POWRÓT DO DOMU - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

Dzieci zostały w szkole a obie panie PKS-em pojechały do Wronek. W tamtejszym szpitalu pobrano Mirce krew, próbki śliny i zrobiono prześwietlenie płuc. Na wyniki czekały kilka godzin, ale wreszcie poproszono je do gabinetu pulmonologa. Lekarz bez owijania w bawełnę i bez zbędnej delikatności przedstawił im fakty.

 - Cierpi pani na raka płuc. To już bardzo zaawansowane stadium. Rak nacieka oba płuca i z dużym prawdopodobieństwem mogę stwierdzić, że są już przerzuty w węzłach chłonnych. Ma pani bardzo wysoki poziom antygenu CEA. Tak wynika z badania markerów nowotworowych. Niewykluczone, że zaatakowana jest już wątroba, ponieważ jest mocno powiększona a próby wątrobowe znacznie przekroczone – spojrzał spod grubych szkieł na Mirosławę. – Dlaczego pani dopuściła do takiego stanu? To prawie niemożliwe, żeby tak zaawansowany rak nie dawał wcześniej żadnych objawów. Odpluwa pani krwią, ma kaszel i chrypkę, boli panią bark. Czy nie są to wystarczająco niepokojące objawy, żeby zgłosić się do lekarza? W tej chwili mamy sytuację właściwie bez wyjścia, bo organizm ma pani bardzo wyniszczony. Żadna chemia nie wchodzi już w grę. Operacja również. Jedyne co możemy zrobić, to złagodzić ból środkami farmaceutycznymi.

 - Ile czasu mi jeszcze zostało? – zapytała cicho. Lekarz bezradnie rozłożył ręce.

 - Niewiele droga pani. Może trzy miesiące, może nieco mniej…

Emilia była wstrząśnięta tą diagnozą. Było jej ogromnie żal tej kobiety a jeszcze bardziej jej niczego nieświadomego dziecka.

 - Tu daję recepty na leki przeciwbólowe. Gdyby nastąpiło drastyczne pogorszenie stanu zdrowia proszę wezwać karetkę z Czarnkowa.

Wyszły ze szpitala w milczeniu. Emilia skierowała swe kroki do apteki, ale Mirka zatrzymała ją.

 - Nie pani Emilio. Proszę nie realizować tych recept. Te leki są na pewno drogie, a ja nie mam pieniędzy, żeby móc pani za nie zwrócić. I tak zrobiła już pani dla nas bardzo wiele – zakończyła szeptem i spuściła głowę czując zbierające się pod powiekami łzy. Emilia wbiła w nią surowe spojrzenie.

 - Nie gadaj głupstw kobieto! – krzyknęła. – Chcesz się tak łatwo poddać? Będziemy walczyć. Ty musisz żyć. Dla Witka. Rozumiesz? Ja nie pozwolę ci umrzeć. - Nie dyskutowała z nią więcej, tylko weszła do apteki i wykupiła wszystkie lekarstwa.

Od tej pory zaczął się wielki bój o życie Mirki. Witek dowiedział się tylko tyle, że mama jest bardzo chora i trzeba o nią zadbać. Emilia poiła ją różnymi ziołami, które miały łagodzić kaszel i wspomóc działanie leków. Niestety stan zdrowia Mirki szybko się pogarszał. Już nie wstawała z łóżka. Żeby oszczędzić Witkowi widoku cierpiącej matki Emilia wstawiła drugie łóżko do pokoju Bożenki. Dzieci były jeszcze małe więc mogły dzielić tę niewielką przestrzeń. W ciągu dnia doglądała chorej a wieczorem, kiedy dzieci odrobiły lekcje uczyła Witka nut i gry na skrzypcach.

Mirka odeszła wraz z nastaniem wiosny. Witek rozpaczał potwornie. Tulił się do sztywnego ciała matki nie mogąc się od niej oderwać. Zmęczonego płaczem Emilia brała na kolana i kołysała jak małe dziecko.

 - Nie płacz Wituś – mówiła. – Mama była bardzo chora i bardzo cierpiała. Teraz jest już w niebie i nic ją nie boli.

 - A co będzie ze mną babciu? – pytał płaczliwie. – Zabiorą mnie do sierocińca? Ja nie chcę do sierocińca.

