dzisiaj.

 - Dlaczego zależy pani na zmianie pracy? – zapytał po włosku Febo. Zaskoczył ją trochę, ale zrozumiała pytanie i po chwili zaczęła odpowiadać w tym języku.

 - No cóż, nie będę ukrywać, że potrzebuję chyba nowych wyzwań. Chciałabym się rozwijać, a w banku nie mam takich możliwości. Raczej nie nadaję się na korposzczura. Obsługa kredytów to nie jest mój konik, chociaż zajmuję się tym od paru lat. Dobrze się czuję w tworzeniu budżetu, analizie kosztów, zestawieniach bilansów. Myślę, że tutaj mogłabym rozwinąć skrzydła i przydać się firmie.

W oczach Febo dostrzegła coś na kształt uznania. Kiwnął głową a na jego twarzy pokazał się grymas oznaczający prawdopodobnie uśmiech.

 - Myślę, że to chyba wszystko – wyrzucił z siebie tym razem po angielsku. – W poniedziałek powiadomimy panią o naszej decyzji. Dziękujemy pani.

Po jej wyjściu Alex powtórnie przejrzał jej CV i dokumenty. Spodobała mu się, a raczej jej profesjonalizm. Na pytania odpowiadała logicznie, spokojnie i rzeczowo. Nie spanikowała, kiedy przeszedł na włoski i całkiem nieźle sobie poradziła. Dwa kierunki studiów gwarantowały bogaty zasób wiedzy, kilka kursów powiązanych tematycznie z ekonomią i certyfikaty językowe jakże ważne dla F&D. - Przecież zamierzamy rozwinąć współpracę z zachodnimi firmami. Jeśli wśród tej zgrai znajdzie się ktoś, kto ma lepsze papiery niż ona, to odtańczę na stole kankana.

Ten weekend był dla niej prawdziwą męką i ciągnął się jak psi ogon. Próbowała zabić czas, ale jej myśli wciąż wracały do tej rozmowy kwalifikacyjnej, którą analizowała sto razy usiłując dopatrzeć się w niej jakichś niewłaściwych odpowiedzi. Wprawdzie Febo zaskoczył ją tym włoskim, ale jakoś udało jej się wybrnąć i znaleźć właściwe słowa. Dawno nie używała tego języka i zawsze mogła zaliczyć wpadkę. Od tego natłoku myśli rozbolała ją głowa. Pogoda niezbyt sprzyjała spacerom, ale uznała, że lepsze to, niż tkwienie w czterech ścianach. Ubrana ciepło wypuściła się do parku. Chętnych do spacerów nie było. Ludzie, którzy przemykali obok niej patrzyli na nią dziwnie i pewnie zastanawiali się, co z niej za desperatka, że spaceruje w taką pogodę. Do domu wróciła przemoczona i zziębnięta. Natychmiast weszła pod gorący prysznic i zrobiła sobie malinowej herbaty.

Telefon z Febo&Dobrzański zastał ją w biurze. Podniosła się zza biurka i wyszła na korytarz. Nie chciała, żeby ktokolwiek był świadkiem tej rozmowy.

 - Dzień dobry pani Urszulo, Alexander Febo z tej strony. Z wielką przyjemnością chciałbym panią powiadomić, że została pani przyjęta i zarazem zapytać od kiedy mogłaby pani zacząć. Nie ukrywam, że bardzo zależy mi na czasie.

 - Dzień dobry. Ogromnie się cieszę. Najchętniej zaczęłabym już od jutra, ale ponieważ nie byłam pewna wyniku rozmowy kwalifikacyjnej nic nikomu nie mówiłam o moich planach tu w banku. Będę próbowała załatwić zwolnienie za porozumieniem stron, bo tak chyba byłoby najlepiej. Jeśli się nie zgodzą, to po prostu wybiorę zaległy urlop i odejdę natychmiast. Mam trzy miesiące tego urlopu, to więcej niż wynosi mój okres wypowiedzenia. Myślę, że mogłabym zacząć od pierwszego marca. Jeśli zgodziliby się na odejście za porozumieniem stron, to oczywiście mogłabym zacząć natychmiast.

 - Proszę więc działać i dać mi znać. Stanowisko czeka na panią.

Rozłączyła się i wzięła głęboki oddech. – No to do dzieła Cieplak. Najpierw do kierowniczki, a potem do dyrektora.

Kierowniczka była kompletnie zaskoczona. Kiedy już trochę ochłonęła powiedziała Uli, że tak właściwie, to nie jest zdziwiona tą decyzją. Zaskoczył ją tylko fakt, że tak nagle ją podjęła.

