CICHA WODA - rozdział 4 ostatni

ROZDZIAŁ 4

ostatni

Nadeszło lato i Aniela pomyślała, że byłoby dobrze reaktywować dawną grupę przyjaciół ze studiów, skrzyknąć ich i spotkać się nad jeziorem. Okazało się to wcale nie takie trudne. Podzwoniła, popytała i po paru godzinach umawiała wszystkich na najbliższy weekend. Podekscytowana zadzwoniła do Lidki chcąc upewnić się, że i ona będzie chciała jechać. Znała ich przecież wszystkich.

Lidka bardzo chętnie przystała na tę propozycję i potwierdziła, swoją chęć wyjazdu.

 - Oczywiście pojedziesz z nami. W sobotę podjedziemy do ciebie około ósmej.

Znowu było jak dawniej. Aniela przedstawiła wszystkim Pawła informując, że są zaręczeni.

 - Lidkę oczywiście pamiętacie? – uśmiechnęła się do przyjaciółki.

 - No jakżeby inaczej. Doskonale ją pamiętamy.

Rozbito namioty i ustawiono grill. W zimnej wodzie jeziora chłodziło się piwo, wódka i gazowane napoje. Rozpalono ognisko, przy którym wszyscy się zgromadzili siadając, gdzie popadnie. Każdy po kolei opowiadał o sobie. Kiedy nadszedł czas na Lidkę znowu okazała się bardzo powściągliwa. Powiedziała tylko, że pracuje w jednym z klubów, ale nie przyznała się, że w charakterze tancerki go-go. Aniela też nie wspomniała o tym słowem uważając, że Lidka chyba wstydzi się tej pracy, skoro nawet nie wspomniała o niej słowem. Impreza się rozkręcała. Dziewczyny ułożyły na grillu zapeklowane plastry karczku i boczku. Obok piekły się połówki czerwonej papryki i wielkie kapelusze pieczarek. Aniela przymknęła oczy wracając wspomnieniami do lat studenckich. Od obrony dyplomów minął już jakiś czas a jednak ani jej koledzy ani koleżanki nie zmienili się zupełnie. Tyle tylko, że zaczęli spełniać się zawodowo. Niektórzy mieli nawet własne pracownie architektoniczne.

 - Aniela ocknij się. Jedzenie gotowe – Lidka podeszła do niej z papierową tacką i sztućcami. Podobną wręczyła Pawłowi życząc mu „smacznego”.

Śpiewy i wspominki trwały kilka godzin. Aniela popijała drinki, które wciąż jej dolewano. Zaczęło szumieć jej w głowie.

Ten rausz był bardzo przyjemny. Dawał relaks i pełne odprężenie. Nagle zerwała się z leżaka usłyszawszy przeraźliwy wrzask.

 - To Lidka! Paweł, zobacz co jej się stało. Ona chyba nie poszła pływać?

Paweł natychmiast wparował do jeziora rozbryzgując silnie wodę. Rozejrzał się nerwowo i rzeczywiście zobaczył przyjaciółkę swojej dziewczyny usiłującą rozpaczliwie utrzymać się na powierzchni. Bijąc silnymi ramionami wodę szybko podpłynął do niej i objąwszy ją za podbródek zaczął holować do brzegu. Kiedy poczuł grunt pod nogami wziął Lidkę na ręce.

Ułożył dziewczynę na trawie i zaczął jej robić sztuczne oddychanie. Najwyraźniej nałykała się wody.

Zrobiło się zbiegowisko. Aniela uklękła przy Lidce starając się nie przeszkadzać Pawłowi. Nie mogła zrozumieć, co się stało, że przyjaciółka zaczęła się topić. Znała jej umiejętności. Lidka świetnie pływała. Była najlepsza w podstawówce. Jeździła na zawody pływackie. Jakim cudem więc…?

Lidka odetchnęła głęboko i otworzyła oczy. Uśmiechnęła się do Pawła i wyszeptała – dziękuję. Uratowałeś mi życie.

Aniela pochyliła się nad nią.

 - Jak to się stało, że zaczęłaś się topić, przecież świetnie pływasz?

 - Skurcz mnie złapał i to tak mocny, że zaraz poszłam pod wodę. Przepraszam, że was wystraszyłam – podniosła się z ziemi. – Pójdę się przebrać.

Roztrzęsiona Aniela wróciła na leżak dolewając sobie po drodze wódki i coli. Musiała się uspokoić. Paweł przycupnął obok.

 - Napędziła nam strachu, prawda?

 - Ja nadal się trzęsę. Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby jej się coś stało. Dziękuję ci kochanie, że zareagowałeś tak szybko.