 - Zostajesz tutaj. Nigdzie cię nie oddam. Już wszystko załatwiłam. Zaadoptowałam cię za zgodą twojej mamy. Od teraz jesteś moim wnukiem tak jak Bożenka. Bardzo was oboje kocham i nie dam zrobić krzywdy. A teraz chodź. Trzeba przygotować się do pogrzebu.

Tego dnia zjawił się starszy syn Emilii wujek Karol. Wieści szybko się rozeszły i dotarły także do Białej. Nawet się nie zastanawiał tylko wsiadł na motor i błyskawicznie dojechał do matki. Była mu wdzięczna, bo dzięki niemu wszystko załatwiła w ciągu jednego dnia, nawet to, że przewieziono ciało Mirki do kościelnej kaplicy w Rosku.

Pogrzeb był przygnębiający. Przyszło trochę ludzi, ale nie dlatego, że znali Mirkę a raczej z ciekawości. Najbardziej w tym wszystkim były zagubione dzieci. I Bożenka i Witek zalewali się łzami i tulili się do Emilii. Ten smutny dzień jeszcze bardziej ich zjednoczył, bo właściwie oboje dotknęła podobna krzywda. Oboje nie mieli matek i chociaż matka Bożenki gdzieś tam w świecie żyła, to dla niej w zasadzie była martwa. Od teraz stali się rodzeństwem.

Babcia Emilia była wspaniałą osobą mającą wielkie, pełne miłości serce, którą obdarzała swoje wnuki po równo. Wprawdzie miała ich więcej niż tylko tę dwójkę, bo wujek Karol był ojcem dwóch synów, ale oni byli już dorośli, studiowali w mieście i rzadko odwiedzali ojcowiznę nie mówiąc już o babci. Ona miała teraz nadrzędny cel w życiu. Postanowiła, że wychowa tę dwójkę najlepiej jak potrafi i nie zaniedba niczego. Chłopiec posiadał niezwykły talent muzyczny i należało go w nim rozwijać. Przez całą podstawówkę uczyła go nut i interpretacji utworów. Nie odpuszczała mu. Zresztą dla Witka to było najmilsze zajęcie, od którego nigdy nie uciekał. Nie potrzebował zachęty, bo gra na skrzypcach była jego pasją.

Ten czas spędzony w domu babci Emilii był dla nich czasem najlepszym. Trzymali się razem. Chodzili na grzyby, łowili ryby, kąpali się w stawie położonym tuż za wsią i zbierali zioła, które dzięki Emilii rozróżniali bezbłędnie. Wieczorami lubili siadywać w kuchni przy ciepłym piecu i słuchać opowieści staruszki. To z nich dowiedzieli się, że owdowiała bardzo młodo i ciężar wychowania synów spoczął na jej barkach.

 - To był ciężki czas dla mnie, ale nie poddałam się. Czerpałam z doświadczeń ludzi mądrzejszych ode mnie i dzięki temu udało mi się przetrwać. Kiedyś i wy dorośniecie, usamodzielnicie się i być może zakochacie się. Pamiętajcie, - mówiła - lokujcie swoje uczucia mądrze, nie rozmieniajcie tej miłości na drobne. Przelotne miłostki nie prowadzą do niczego. Są bezwartościowe. Oboje jesteście zdolni. Nauka powinna być na pierwszym miejscu, bo tylko w ten sposób można do czegoś dojść i osiągnąć coś w życiu.

Po ukończeniu podstawówki Bożenka zaczęła edukację w liceum ogólnokształcącym w Czarnkowie, natomiast Witek trafił do zespołu szkół muzycznych w Pile. O ile Bożenka nadal mieszkała z babcią i codziennie dojeżdżała do szkoły tak Witek zamieszkał w szkolnym internacie, bo do Piły z Hamrzyska było pięćdziesiąt pięć kilometrów i codzienne pokonywanie takiej trasy lokalną komunikacją było dość karkołomne. Przez kolejne lata widywali się w weekendy i święta. To dla Emilii była największa radość, gdy miała ich oboje w domu. Kiedy Bożenka była w trzeciej klasie liceum a Witek w klasie maturalnej, dotarła do nich wiadomość o nagłej śmierci babci. Te hiobowe wieści załamały ich zupełnie. Poczuli się oboje tak samo jak wtedy, gdy zmarła Mirosława. Osamotnieni i opuszczeni.

