ZAŚLEPIENIE - rozdział 9

ROZDZIAŁ 9

 - Dokąd ty jedziesz Ula? Daj mi jakieś namiary. Co będziesz robić?

 - To, dokąd jadę nie jest twoją sprawą. Odcinam się w ten sposób od ciebie, Febo&Dobrzański i od Warszawy. Zaczynam dbać o higienę własnych nerwów. Podpisz to z łaski swojej, bo nie mam całego dnia. Muszę jeszcze załatwić u Sebastiana świadectwo pracy. W moim gabinecie na biurku leży stos teczek z ostatniego miesiąca. Są rozliczone i zawierają podpisane raporty. Zamknęłam wszystkie sprawy więc ktoś, kogo przyjmiesz na moje miejsce zacznie z czystą kartą.

Złożył na wypowiedzeniu zamaszysty podpis i oddał dokument Uli. Po jego policzkach płynęły łzy.

 - Nie sądziłem, że tak się to skończy – wyszeptał. – Nie sądziłem, że stracę najlepszego przyjaciela jakiego kiedykolwiek miałem. To bardzo boli Ula. Nawet nie wiesz jak bardzo…

 - Wiem, ale musisz zrozumieć, że nadszedł czas, żebym zajęła się własnym życiem. Zawsze zostaje ci jeszcze Sebastian – podniosła się z kanapy. – Bądź mądry, nie ulegaj słabościom, dbaj o córki i bądź szczęśliwy.

Objął ją szczelnie ramionami i mocno przytulił do siebie.

 - Odezwiesz się kiedyś…?

 - Może…, któregoś dnia…? Trzymaj się – oderwała się od niego i nie oglądając się za siebie wyszła z gabinetu. Marek ciężko usiadł na krześle i zrozpaczony ukrył w dłoniach twarz.

Ocknął się z odrętwienia usłyszawszy dźwięk telefonu. Odebrał. Z drugiej strony usłyszał Olszańskiego.

 - Człowieku coś ty zrobił!? Była tu przed chwilą Ula i prosiła o jak najszybsze wypisanie świadectwa pracy. Oszalałeś!? Jak my sobie poradzimy bez niej?

 - Nie wiem Seba – powiedział cicho. – Nie męcz mnie. Postawiła mnie pod ścianą. Musiałem podpisać jej wypowiedzenie. Zrób to o co cię prosi. Jestem załamany i muszę stąd wyjść, bo oszaleję. Po drodze zajrzę do ciebie i podpiszę to świadectwo pracy in blanco.

Rozmowa z Ulą i cała ta niemiła sytuacja przytłoczyła go. Czuł w środku wewnętrzny dygot i miał wrażenie jakby rozpadał się na milion kawałków. Najważniejsza osoba w jego życiu opuściła go na zawsze. Wsiadł do samochodu i ruszył w stronę Anina. Musiał porozmawiać z matką. Może ona mu coś doradzi? Zawsze miała świetne relacje z Ulą. Od razu zauważyła jego przygnębienie i zaniepokoiła się.

 - Masz taką minę jakby coś się stało.

 - Bo stało się mamo coś bardzo, bardzo niedobrego. Dzisiaj rano odeszła Ula. Odeszła z naszego życia i z firmy. Wyjechała a ja nie wiem dokąd. Zupełnie nie mam pojęcia co robić i jak mam przekazać tę wiadomość dziewczynkom. Wczoraj wszyscy mieliśmy taki wspaniały dzień. Ula zabrała dzieci rano i szalała z nimi po galeriach. Ja dołączyłem do nich w porze obiadowej. Kiedy żegnała się z nimi wieczorem odniosłem dziwne wrażenie, że żegna się z nimi na zawsze. Długo je ściskała i przytulała szeptając im, że bardzo je kocha. Dzisiaj rano przyniosła mi wypowiedzenie – zadrżał mu głos i rozpłakał się. – Zupełnie nie wiem jak na to zareagować i co zrobić. Jak ją odnaleźć. Nawet mi nie powiedziała dokąd wyjeżdża. Nie pozwoliła dzwonić. Powiedziała, że ma zamiar zmienić numer telefonu. To wygląda tak jakby wzięła wielkie nożyce i odcięła na zawsze naszą przeszłość. Mam wrażenie jakbym wszystko spieprzył od początku do końca i nie miał szansy, żeby to jakoś naprawić.

