SZCZĘŚCIE CZEKA ZA PROGIEM - rozdział 4

ROZDZIAŁ 4

Koniecznie musiała odreagować to rozstanie i to nie dlatego, że była szaleńczo zakochana w Mirku, ale dlatego, że nagle okazało się, że dla niego była tylko kolejną laską, z którą można było się pokazać na mieście, czy miło spędzić czas w łóżku. Była znajomością bez żadnego znaczenia, a wygórowane ego jej eks partnera uznało, że jak nie ona, to znajdzie się na jej miejsce setka innych. Nieprawdopodobne, jak wiele w tym facecie było wiary we własną doskonałość, jak wiele zarozumialstwa i niczym nie uzasadnionej pewności siebie. Ależ była głupia, że pozwalała sobie na tolerowanie przez okrągły rok tego prymitywnego dupka i przymykała oczy na jego przygłupie teksty.

Mimo, że dużą ulgę sprawiło jej pozbycie się tego troglodyty ze swojego życia, to zdenerwowanie wywołało jakiś wewnętrzny dygot. Musiała się uspokoić i wyciszyć. Zaparzyła sobie melisy i z kubkiem w ręku wyłożyła się na kanapie. Sięgnęła po słuchawkę telefonu i wybrała numer zakładu kosmetycznego, z którego usług korzystała od lat. Umówiła się na sobotę do południa na zabiegi kosmetyczne i fryzjera. Przynajmniej trochę poprawi sobie samopoczucie.

W sobotni poranek podjechała pod zakład. Nie miała zamiaru oszczędzać na sobie. Nie tym razem. Chciała pozwolić dać się obrzydliwie dopieścić i wziąć wszystkie, możliwe zabiegi relaksujące. Przechodziła od jednego gabinetu do drugiego. Maseczka na twarz, gorące okłady z czekolady, masaż dłoni i stóp połączony z manicure i pedicure i wreszcie najbardziej przyjemny masaż ciała, po którym poczuła się wreszcie rozluźniona i już nie tak spięta jak wcześniej.

  

Fryzjera zostawiła na sam koniec. Szymon, którego była stałą klientką zaproponował jej drobną zmianę.

 - Podetniemy trochę włosy. Nie za dużo, tylko tyle, żeby je wyrównać i rzucimy na nie kilka jaśniejszych pasemek, żeby rozświetlić twarz. Będzie naprawdę pięknie. Zgodzisz się? Nałożę farbę a ty posiedzisz pół godzinki przy dobrej, mocnej espresso, którą zaraz ci zamówię.

Nie miała nic przeciwko temu. To co proponował nie było jakąś spektakularną rewolucją, a jedynie delikatną odmianą. Szymon nałożył jej farbę na długie pasma włosów, zapakował jej głowę w niezbyt twarzowy, foliowy czepek i usadził ją przy stoiku.

 - Tu twoja kawa, a tu masz trochę prasy. Możesz poczytać.

Podziękowała mu i sięgnęła po jakiś magazyn ze środka stosiku. Z przyjemnością upiła łyk dobrej kawy i zagłębiła się w lekturze. Leniwie przewracała kolorowe strony, gdy jej uwagę przykuł jeden z artykułów noszący znamienny tytuł „Rozpaczliwie szukając miłości”. Zdjęcie człowieka, który opowiadał w artykule swoją historię wprawiło ją w głęboki szok. Patrzyły na nią te dobre, pełne życzliwości i łagodności oczy, które tak dobrze znała i które wryły się w jej pamięć na zawsze. To był on, jej mężczyzna z deszczu. Opisywał historię, którą i ona dobrze pamiętała. Mówił o dziewczynie, którą przed laty przez swoją nieuwagę ochlapał wodą z kałuży niszcząc tym samym jej ładny i zapewne drogi płaszcz.

