PODRÓŻ PRZEDŚLUBNA - rozdział 3

ROZDZIAŁ 3

Piotr pociągnął spory łyk piwa i głośno beknął. – Dobrze, że Ula tego nie słyszy. Pewnie znowu byłaby oburzona i porównała mnie z jakimś bydlęciem – pomyślał. – Nie wiem, co ona sobie myślała? Sądziła, że będę się z nią włóczył po arabskich bazarach, albo na wielbłądzie wytrząsał z siebie to pyszne żarcie? Wprawdzie obiecałem jej, ale skąd mogłem przypuszczać, że trafimy do takiego luksusu, gdzie podają wszystko na pstryknięcie palcami? Ona powinna też uszanować fakt, że lubię odpoczywać w inny sposób niż ona. Ten Marek też nie miał najszczęśliwszej miny, kiedy Paulina mu odmówiła. Przynajmniej jedna normalna w tym towarzystwie.

Wstał z łóżka i ubrał kąpielówki. Na to szorty i cienką koszulkę. Wszak obiecał pannie Febo, że dotrzyma jej towarzystwa na basenie. Nałożył na nos przeciwsłoneczne okulary i zszedł na dół. Rozejrzał się uważnie i uśmiechnął. Bez trudu dostrzegł Paulinę. Leżała wyciągnięta na leżaku w żółtym, dość skąpym bikini odsłaniającym jej szczupłą figurę. Piotr oblizał zaschnięte usta. – Ależ ona zjawiskowo piękna, wręcz posągowa. Nogi ma długie i smukłe. Cudowne. Talia osy a piersi – marzenie. – Wolnym krokiem podszedł do leżaka przesłaniając Paulinie słońce. Podparła się na łokciu i przykładając dłoń do czoła, żeby ochronić oczy przed rażącymi promieniami spojrzała na Piotra.

 - A…, to ty… Zajęłam ci leżak. Ten obok. Siadaj.

  

 - Masz ochotę na drinka? Zamówię nam – nie czekając na jej odpowiedź ruszył do niewielkiego baru przy basenie. Po chwili pojawił się znowu niosąc dwa wielkie kielichy napełnione lodem i jakimś dziwnego koloru alkoholem. – Proszę. Mam nadzieję, że będzie ci smakował.

Paulina pociągnęła łyk i pokiwała głową.

 - Doskonały. Mam ochotę popływać i trochę się schłodzić. Idziesz ze mną? - Pośpiesznie zdarł z siebie spodenki, koszulkę, i wskoczył za nią do basenu. – Woda jest cudowna. Mogłabym wcale z niej nie wychodzić. Nasze połówki niech żałują. Pewnie włóczą się teraz wąskimi uliczkami i oglądają jakieś dziadostwo. Średnia przyjemność musisz przyznać.

 - Zupełnie mnie nie pociągają tego rodzaju wycieczki. Haruję jak wół i takie leniwe wakacje po prostu mi się należą.

 - A co robisz w życiu?

 - Jestem kardiochirurgiem. Pracuję w jednym z warszawskich szpitali. Oprócz tego przyjmuję w przychodni specjalistycznej. Niewiele mamy czasu dla siebie, bo i Ula pracuje zawodowo, choć ona wyłącznie na jedną zmianę. A wy czym się zajmujecie?

 - Mamy wspólną firmę modową Febo&Dobrzański. Kiedyś moi rodzice i Marka założyli spółkę. Moi zginęli w wypadku i po nich schedę przejęłam ja i mój brat, który jest tam dyrektorem finansowym. Ja pełnię funkcję ambasadora firmy a Marek jest prezesem. Po powrocie do kraju urządzamy zaręczyny.

 - My pobieramy się pod koniec czerwca. Ten wyjazd miał odbyć się po ślubie, ale Ula nie miała możliwości dostania urlopu w tym okresie więc to trochę taka podróż przedślubna - wyjaśnił.

Po wyjściu z wody Piotr kolejny raz przyjrzał się Paulinie zachłannie. Jej smukłe, smagłe ciało aż skrzyło się w słońcu od błyszczących, wodnych kropel. Z gracją przysiadła na leżaku i sięgnęła po niedopity drink.