Dwa dni po pogrzebie wraz z wujem Karolem i ojcem Bożenki pojechali do notariusza, gdzie miało nastąpić otwarcie testamentu. Obu swoim synom babcia Emilia zapisała po pięć hektarów ziemi, którą do tej pory dzierżawił i uprawiał wujek Karol a dom z niewielkim obejściem Bożence i Witkowi. Oprócz tego oboje dostali po trzydzieści tysięcy złotych na kontynuowanie nauki a Witek dodatkowo zabytkowe skrzypce babci. Pieniądze do osiemnastego roku życia miały być im wypłacane w postaci comiesięcznej, niewielkiej renty.

Bożenka do matury mieszkała w Hamrzysku, do którego tak jak do tej pory co tydzień przyjeżdżał Witek. On zdawał maturę rok wcześniej i po niej wyemigrował do Warszawy kontynuując naukę w tutejszej Akademii Muzycznej. Bożenka wróciła do Poznania. Dostała się na filologię angielską i zamieszkała tymczasowo z ojcem.

Przez cały okres studiów nie widziała się ze swoim przyrodnim bratem. Potem jak już podjęła pracę w jednym z poznańskich liceów spotkała go zaledwie raz i to zupełnie przypadkowo będąc przejazdem w Warszawie. Dowiedziała się tylko, że powodzi mu się całkiem nieźle, że dużo koncertuje wraz z założonym przez siebie kwartetem smyczkowym i że nie był od lat w Hamrzysku. Ona też nie była. Uznała, że nie ma już do czego wracać skoro babcia od dawna nie żyje.

Westchnęła ciężko i włożyła list do koperty. Właściwie, to powinna się go spodziewać i to od dość dawna. To nie tak miało wyglądać. Oboje nie powinni byli aż tak bardzo odciąć się od swoich korzeni. Beztrosko scedowali opiekę nad domem na wuja, a przecież dla niego czas też nie był łaskawy. Jak w ogóle mogli o tym nie pomyśleć? Było jej naprawdę wstyd. Postanowiła pojechać, żeby choć w małym stopniu udowodnić wujowi, że los domu nie jest jej obojętny a przede wszystkim podziękować mu za te wszystkie lata troski i jego doglądania.

Zanim skończył się rok szkolny miała arcynieprzyjemną rozmowę z dyrektorką szkoły na temat syna prominenta, któremu nie dała promocji do maturalnej klasy.

 - Może jest jeszcze szansa, by mógł zdać materiał i poprawić ocenę?

Bożena pokręciła przecząco głową.

 - Nie ma takiej możliwości. Chłopaka częściej nie było w szkole niż był. Jego zasób wiedzy i znajomość języka jest równa zeru. Jak pani sobie to wyobraża, że będę wyciągać za uszy kogoś, kto ma tatusia na eksponowanym stanowisku i nawet nie wykazał minimum dobrej woli, żeby opanować podstawy? Chce pani wiedzieć, czym się zajmował jak udało mu się już dotrzeć do szkoły? – wyciągnęła telefon i podsunęła jej pod sam nos zdjęcie tylnej szyby swojego samochodu. Dyrektorka uśmiechnęła się koślawo.

 - Niech pani nie przesadza. To tylko niewinny żart…

Bożena otworzyła usta ze zdumienia.

 - Mam nadzieję, że to pani teraz żartuje. Ten żart jak pani to nazywa, ma znamiona czynu karalnego i gdybym była naprawdę mściwa, chłopak miałby już sprawę w prokuraturze. Nie zgłosiłam tego tylko dlatego, że tutejsze władze to jedna, wielka sitwa i tatuś z całą pewnością wybroniłby synalka. Widzę jednak, że i panią kieruje strach przed tym panem lub chęć przysłużenia się mu. Zrobi pani jak uważa. Ja i tak nie mam zamiaru wracać tu po wakacjach i przez kolejny rok narażać się na impertynencje gówniarza. Wraz z początkiem roku złożę wypowiedzenie a wcześniej wybiorę zaległy urlop. Jak pani widzi uprzedzam panią o tym, bo uważam, że tego wymaga zwykła przyzwoitość i uczciwość. Równie dobrze mogłabym panią postawić przed faktem dokonanym. Uprzedzam również, że jeśli postanowi pani zmienić moją decyzję co do promocji tego ucznia i jednak wpisać mu na świadectwie ocenę pozytywną, nie będę już taka miła i zgłoszę to do kuratorium oświaty. Narobię pani kłopotu i jak będzie taka konieczność porozmawiam z mediami o praktykach panujących w tej szkole. Proszę się więc zastanowić, czy chce pani postąpić zgodnie z etyką nauczycielską, czy ulec naciskom tej politycznej kanalii. A teraz pozwoli pani, że się oddalę.