Helena westchnęła ciężko i smutno spojrzała na syna.

 - Nie chcę kopać leżącego Marek, ale dobrze wiesz, że to zbierało się przez całe lata. Nie byłeś wobec niej w porządku. Uwikłałeś ją w swoje życie i związane z nim problemy. Robiła dla ciebie wszystko, bo cię kochała. To był jedyny powód, w imię którego tak bardzo się dla was poświęcała. Dziwię się, że nigdy tego nie zauważyłeś. Ja zobaczyłam tę miłość w jej oczach od momentu, w którym ją poznałam. Kiepsko to ukrywała, ale mocno się starała zachować obojętność. Nawet na bankiecie kolekcji jesienno-zimowej nie mogła się przemóc, żeby przyznać się otwarcie do tej miłości. Pytałam ją, dlaczego się nie pobierzecie. Mówiłam, że powinniście to zrobić dla dobra dzieci i was samych. Popatrzyła na mnie zdziwiona i powiedziała, że nie jesteście razem, że ty jej nie kochasz, bo nie jest w twoim typie i na zawsze pozostaniecie przyjaciółmi. Miałeś wiele kobiet synu, ale uderz się w piersi i powiedz, czy któraś z nich choć w ułamku była tak wspaniała jak Ula? Czy odważyłaby się na wychowanie od niemowlęctwa twoich dzieci i na pokochanie ich? Jesteś jak większość mężczyzn płytki i powierzchowny. Z ładnej miski nikt się jeszcze nie najadł i dobrze o tym wiesz. Oceniasz ludzi nie patrząc jaki mają charakter, jakie zalety i wady, ale patrzysz na wygląd. Dla ciebie kobieta mogła być bezgranicznie głupia, byleby miała ładną buzię. Ula ma piękne wnętrze, jest mądra i dobra. Ma w sobie tyle miłości i łagodności, że mogłaby nią obdzielić wszystkich ludzi dookoła. Kocha nad życie dziewczynki i równie mocno kocha ciebie. Szkoda, że nie potrafiłeś tego docenić. Założę się, że ona wyjechała pełna żalu i zawiedzionych nadziei. Tyle lat łudziła się myślą, że wreszcie dostrzeżesz w niej kobietę, a nie wyłącznie asystentkę i opiekunkę do twoich dzieci. Nie udało się a ona była już zmęczona czekaniem na ciebie. Bardzo mi jej żal, bo dla ciebie i dzieci poświęciła najlepsze lata swojego życia. Nie wiadomo czy kiedyś będzie miała swoje własne potomstwo. Mam nadzieję, że jednak spotka na swojej drodze człowieka, którego zdoła pokochać tak mocno jak ciebie. Zasłużyła na szczęście jak żadne z nas.

 - Jestem ślepym idiotą – mówił drżącym głosem Marek. - Parę lat temu Sebastian sugerował mi, że Ula mnie kocha a ja głupi wyśmiałem go i nie uwierzyłem. Dlaczego ty nic mi nie powiedziałaś?

 - Myślałam, że o tym wiesz, bo to było takie oczywiste. Sądziłam, że ty doskonale zdajesz sobie z tego sprawę jak wielkim uczuciem ona cię darzy. Naprawdę jesteś ślepy jak kret. Przy niej miałbyś dobre i szczęśliwe życie. Bylibyście taką piękną rodziną. Masz rację w jednym. Wszystko spieprzyłeś i nie sądzę byś w jakikolwiek sposób mógł naprawić tę relację.

 - Nie odpuszczę. Zmienię się dla niej i znajdę ją. Chcę, żeby była ze mnie dumna i nie patrzyła na mnie przez pryzmat lekkoducha i birbanta. Na pewno tak tego nie zostawię. Teraz pojadę po dziewczynki i postaram się im wszystko wytłumaczyć.

Podjechał pod przedszkole i wszedł do środka. Był trochę wcześniej niż powinien, ale postanowił zaczekać. Wybiegły z sali pół godziny później i wpadły w jego rozłożone ramiona. Dał po buziaku każdej z nich i pomógł im się ubrać.

 - Najpierw pojedziemy po zakupy a jak wrócimy do domu będę chciał z wami porozmawiać. Macie ochotę na ciepłą kolację? Jakieś specjalne życzenia?

