SZCZĘŚCIE CZEKA ZA PROGIEM - rozdział 3

ROZDZIAŁ 3

Dobiegała do trzydziestki i wciąż była sama. Mimo, że wciąż atrakcyjna, modnie ubrana i świetnie sytuowana, czuła się coraz gorzej z tą samotnością. Piotrek zdążył skończyć studia, podjąć pracę w jednej z warszawskich pracowni geodezyjnych i ożenić się, a ona wciąż była singielką. Po cichu zazdrościła swojej bratowej, bo od trzech miesięcy było wiadomo, że jest przy nadziei. Rodzice ze szczęścia unosili się nad ziemią, choć pewnie spodziewali się, że to od Ani prędzej doczekają wnuków. Coraz częściej dochodziła do wniosku, że pieniądze to nie wszystko. Miała ich dosyć, bo wynagradzano ją uczciwie i doceniano jej ogromny wkład pracy w każdy projekt, którego się podejmowała. Brała udział w konkursach, dzięki którym jej firma tylko zyskiwała a Budzyński nie mógł się jej nachwalić.

Dzięki tym pieniądzom znacznie podźwignęła gospodarstwo rodziców. Zmechanizowała je i usprawniła. Ojciec pobudował nową stodołę, oborę i kurniki. Sama dopilnowywała modernizacji domu, który z zupełnie przeciętnej, wiejskiej chałupy stał się nowoczesną willą z ładnie zaprojektowanym otoczeniem. Bardzo chciała, żeby rodzice na starość mieli dobre i wygodne życie, bo zasłużyli sobie na nie wspierając ją zawsze we wszystkich przedsięwzięciach.

Od trzech lat była mobilna. Zainwestowała w mały, zgrabny samochód i to nim poruszała się po Warszawie doceniając to, że pozwala jej zaoszczędzić sporo czasu. Kiedy Piotrek się ożenił pomogła mu finansowo w zakupie mieszkania a rodzice dołożyli się do samochodu. Teraz dzięki pracowitości i zaradności Ani wiodło się im wszystkim znacznie lepiej niż kiedyś.

Był czwartek. Od rana ślęczała nad projektem dopieszczając w nim ostatnie szczegóły. Sprawdzała też wszystkie wyliczenia. Nawet nie zauważyła kiedy podeszła do biurka Halina i przyglądała jej się myśląc o czymś intensywnie.

 - Ania? Masz czas w sobotę? – zapytała w końcu.

Podniosła głowę i spojrzała na koleżankę nieprzytomnym wzrokiem.

 - A co ma być w sobotę?

 - Po dłuższym pobycie w Stanach wraca już na dobre do kraju dobry znajomy mojego męża. Właściwie to jego kolega ze studiów. Chcemy go przywitać zapraszając do jakiejś dobrej restauracji, ale trochę głupio, że będzie sam. Może mogłabyś być w ten wieczór jego towarzyszką? Byłoby mu raźniej.

Ania roześmiała się na całe gardło.

 - Wiesz co? Jesteś najgorszą swatką na świecie, ale dobrze. Zgadzam się, bo nie mam żadnych planów. To gdzie i o której?

Halina wymieniła restaurację i uściskała koleżankę.

 - Zobaczysz, będzie fajnie. Kiedy ostatni raz byłaś na randce? Chyba sama nie pamiętasz. Siedzisz w tych papierzyskach i nawet nie zauważasz jak bardzo świat się zmienia. Trzeba się trochę rozerwać dziewczyno!

Kiedy Halina odpłynęła w stronę swojego biurka Ania zamyśliła się. W sumie dlaczego miałaby nie pójść? Faceci nie walili do niej drzwiami i oknami a samotność uwierała ją jak wielki gwóźdź w bucie. Przez lata zmieniła jej się zupełnie optyka dotycząca mężczyzn. Już nie szukała tego właściwego, ale jakiegokolwiek byle by tylko zagłuszyć tę samotność. Może to właśnie w sobotę spotka tego, z którym mogłaby związać swoje życie?