 - Nie obraź się, ale odnoszę wrażenie, że jakoś nie bardzo pasujecie do siebie ty i Ula. Ona ma zupełnie inny ogląd danej sytuacji niż ty. Zresztą ja chyba mam podobnie. Marek zawsze miewał plebejskie ciągoty. Zamiast wyjazdu na przykład do Hiszpanii wolał jechać na zwykłą polską wieś, gdzie bratał się z prostymi chłopami, pomagał w żniwach grabiąc siano, lub je kosząc skazując mnie tym samym na śmiertelną nudę. Zamiast wyjść ze mną do jakiejś eleganckiej restauracji woli sam stać przy garach i coś pitrasić.

Wprawdzie gotuje całkiem nieźle, ale co to za przyjemność jeść w domu, gdy można coś naprawdę pysznego i wykwintnego dostać w restauracji? Pod tym względem różnimy się bardzo. Pod wieloma innymi również.

 - Po co więc te zaręczyny a w przyszłości ślub?

 - Tu nie chodzi o jakieś wielkie uczucie. Po prostu robimy to dla firmy, dla jej przyszłości. Jakoś damy radę. Znamy się bardzo dobrze, bo po śmierci moich rodziców to jego rodzice wychowywali mnie i brata. Z Markiem rośliśmy razem niemal od pieluch.

Taksówka zatrzymała się przed wejściem do hotelu. Marek wyskoczył pierwszy i podał Uli dłoń pomagając jej wysiąść. Pomyślała, że on jest prawdziwym gentlemanem. Piotrowi zdarzało się to niezwykle rzadko. Marek pociągnął ją jeszcze w stronę recepcji.

 - Od razu oddam film do wywołania i zamówię dwa komplety zdjęć dla ciebie i dla mnie. Ponoć robią je ekspresowo. Jutro powinniśmy nieco wypocząć, bo pojutrze czeka nas ciężki dzień. Początkowo sądziłem, że do Luksoru przetransportują nas samolotem. Wyczytałem gdzieś, że Luksor posiada lotnisko, ale nic z tego. Pojedziemy autokarem, a to jakieś cztery do pięciu godzin morderczej jazdy.

 - Tak, wiem o tym. Doczytałam się w przewodniku. Tam zakwaterują nas na statek. Ponoć w Luksorze najwięcej jest do obejrzenia dlatego przeznaczyli na to dwa dni. Już się cieszę na tę eskapadę.

Rozstali się na piętrze. Ula otworzyła pokój, ale nie było w nim Piotra. Z przyjemnością weszła pod prysznic. Do obiadokolacji miała jeszcze sporo czasu i postanowiła pójść posiedzieć na plaży. Widok morza zawsze ją uspokajał.

Usiadła na drewnianym leżaku wyściełanym gąbczastym materacem i zapatrzyła się w błękitną wodę. Większość turystów zeszła już z plaży i skupiła się wokół basenów sącząc drinki i rozmawiając. Idąc przez ten tłum rozglądała się za Piotrem, ale nigdzie go nie dostrzegła. Była niemal pewna, że zastanie go w pokoju nad kolejną puszką piwa, ale on chyba znalazł sobie inną atrakcję. Tak naprawdę było jej wszystko jedno. Spędziła z Markiem fantastyczny dzień i bardzo doceniła jego towarzystwo. On tak jak i ona był ciekawy świata, otwarty na nowe wrażenia i doznania. Fascynowały go nieznane smaki i zapachy. To właśnie tak powinien się zachowywać Piotr. Wtedy oboje mogliby czerpać pełnymi garściami przyjemność z tego pobytu. Trochę zaskoczyło ją jak potrzeba naprawdę niewiele, by zniechęcić się do osoby, na której nam zależy. Piotr swoim zachowaniem, skłonnościami do opilstwa i niczym nieskrępowaną żarłocznością skutecznie wzbudził w niej odrazę. Nie znała go z tej strony. Pomyślała nawet, że ojciec miał rację mówiąc, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, a swojej kierowniczce powinna chyba być wdzięczna, że tak obstawała, by jej tego urlopu nie udzielić. Być może uratowała ją przed popełnieniem największego błędu w życiu. Miała już stuprocentową pewność, że nie wyjdzie za Piotra. To tutaj odarł ją ze złudzeń pokazując swoje prawdziwe oblicze. Teraz musi się tylko psychicznie przygotować na szczerą rozmowę i zwrócenie mu pierścionka, bo ta rozmowa musi odbyć się jeszcze przed wylotem do Polski.

