POWRÓT DO DOMU - rozdział 3

ROZDZIAŁ 3

Było już dobrze po dwudziestej drugiej, gdy kończyła pakowanie. Nie miała pojęcia jak długo zostanie w Hamrzysku. Tak czy siak zabierała ze sobą dwie dość pokaźne torby z ciuchami i trochę wałówki. O szóstej rano zniosła wszystko do samochodu. Zapowiadał się ładny dzień. Bez zbędnej zwłoki zasiadła za kierownicą i ustawiwszy GPS-a ruszyła. Postanowiła jechać najkrótszą, chociaż nie najlepszą trasą przez Szamotuły. Miała przed sobą około półtorej godziny jazdy i ta świadomość wywołała u niej jeszcze większe poczucie wstydu i wyrzutów sumienia. Wyrzucała sobie, że nie zaglądała tam przez tak długi czas, a przecież samochodem to było bardzo blisko. Niecałe osiemdziesiąt kilometrów. Wujek powinien ją przekląć. Witek to co innego. Mieszkał w Warszawie i stamtąd miał o wiele dalej. Jakby na to nie patrzeć, oboje byli winni, bo wystarczyła odrobina dobrej woli i szczypta zainteresowania spuścizną po babci.

Dojechała do Wronek. Musiała przejechać przez miasto, by dostać się na wylotówkę. Po drodze mijała spory targ i postanowiła się zatrzymać. Zrobiła solidne zakupy w postaci warzyw i sporej ilości owoców. Nie miała pojęcia, czy nadal funkcjonuje jedyny sklep w Hamrzysku. Wracając już do samochodu weszła jeszcze do małej, prywatnej piekarni i kupiła trochę chrupiących bułek, rogali i pachnący, ciepły bochen wiejskiego chleba. Ten zapach przeniósł ją w czasy dzieciństwa. Był identyczny z zapachem wypiekanego co tydzień przez babcię Emilię chleba na zakwasie, zupełnie naturalnego bez żadnych konserwantów i spulchniaczy.

Ruszyła dalej. Przejechała most nad Wartą i skręciła w prawo kierując się na Krucz. Po dwunastu kilometrach zauważyła zjazd do Hamrzyska. Była już blisko. Stąd mogła trafić nawet po omacku.

 

Droga już nie była tak dobra, chociaż i tak lepsza od tej, którą zapamiętała. Wcześniej był to po prostu piaszczysty dukt pełen kolein. Teraz położono tu taki niby asfalt, który nie był asfaltem a jakąś jego mieszanką z dodatkiem smoły. Powoli dojeżdżała. Już z daleka widziała zarysy dachów i pierwszych zabudowań wsi. Przed nimi mijała staw. To tu jako dziecko pływała wraz z Witusiem i to tu łowiła wraz z nim ryby. Zatrzymała się na chwilę przy drewnianym, mocno spróchniałym pomoście. Jak film przesuwały się przed jej oczami obrazy tej radosnej, beztroskiej zabawy z jej przyszywanym bratem. Przypomniała sobie jak siadywali na skraju pomostu mocząc stopy i wędki w wodzie. Rozejrzała się dokoła.

Jezioro mocno zarosło szuwarami a i z kąpieli chyba już nie korzystały wiejskie dzieciaki. Po drugiej stronie drogi zauważyła żółtą plamę. Podeszła bliżej i uśmiechnęła się szeroko.

 - To kurki! – powiedziała głośno. – Całe mnóstwo kurek. - Wróciła do samochodu po woreczek i zaczęła zbierać te grzyby. Już zapomniała, że to one najwcześniej pokazują się tutaj. Był przecież koniec czerwca, miesiąca ich wysypu. To o tym czasie właśnie lasy pokrywały się żółtym dywanem tych smacznych grzybów. Uzbierała ich chyba kilogram. - Będą na kolację – pomyślała. – Sos z nich jest pyszny. - Wyprostowała się. Obok niej przemknęło jakieś auto i zatrzymało się z piskiem opon kilkanaście metrów dalej. Kierowca zaczął cofać i zatrzymał się tuż przed jej samochodem. Wysiadł energicznie i krzyknął.