 - Była śliczna i tak bardzo na mnie zła, że próbowałem czyścić ten nieszczęsny płaszcz, a tylko rozmazywałem na nim jeszcze bardziej błoto. Usiłowałem ją przeprosić, tłumaczyłem, że to przez pośpiech jechałem szybciej niż powinienem. Jakoś ją udobruchałem i nawet pozwoliła się zaprosić na kawę następnego dnia. Niestety czekałem na próżno. Nie przyszła i nie wiem, czy dlatego, że nie mogła, czy dlatego, że wciąż była na mnie zła. Nawet nie znam jej imienia… Potem spotkałem ją drugi raz, ale ona stała na przystanku, a ja jechałem w autobusie w przeciwnym kierunku. Usiłowałem wysiąść, ale kierowca nie chciał mi otworzyć drzwi. Zauważyła mnie wtedy i tylko pomachała mi ręką. Byłem wściekły, bo przez złośliwość kierowcy drugi raz zaprzepaściłem szansę poznania tej wyjątkowej dziewczyny. Nie umiałem o niej zapomnieć. Mijały lata, a ona tak bardzo zapadła mi w pamięci, że nie potrafiłem przestać o niej myśleć. Przez te lata wciąż jej szukałem, ale bez powodzenia. Nie wiem jak ma na imię, nie wiem jak się nazywa i nie mam pojęcia, gdzie mieszka. Może przeczyta ten artykuł i odezwie się do mnie? Nazywam się Kacper Wiśniewski. Adres i numer telefonu podaję na końcu artykułu.

Była wstrząśnięta. Szukał jej przez te wszystkie lata i nie odpuścił. - Zaraz… Z jakiego dnia jest ta gazeta…? Cholera, niemal sprzed roku…- wyciągnęła z torebki notes i spisała adres i telefon. Postanowiła, że zadzwoni, albo jeszcze lepiej jak pojedzie pod ten adres. Miała nadzieję, że nadal tam mieszka. Ma takie ładne imię… Pasuje do niego.

Szymon rozczesał jej włosy i z dumą spojrzał na swoje dzieło.

 - Jesteś prawdziwą pięknością Anno. Skończyłem.

Podziękowała mu. Uiściła opłatę za wszystkie zabiegi i ruszyła do samochodu. Ustawiła GPS. Nie chciała błądzić. Zatrzymała się przy jednym z wysokich bloków przy Bukowińskiej i weszła do środka. Zerknęła na listę lokatorów. Uśmiechnęła się, bo znalazła na niej nazwisko Kacpra. – To drugie piętro… - ruszyła schodami na górę i bez trudu odnalazła właściwe drzwi. Zadzwoniła raz, drugi i trzeci, ale nikt jej nie otworzył. Z mieszkania naprzeciwko wyszła jakaś starsza kobieta i z ciekawością popatrzyła na Anię.

 - Panienka do Kacpra? – zapytała.

 - Tak…, tak…, ale najwyraźniej nie ma go w domu.

 - Ano nie ma, bo wyjechał. Do Niemiec. Przyszła wiadomość o śmierci jego ojca. Musiał pojechać, żeby go pochować i pozałatwiać jakieś sprawy spadkowe. Ma chłopak pecha, bo nie tak dawno pochował matkę. Ciężko to przeżył. Opiekował się nią do samego końca. Rodzice byli w separacji, ale Kacper utrzymywał kontakty z ojcem.

 - A nie orientuje się pani, kiedy wróci?

 - Dokładnie to nie wiem, ale chyba jakoś przed świętami, w grudniu.

Podziękowała kobiecie. I tak sporo się o nim dowiedziała dzięki jej gadatliwości. Postanowiła, że zadzwoni do niego. Może odbierze? Siedząc już w samochodzie wybrała jego numer, ale usłyszała, że abonent chwilowo niedostępny. – Pewnie ma wyłączony telefon. Spróbuję za jakiś czas – postanowiła.

Poniedziałek nie zaczął się dla niej zbyt przyjemnie. Ledwo przekroczyła próg pracowni napadła na nią Halina. Odciągnęła ją na korytarz i wysyczała jej do ucha

 - Coś ty zrobiła? Pogoniłaś Mirka? To taki fantastyczny człowiek. Znowu chcesz być sama jak palec?

Ania nie dała się sprowokować ani ponieść nerwom. Cicho i spokojnie zaczęła wyłuszczać.