W sobotę już od rana szykowała się do wyjścia. Wybrała elegancką sukienkę z granatowego, lejącego się materiału z błękitnymi wstawkami, które podkreślały kolor jej oczu. Do tego granatowe, zamszowe szpileczki i podobnego koloru kopertówka. Ostatni raz zerknęła w lustro i uśmiechnęła się z zadowoleniem. Wyglądała jak milion dolarów.

Do restauracji dotarła kilkanaście minut po czasie i to tylko dlatego, że szukała miejsca do zaparkowania. Po wejściu do środka rozejrzała się ciekawie dostrzegając machającą jej Halinę. Podeszła do stolika, a koleżanka dokonała prezentacji.

 - To Ania Winnicka Mirku, a to Aniu Mirek Kowalik, kolega mojego Karola, którego już znasz.

Uścisnęła rękę mężczyzny. Była śliska i spocona, co trochę Anię odstręczyło. Usiadła przy stoliku, a Halina już podsunęła jej menu.

 - My już wybraliśmy. Jak i ty wybierzesz, to zamówimy.

 - No dobrze… W takim razie wybieram stek medium rare i sałatkę z rukoli z kozim serem. Do tego lampkę czerwonego, wytrawnego wina. Dziękuję – odłożyła kartę i dyskretnie przyjrzała się Mirkowi. Był dość pulchny, a raczej krępy, łysiejący o nieco nalanej, pucołowatej twarzy. Zauważyła, że był kilka centymetrów od niej niższy i przynajmniej o dziesięć lat starszy. Nie chciała się od razu zniechęcać. Generalnie wydał jej się dość miły. Ciekawie, chociaż trochę chełpliwie opowiadał o swoich sukcesach w Stanach. Tworzył własny obraz człowieka, któremu się powiodło. Jego opowiastki okraszone były dość grubo rżniętymi dowcipami i mało śmiesznymi, z których często tylko on miał ubaw. Mimo, że wciąż podkreślał swoją wyjątkowość, wykształcenie i inteligencję, jej wydał się dość prostacki. Pomyślała jednak, że aby stworzyć związek posiadanie błyskotliwego poczucia humoru nie jest warunkiem koniecznym. Zmęczona tymi niskich lotów żartami przerwała tę jego tyradę pytając

 - To gdzie teraz pracujesz? Założyłeś własną firmę?

 - A po co? Szkoda zachodu. Z niejednego pieca chleb jadłem i mogę spełnić się w każdym zawodzie. Właściwie mógłbym nie pracować, bo zarobiłem dość, ale zanudziłbym się na śmierć. Podjąłem się roboty na zlecenie w Riders Express. To firma kurierska. Lubię jeździć więc mam frajdę, a poza tym mam kontakt z ludźmi, a to bardzo mi odpowiada.

Po dwóch godzinach miała już dość. Czuła się tak, jakby ktoś spuścił z niej powietrze. Postanowiła wracać do domu, chociaż jej decyzja spotkała się ze sprzeciwem.

 - Nie wygłupiaj się, jeszcze nie jest tak późno – nalegała Halina.

 - Przepraszam was, ale boli mnie głowa i najchętniej położyłabym się już.

 - To przynajmniej dopij wino.

 - Już nie, przecież prowadzę. Trzymajcie się. Było miło.

Umknęła z restauracji jak najprędzej, żeby uniknąć dalszego nagabywania o pozostanie. Już w domu leżąc w łóżku pomyślała, że jej pierwsza ocena Mirka była błędna. On nie był aż taki miły. Pierwsze wrażenie było mylne. Miał się za pępek świata, był zarozumiały i zbyt pewny siebie. Obcesowy i momentami wulgarny, a jego dowcipy zawsze z podtekstem i dwuznaczne. Czy o takim mężczyźnie marzyła?

Następnego dnia Halina przysiadła obok niej komentując wczorajszy wieczór.

