SAMOTNOŚĆ - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

Po kilku dniach leżenia w łóżku było już znacznie lepiej, jednak nadal miała silny katar i kaszel. Lekarz na wizycie kontrolnej zmienił jej antybiotyk i wypisał zwolnienie na kolejny tydzień. Nie była z tego zadowolona. Praca zawsze była dla niej najlepszym lekarstwem na samotność. Przynajmniej przez osiem godzin pozwalała o niej zapomnieć. Momentami myślała nad tym, że powinna podjąć się jakiejś dodatkowej roboty, którą mogłaby wykonywać popołudniami. Wtedy wracałaby do pustego domu jedynie po to, żeby się przespać. Jolka była bardzo sceptyczna, gdy słuchała o takich pomysłach.

 - Już teraz tyrasz jak wół. Chcesz się zaharować na śmierć i nic nie mieć z życia?

 - I tak nic z niego nie mam więc co za różnica?

 - Jesteś wariatką, wiesz?

Któregoś dnia przyszła do pracy z tajemniczą miną i szepcząc jej do ucha wyjaśniła, że zapisała je obie na seans u wróżki.

 - Oszalałaś? – Ula była oburzona. – Przecież to czyste oszustwo. Kobieta popatrzy w szklaną kulę i wywróży mi męża? Naprawdę wierzysz w te bzdury?

 - Nie bądź uparta. Ja chcę ci tylko pomóc. Słyszałam, że ona naprawdę ma dar.

 - Dar? – prychnęła Ula. – Chyba dar wyciągania pieniędzy od naiwnych.

Mimo oporu jaki czuła przed tego rodzaju hochsztaplerami pozwoliła się Jolce zaciągnąć do tej kobiety. Urzędowała na drugim piętrze starej kamienicy. Wspięły się po drewnianych, trzeszczących schodach i zadzwoniły do drzwi. One natychmiast się otwarły jakby właścicielka mieszkania stała przy nich i czekała na klientów. Przedpokój był długi i mroczny a od reszty mieszkania oddzielały go ciężkie, zakurzone kotary. Wróżka była kobietą stosunkowo młodą. Chyba nie miała więcej jak czterdzieści lat, co trochę Ulę zdziwiło, bo wyobrażała ją sobie jako zgrzybiałą staruchę z haczykowatym nosem w kolorowej chustce na głowie, pobrzękującą niezliczoną ilością koralików. Tymczasem ta w niczym nie przypominała tych wyobrażeń. Była ubrana całkiem zwyczajnie w kraciastą, modną spódnicę i bluzkę z długim rękawem.

 - Proszę przejść do tego pokoju, – odezwała się do niej – a koleżanka niech na razie zaczeka.

Ula przysiadła na krześle przy niewielkim okrągłym stoliku. Obiecała sobie, że nie będzie się w ogóle odzywać. Skoro ta kobieta jest taka świetna niech to ona opowie jej o przeszłości i przyszłości. Wróżka rozłożyła karty i przez chwilę przypatrywała się im. Podniosła głowę i wbiła przenikliwy wzrok w Ulę.

 - Do tej pory nie miałaś szczęścia w życiu, co? Zawsze było pod górkę. Widzę śmierć bliskiej osoby, ale to przeszłość. Jakieś kilka lat temu. Starszy mężczyzna bardzo schorowany. Myślę, że to twój ojciec – odwróciła kilka kart. – Długo jesteś sama i samotna. Odgradzasz się od świata. Budujesz mur. Musisz przestać, bo to nie wróży niczego dobrego. Nie możesz zdać się na przypadek, bo w życiu wszystko ma swoje uzasadnienie. Twój los w twoich rękach – znowu odwróciła kilka kart. Uśmiechnęła się. – Ale są i dobre wiadomości. Na razie nie ma wokół ciebie żadnego mężczyzny, przy którym twoje serce zabiłoby mocniej, ale to się zmieni. Nie potrafię powiedzieć konkretnie kiedy, dlatego musisz uzbroić się w cierpliwość. Jedno mogę powiedzieć na pewno, że to nastąpi jeszcze w tym roku. Widzisz tego waleta pik? Pojawi się pewien przystojny brunet. Ma jakąś niedobrą przeszłość, ale to nie będzie miało dla ciebie większego znaczenia. Wygląda to trochę dziwnie, bo karty mówią, że będziesz go znała wcześniej, ale nie osobiście. To wszystko, co mogę ci powiedzieć. Mam nadzieję, że jesteś zadowolona.

Sama nie wiedziała, co ma o tym myśleć. Cały ten seans wydawał jej się surrealistyczny. Powiedziała jej prawdę o ojcu i o tym, że jest samotna, ale opowiastka o przystojnym brunecie wydała jej się mało prawdopodobna. Pozna go jeszcze w tym roku. Był dopiero styczeń więc równie dobrze może minąć jedenaście miesięcy. I co miało znaczyć, że będzie go znała wcześniej? Tego nie rozumiała zupełnie. Teraz ona zamieniła się miejscami z Jolą. Ta ostatnia chciała tylko wiedzieć, czy zostanie szczęśliwą mamą. Bardzo zależało jej na dziecku.