W niedzielę po śniadaniu Aniela z Pawłem i jeszcze jedną parą wybrali się na spacer wokół jeziora. Lidka została na leżaku i nie dała się namówić na przechadzkę. Aniela nie naciskała. Pomyślała, że być może wciąż jest zmęczona walką o oddech po tym podtopieniu. Jezioro wyglądało cudnie i choć Aniela, i pozostała dwójka oglądali je wielokrotnie to i tak byli pod ogromnym wrażeniem piękna tego zakątka. Paweł doświadczał wszystkiego po raz pierwszy. Z ciekawością słuchał opowieści kolegi Anieli o kurhanach, które znaleziono niedaleko lecz był do nich trudny dostęp, bo żeby się do nich dostać trzeba było pokonać dość strome wzgórze. Paweł chciał tam pójść, ale reszta towarzystwa kręciła nosem.

 - Odpuść. Za gorąco jest na takie wspinaczki. Może innym razem.

Po obiedzie Aniela zaczęła ich powoli pakować. Mieli wyjeżdżać koło siedemnastej, ale Paweł zniknął. Co gorsza nie mogła też znaleźć Lidki. Ktoś rzucił, że poszli oglądać te kurhany. Była zła na Pawła, że nawet jej o tym nie powiedział i zostawił samą z całą robotą. W dodatku najwyraźniej zaczęła się psuć pogoda. Na horyzoncie formowały się wypiętrzone, deszczowe chmury.

 - Aniela, jedziecie? – zapytała jedna z dziewczyn. – Za chwilę zacznie padać.

 - Muszę znaleźć Pawła i Lidkę. Zaczekacie jeszcze chwilę? Dajcie mi pół godziny – ruszyła w stronę tego stromego wzgórza. Droga nie była łatwa. Rosło tu sporo sitowia, bo teren był nieco podmokły a także wysokie trawy. Przedzierała się przez nie przeklinając w duchu Pawła. Wreszcie udało jej się wyjść na jakąś polankę. Odgarnęła włosy z twarzy i zamarła. Jej narzeczony kompletnie goły opierał się o pień sporej brzozy a wokół niego owijała się jak bluszcz jej najlepsza przyjaciółka Lidka. Kochali się dziko, zachłannie i namiętnie w ogóle nie zwracając uwagi, co się wokół nich dzieje. W tym zapamiętaniu nawet nie słyszeli jak Aniela podeszła zupełnie blisko i stanęła obok przyglądając się kopulującej parze. Nigdy nie posądzałaby Lidki o tak szalony temperament. Do głowy by jej nie przyszło podejrzewanie tej skromnej, nieśmiałej i cichutkiej dziewczyny o taką namiętność i o takie wyrafinowane pieszczoty. Była niezwykle kreatywna, co najwyraźniej bardzo odpowiadało Pawłowi. Kochali się tak płomiennie, jakby jutro miał się skończyć świat.

Zastanawiała się jak mogła przeoczyć to wszystko. Dlaczego nie miała żadnych przeczuć, które zapaliłyby w jej głowie ostrzegawczą lampkę? Kiedy i gdzie działo się to, o czym do tej pory nie miała pojęcia? Czy to działo się jeszcze na studiach, gdy Lidka znikała ze Zbyszkiem a jej koledzy nie szczędzili jej jednoznacznych, ironicznych uwag? Czy może wtedy, gdy po wypiciu kilku drinków zasypiała rozleniwiona na leżaku a oni znikali w pobliskim lasku? Kolegów posądzała o złośliwość a tymczasem oni wiedzieli chyba więcej niż ona. Zbyszek i Michał ostrzegali ją przed Lidką…, więc Michał również… Na Kaszubach zniknęli przecież na dwa dni. Czyżby oglądanie artefaktów było tylko pretekstem…? A kiedy zaczęło się z Pawłem? Może wtedy, gdy zaręczyli się, a może tutaj? Może to całe topienie miało tylko jeden cel i nie było topieniem się? Doszła do wniosku, że w jej głowie powinien zapalić się ogromny reflektor nie tylko mała lampka.

Głośne jęki ich obojga otrzeźwiły ją. Schyliła się po jakiś giętki kij i z całej siły uderzyła Lidkę w tyłek. Ta odgięła się do tyłu z krzykiem, ale Aniela nie przestawała. Ile miała sił tłukła tym kijem oboje zostawiając krwawe ślady na ich nagich ciałach. Po jej twarzy toczyły się potoki łez. Zdyszana i zmęczona odrzuciła kij i ściągnęła z palca pierścionek rzucając nim w twarz Pawła. Lidka schowała się za jego plecami wystawiając jedynie swoją bezczelnie uśmiechniętą, lisią twarz.

