SAMOTNOŚĆ - rozdział 1

SAMOTNOŚĆ

ROZDZIAŁ 1

Czuła się dzisiaj wyjątkowo podle. Od rana bolała ją głowa a w nosie kręciło od kataru. Gdzie mogła się tak załatwić? Była zła sama na siebie. Nie uśmiechało jej się siedzenie w domu na zwolnieniu lekarskim. Podejrzewała, że ma gorączkę. Piekące policzki, rozpalone czoło, suchość w gardle, to wszystko przemawiało za tym, żeby jednak pójść do lekarza.

Przed jej biurkiem pojawiła się Jola, jedyna życzliwa jej osoba od momentu, w którym zatrudniła się w tym banku. Cała reszta to byli ludzie z ogromnym przerostem ambicji, dążący po trupach do celu, czyli do awansu, nie zwracający uwagi na innych. Jolka była starsza od niej o dobre pięć lat, ale od razu poczuły do siebie sympatię. Teraz stanęła przed biurkiem koleżanki i popatrzyła na nią z troską.

 - Dobrze się czujesz? – zapytała cicho. – Jakoś kiepsko wyglądasz - bezceremonialnie przytknęła jej dłoń do czoła. – Rany boskie! Dziewczyno ty masz gorączkę! Zbieraj się. Idziemy do lekarza. Zaraz zadzwonię i umówię wizytę.

Próbowała protestować mówiąc, że ma mnóstwo roboty, którą musi skończyć, ale Jola była nieustępliwa.

 - Zostaw to. Ja dokończę, a teraz ubierz się i wychodzimy. Ja tylko skoczę do szefowej i powiem, że nie wrócimy już dzisiaj.

Silny podmuch wiatru sprawił, że niemal obie straciły równowagę. Ula złapała się kurczowo ramienia koleżanki. Kręciło jej się w głowie, a przed oczami latały jakieś ciemne plamy. Powoli zeszły ze schodów kierując się w stronę parkingu. Jola pomogła jej wsiąść i wolno wycofała samochód włączając się do ruchu.

W przychodni było sporo ludzi. Wszyscy przeziębieni, z gorączką, kaszlem i katarem. Musiały odsiedzieć swoje, choć Ula przysypiała na krześle. W gabinecie zmierzono jej temperaturę. Miała trzydzieści dziewięć i pięć kresek. Lekarz osłuchał ją i zmierzył ciśnienie. Było zdecydowanie za niskie. Już ubierając się dostała ataku kaszlu.

 - Nie wygląda to dobrze – mruknął medyk. – Złapała pani jakiegoś wirusa. Tu daję recepty na antybiotyk i leki wspomagające. Proszę też wykupić syrop na złagodzenie kaszlu. Na razie siedem dni zwolnienia i proszę się tu pokazać do kontroli.

Jola podjechała pod blok Uli. Odpięła ją z pasów i ująwszy za łokieć pociągnęła w kierunku drzwi do klatki schodowej. Przed nią zatrzymała się jeszcze pytając, czy Ula ma w ogóle jakieś zaopatrzenie.

 - Mam – wychrypiała słabo. – I tak nic nie mogłabym przełknąć, bo gardło mnie boli.

Już w mieszkaniu Jola pomogła jej się przebrać w piżamę i zapakowała do łóżka. Zrobiła cały termos herbaty z cytryną i postawiła na szafce obok.

 - Tu masz jeszcze leki. Od razu zażyj antybiotyk. Pamiętaj, że masz go brać co dwanaście godzin. Jakbyś czegoś potrzebowała, to dzwoń.

 - Nie rób sobie kłopotu. Ja i tak nie wygrzebię się stąd przez kilka dni. Słaba jestem. Zaniesiesz jutro to zwolnienie?

 - O to się nie martw. No… lecę. Benek będzie za godzinę i muszę jeszcze upichcić jakiś obiad. Będę dzwonić. Pa.

Została sama. Była wdzięczna Joli, że tak troskliwie się nią zajęła. Od kilku lat musiała sobie radzić sama. Nie miała tu w Warszawie żadnych przyjaciół, czy znajomych, z którymi byłaby zżyta. Tylko z Jolą była bliżej, ale i tak była to znajomość bardziej koleżeńska niż przyjacielska. Jej znajomi ze szkoły średniej czy studiów porozjeżdżali się po Polsce i świecie, założyli rodziny i mieli innego rodzaju problemy niż ona. Zresztą o czym miałaby rozmawiać z dawnymi koleżankami? Temat śpioszków, czy śliniaczków jakoś nie bardzo ją pociągał, a dyskusje o konsystencji niemowlęcych kupek, czy o rozstępach na brzuchu po ciąży wydawały jej się mało atrakcyjne.