 - Bożenka? To naprawdę ty?

Uśmiechnęła się radośnie na widok mężczyzny.

 - Witek! Wieki cię nie widziałam. – Po chwili już wylądowała w jego ramionach ściskając go mocno i całując jego policzki. – Ależ przystojniak z ciebie. Babcia byłaby taka dumna – popatrzyła w jego śmiejące się brązowe oczy.

 - A ty wyrosłaś na piękną kobietę – odwzajemnił z uznaniem. - Jeszcze bardziej wypiękniałaś od czasu naszego spotkania w Warszawie. Ja przyjechałem już dwa dni temu. Byłem u wuja po klucze do domu. Powiedział mi co i jak. Słaby już jest i mocno przygarbiony. Podziękowałem mu za opiekę nad domem. Mówiłem, że oboje jesteśmy mu bardzo wdzięczni i przeprosiłem, że nie pokazywaliśmy się tak długo.

 - Chciałam zrobić dokładnie tak samo. Mam wyrzuty sumienia – powiedziała cicho. - A teraz skąd jedziesz?

 - Z Czarnkowa. Zamówiłem na jutro dekarza. Dach jest porządnie zdewastowany. Gonty poodpadały, jest mnóstwo dziur i sporo mchu. Dałem zadatek na robociznę i zamówiłem nowe gonty bitumiczne tak zwaną karpiówkę. To gont w kształcie rybiej łuski. Będzie ładnie wyglądał. Obawiam się, że trzeba będzie wymienić wszystko. Ale jedźmy. Nie będziemy gadać na drodze.

Podjechali pod dom. Rzeczywiście wyglądał na zaniedbany i opuszczony. Chwiejący się drewniany płot zarośnięty bujnymi chwastami, dziko rosnące samosiejki i wysoka trawa skutecznie broniły dostępu do chałupy. Bożenie ścisnęło się serce. To nie był już ten domek z bajki, który zrobił na niej wrażenie, kiedy ojciec przywiózł ją tu po raz pierwszy.

 - Ogarnąłem trochę w środku, – Witek wysiadł z samochodu i odebrał od niej torby – ale i tak jest brudno, bo wszystkiego nie dałem rady. – Myślę, że zajmiesz pokój babci. Ja śpię w naszym dawnym pokoju. Na górę nie zaglądałem. Jak się weźmiemy do roboty we dwójkę, to pójdzie znacznie lepiej. Bardzo chciałbym, żeby dom wyglądał jak dawniej.

 - Dlaczego ci na nim tak zależy?

Witek obrzucił ją zdziwionym spojrzeniem.

 - Przecież to mój rodzinny dom. Innego nie miałem. Wiesz o tym dobrze. To tu spędziłem najlepsze lata mojego życia. To tu czułem zawsze, że jestem kochany i że komuś na mnie zależy. Gdyby babcia żyła przytuliłbym ją teraz mocno i powiedział, że nikt nigdy nie dał mi tyle miłości i wsparcia co ona i że zawdzięczam jej absolutnie wszystko – zalśniły mu w oczach łzy, które spłynęły po policzkach. Otarł je nerwowym ruchem. – A ty co chciałaś zrobić ze swoją częścią?

 - Myślałam, żeby sprzedać… - bąknęła niepewnie.

 - Sprzedać? Naprawdę chcesz sprzedać komuś obcemu nasze dziedzictwo? Jeśli rzeczywiście jesteś zdecydowana, to ja chętnie cię spłacę. Ostatnią rzeczą jakiej bym chciał, to to, żeby dom trafił w ręce kogoś spoza rodziny. Poza tym mam chyba prawo pierwokupu – dodał mocno rozczarowany. - Zastanów się nad tym, dobrze? A teraz zabierajmy się do roboty. Do wieczora powinniśmy się uporać ze sprzątaniem.