Wyszła z gabinetu wściekła i oburzona. Nie wróci tu więcej. Nie pozwoli się uwikłać w jakiekolwiek układy. Nie tak ją wychowano. Najpierw pojedzie do Hamrzyska, a potem rozejrzy się za jakąś pracą i już na pewno nie w szkole.

W ostatni dzień roku szkolnego przedłożyła w sekretariacie swoje wypowiedzenie i wniosek na zaległy urlop. Postanowiła jednak nie czekać z tym do września, ale złożyć wszystkie dokumenty już teraz. Obowiązywał ją okres miesięcznego wypowiedzenia i należało jej się czterdzieści dni urlopu za zeszły rok i obecny. Sekretarka zdziwiła się mocno i usiłowała ją namówić, żeby tego nie robiła, ale ona kręciła tylko głową.

 - Pani Bożenko tak trudno w dzisiejszych czasach o dobrą pracę – argumentowała. – Źle pani było u nas?

 - To nie wchodzi w rachubę. Ja podjęłam już decyzję i co najważniejsze pani dyrektor już o tym wie od jakiegoś czasu. Okazało się, że nauczanie nie jest moim powołaniem i głupotą byłoby męczyć się z tym przez kolejne lata. To nie dla mnie. Wszystkiego dobrego pani Zosiu. Powodzenia.

Po akademii i rozdaniu świadectw była wreszcie wolna. Wyszła z budynku z kilkoma wiązankami kwiatów i nawet nie obejrzawszy się za siebie odjechała w kierunku domu.

Jeszcze tego samego dnia pojawiła się na Jackowskiego w mieszkaniu jej ojca. Zależało jej na rozmowie z nim. Opowiedziała mu o liście od wuja i o tym, że ma zamiar pojechać do Hamrzyska.

 - Wujek Karol mocno niedomaga i na pewno nie będzie już doglądał domu, który ponoć jest w złym stanie.

 - No ale co chcesz zrobić? Przenieść się tam?

 - Nie… Raczej nie. Nie brałam takiej ewentualności pod uwagę. Może trochę go wyremontuję i sprzedam jeśli znajdzie się kupiec. Wiesz, że mam sentyment, ale ten dom nie jest już tym samym domem odkąd babcia nie żyje. Muszę się też rozmówić z Witkiem, bo nie mam pojęcia, co on zamierza. Podobnie jak ja nie zaglądał tam przez wiele lat. Jakoś zupełnie straciliśmy ze sobą kontakt. A tak z innej beczki to złożyłam dzisiaj wypowiedzenie. Mam dość szkoły.

 - To jak się utrzymasz? Z czego będziesz żyła?

 - Poradzę sobie. Zawsze mogę pracować jako tłumacz, prawda? Coś znajdę, nie martw się.

 - Pamiętaj, że jakbyś była w potrzebie, to ja zawsze pomogę w miarę swoich możliwości.

 - Wiem tato. Wiem – podeszła do niego i uściskała go.

 - Jest jeszcze jedna rzecz, o której chciałbym ci powiedzieć… - zamilkł na chwilę próbując zebrać myśli. – Czy miałabyś coś przeciwko temu, żeby wprowadziła się tu kobieta? Poznałem kogoś na kim bardzo mi zależy. Wiesz, że odkąd mama odeszła nie byłem z nikim związany. Teraz, kiedy lat mi przybywa tęsknię za obecnością kogoś, kto by mnie wspierał, rzucił dobre słowo i po prostu był. Bogusia to dobra i cicha kobieta, bardzo pracowita a przede wszystkim lubiąca porządek. Świetnie się rozumiemy i znamy od ponad dwóch lat. Dobrze nam ze sobą. Kiedyś zaproszę cię tu, żebyś ją poznała. Jestem pewien, że się polubicie.

Bożenka przykucnęła przy nim kładąc mu ręce na kolanach.

 - To bardzo dobra wiadomość tato. Od zawsze uważałam, że powinieneś kogoś mieć i nigdy nie sprzeciwiałabym się temu, bo każdy ma prawo do odrobiny szczęścia. Gdybyście chcieli się pobrać, to macie moje błogosławieństwo. Będę się zbierać. Muszę się jeszcze spakować, bo chcę wyjechać wcześnie rano. Dbaj o siebie i pozdrów panią Bogusię.