Poczuła chłód ciągnący od wody i zadrżała czując na ciele wykwit gęsiej skórki. Straciła poczucie czasu. Leżaki przy basenach opustoszały. Podniosła się ze swojego i ruszyła w stronę hotelu.

 - Ula? – usłyszała za sobą. Odwróciła się i zobaczyła Marka idącego pośpiesznie w jej kierunku. – Wszędzie cię szukamy. Za chwilę podadzą kolację. Chyba trochę zmarzłaś? – zdjął z siebie sportową, rozpinaną bluzę i zarzucił jej na ramiona. – Pospieszmy się.

Na jej widok Piotr podniósł się od stolika.

 - Na litość boską, gdzieś ty się podziewała? Wszyscy od godziny cię szukamy.

 - Przepraszam. Zasiedziałam się na plaży – ściągnęła bluzę i oddała ją Markowi. – Dziękuję – usiadła nalewając sobie gorącej herbaty. – A wy jak spędziliście dzień? – zwróciła się do Pauliny.

 - Bardzo przyjemnie. Słońce jest tu cudowne. Za parę dni będę wyglądać jak czekoladka. Opalaliśmy się, pływaliśmy w basenie i kosztowaliśmy pysznych drinków. Same przyjemności.

 - My nurkowaliśmy i oglądaliśmy piękną rafę. To podwodne życie to istna magia. Można się zauroczyć. Marek zrobił mnóstwo zdjęć. Jutro będziemy leniuchować, bo pojutrze skoro świt ruszamy do starożytnych Teb. Naprawdę nie chcecie jechać? Tyle pięknych miejsc można zwiedzić. Nie będzie wam żal, że byliście tutaj i nie zwiedziliście nic prócz hotelu?

 - Ani trochę – odpowiedziała Paulina wyniośle. – Nie lubię się wysilać i przy tym pocić, a tam to nieuniknione i jeszcze ten wszędobylski piach i kurz. To nie na moje nerwy.

 - No cóż…, – Marek westchnął ciężko i wytarł serwetką usta – ja już nie będę cię namawiał. Zrobisz jak uważasz. Dla mnie taki pobyt byłby po prostu stratą czasu, ale to twoja decyzja i uszanuję ją.

Nastawiony na godzinę czwartą budzik w telefonie skutecznie wyrwał Ulę ze snu. Zwlekła się z łóżka i otworzyła na oścież balkon. W pokoju unosił się ciężki zapach skwaśniałego piwa. Szarpnęło nią i niemal zwymiotowała. – Co za ohyda – pomyślała gniewnie. Wczoraj Piotr próbował się do niej dobierać, ale uciekła przed nim. Śmierdział jak gorzelniana kadź. Wyciągnęła z szafy spakowany już wcześniej plecak i ubrawszy się cicho wyszła z pokoju. Przy recepcji natknęła się na Marka, który wpakowywał do plecaka dwie dwulitrowe butelki wody mineralnej. Wyciągnęła ze swojego spory termos i ruszyła do restauracji, gdzie napełniła go mocną kawą. Autokar był już podstawiony więc mogli zasiąść na swoich miejscach. Ula była podekscytowana, bo udawała się do zakątków, o których mogła tylko pomarzyć, a przynajmniej do tej pory tak jej się wydawało.

Najpierw krążyli trochę od jednego hotelu do drugiego zabierając chętnych na tę wycieczkę turystów. Zanim opuścili Hurghadę konwój liczył cztery autokary i trzy mini busy. Prawie pięć godzin zajęło im pokonanie tej trasy. Na razie był wczesny poranek i temperatura znośna. Koło siódmej zatrzymali się na jakimś postoju. Część chętnie skorzystała z toalet. Marek i Ula też wysiedli z przyjemnością rozprostowując nogi i opróżniając termos z kawą. Kwadrans po dziewiątej kolumna samochodów zatrzymała się na nabrzeżu przy statku, którym mieli płynąć. Teraz sprawnie przydzielano im kajuty, bo do godziny jedenastej mieli się rozlokować, zjeść śniadanie i ruszyć do Doliny Królów.