 - Przede wszystkim nie przeżywaj tego aż tak, bo tak naprawdę to nie czuję się w obowiązku tłumaczyć ci się z czegokolwiek. Jestem już dużą dziewczynką i nie trzeba mnie prowadzić za rączkę. Ty tak na serio uważasz, że on jest taki fantastyczny? Nie widzisz jak bardzo jest prymitywny i chamski? Jak bardzo dosadny i uszczypliwy? Jak mało ma lotny umysł i mimo, że tak bardzo wierzy w swoją nieomylność i doskonałość, to jego iloraz inteligencji jest równy zeru? Potrafisz się śmiać z jego mało zabawnych, dwuznacznych żartów? Dowcipów z podtekstem seksualnym? Jeśli to aż tak cię bawi to naprawdę współczuję ci, bo prezentujesz ten sam poziom, który mnie absolutnie nie odpowiada. Długo przymykałam oczy na to wszystko i starałam się to tolerować, ale moje nerwy też mają swoje granice. Pogoniłam go, bo jest prymitywnym prostakiem i zachowuje się tak, jakby skończył nie studia, ale trzy klasy szkoły podstawowej. Żal ci go, współczujesz mu, to sama rzuć mu się w ramiona i pociesz tego debila. Ja mówię pas. I mam jeszcze jedną małą prośbę. Nie swataj mnie więcej. – Odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę swojego biurka zostawiając zszokowaną Halinę na środku korytarza.

Od tej pory schodziły sobie z drogi, a raczej to Halina unikała konfrontacji. Miała żal do Ani, bo przecież tak się starała, a ta nie potrafiła tego docenić.

Święta zbliżały się wielkimi krokami. Tym razem postanowiła, że zrobi je u siebie. Zwykle spędzali je u rodziców, ale uznała, że trzeba ich trochę odciążyć, głównie dlatego, że mama nie czuła się najlepiej i nie miała już tyle siły, żeby po całych dniach stać przy garach.

 - Przygotujemy wszystko z Marzeną mamuś. O nic nie musicie się martwić. Marzena sama się zadeklarowała. Mówi, że czuje się bardzo dobrze i ciąża zupełnie jej nie przeszkadza. Piotrek załatwi ryby.

 - My kochanie przywieziemy mięso i wędliny, albo weźmie je Piotruś, bo będzie u nas przed świętami. Tata uwędzi boczki i szynki. Poślemy też kapustę kiszoną, bo wyszła w tym roku naprawdę wspaniała. Przyjedziemy dzień przed wigilią, to pomogę wam przy ciastach. Już się cieszę na ten wspólny czas i nie mogę się doczekać.

Musiała to wszystko dobrze zorganizować. Przede wszystkim powinna sprężyć się w pracy i dokończyć pilny projekt. Chciała uniknąć sytuacji, która zmusi ją do siedzenia po godzinach. Poza tym prezenty. One były dość istotne, praktyczne i przemyślane, bo nie chciała nikomu kupować nic, co miało by potem leżeć i zbierać kurz. W tym ferworze przedświątecznej walki nie miała czasu, żeby kolejny raz próbować dodzwonić się do Kacpra. Przez ostatni miesiąc próbowała kilka razy, ale nic z tego nie wyszło. Nie odbierał.

Dwa dni przed wigilią przyjechał Piotr i przywiózł mnóstwo rzeczy od rodziców. Lodówka pękała w szwach. Swojskie, wędzone kiełbasy pachniały zabójczo. Były domowe pasztety pieczone przez mamę i słoje marynowanych śledzi w oleju i śmietanie. Ania łapała się za głowę.

 - Rany boskie, kto to wszystko zje?

Piotrek przysiadł na brzegu kanapy z filiżanką mocnej kawy i obrzucił ją spojrzeniem.

 - No właśnie… A ja mam do ciebie wielką prośbę. Wiem, że spędzamy święta w rodzinnym gronie, ale tym razem chciałbym złamać tę tradycję. Mam kumpla, a właściwie to mój szef, który jest sam jak palec na tym świecie. Nie ma żadnej rodziny. Sporo przeszedł ostatnio i jak mi o tym wszystkim opowiadał, to zrobiło mi się go bardzo żal. Święta to taki szczególny czas i nikt w te dni nie powinien być sam. Postanowiłem go zaprosić. To naprawdę fajny i spokojny gość. Jestem pewien, że polubicie go.

Brat zaskoczył ją zupełnie. Usiadła naprzeciwko niego.

 - Piotruś, ale my mamy tu tyle roboty – próbowała się bronić. – Jak on odnajdzie się w tym wszystkim?

