SEKRET - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

Następnego dnia wpadła do niej Nina. Anita nie wyglądała jakoś szczególnie co trochę ją zaniepokoiło. Zaczęła wypytywać o powód tego złego nastroju. Początkowo Anita milczała jak grób, w końcu jednak pomyślała, że przecież Ninie zupełnie już na Arturze nie zależy i nie będzie miała jej za złe. Była w błędzie. Nina poczuła się dotknięta i urażona. Postanowiła pokazać Anicie kogo tak naprawdę kocha Artur. Jeszcze tego samego dnia wróciła do niego a Anita po paru tygodniach zorientowała się, że jest w ciąży. Zaangażowany uczuciowo Artur nie chciał nawet o tym słyszeć zwłaszcza, że znowu z Niną stanowili parę.

Anita była zrozpaczona. Ciąża przekreślała jej plany na przyszłość. W dodatku uświadomiła sobie, że została z problemem zupełnie sama. Artur nie poczuwał się do ojcostwa a Nina odsunęła się od niej. Jedynie babcia Michalina ją pocieszała, że obie dadzą radę wychować maleństwo, żeby się nie martwiła. To było pokrzepiające, ale martwić i tak się nie przestała.

Był koniec września. Za chwilę zaczynał się rok akademicki. Nina wyjechała do Wrocławia. Artur wracał do Warszawy. Anita też miała studiować w tym mieście. Długo się wahała, czy w ogóle podejmować studia. Urodzenie za kilka miesięcy dziecka przemawiało za tym, żeby tego nie robić, ale babcia Michalina skutecznie wybiła jej to z głowy.

 - Jesteś mądra i zdolna. Poradzisz sobie. Dzisiaj bez dobrego, porządnego wykształcenia człowiek nic nie znaczy, - mówiła – a ty musisz myśleć perspektywicznie. Już nie jesteś sama. Będziesz musiała utrzymać siebie i dziecko. Damy radę. Ja zawsze pomogę, pamiętaj o tym.

Posłuchała rad starszej kobiety i pojechała do Warszawy. Od początku ciąży nie czuła się dobrze. Oprócz standardowych nudności i wymiotów miewała jakieś dziwne bóle w dole brzucha, często plamiła, co już było mocno niepokojące. Ginekolog zalecał spokój i sporo odpoczynku. Jak miała odpoczywać, kiedy w grafiku było sporo zajęć i wykładów, na których musiała być?

Na początku listopada bóle przybrały na sile. Od kilku dni nie ruszała się z domu. Była zbyt słaba. W nocy poczuła silne parcie i niemal biegiem ruszyła do ubikacji. Przesiedziała na muszli klozetowej chyba z godzinę i kiedy wreszcie z niej zeszła ujrzała mnóstwo krwawych skrzepów. Zrozumiała, że poroniła. To był trzeci miesiąc ciąży. Zadzwoniła po pogotowie. W szpitalu wyczyszczono ją. Lekarz, który pojawił się następnego dnia na wizycie powiedział jej, że może mieć w przyszłości problemy z zajściem w ciążę lub z jej donoszeniem. To ją trochę podłamało. Pragnęła mieć dzieci a teraz wszystko stanęło pod znakiem zapytania. Żeby nie myśleć rzuciła się w wir nauki. Pod koniec listopada, kiedy jej przeżycia były jeszcze takie świeże i traumatyczne zadzwoniła Nina.

 - Ja wiem, że możesz mieć do mnie żal, ale mam poważny problem i potrzebuję twojej pomocy. Problem jest na tyle duży, że nie mogę o nim powiedzieć Arturowi. Błagam pomóż mi, bo nie wiem co mam robić i do kogo się zwrócić.

Nie odmówiła. Wsiadła w pociąg w którąś sobotę i pojechała do Wrocławia. Tam, już na miejscu dowiedziała się od Niny, że jest w ciąży i nie bardzo wie z kim.