W Rysiowie, gdzie się urodziła, miała przyjaciela takiego prawdziwego, ale Rysiów był dwadzieścia kilometrów stąd. Zresztą Maciek miał własne problemy. W tym samym roku, w którym się ożenił zmarł jej ojciec. Jego serce nie wytrzymało. Rozpaczała jak jeszcze nigdy w życiu i to głównie dzięki Maćkowi pozbierała się do kupy. Teraz poza grobem jej rodziców nic jej w Rysiowie nie trzymało. Mówiła Maćkowi, że najchętniej przeprowadziłaby się do Warszawy, bo miałaby wtedy bliżej do pracy. To on wpadł na pomysł, żeby sprzedała mu rysiowski dom.

 - Zaprosimy rzeczoznawcę, niech go wyceni. W rozliczeniu dostałabyś kawalerkę Ani a my uwilibyśmy sobie tu gniazdko blisko moich rodziców. Jeśli chcesz jutro pokażemy ci to mieszkanie. Mieści się na jednym z osiedli na Siennej.

Oczywiście, że chciała i to nie dlatego, że nie miała sentymentu do rodzinnego domu, ale dlatego, bo czuła, że musi coś w swoim życiu zmienić. Mieszkanko bardzo jej się spodobało. Nie było duże, ale dosyć ustawne i najpewniej przerabiane, bo kuchnia była otwarta na mały salonik, a obok była niewielka sypialnia.

 - Tu zaraz przy osiedlu masz przystanki autobusowe. Niedaleko stąd do centrum – Ania podeszła do okna balkonowego i otworzyła je na całą szerokość. – Spójrz – pokazała ręką kierunek. – To tam. Trzeba tylko przejść ten skwer. Poza tym masz całkiem niezły widok. Ja byłam bardzo zadowolona z tego lokum i myślę, że ty też będziesz. Możesz się wprowadzać choćby jutro. Pomożemy ci.

W taki właśnie sposób została właścicielką tej kawalerki. Rzeczywiście była z niej zadowolona. Do pracy blisko, do sklepów blisko, czysta wygoda.

Otworzyła oczy i przejechała językiem po spierzchniętych wargach. Czuła, że jest cała mokra. Aspiryna zrobiła swoje, bo pociła się po niej jak szczur. Na trzęsących się nogach dotarła do łazienki i przebrała się w czystą koszulę nocną. Wróciła z powrotem do łóżka. Nalała jeszcze ciepłej herbaty do kubka i wypiła duszkiem. W takich sytuacjach jak ta przydałby się ktoś, kto mógłby się nią zaopiekować i nie chodziło tu wcale o Jolę. Tylko raz w życiu miała chłopaka i to w szkole średniej. Niestety nie okazał się za grosz romantyczny i raczej wykorzystywał to, że zadurzyła się w nim, niż naprawdę coś do niej czuł. Zaślepiona tą młodzieńczą miłością robiła dla niego dosłownie wszystko, a jemu było to na rękę. W końcu przejrzała na oczy i dała sobie z nim spokój. Jednak od tego czasu była sama. Miała świadomość, że nie jest zbyt atrakcyjna i raczej nie przyciąga spojrzeń mężczyzn. Czasami odnosiła wrażenie, że jest przezroczysta i nie wiadomo co musiałaby zrobić, żeby ją zauważono. Z upływem kolejnych lat zaczynało ją to męczyć. W jej życiu nie było żadnych ciekawych momentów. Praca, dom, praca, dom i tak w kółko. Jeden dzień nie różnił się od drugiego. Wracała do domu zmęczona i nawet gotować jej się nie chciało. Po co? Dla jednej osoby? Bez sensu. Marzyła, żeby znalazł się ktoś, kto by ją przytulił, porozmawiał o książce, którą przeczytała ostatnio lub zwyczajnie pomilczał, ale był obok. Z każdym rokiem jej szanse malały a przynajmniej tak uważała. Tylko raz zwierzyła się Joli, że czuje się okropnie samotna i wówczas koleżanka wyznała jej, że była w całkiem podobnej sytuacji.

 - Pamiętaj o tym, że jak zasklepisz się w czterech ścianach i nie wyjdziesz do ludzi, to nikt cię tutaj nie znajdzie. Ja byłam tak zdesperowana, że w końcu napisałam do biura matrymonialnego. Tak poznałam Benka i udało się. To już siedem lat jak jesteśmy razem. Do pełni szczęścia brakuje nam tylko dziecka, ale pracujemy nad tym. Portale randkowe też nie są wcale takie złe. Spróbuj, bo może się udać.