 - Nie martw się – uspokajał. – On jest wszechstronny. Nawet zadeklarował się do smażenia ryb. Potrafi pichcić o czym miałem okazję się już przekonać. Pomoże nam. Zgódź się. Please – złożył ręce jak do modlitwy.

 - No dobrze. W takim razie przyjedźcie w wigilię do południa. Wtedy jest szansa, że zdążymy na czas. Pamiętasz, że rodziców masz przywieźć dzień wcześniej?

 - Pamiętam i nie zawiodę. Dzięki siostra.

Kiedy dzień przed wigilią Ania wróciła z pracy do domu zastała swoją rodzinkę w komplecie. Marzena, żona Piotra z racji swojej już bardzo zaawansowanej ciąży siedziała przy kuchennym stole ucierając ciasto na świąteczną babkę. Ojciec i Piotrek stroili choinkę a mama doglądała makowca i sernika, które piekły się w piekarniku. Ania rzuciła torby i zakasała rękawy. Nastawiła zupę grzybową i czerwony barszcz, a potem zabrała się za lepienie uszek i krojenie ciasta makaronowego na drobne łazanki. Cały dom pachniał żywą choinką, aromatycznymi przyprawami i suszonymi śliwkami.

Mama już wcześniej przygotowała do smażenia ryby.

 - Wszystko wyłożyłam na tace w lodówce. Karpie przełożyłam cebulą. Ojcu udało się zdobyć wielkiego suma i szczupaka. Będą dobrym urozmaiceniem. Będziemy robić karpia w galarecie?

 - Będziemy. Takiego lubię najbardziej, – Ania uśmiechnęła się do rodzicielki – przecież wiesz o tym. Przygotowałam wam pościel, ale nie zdążyłam przebrać. Ja tu już sobie poradzę, a ty odpocznij trochę i potem może oblecz kołdrę i poduszki. Jutro pewnie trzeba będzie wcześniej wstać tym bardziej, że Piotrek zaprosił swojego szefa na wigilię.

 - Chyba nie masz mu za złe? To podobno bardzo porządny i uczciwy człowiek. Piotrek mówił, że życie go nie oszczędzało. Nie powinien spędzać świąt sam.

 - Nie mam nic przeciwko temu i powiedziałam Piotrkowi, żeby go przyprowadził. Będzie nam miło. W końcu zawsze stawiamy jedno puste nakrycie dla zbłąkanego wędrowca, prawda?

W dzień wigilii zerwała się już o siódmej. Zachowywała się cicho sądząc, że rodzice jeszcze śpią, ale wyszedłszy z łazienki zauważyła krzątającą się w kuchni mamę.

 - Myślałam, że dłużej pośpisz mamuś i to ja naszykuję wam śniadanie – powiedziała nieco rozczarowana.

 - Już nie umiem tak długo spać. Nalej sobie kawy, bo właśnie zaparzyłam. Ja pójdę obudzić tatę, bo jajecznica nam ostygnie.

Siedząc i jedząc wspólne śniadanie omawiały jeszcze to, co miały do zrobienia.

 - W sumie zostało już naprawdę niewiele. Jak przyjedzie Piotrek i przywiezie towarzystwo, to zaczniemy smażyć ryby. Ja wstawię trochę jarzyn na sałatkę i w wolnej chwili popakuję prezenty. Dla tego kolegi też mam. Kupiłam w ostatniej chwili, bo chyba głupio by się poczuł, gdyby nic nie dostał. Trudno coś kupić facetowi, którego kompletnie się nie zna. Kupiłam mu markowy koniak i butelkę dobrych perfum. Mam nadzieję, że nie poczuje się rozczarowany.

 - A my nawet o tym nie pomyśleliśmy – mruknął zasępiony Winnicki.

 - Nic nie szkodzi. Powiemy, że to prezent od nas wszystkich – uspokoiła go Ania.

 - Do domu dostanie trochę kiełbasy i szynkę – mama Ani była bardziej praktyczna. – Na pewno się ucieszy.

Sprzątnęły po śniadaniu i zabrały się do pracy. Ania kończyła właśnie układać pod choinką kolorowe torby z prezentami, kiedy zadzwonił dzwonek u drzwi. Zerwała się z klęczek i pobiegła otworzyć.