DRUGA SZANSA - rozdział 12 ostatni

ROZDZIAŁ 12

ostatni

Rozmowa Krzysztofa z Pauliną chyba jednak odniosła skutek, bo pani Febo znacznie spasowała. Krzysztof powiedział jej, że zostaje w firmie warunkowo, bo jeśli jeszcze raz usłyszy, że ona źle traktuje pracowników, nie będzie miał litości. Poza tym nie wyraził zgody na zatrudnienie przez nią asystentki.

 - Nie przesadzaj Paulinko, nie jesteś aż tak zajęta a zakres obowiązków jaki posiadasz spokojnie możesz ogarnąć sama nie wysługując się innymi.

To było dla dumnej Włoszki jak policzek. Już dawno straciła wszelkie łaski u seniorów przede wszystkim tym, że usiłowała im wmówić, iż dziecko, które ma się urodzić jest Marka. Od tego czasu oboje zaczęli postrzegać ją zupełnie inaczej tak, jakby nagle klapki spadły im z oczu.

Weszła właśnie do pracowni Pshemko niosąc przewieszone na ręku paski do kreacji i zatrzymała się nieco zdziwiona. Mistrz stał przy manekinie odzianym w piękną, połyskującą suknię w kolorze ecru. Zabłysły jej oczy z zachwytu.

  

 - Witaj Pshemko – powiedziała cicho. – Piękna ta suknia. Wygląda jak ślubna.

 - Bella, – mistrz spojrzał na nią spod okularów – to jest suknia ślubna, ale do ślubu cywilnego. Dlatego jest krótsza. Mam nadzieję, że będzie pasować.

 - A komu?

 - No jak to komu? Urszuli przecież. Urszuli Sosnowskiej.

 - Tej asystentce Marka? Od kiedy ty projektujesz suknie ślubne dla asystentek?

Popatrzył na nią powątpiewając, czy aby ona jest przy zdrowych zmysłach. Usiadł ciężko na podeście, a ona przycupnęła obok niego.

 - Paula, Urszula jest asystentką Marka i jednocześnie jego narzeczoną - wyjaśniał. - Za dwa tygodnie odbędzie się ich ślub, nie wiedziałaś o tym?

Miała tak głupią minę jak jeszcze nigdy w życiu. Strapiony mistrz pokiwał głową.

 - A więc nie wiedziałaś…

 - No niestety nie i jestem zaskoczona, bo nie sądziłam, że on i ona stanowią parę.

 - I to bardzo udaną. W dodatku rozumieją się bez słów – nieświadomie wbił jej szpilę prosto w serce. – Pięknie będą wyglądać. Ona taka drobna o delikatnej urodzie i on taki nieziemsko przystojny – mistrz aż westchnął, kiedy zwizualizował sobie tę myśl.

 - Tak…, pewnie masz rację. Nie przyglądałam jej się dokładnie – Paulina podniosła się z podestu. – Będę lecieć. Mam trochę roboty. Zostawiam ci te paski do sukienek. Na pewno coś wybierzesz. – Wyszła pośpiesznie z pracowni. - Marek się żeni. Kto by pomyślał zwłaszcza, że kiedy brał ze mną rozwód wciąż powtarzał, że skutecznie wyleczyłam go ze związków i że ma dość kobiet. – Postanowiła iść do Alexa i podzielić się z nim tą nowiną. Energicznie weszła do jego gabinetu i usiadła z drugiej strony biurka.

 - Słyszałeś, że Marek się żeni?

 - A ty nie? – popatrzył na nią zdziwiony. – Ja wiem to już od miesiąca, bo przyszli tu do mnie oboje z zaproszeniem na ślub i wesele.

 - To dlaczego mi nic nie powiedziałeś?

 - Bo sądziłem, że wiesz. Nie dostałaś zaproszenia? No nie dostałaś, bo inaczej wiedziałabyś przecież. Poza tym chyba rozumiem i ty też powinnaś, że nie bez powodu nie chce cię widzieć na ślubie. Mało świństw mu narobiłaś? A już to, że wmówiłaś mu ojcostwo było chwytem poniżej pasa. Dlaczego miałby cię zapraszać?

 - Bo w jakimś sensie jesteśmy rodziną? – wyrzuciła z siebie poirytowana.

 - Paulina zejdź na ziemię. Jaką ty jesteś dla niego rodziną? To, że wychowywaliśmy się razem niekoniecznie o tym świadczy. Poza tym jesteś jego byłą żoną. Byłą – Paulina. Mam nadzieję, że z nagła i niespodziewanie nie pojawisz się na tym ślubie i nie wymyślisz czegoś idiotycznego? Zmarnowałaś mu życie więc nie miej pretensji o to, że chce je sobie ułożyć na nowo. Ula to wspaniała kobieta. Mądra, zdolna i piękna. Uszczęśliwia go więc daj mu już wreszcie spokój. Jeśli zrobisz coś głupiego, jeśli zakłócisz ceremonię ślubną nie będę chciał cię znać. Zapamiętaj sobie.