 - Zrobisz nam spaghetti? Ciocia Ula robi pyszne. Może nam się też uda? Widziałyśmy jak ciocia to robi. Musimy kupić mielone mięsko, długi makaron i pomidorowy sos. Dasz radę tatuś – pocieszyła go Dorotka – a my ci pomożemy.

Uśmiechnął się do siedzących z tyłu córek.

 - Wasze życzenie jest dla mnie rozkazem. Będzie spaghetti.

Stał przy piecu przepasany fartuchem i mieszał mięso, żeby się nie przypaliło. Obok niego na wysokich krzesłach siedziały dwie jego pociechy i udzielały mu wskazówek.

 - Musisz to posolić. Ciocia dodawała też oregano i bazylię.

 - I dużo słodkiej, wędzonej papryki – dodała Marta. – Takiej w proszku. A potem wszystko zalewała pomidorowym sosem. Będzie pycha, bo ładnie pachnie.

Nałożył na talerze ugotowany makaron i polał go sosem. Przeniósł wszystko na stół w salonie i usiadł przy nim. Po obu jego stronach zajęły miejsce Marta i Dorotka.

 - Muszę wam powiedzieć o czymś ważnym – zaczął z poważną miną. - Dzisiaj rano widziałem się z ciocią. Powiedziała mi, że musi koniecznie wyjechać na dłużej i już nie będzie się mogła wami zajmować. To dla cioci bardzo ważne, bo musi sobie poukładać i przemyśleć trochę spraw. Prosiła, żeby was pożegnać od niej i powiedzieć, że bardzo, ale to bardzo was kocha.

Przestały jeść i wbiły w niego dwie pary oczu.

 - Tatuś my wiemy, że ciocia wyjechała. Mówiła nam o tym wczoraj. Nie chciała, żebyśmy płakały.

 - A mówiła dokąd wyjeżdża? – zapytał zaskoczony przewidywalnością Uli. - Więc i o tym pomyślała. Przygotowała je na to, że długo jej nie będzie. - Poczuł do niej wdzięczność. Chroniła dzieci przed szokiem i płaczem spowodowanym jej nieobecnością. Nadzwyczaj dobrze to przyjęły, bo nic takiego nie miało miejsca.

 - Mówiła, że to daleko – powiedziała Dorotka – i że któregoś dnia zrobi nam niespodziankę i wróci.

 - Mówiła też, że zawsze nas będzie nosić w sercu nawet wtedy, gdyby miała wyjechać na koniec świata – dodała Marta. – Ciocia nas kocha, ale na razie nie może z nami być.

 - Bardzo się cieszę, że to rozumiecie – powiedział wzruszony.- A teraz myć się i spać, bo jutro musimy wcześnie wstać.

Kiedy już wykąpane i przebrane w piżamki położyły się do łóżeczek Marek wszedł do ich pokoju i zwyczajowo włączył im spokojną muzykę. Pochylił się nad każdą z nich dając buziaka na dobranoc.

 - Bardzo was kocham dziewczynki. Jesteście całym moim światem.

 - My też cię kochamy tatusiu – odpowiedziały sennie.

Usiadł jeszcze w salonie i wyciągnął telefon. Zaczął pisać sms-a do Uli z nadzieją, że jeszcze nie zdążyła zmienić numeru telefonu.

Wyjechała bladym świtem. Celowo wybrała tak wczesną porę, żeby uniknąć korków na trasie i żeby jak dojedzie na miejsce mieć trochę czasu na urządzenie się i zrobienie jakichś zakupów. W te ostatnie zaopatrzyła się po drodze zauważywszy dyskont na obrzeżach miasta.

Obracała kilka razy, by do końca opróżnić bagażnik. Zdyszana wwiozła ostatnie rzeczy na siódme piętro i rozejrzała się po mieszkaniu. Trzeba było jednak trochę je uprzątnąć. Włączyć lodówkę, odkręcić zawór wody i gazu. Powoli znikał przykry zapach kurzu i zaczęło pachnieć świeżością. Rozpakowała walizki i wyciągnęła z wielkiego worka pościel rozciągając ją na łóżku. Zrobiła sobie kilka kanapek i usiadła przy ławie jedząc z apetytem. Była głodna. Sięgnęła po telefon chcąc ustawić budzik, ale usłyszała dźwięk przychodzącego sms-a. Był od Marka. Ciekawość zwyciężyła i Ula otworzyła wiadomość.