 - Tu naprawdę masz marne perspektywy. Ani raz nie dostałaś podwyżki. Awanse też cię omijają. Rób swoje dziewczyno i niczym się nie przejmuj. Ja daję ci zielone światło i zgadzam się na porozumienie stron. Myślę, że i dyrektor nie będzie miał nic przeciwko temu. Przeważnie popiera moje decyzje.

Dyrektor podpisał podanie i chyba nawet dobrze nie doczytał, czego dotyczyło. Po wyjściu od niego Ula zadzwoniła do Febo i przekazała mu dobre wieści.

 - Mogę zacząć od jutra. Dzisiaj pozamykam tu wszystkie sprawy.

 - Bardzo się cieszę. To świetna wiadomość. Proszę więc stawić się jutro na godzinę ósmą. Na portierni będzie czekał na panią identyfikator. Proszę wjechać na piąte piętro i zaczekać na mnie w holu.

Trochę jej zeszło przy załatwianiu obiegówki. Musiała też zaczekać, aż wypiszą jej świadectwo pracy, które miała dołączyć do dokumentów w F&D. Najgorzej wiadomość o jej odejściu przyjęła Jola. Miała łzy w oczach.

 - I co ja teraz zrobię bez ciebie? Nawet słowem nie pisnęłaś, że masz zamiar odejść.

 - Jola, nie przesadzaj. Przecież nie uciekam na drugi koniec świata. Będziemy się spotykać na plotki. Sama mi doradzałaś zmiany i to radykalne. To tylko jedna z nich.

Pod koniec dniówki spakowała do pudła swoje rzeczy i pożegnała się z kolegami i koleżankami. Odchodziła stąd bez żalu. Nic nie była winna bankowi. Zarabiała tu nie najlepiej a pracowała za trzech. Nie bała się pracy, ale uważała za wielce niesprawiedliwe, że tak bardzo potrafiono nie doceniać jej poświęcenia.

Następnego dnia dotarła na Lwowską kilka minut przed ósmą. Przedstawiła się ochroniarzowi i poprosiła o identyfikator. Na piątym piętrze zastała już Anię. Uściskały się serdecznie a Ula raz jeszcze podziękowała jej, że dała jej znać o tej pracy.

 - Jestem pełna pozytywnej energii i wierzę, że będzie mi się tu o wiele lepiej pracowało niż w banku.

 - Uważaj tylko na Adama. On naprawdę potrafi być bardzo nieprzyjemny. Wiesz już, że księgowość jest na trzecim piętrze?

 - Nie. Pan Febo kazał mi tu czekać. Powiedział, że mnie oprowadzi. – wstała z kanapy, bo ujrzała jego samego w otwierających się drzwiach windy.

 - Dzień dobry – podszedł do niej i uścisnął jej dłoń. – Chodźmy najpierw do mnie. Pokażę pani gabinet i inne pomieszczenia, a potem zjedziemy na trzecie piętro. Tam Adam wprowadzi panią w zakres obowiązków.

Oprowadził ją po całym piętrze pokazując pracownię krawiecką, przedstawił jej Pshemko i krawcowe, pokazał miejsce, w którym urzęduje prezes, po czym zjechał z nią dwa piętra w dół wprowadzając ją do pokoju, w którym miała zacząć pracować. Pokój był całkiem spory. Siedział w nim Turek wraz z dwiema kobietami Matyldą i Beatą. Ona miała być trzecia.

 - Adam wprowadź Ulę w zakres jej obowiązków i daj jej coś do roboty. Ja już cię zostawiam. Przepraszam, że tak nagle przeszedłem na „ty”, ale tutaj wszyscy mówią sobie po imieniu – uścisnął jej dłoń. – Witaj na pokładzie.

Adam nie tracił czasu. Zaledwie piętnaście minut zajęło mu objaśnienie jej obowiązków i pokazanie segregatorów z dokumentami, którymi miała się posiłkować podczas pracy. Kilka z nich wylądowało na jej biurku wraz z pierwszym zadaniem. Nie było skomplikowane, a raczej zupełnie proste. Wymagało wprowadzenia danych w odpowiednie tabele i podsumowanie ich. Uwinęła się z tym w godzinę wręczając Turkowi plik wydrukowanych arkuszy. Był pod wrażeniem, bo wszystko było czytelnie i jasno rozpisane, a poszczególne sekcje oznaczone stosownym kolorem.

Tego dnia nie przepracowała się jakoś specjalnie. W porze lunchu poszła do bufetu mieszczącego się na tym samym piętrze i tam poznała Alę sekretarkę dyrektora HR, Elę bufetową i Izę główną krawcową. Dziewczyny były sympatyczne i bardzo dla niej miłe. Usłyszała od nich kilka firmowych ploteczek i niewinnych żartów.