Spróbowała. Zachęcona zdjęciami i treścią pod nimi umówiła się może z cztery razy i za każdym razem wracała rozczarowana. Pierwszy kandydat był człowiekiem przystojnym, ale jak się okazało kompletnie niezaradnym. Założył sobie profil tylko po to, żeby kobieta go utrzymywała, bo nie lubił pracować. Drugi przyszedł na spotkanie w roboczych ciuchach w postaci drelichu. Miał brudne paznokcie i dłonie. Z tej randki zmyła się piorunem. Trzeci okazał się zażywnym pięćdziesięciolatkiem, chociaż na profilu wywalił zdjęcie sprzed ćwierćwiecza. Był łysy, miał okrągłą jak piłka twarz i wielki brzuch. Od razu powiedział jej, że jest wdowcem i zaczął snuć plany ich wspólnego pożycia. Wreszcie czwarty przebił trzech poprzednich, bo przyszedł na randkę z mamusią. Niemal wbiło ją w ziemię gdy zobaczyła tych dwoje. Głównie mówiła mamusia, że Romeczek, to takie dobre dziecko, ale nie ma szczęścia w życiu. Romeczek miał na karku co najmniej lat czterdzieści i szukał ciepłego kąta i kobiety, do której mógłby się przytulić. Kompletny niewypał. Po tej ostatniej randce szybko zlikwidowała swój profil mówiąc Jolce, że już nigdy więcej.

 - No to ja już sama nie wiem, co mam ci poradzić. Jedno jest pewne, że musisz ruszyć się z domu. Zapisz się na jakiś fitness, albo kup sobie psa i wyprowadzaj go na spacery do parku. Tam mnóstwo jest mężczyzn, którzy wyprowadzają swoich pupili.

Pomyślała, że to nie jest taki głupi pomysł i nie chodziło jej tu bynajmniej o zakup czworonoga, ale o fitness. Koniec końców zapisała się na jogę. Polubiła te zajęcia, chociaż nie natrafiła tam na nikogo, kto mógł się jej spodobać. Jednak systematyczne ćwiczenia spowodowały, że zeszczuplała a jej figura nabrała właściwych kształtów. Teraz nawet lubiła przeglądać się w lustrze dostrzegając, że zniknęła jej ta klockowatość figury, zniknęły fałdki, a nogi wyzgrabniały.

Budzik wyrwał ją ze snu. Była czwarta nad ranem. Musiała zażyć antybiotyk. Nadal czuła się słabo, ale gorączka chyba spadła. Czoło ewidentnie nie było już takie rozpalone.

O siódmej rano wpadła Jola przynosząc jej świeże bułki, karton mleka, miód i plik kolorowej prasy.

 - Nie mam za dużo czasu, ale z tobą chyba trochę lepiej. Pędzę, bo nie chcę się spóźnić. Koniecznie coś zjedz i nie bierz leków na pusty żołądek.

Ula zamknęła za nią drzwi i podreptała do kuchni. Zagrzała mleko i wlała do kubka nieco miodu. Z biedą zjadła połowę bułki. Gardło bolało ją jeszcze i ciężko jej było przełykać. Wróciła do łóżka i z nudów zaczęła przeglądać gazety. Szybko jednak się zniechęciła. Jolka miała dziwne upodobanie do brukowców wietrzących wiecznie jakieś niezdrowe sensacje. „Dominikę Gwit dopadł efekt jo-jo”, „Kamińska pokazała starszego o dwadzieścia lat chłopaka”, „Czy Filip Bobek jest gejem?” – Co za bzdury? Czy każdy facet o ładnej powierzchowności, przystojnej twarzy i miłym sposobie bycia musi być gejem? Jakże łatwo tym pismakom z bożej łaski osądzać innych. Obrzydliwość. - Dotarła do ostatniej strony a jej wzrok przyciągnęły horoskopy. Skupiła się na swoim znaku zodiaku. Wróżono, że wkrótce znajdzie prawdziwą miłość. Prychnęła. – To taka sama prawda jak to, że Bobek jest gejem. Mam dość – odrzuciła gazety. – Już lepiej poczytać dobrą książkę, albo obejrzeć ciekawy film niż tracić czas na czytanie tych bredni.

Leżenie w łóżku i związana z tym bezczynność pozwoliły jej na przemyślenie kilku rzeczy. Już od jakiegoś czasu czytała ogłoszenia o pracy. Praca w banku nie była szczytem jej marzeń. Wymagano wiele, a nie płacono adekwatnie do włożonego wysiłku w tę pracę. Ona nie dążyła do awansu, nie znosiła tego wyścigu szczurów. Robiła to co do niej należało. Praca była dość monotonna – tak jak moje życie… - pomyślała. – Może Jolka ma rację? Może rzeczywiście powinnam dokonać jakich radykalnych zmian, żeby nie starzeć się w samotności? Do drzwi na pewno nikt nie zapuka z pytaniem, czy mieszka tu jakaś Ula, która szuka prawdziwej miłości? Najważniejsze, to zrobić krok we właściwym kierunku. Może fryzjer? Może wymiana ciuchów na jakieś modniejsze? Może optyk? Na pewno poprawiłabym sobie i wizerunek i samopoczucie.

Postanowiła, że jak tylko poczuje się lepiej zrobi ze sobą porządek. – „Jak cię widzą, tak cię piszą” i to chyba jest prawda. Mężczyźni najczęściej są wzrokowcami i zazwyczaj oceniają po wyglądzie, a mój pozostawia wiele do życzenia.