 - Mirek pytał, czy mogłabym mu dać twój numer telefonu. Powiedziałam, że muszę zapytać. Bardzo chce się z tobą umówić. Spodobałaś mu się. To co z tym telefonem?

Zrezygnowana westchnęła ciężko, ale zgodziła się z czystej desperacji. Może jak będą tylko we dwoje on okaże się inny, normalny…?

Zadzwonił jeszcze tego samego dnia.

 - Witaj maleńka. Bardzo mnie urzekłaś i chciałbym kontynuować tę znajomość. Umówisz się ze mną do kina?

 - Chętnie – wykrzesała z siebie resztki entuzjazmu. – Słyszałam, że w Arkadii grają dobrą komedię „Alibi.com”…

 - Myślałem, że pójdziemy do kina a nie na film – zarechotał. – No dobra. Żartowałem. W takim razie umawiamy się na jutro o dwudziestej przed Arkadią.

Rozłączyła się. Narastało w niej dotkliwe poczucie gorzkiej porażki. Nie mogła powiedzieć Halinie, co tak naprawdę o nim myśli, bo ta uznałaby pewnie, że ma się za kogoś lepszego od innych i szuka rycerza na białym koniu. Nadal miała poważne wątpliwości, czy iść do kina z tym prostakiem, który kreuje się na zadufanego w sobie osiemnastolatka i w dodatku nosi skarpetki do letnich sandałów. Nie lubiła łamać raz danego słowa, więc i tym razem z ciężkim sercem poszła na to spotkanie. Mirek przywitał ją ohydnie zaślinionym całusem w policzek. Dyskretnie wytarła go wyciągniętą z kieszeni chusteczką.

 - Wyglądasz wystrzałowo – obrzucił ją zachłannym spojrzeniem od stóp do głów. – Naprawdę niezła laska z ciebie. Chyba miałem szczęście. Ale ja tu gadu, gadu, a trzeba jeszcze kupić colę i popcorn. Chodźmy – złapał ją za rękę i pociągnął w stronę kas.

Za popcorn podziękowała. Za colę również. Nie uważała, żeby akurat takie przekąski były niezbędne podczas seansu. Mirek natomiast kupił ogromne pudło prażonej kukurydzy i największy z oferowanych kubek coli ze słomką. Podczas seansu było tylko gorzej. Mirek bez żadnego skrępowania mlaskał głośno wcinając popcorn i bekał pod wpływem gazowanej coli. Ania była zdegustowana a mimo to, kiedy żegnała się z nim zapewniła, że bawiła się świetnie i chętnie umówi się z nim ponownie. Nie rozumiała sama siebie. Nie rozumiała, dlaczego robi to wszystko wbrew sobie. Czyżby naprawdę była aż tak bardzo zdesperowana, że godziła się na te chamskie zachowania i odzywki?

Wiadomość, że znalazła sobie wreszcie chłopaka wywołała u jej rodziców szczery entuzjazm. Bardzo chcieli go poznać i zapraszali za pośrednictwem córki na niedzielny obiad. Najgorsze było to, że ona z biegiem czasu zaczęła przyzwyczajać się do Mirka i do jego odrażającego sposobu bycia. Nauczyła się tolerować jego aroganckie żarty, jego impertynenckie odzywki i jego niczym nieuzasadnione zarozumialstwo. Mimo to nie czuła się ani trochę szczęśliwa. Wprawdzie podnosił ją na duchu fakt, że oto dzięki temu, że jest z Mirkiem dołączyła do kobiet zajętych i nie jest już postrzegana jako starzejąca się singielka.

Jednak któregoś dnia coś się w niej zmieniło, coś pękło. To był dzień, który wyznaczał okrągły rok ich znajomości. Mirek bardzo nalegał, żeby go uczcić. Od samego rana nękał ją telefonami i wiercił jej dziurę w brzuchu.

 - Maleńka, to okrągły roczek i w dodatku sto pięćdziesiąty dzień odkąd się bzykamy. Podwójne święto. Zaklepię jakiś stolik w dobrej knajpie. Zjemy coś smacznego, napijemy się świetnego wina, a potem jak wrócimy do domu pokażę ci w łóżku jak wielkie miałaś szczęście, że mnie poznałaś.