 - Zdradzałam Artura i to nie jeden raz. Nie mam pojęcia, kto może być ojcem dziecka. Jak tylko dowiedziałam się o ciąży zerwałam z Kochańskim wszelkie kontakty i zakazałam mu tu przyjeżdżać. Powiedziałam, że mam kogoś i to z nim chcę związać swoje życie. Powiedziałam, że go nie kocham.

 - Po raz kolejny złamałaś mu serce. Jesteś beznadziejna – rzuciła Anita oskarżająco.

 - Przeżyje. Nie jest już dzieckiem. Nic na to nie poradzę, że szybko nudzą mi się faceci. Chcę usunąć tę ciążę i to jak najszybciej.

 - Zwariowałaś?! Ty wiesz ile to kosztuje? W Polsce ci tego nie zrobią. Skąd weźmiesz pieniądze? Nawet gdybym chciała ci pożyczyć, to nie mam aż takiej gotówki. Najlepsze wyjście to takie, że donosisz tę ciążę, urodzisz i oddasz do adopcji. Nie zostawię cię z tym samej. Przeniesiesz się na uczelnię do Warszawy. Mimo, że Artur też tam jest są małe szanse na to, że go spotkasz. Ja nie widziałam go od wieków. Poradzimy sobie.

Anita jeszcze długo przekonywała Ninę, żeby jednak nie pozbywała się ciąży. Wreszcie ustąpiła.

Ze zmianą uczelni nie było problemu. Anita wynajęła małą kawalerkę i zamieszkały w niej razem. Wbrew jej obawom Nina znosiła trudy ciąży bardzo dobrze. Znacznie gorzej było jak już urodziła dziecko. Zupełnie nie chciała się zajmować małą. Ciągle jej nie było. Wymigiwała się dodatkowymi zajęciami, co było nieprawdą. Nawet nie chciała nadać imienia dziecku cedując to na Anitę podobnie jak opiekę nad małą.

Kiedy Malwina skończyła sześć miesięcy Nina miała dość. Oznajmiła Anicie, że podjęła decyzję o adopcji.

 - Nie myśl, że jestem wyprana z uczuć, ale jakoś nie potrafię pokochać tej małej. Z drugiej strony nie chciałabym, żeby trafiła do jakichś obcych ludzi. Może ty ją zaadoptujesz? Masz podejście do dzieci i sprawdziłaś się sto razy jako matka.

Tymi słowami Nina trafiła w czuły punkt. Przez te pół roku Anita tak bardzo pokochała tę kruszynkę, że już nie wyobrażała sobie bez niej życia. W dodatku mała była bardzo podobna do Artura i obie przestały mieć wątpliwości co do ojcostwa.

 - Zgoda – Anita w jednej chwili podjęła decyzję. – Tak zróbmy.

W ciągu najbliższych dni rozeznały się w temacie i postanowiły, że będzie to adopcja ze wskazaniem. Przy okazji przyrzekły sobie, że prawda o matce małej nigdy nie wyjdzie na jaw.

Mimo sporej ilości nauki i obowiązków wynikających z opieki nad dzieckiem Anita przy pierwszym podejściu pozdawała wszystkie egzaminy. Ten wysiłek mocno ją wyczerpał, ale pocieszała się myślą, że niedługo wraz z małą wróci do domu i odpocznie trochę odciążona przez babcię. Wróciła do Wałbrzycha z córeczką. Babcia Michalina była zachwycona małą.

  

 - Jest taka śliczna Anitko, taka śliczna. To najpiękniejsze dziecko na świecie i takie spokojne. W ogóle nie płacze i nie grymasi. Prawdziwy aniołek. Przez cały okres twojego pobytu będę się nią opiekować, żebyś mogła trochę odpocząć. Wyglądasz na zmęczoną.

 - Mam mało czasu dla siebie babciu. Egzaminy dały mi w kość i jeszcze opieka nad Malwiną… Przede wszystkim muszę się porządnie wyspać.

Babcia zapewniła jej prawdziwy komfort. Pozwoliła wysypiać się do woli, szykowała posiłki i mleko dla małej. Anita czuła, że wraca do niej życie. Często wychodziła z dzieckiem do pobliskiego parku.