Kiedy opuściły starą kamienicę Ula mówiła niewiele za to Jolka była cała w skowronkach, bo usłyszała to, co chciała.

 - W końcu się doczekam. Wróżka wyraźnie zobaczyła nasze dziecko w kartach. Mam nadzieję, że się nie myli.

Po tej wizycie u wróżki życie Uli niewiele się zmieniło może poza tym, że częściej wypuszczała się z domu na samotne spacery do parku wypatrując wśród kręcących się tam mężczyzn przystojnego bruneta. Było to dość trudne, bo pogoda była mroźna i wszyscy na głowach mieli czapki.

Z nudów powróciła do pisania pamiętnika. Znalazła go kiedyś przy okazji świątecznych porządków. Leżał sobie zapomniany w pawlaczu. Ostatni wpis był w dniu śmierci taty. Kartka nosiła ślady łez i była mocno pofałdowana z tej wilgoci. Początkowo starała się zapisywać wszystko, ale z czasem doszła do wniosku, że to jest kompletnie pozbawione sensu, bo jeden wpis był łudząco podobny do poprzedniego, co dowodziło tylko, że w jej życiu od dawna obecna jest nuda i monotonia. – Co ze mną jest nie tak? Nie olśniewam urodą to fakt, ale przecież mówią, że każda potwora znajdzie swojego amatora. Gdzie mój amator? Gdzie ten przystojny brunet z niedobrą przeszłością? Już nigdy nie dam się namówić Jolce na takie zwariowane pomysły. Ten z wróżką był ostatni.

Na początku lutego zadzwoniła do niej Ania, żona Maćka z informacją, że u niej w firmie ogłaszają nabór do działu księgowości i czy byłaby zainteresowana.

 - Wiem, że od jakiegoś czasu chcesz zmienić pracę, bo Maciek mi mówił. U nas jedna z księgowych odeszła na emeryturę i szukają kogoś młodego, ale z jakimś doświadczeniem. Nadawałabyś się idealnie.

 - To fantastyczna wiadomość i jestem ci bardzo wdzięczna Aniu. Jak najbardziej jestem zainteresowana, bo chyba muszę coś zmienić w swoim życiu.

 - Skoro tak, to przywieź mi wszystkie dokumenty w sobotę jak będziesz w Rysiowie. Ja je złożę, żebyś nie musiała się specjalnie zwalniać z pracy i dowiem się, kiedy przewidują rozmowy kwalifikacyjne.

Zawsze wracała tu chętnie. Oprócz przykrego obowiązku pójścia na cmentarz reszta pobytu w Rysiowie była wyłącznie przyjemnością. Jej rodzinny dom wyglądał teraz zupełnie inaczej. Maciek solidnie się napracował, żeby urządzić go nowocześnie i tak jak chcieli. Usadzona w głębokim fotelu z filiżanką mocnej kawy i z obłędnie pachnącym ciastem odpowiadała na liczne pytania Maćka i Ani.

 - My też mamy dla ciebie nowiny – siedzący obok żony Maciek przytulił ją do swojego boku. – Na jesieni zostaniesz ciocią. To już pewne.

Ula ze łzami w oczach uściskała ich oboje.

 - Tak bardzo się cieszę kochani i tak bardzo wam zazdroszczę. Mnie chyba nie jest pisane zostać matką i żoną chyba też nie. Ta moja samotność uwiera mnie jak gwóźdź w bucie i czasem jest nie do wytrzymania – wytarła mokre policzki.

 - Nawet tak nie mów Ula – żachnęła się Ania. – Każdy ma jakąś swoją połówkę pomarańczy, tylko musi się dobrze rozglądać. Czasem trzeba pomóc szczęściu – przyjrzała się Uli krytycznie – i ty też byś mogła. Powinnaś zmienić coś w sobie. Może skrócić włosy, albo zainwestować w bardziej nowoczesne okulary? Te zasłaniają ci pół twarzy.

 - Już dawno myślałam o tym, ale jakoś nie umiałam się zebrać. Masz rację. Mam nadzieję, że jednak przyjmą mnie do pracy w Febo&Dobrzański, a jak nowa praca, to i nowy wizerunek – wyciągnęła z torby papierową teczkę i podała ją Ani. - Masz, bo jeszcze zapomnę, a z tym przecież tu przyjechałam. Jest komplet dokumentów łącznie z certyfikatami i dyplomami. Mam nadzieję, że nie każą długo czekać na rozmowy kwalifikacyjne?

 - Myślę, że nie. W księgowości zawsze jest dużo roboty i brak jednej osoby stanowi problem. Ja dokumenty oddam w poniedziałek Sebastianowi Olszańskiemu. To nasz kadrowiec, ale rozmowy będzie przeprowadzał prawdopodobnie Alexander Febo, dyrektor finansowy i Adam Turek, który będzie twoim bezpośrednim przełożonym. On tak naprawdę nie ma nic do powiedzenia w żadnej kwestii, bo o wszystkim decyduje Febo, który jest dość surowy. Myślę jednak, że potrafi docenić zdolnego pracownika z takimi kwalifikacjami jak twoje.