Miała dosyć. Zacisnęła zęby tak mocno, że miała wrażenie, że za chwilę powypadają jej wszystkie plomby. Do tej pory starała się nie zauważać i ignorować takie zachowania, ale teraz on po prostu przegiął. Miał wielkie mniemanie o sobie, uważał się za kogoś wyjątkowego podczas gdy tak naprawdę miał iloraz inteligencji równy amebie i wrażliwość betoniarki. Nie mogła tego znieść.

Kiedy wróciła do domu już wiedziała, że nie będzie tego ciągnąć dłużej. To było ponad jej siły. Nie potrafiłaby żyć z takim człowiekiem. I mimo, że jeszcze do niedawna sądziła, że mieć faceta, który zaprasza ją do kawiarni, kupuje kwiaty, pamięta o rocznicach i wciąż patrzy na nią pożądliwie to znacznie lepsze od wiecznej samotności, tak teraz miała już tylko same wątpliwości jakby jej dotychczasowe postrzeganie całej sytuacji zaczęło się kruszyć i uwidaczniać wyłącznie wady.

Dzwonek do drzwi oderwał ją od tych myśli. Na progu stał Mirek patrząc na nią pożądliwie.

 - Ależ z ciebie laska! Wkładaj buty i zbieraj swój piękny zadek. Stolik już czeka.

I wtedy to poczuła. Poczuła, że nie chce z nim nigdzie iść. To co ujrzała przed sobą było tym, czego starała się nie widzieć i co wypierała od roku. Wreszcie zobaczyła łysiejącego faceta ze sporą nadwagą i tłustą cerą. Prawdziwego dupka silącego się na mało wybredne dowcipy, ubranego w mało gustowne ubranko w postaci sztruksowych, rozciągniętych na kolanach spodni i w przepocony t-shirt. Pojęła, że znosiła go tylko dlatego, żeby uniknąć samotności i jeszcze dlatego, że rodzice tak bardzo nalegali, żeby wreszcie z kimś się związała. To nie była żadna miłość. To nie była nawet przyjaźń, czy czysta sympatia. Sama nie miała pojęcia jak to nazwać.

 - Przepraszam cię Mirek, ale nic z tego nie będzie. Nie jesteś właściwym facetem. Nie jesteś facetem dla mnie. Wybacz, ale oczekuję od mężczyzny czegoś więcej, a ty nie jesteś w stanie ani mi tego dać, ani zrozumieć o co mi chodzi.

Długo jeszcze mówiła, a on jej nie przerywał. W dodatku wcale nie wyglądał na załamanego, czy zdruzgotanego. Stał i patrzył na nią z kpiącym uśmieszkiem błąkającym mu się na ustach.

 - No cóż kotku. Jeśli tak wolisz... Ja nie będę płakał po tobie, bo wolnych lasek jest mnóstwo i każda poleci na kogoś takiego jak ja, bo wiem jak je uszczęśliwić. Żegnaj.

Odwrócił się na pięcie i wyszedł zatrzaskując za sobą drzwi. Stała jak oniemiała. – To już? Tak po prostu? – Przez krótki moment czuła, że wpada w panikę, że znowu wróciła do punktu wyjścia i jest sama, ale szybko stłumiła to w sobie. Poczuła ulgę i to ogromną. - Wreszcie koniec tego idiotycznego związku.

Wieczorem zadzwoniła do rodziców i oznajmiła, że Mirek właśnie zniknął z jej życia na zawsze. Bała się jak to przyjmą, ale ku jej zdumieniu mama ucieszyła się.

 - Jak to dobrze, że pogoniłaś córcia tego prymitywa. Na dłuższą metę był nie do strawienia. Zasługujesz na kogoś lepszego, wierz mi. Nic na siłę kochanie. Jeszcze znajdziesz swoją drugą połówkę. My trzymamy kciuki.