W pewnym momencie przerwały rozmowę. Trzymając telefon przy uchu do bufetu weszła Paulina Febo-Dobrzańska. Ela natychmiast zerwała się od stolika i pobiegła za ladę. Paulina prowadziła konwersację w języku włoskim. Ula nastawiła uszu. Nie musiała specjalnie się wysilać, bo pani prezesowa prowadziła rozmowę głośno myśląc zapewne, że nikt z ludzi będących w bufecie tego języka nie zna. Po kilku wypowiedzianych przez nią zdaniach Uli ścierpła skóra. – Czy ona oszalała? Umawia się z jakimś Włochem na weekend? Przecież ona ma męża i dziecko? – Cała ta rozmowa wydała się Uli obrzydliwa i niemoralna. Febo ostentacyjnie opowiadała temu komuś, na co liczy i nie ma zamiaru przez cały pobyt w Milano wychodzić z łóżka.

 - Kocham cię i tęsknię za tobą. Będę w piątek wieczorem – zakończyła rozmowę i dopiero teraz poprosiła o kawę i sok pomarańczowy.

Ula podniosła się od stolika.

 - Przepraszam dziewczyny, ale muszę lecieć. Miło było was poznać. Do jutra.

Pośpiesznie wyszła z bufetu. Nie rozumiała tej Włoszki zupełnie. – To tak można? Ma fajnego faceta, ma dziecko, czego jeszcze szuka? Przygód? Ja dałabym wszystko za to, co ma ona. Biedny prezes. Naprawdę mi go żal.

Tygodnie mijały. Szybko przywykła do firmy i atmosfery w niej panującej. Często spotykała na korytarzach modelki. Były piękne, wysokie, szczupłe, ubrane zgodnie z najnowszymi trendami mody. Zazdrościła im, chociaż ona sama ubierała się już o wiele gustowniej niż kiedyś. Nawet o swojej samotności nie myślała już tak często, bo w Febo&Dobrzański nie można było się nudzić.

Z Adamem pracowało się jej całkiem nieźle. Rzadko miał do niej jakieś uwagi. Jej sprawozdania trafiały na biurko Alexa, a on niezmiennie był pod wrażeniem jej solidności i dokładności. Czasami wzywał ją do siebie, żeby coś przedyskutować. Musiał przyznać, że dziewczyna miała otwarty umysł i świetne pomysły. Często wykorzystywał je, a ją chwalił za kreatywność. Doceniał jej zaangażowanie wypłacając uczciwe premie. Jej konto już nie wykazywało stanu zerowego pod koniec miesiąca.

Któregoś dnia siedziała z dziewczynami w bufecie, gdy wszedł prezes. Poprosił o kawę i jakąś kanapkę. Nie usiadł jednak przy stoliku, ale po zapłaceniu wyszedł.

 - Jakiś nieswój ten nasz prezes – wyszeptała Ula. – Zauważyłyście? Jest dziwnie przygaszony.

 - No dziwisz się? Nie słyszałaś najnowszych plotek? Rozwodzą się z Pauliną i to ona wniosła o rozwód, nie on. Znalazła sobie włoskiego kochanka, i co tydzień latała do Mediolanu, żeby się z nim spotkać. Marek ponoć wynajął detektywa, który ich nakrył i porobił mnóstwo zdjęć. Podobno się wściekła jak jej je pokazał. Przyznała się do wszystkiego i zażądała rozwodu. Marek wniósł o pozbawienie jej praw rodzicielskich. Tak naprawdę to nigdy jej na tym dziecku nie zależało. To on i Dobrzańscy zajmowali się małą. Paulina to jednak prawdziwa suka.

 - Żal mi go… - powiedziała cicho Ula.

 - Bo nie wiesz jaki był kiedyś – odezwała się Ala. – Przed ślubem to on ją zdradzał. Upijał się w klubach razem z moim szefem, który jest jego najlepszym przyjacielem i obaj rwali chętne panienki takie wiecie…, na jedną noc. Paulina dobrze o tym wiedziała. Wielokrotnie robiła mu sceny za to, ale on wcale się tym nie przejmował, bo dobrze wiedział, że ona mu wybaczy. To seniorzy usilnie dążyli do tego, żeby oni się pobrali, chociaż między nimi żadnej miłości nie było. To był po prostu układ biznesowy jak dla mnie, bez sensu. I tak teraz wszystko się rozleci. Przekonacie się.