Ten następny tydzień był dla niej nieco stresujący głównie dlatego, że chciała mieć tę rozmowę kwalifikacyjną już za sobą. W banku na razie nic nie mówiła, że ma zamiar zmienić pracę. Jolka też o niczym nie wiedziała. Ula nie chciała się tym chwalić. Przecież nic jeszcze nie było przesądzone. Wreszcie w środę zadzwoniła Ania mówiąc jej, że ma się stawić w firmie w piątek na godzinę dziewiątą.

 - Przyjdź trochę wcześniej, żebyśmy zdążyły wypić kawę. To cię trochę uspokoi. Pamiętaj - piąte piętro.

W piątek już nie mogła dospać. Była podekscytowana. Wczoraj odebrała od optyka swoje nowe okulary. Zaliczyła też fryzjera, który dość mocno skrócił jej włosy i dał im nowy, brązowy kolor. Teraz wyglądała naprawdę nieźle. Ubrana w nowo zakupioną garsonkę prezentowała się niezwykle profesjonalnie i schludnie.

Kilka minut po ósmej dotarła na ulicę Lwowską, przy której mieściła się firma. Weszła przez szklane drzwi i zlokalizowała windy. Jedna z nich otworzyła się bezszelestnie. Nacisnęła guzik z numerem piątym, gdy ktoś wsadził teczkę do środka powstrzymując drzwi przed zamknięciem się. Ula przylgnęła do tylnej ściany. Do wnętrza windy wsunęła się wysoka, szczupła i bardzo elegancka kobieta, a tuż za nią wysoki, przystojny brunet. Najwyraźniej się kłócili i w ogóle nie zwracali uwagi na to, że w windzie oprócz nich jest ktoś jeszcze.

- Nie będziesz mi mówił, co mam robić. To dziecko ma też ojca a ja nie mam zamiaru zajmować się nim po całych dniach. Nie urodziłam się kurą domową, zapamiętaj to sobie.

 - To dziecko przede wszystkim powinno mieć matkę, a ty szlajasz się gdzieś po mieście nie wiadomo z kim. Ja nie będę tego znosił. Mam cię powyżej uszu. Doprowadzę do tego, że wniosę sprawę do sądu o rozwód i pozbawienie cię praw do dziecka. To chyba nie jest normalne, że ona płacze na twój widok.

Winda zatrzymała się na piątym piętrze. Pierwsza wyszła kobieta zadzierając nos do góry i stukając niebotycznie wysokimi szpilkami. Za nią wysunął się mężczyzna. Przybrał na twarz uśmiech i podszedł do recepcji.

 - Dzień dobry Aniu – pochylił się i musnął jej policzek. – Masz coś dla mnie?

 - Mam – sięgnęła po gruby plik korespondencji. – Weź też klucze, bo Violetty jeszcze nie ma.

Kiedy odszedł od lady Ula podeszła i przywitała się z Szymczykową.

 - Już jestem. Dostanę tej kawy?

 - No jasne. Chodź tu do mnie i usiądź.

- Kto to był? Jechałam z nim windą i z jakąś ładną kobietą, ale oboje strasznie się kłócili.

 - To Marek Dobrzański – Ania wskazała dłonią na wielkie zdjęcie wiszące tuż obok wind. – Nasz prezes, a ona to Paulina Febo-Dobrzańska, jego żona i siostra Alexandra Febo, dyrektora finansowego. Prawdziwa jędza.

 - Kłócili się o jakieś dziecko.

 - No, jak zwykle. Ona nie chciała go mieć, a on bardzo. Rzeczywiście chyba byłoby lepiej, gdyby go nie mieli. Ona kompletnie nie nadaje się na matkę. Dziecko źle na nią reaguje, bo rzadko ją widzi. Wychowują je głównie dziadkowie i Marek. To dziewczynka. Ma chyba trzy lata i jest przesłodka. Całkiem podobna do tatusia. Szkoda dzieciaka. W tym wieku powinna doświadczać matczynej miłości, a tego nie ma. Naprawdę nie wiem, po co on się z nią ożenił. Ale dość o nim. Rozmowa kwalifikacyjna odbędzie się w sali konferencyjnej. To tuż obok. Tak jak ci mówiłam decydujący głos będzie miał Alexander Febo. Obecny będzie Turek, główny księgowy i dyrektor HR Olszański. Przede wszystkim nie stresuj się. Masz wiedzę i umiejętności. Jestem pewna, że poradzisz sobie doskonale. Postarałam się, żebyś weszła jako pierwsza. Tak jest najlepiej.

Do holu zaczęli napływać inni kandydaci na stanowisko ekonomisty. Ula nie spodziewała się, że będzie ich aż tylu. Nerwowo przełknęła ślinę. Zaczynała wątpić czy dostanie tę pracę.