Lubiła przysiąść na ławeczce i delektować się spokojem i ciszą. Którejś niedzieli również tu przyszła. Był piękny, słoneczny dzień. Nakarmiona Malwina bawiła się grzechotką gaworząc coś i uśmiechając się od czasu do czasu. Anita opowiadała o czymś małej i nawet nie zauważyła, że przy wózku zatrzymała się kobieta i towarzyszący jej mężczyzna. Jak zahipnotyzowani przypatrywali się dziecku.

 - Dzień dobry Anitko – przywitali się. Odwróciła się gwałtownie i na chwilę zamarło jej serce. Przed nią stali Kochańscy, rodzice Artura. – To twoja córeczka?

 - Tak…, tak. Ma na imię Malwina.

 - To dziwne, ale jest bardzo podobna do naszego syna, gdy był mniej więcej w jej wieku. Nawet oczy ma zielone tak jak on. Czy to Artur jest jej ojcem?

Nie było sensu zaprzeczać, że jest inaczej. Malwina była skórą ściągniętą z Artura i nawet gdyby chciał, nie mógłby się jej wyprzeć. Spuściła głowę zażenowana.

 - Tak… To dziecko Artura.

 - Czy on o nim wie?

 - Nie miałam powodu, żeby go powiadamiać, że urodziłam dziecko. Powiedziałam mu o ciąży zaraz po tym jak sama się o niej dowiedziałam. Nie chciał o niczym wiedzieć. To dziecko jest wynikiem jego chęci odwetu na Ninie. To ją kocha nie mnie i chociaż nie spotykają się już od dawna, nie sądzę, żeby jego uczucia do niej osłabły.

 - Mówisz o Ninie Wojtasik?

 - W rzeczy samej…

 - To nonsens – oburzyła się Kochańska. – Nie może tak być, żeby dziecko wychowywało się bez ojca. Koniecznie musimy z nim porozmawiać.

 - Pani Kochańska ja nie chcę kłopotów. Nie można zmusić nikogo do miłości, a on mnie nią nie darzy. Nie chcę go zmuszać do niczego. Nie chcę od niego nic… Sama wychowam to dziecko.

Kochańscy nie odpuścili. Tak długo ciosali kołki na głowie Artura, że w końcu dał się przekonać.

 - To dziecko jest łudząco do ciebie podobne. Czy tak źle cię wychowaliśmy, że umywasz teraz ręce od odpowiedzialności? Ta dziewczyna jest kompletnie sama. Studiuje i wychowuje Malwinę. Myślisz, że jest jej łatwo? Nawet jeśli się nie pobierzecie, to powinieneś płacić małej alimenty. Podobno jesteś odpowiedzialnym człowiekiem więc udowodnij to.

Po tej reprymendzie zawitał któregoś dnia do domu Anity. Nie zabroniła mu wejść, nie zamknęła mu przed nosem drzwi. Uważała, że jeśli już się pojawił, to nie zabroni mu kontaktów z dzieckiem. Pokochał je od razu. Nie płakało na jego widok, pozwalało brać się na ręce i tak bardzo przypominało mu siebie samego, że serce miękło mu jak wosk. Od razu założył, że mała jest Anity i jego a ona tego nie prostowała. Artur nigdy miał się nie dowiedzieć o tajemnicy łączącej Ninę i Anitę.

Kilka dni po jego odwiedzinach pojawiła się Nina. Oznajmiła, że wraca do Wrocławia i zwalnia kawalerkę. Anita nawet nie próbowała odwieść jej od tego pomysłu. Uważała, że będzie najlepiej jak Nina zniknie z jej życia i życia Malwiny tym bardziej, że Artur wymógł zgodę na odwiedzanie córki już tam w Warszawie.

Słowa dotrzymał. Przychodził bardzo często. Powoli zaczęli się ze sobą oswajać i przywykać do siebie. Anita była szczęśliwa. Jej miłość do niego z powrotem odżyła a i on wydawał się ją adorować i sprawiać miłe niespodzianki.

Po dwóch latach oświadczył się i został przyjęty. Pobrali się w Warszawie. To tu planowali zostać po studiach i wychowywać córkę.