 - Dlaczego…? – zapytała drżącym głosem Aniela. – Czy kiedykolwiek cię zdradziłam, czy kiedykolwiek zawiodłam? Jak mogłaś mi to zrobić? Jesteś podła. Nie chcę cię znać.

 - Wiesz dlaczego? Bo jesteś naiwna i po prostu głupia. Nic mi nie możesz zrobić. Zawsze miałaś wszystko. Ja nie miałam nic i wciąż musiałam walczyć o swoje. To ty miałaś najprzystojniejszych facetów, facetów z kasą i klasą. Ja dawałam im to, czego ty nie byłaś w stanie. Każdy z nich mówił, że w życiu z nikim nie miał tak wspaniałego seksu jak ze mną. Każdy z nich wolał mnie od ciebie mimo, że przecież jesteś taka śliczna, zadbana i sexy. Każdy z nich mówił, że w porównaniu ze mną jesteś bez ikry i nudna jak flaki z olejem. Paweł też tak mówi, prawda? Noo…odezwij się, powiedz coś – zwróciła się do Pawła.

Aniela nie czekała już na jego odpowiedź. Po prostu uciekła. Jej znajomi od razu zorientowali się, co się stało, bo zebrała swoje rzeczy i zdyszanym głosem rzuciła – jedziemy!

Jej rodzice byli w ciężkim szoku, gdy dowiedzieli się o zerwanych zaręczynach i o zdradzie Lidki. Aniela długo nie mogła się z tym pogodzić. Ponad miesiąc siedziała na zwolnieniu lekarskim a potem sama złożyła wypowiedzenie nie chcąc pracować dłużej z Pawłem. Sporo czasu minęło nim się pozbierała. W końcu podjęła pracę w pracowni jednego ze swoich kolegów z roku. Na długo wyleczyła się z mężczyzn. Może jeszcze kiedyś któremuś zaufa…?

Wysiadła z zatłoczonego autobusu i ruszyła w stronę domu. Była zmęczona. Projekt, nad którym pracowała okazał się niezwykle wymagający pod względem technicznym. Ślęczała nad nim już trzeci tydzień a końca pracy nie było widać. Mijała właśnie kościelną bramę, gdy jej wzrok przykuła klepsydra z nazwiskiem Lidki. Podeszła bliżej i zaczęła czytać „Lidia Cichoń, lat dwadzieścia osiem, zginęła śmiercią tragiczną. Pogrzeb odbędzie się…”

Stała jak wryta przed tym nekrologiem i nie mogła uwierzyć. Czy to zła karma wróciła do Lidki i zabiła ją? Czy ta śmierć była karą za wszystkie złe rzeczy, które wyrządziła Anieli i innym? Jaką śmierć jej przeznaczono? Wypadek drogowy, śmierć pod kołami pociągu, czy jeszcze coś równie dramatycznego?

Weszła do domu i od razu opowiedziała rodzicom o śmierci Lidki.

 - Już wiemy córeczko. Wiemy też jak zmarła. Wiedziałaś, że ona pracuje w klubie go-go? – Aniela kiwnęła głową - Okazało się, że była tam tancerką na rurze a oprócz tego podrywała podtatusiałych, starszych mężczyzn i szła z nimi do łóżka. Najpierw były to spotkania jednorazowe do momentu aż nie znalazła bogatego sponsora. Facet był żonaty, miał dorosłe dzieci i wnuki a oprócz tego zawziętą i podejrzliwą małżonkę. Wynajęła detektywa, który zlokalizował ich miłosne gniazdko. Osobiście tam poszła i strzeliła Lidce w głowę. Śmierć nastąpiła natychmiast. Całe miasto aż huczy, bo zamknęli ten klub i tę kobietę, która strzelała. Po tym wszystkim wyłania się obraz całkiem innej Lidki i tak różnej od tej, którą my poznaliśmy. Ona była zwykłą dziwką. Sprzedawała się za pieniądze. W życiu byśmy jej o coś takiego nie podejrzewali.

 - Ja też nie, ale teraz łatwiej mi zrozumieć dlaczego uwodziła moich chłopaków. Nie mogła znieść, że byłam szczęśliwa. Wiecie jak to mówią „cicha woda brzegi rwie”.

 - Pójdziesz na pogrzeb?

 - Nie mam zamiaru. Ja pożegnałam ją tam, nad jeziorem. Dla mnie umarła pod tą brzozą, pod którą kochała się z Pawłem. Ten rozdział zamykam na zawsze i nigdy już nie chcę słyszeć o Lidce i o swojej porażce. Zbyszek miał rację. Kompletnie nie znam się na ludziach.

K O N I E C