Wyszła od niego z mieszanymi uczuciami. Początkowe zaskoczenie zamieniło się we wściekłość, którą na szczęście stonował Alex. Nie będzie nic wymyślać. Niech Marek idzie własną drogą. Może i ona powinna? Też ma prawo ułożyć sobie życie i być szczęśliwa.

Tymczasem Marek wraz z Ulą dogrywał ostatnie już przygotowania do tego ważnego dla nich dnia. Właśnie dopięli sprawę cateringu i kelnerów. Zamówili też weselny tort. Tak naprawdę wybierał go Marek, bo ją na sam widok tak zemdliło, że wymiotowała na zapleczu cukierni. Wyszła stamtąd blada ze spoconym czołem co go mocno zaniepokoiło. Wybrał pospiesznie jeden z piętrowych, czekoladowych tortów i czym prędzej zabrał Ulę stamtąd. Wsadził ją do samochodu i zapytał z troską - kochanie, co się dzieje? Nie wyglądasz najlepiej. Może powinniśmy pojechać do lekarza? Martwię się.

 - Jedźmy do domu. Położę się to mi przejdzie. Jutro pójdę do przychodni.

Następnego dnia Marek odwiózł ją do najbliższej poradni, ale nie chciał jej zostawić samej. Zadzwonił do Violetty, że trochę się spóźni, bo musi Ulę zawieźć na badania.

Pobrano jej krew i kazano czekać. Potem poproszono ją jeszcze na USG. Trochę się zdziwiła, ale pomyślała, że pewnie sprawdzają wszystko, żeby postawić jakąś diagnozę. Położyła się na kozetce, a lekarz rozprowadził po jej brzuchu lepki żel.

 - Kiedy miała pani ostatnią miesiączkę?

To pytanie zaskoczyło ją. Tak naprawdę nie pamiętała.

 - Chyba dawno. Nie przypomnę sobie…

 - Proszę pani, mamy tu ósmy tydzień ciąży. Na razie wszystko jest w najlepszym porządku. Proszę o siebie dbać i nie forsować się. Następne USG za miesiąc.

Zatkało ją. Najzwyczajniej w świecie ją zatkało. Z Piotrem nie miała dzieci. Ciągle jej to zarzucał, wyzywał od jałówek. Marzyła o dziecku, ale sądziła, że faktycznie jest bezpłodna i nigdy się nie dowie jak to jest być matką.

Wyszła z gabinetu trochę przytłoczona tymi nowinami. Marek na jej widok wstał i podszedł do niej.

 - I co? Co powiedział lekarz? - Podała mu wszystkie wydruki, które trzymała w dłoni. – Co to jest?

 - To wydruk z USG. Jestem w ósmym tygodniu ciąży – zalśniły jej oczy i rozpłakała się. Przytulił ją mocno.

 - Kochanie i dlatego płaczesz? Przecież to najlepsza wiadomość pod słońcem. Jestem taki szczęśliwy. Nawet nie wiesz jak rodzice się ucieszą. Od tak dawna pragnęli mieć wnuki.

 - Ja też się cieszę i to bardzo. Od zawsze marzyłam o dziecku, ale myślałam, że nie mogę go mieć. Tam jest jeszcze recepta na witaminy i jakieś leki przeciwwymiotne. Trzeba to wykupić. Jedźmy do firmy a po drodze zatrzymamy się przy aptece. Mam też prośbę. Nie mówmy na razie nic w firmie. Powiemy tylko rodzicom.

 - Jak chcesz Ula. Lepiej nie zapeszać, prawda?

 - Dokładnie. Jedźmy już.

Wreszcie nadszedł ten wyczekiwany przez nich dzień. O jedenastej pojawili się w domu Marka Olszańscy. Violetta pomagała Uli ubrać się i zrobiła jej delikatny makijaż. Już przed dziewiątą zamówiona fryzjerka fantazyjnie upięła jej włosy. Viola obrzuciła ją spojrzeniem od stóp do głów.

 - Wyglądasz zjawiskowo. Suknia leży idealnie. Pshemko naprawdę się postarał.

 - Pośpieszcie się dziewczyny, bo limuzyna już jest – Sebastian wszedł do sypialni i stanął w progu. – Ależ jesteś piękna. Powoli będziemy jechać.

Wszyscy zjechali na dół i zajęli miejsca w limuzynie. Marek nie mógł oderwać wzroku od swojej ukochanej. Ta ciąża, choć sprawiała Uli wiele niedogodności to przy okazji spowodowała, że wypiękniała jeszcze bardziej.

Limuzyna zatrzymała się przed Urzędem Stanu Cywilnego. Mężczyźni pomogli wysiąść swoim damom i powoli weszli po schodach do wnętrza budynku. Na korytarzu przed salą, w której miał się odbyć ślub stali już wszyscy goście. Marek z Ulą zajęli miejsce obok rodziców.

 -Pięknie razem wyglądacie – Helena z miłością spojrzała na nich oboje.