Słowa Witka bardzo poruszyły Bożenę. Nie sądziła, że tak emocjonalnie podejdzie do jej decyzji o sprzedaży. A może ona nie ma racji? Może nie powinna? Może jednak lepiej będzie, gdy dołoży się do tego remontu i we dwójkę podźwigną ten dom? Chyba rzeczywiście babcia nie poparłaby jej decyzji. Zawsze przecież powtarzała, że nawet jeśli opuszczą to miejsce to i tak kiedyś ono się o nich upomni i wrócą tutaj. Miała rację.

Kuchnia i pokoje pachniały czystością. Witek poszedł na górę wysprzątać pokój, który kiedyś zajmował wraz z matką. Bożena wyłożyła zakupiony na targu towar na czyste blaty i zabrała się za czyszczenie kurek. Obrała cebulę i pokroiła ją drobno wrzucając do rozgrzanego rondla. Potem dodała grzyby. Rozkroiła kilka bułek i wysmarowała masłem. Zanim Witek wrócił na stole parowała świeżo zaparzona herbata i smakowicie pachniał podbity śmietaną grzybowy sos.

Jedli niespiesznie.

 - Nawet nie wiem, kiedy jadłem coś równie smacznego. Pamiętasz jaki pyszny sos robiła babcia? Nie mogłem się go najeść i zawsze wylizywałem talerz.

Pamiętała. Zwłaszcza jego początki w tym domu. Pamiętała jak często prosił o dokładki, bo smakowało mu absolutnie wszystko, co ugotowała babcia. Był niedożywiony i nadrabiał zaległości.

 - Masz kogoś? – podniosła głowę znad talerza i spojrzała na niego zdziwiona.

 - Nie mam. Jakoś nie za często miałam okazję randkować, a ty?

 - Pamiętasz co mówiła nam babcia? Co wielokrotnie podkreślała? – odpowiedział pytaniem. – Mówiła, żeby swojej miłości nie rozmieniać na drobne. Ja nie rozmieniam i nigdy tego nie zrobię. Babcia była mądrą kobietą.

 - Czy to oznacza, że żadna kobieta nie poruszyła twojego serca?

 - To oznacza, że moje serce poruszyła tylko jedna kobieta i tej miłości jestem wierny od lat – odsunął talerz od siebie. – Najadłem się. Naprawdę było pyszne. Pozmywam a ty oblecz sobie pościel.

Przygotowała łóżko i rozpakowała rzeczy. Kiedy wróciła do kuchni zastała w niej idealny porządek, ale Witka nie było. Znalazła go na ganku z kieliszkiem wina. Poklepał krzesło obok.

 - Siadaj. Bardzo tu przyjemnie. Cisza i spokój. Piękny wieczór i ciepły. Napijesz się? – wlał do drugiego kieliszka nieco wina i podał jej. – Na długo przyjechałaś?

 - Jeszcze nie wiem. Tak naprawdę to jestem na życiowym zakręcie. Właśnie zwolniłam się z pracy i będę szukać czegoś innego. Tak czy owak mam sporo czasu. A ty?

 - Ja zostanę tyle ile będzie trzeba. Zastanawiam się nawet, czy nie na zawsze. Warszawa nie jest dla mnie miejscem do życia. Czasami naprawdę nienawidzę tego hałaśliwego miasta. Tu mógłbym żyć. Oczywiście czasami musiałbym wyjechać, ale przynajmniej miałbym dokąd wracać. Żałuję, że takiej decyzji nie podjąłem wcześniej. Może i dom wyglądałby inaczej i nie był w takim opłakanym stanie jak teraz. To co, odsprzedaż mi swoją część?

Pokręciła przecząco głową. Upiła łyk wina i spojrzała mu w oczy.

 - Trochę myślałam o tym, co mi powiedziałeś. Sądzę, że miałeś rację. Nie chcę cię zostawiać z tym wszystkim samego. Chcę partycypować w wydatkach. Jednak od razu muszę cię uprzedzić, że nie dysponuję jakimiś niewyczerpanymi zasobami finansowymi. Zaoszczędziłam trochę pieniędzy i chętnie ulokuję je w remoncie domu, ale z nauczycielskiej pensji nie jest tego zbyt wiele.