Drzwi się otworzyły i stanęła w nich kobieta zapraszając ich do środka. Kiedy już wszyscy usiedli wyszedł kierownik Urzędu Stanu Cywilnego i zaczął ceremonię zaślubin. Dla nich dwojga świat nagle przestał istnieć. Powtarzali za urzędnikiem słowa przysięgi patrząc sobie prosto w oczy. Wymienili obrączki. Potem poproszono ich i świadków o podpisy na dokumentach. Ula przyjmowała nazwisko męża i z wielką ulgą żegnała się z poprzednim. W końcu nadszedł czas na gratulacje. Najpierw złożył je im kierownik, a potem kiedy już opuścili salę, wszyscy goście. Na szczęście nie sprawdziły się obawy Alexa i ze strony Pauliny nie było żadnej niespodzianki. Wszystkich seniorzy Dobrzańscy zapraszali na przyjęcie.

Było tak jak sobie wymarzyła. Skromnie, ale wesoło i miło, bo znała wszystkich gości i nie czuła się niezręcznie. Catering był znakomity a kelnerzy uwijali się szybko i sprawnie roznosząc potrawy. Dzięki Sebastianowi mieli świetny zespół muzyczny, który grał do czwartej nad ranem, do momentu aż ostatni goście zmęczeni zabawą odjechali wynajętymi taksówkami do domu. Ula i Marek zostawali do następnego dnia. Rano miała się pojawić ekipa sprzątająca i zrobić porządek w oranżerii.

Przespali się w dawnym pokoju Marka. Nie odmówili sobie pieszczot, chociaż od jakiegoś czasu Marek oszczędzał Ulę bojąc się, żeby nic nie stało się maluszkowi.

Mieli zaplanowaną podróż poślubną, ale zanim polecieli upewnili się u lekarza, że z ciążą wszystko w porządku i nic jej nie zagraża.

Wylecieli do Włoch, do Ligurii na Riwierę Włoską do Monterosso al Mare i byli zachwyceni, i urzeczeni pięknem tego miejsca.

Ich hotel był położony bardzo blisko morza i nawet z okien mogli podziwiać wschody i zachody słońca. Trochę spacerowali, trochę wylegiwali się na plaży, a Marek uważał, żeby Ula się nie przemęczała i żeby odpoczęła jak najlepiej.

Z żalem wracali do firmowej rzeczywistości. Ula pracowała do siódmego miesiąca. Pod koniec ciąży przeniosła się do teściów. Marek nie chciał być niemile zaskoczony tym, że złapią ją bóle porodowe, a przy niej nikogo nie będzie. W końcu któregoś marcowego poranka zadzwoniła jego matka, że Ulę zabrało pogotowie, bo odeszły jej wody, a oni jadą taksówką do szpitala. Nie zwlekał. Violi rzucił tylko, że Ula już rodzi a on do niej jedzie i da znać jak będzie po wszystkim.

Nieco spanikowany wparował na porodówkę. Tam natknął się na swoich rodziców. Koniecznie chciał przy Uli być. Zobaczył pielęgniarkę niosącą ochronne obuwie, fartuch i maseczkę. Podeszła do nich z pytaniem

 - Pan Dobrzański?

 - To ja…

 - Proszę to założyć. Ja zaczekam i wprowadzę pana na salę. Żona mówiła, że chce pan być przy porodzie. Przebrany podążył za pielęgniarką. Stanął u wezgłowia łóżka i złapał Ulę za rękę. Poczuła się nagle bezpieczna i pewna tego, że wszystko pójdzie dobrze, bo on jest przy niej tak jak zawsze.

Poród trwał długo i kompletnie pozbawił ją sił. W końcu wydała na świat dziewczynkę.

 - Śliczne dziecko – usłyszała głos położnika. – Umyjemy ją i zaraz państwu pokażemy.

Na widok tego maleństwa zalśniły im łzy w oczach. Wzruszony Marek całował ciepłe czółko tej kruszynki mocząc je słoną wilgocią.

 - Witaj na świecie kochanie – szepnął. – Już nie mogliśmy się ciebie doczekać.

Wyproszono go z zapewnieniem, że za chwilę oczyszczą żonę i będzie mógł ją odwiedzić już na sali. Wyszedł. Był zmęczony, ale bardzo przejęty i szczęśliwy. Podeszli do niego rodzice pytając o Ulę i dziecko.

 - Jest piękne i zdrowe. Dziewczynka. Natalia. Natka. Natusia. Moja córeczka. Ula była bardzo dzielna. Chce mi się krzyczeć z radości. Dostałem od losu drugą szansę na szczęśliwe życie z kobietą, którą kocham całym sercem i nie zmarnuję tej szansy, bo gdybym to zrobił okazałbym się ostatnim głupcem.

Drzwi od sali porodowej otworzyły się i wywieziono z niej Ulę a za nią w maleńkim wózku ich córeczkę. Marek wziął głęboki oddech.

 - Chodźcie kochani. Musicie poznać swoją wnuczkę. Najpiękniejsze dziecko na ziemi.

K O N I E C