 - O to się nie martw. Ja stoję dobrze finansowo i jestem w stanie pokryć wszystkie koszty. Cieszę się, że zrezygnowałaś ze sprzedaży twojej części. Zresztą nawet nie wiem jak mielibyśmy się podzielić tym domem. Ja wziąłbym górę a ty dół? To niewykonalne, bo układ pomieszczeń uniemożliwia podział pół na pół. Dla mnie najlepsze rozwiązanie to takie, że dom należy do nas obojga i oboje korzystamy ze wszystkiego co w nim jest i oboje o niego dbamy. Jutro przyjedzie dekarz razem z ekipą i zaczną wymieniać dach. Ja kupiłem dzisiaj kosiarkę, bo kosą bym się zajechał chcąc wyciąć to zielsko. Ty do południa powinnaś jednak pojechać do Białej. Wuj nie może się ciebie doczekać. Potem zadecydujemy, co dalej.

 - To dobry plan – zgodziła się z nim. – Wiesz o czym jeszcze pomyślałam? O sidingu. Widziałam kiedyś taki imitujący drewniane bale. Elewacja budynku wygląda fatalnie. Spójrz jak łuszczy się farba. Naprawdę musielibyśmy się nieźle napracować, żeby ją zedrzeć i ściany pokryć nową. Siding zasłoni wszystkie niedoskonałości. Nie jest taki drogi i łatwo się kładzie. Dodatkowa zaleta, że szybko widać efekt. – Witek uśmiechnął się szeroko.

 - Niewiarygodne jak bardzo myślimy podobnie. Brałem takie rozwiązanie pod uwagę i cieszę się, że jesteśmy zgodni. Jeśli chcesz to pojutrze pojedziemy do Czarnkowa i wybierzemy coś razem. Mam nadzieję, że jutro uda mi się uporać z chwastami.

Następnego dnia po śniadaniu Witek wyciął najpierw piłą elektryczną wszystkie samosiejki, a potem zabrał się za koszenie. Bożena pojechała do Białej. Wuj faktycznie nie wyglądał dobrze. Nie takiego go zapamiętała. Teraz był zgrzybiałym staruszkiem z siwą jak gołąbek głową. Uściskał ją mocno a w oczach pokazały się łzy.

 - Tak się cieszę dziecko, że przyjechałaś. Oglądałaś dom?

 - Oglądałam wujku i postanowiliśmy razem z Witkiem doprowadzić go do stanu używalności. Witek zaczął kosić od rana a i dekarz ma przyjechać i wymienić dach. Chcę cię bardzo przeprosić, że zrzuciliśmy na ciebie tak ciężki obowiązek. Jest mi naprawdę przykro i wstyd. Za to teraz będziemy częstymi gośćmi w Białej. Twoi synowie przyjeżdżają? – Wujek Karol machnął ręką z rezygnacją.

 - A gdzież tam. Zagnieździli się w mieście i ani myślą wracać. Czasem tylko przyjeżdżają na grzyby i to wszystko.

 - W takim razie jak sobie radzisz?

 - No jakoś radzę. Dobrzy ludzie pomogą. Sąsiadka przychodzi, robi zakupy i coś ugotuje, ale nie codziennie. Puściłem w dzierżawę te dziesięć hektarów, bo ja już nie mam siły ich uprawiać. Ojciec twój się zrzekł, wiesz o tym. Spłaciłem go.

 - Tak, tak, pamiętam. Jeszcze nie wiem jak długo tu zostanę. Na pewno dwa miesiące, a może i dłużej. Przez ten czas będę robić ci zakupy i gotować. Odciążę trochę twoją sąsiadkę. A może wolałbyś zamieszkać w Hamrzysku i obserwować postęp prac? Pokój na górze jest wysprzątany i wolny. Mógłbyś go zająć.

 - A wiesz, że to nie jest głupi pomysł? Bardzo bym chciał to zobaczyć.

 - W takim razie załatwione. Spakujemy trochę twoich rzeczy, uprzedzimy sąsiadkę, że nie będzie cię przez dłuższy czas i pojedziemy do nas.