"NASZE MIEJSCE NA ZIEMI" - rozdział 4

ROZDZIAŁ 4

Poranek przywitał je jaskrawym słońcem. Obie czuły się wypoczęte i wyspane, chociaż dopiero była siódma. Ubrały się bez zbędnej zwłoki i nawet nie zjadłszy śniadania ruszyły do Prabut. Pomysłowa Marynia opróżniła swój plecak, bo był większy i zabrała dwa paski do spodni. Na zdziwione spojrzenie Doroty powiedziała

 - To na zakupy mamuś. Przypnę potem plecak do bagażnika tymi paskami i nawet nie poczuję jego ciężaru.

Dorota pokiwała z uznaniem głową. Sama nie wpadłaby na taki pomysł. Ona wzięła dwie duże reklamówki. Na pewno się przydadzą.

Jechały tą samą wyboistą, piaszczystą drogą, którą tutaj przyjechały. Na asfaltowej szosie było już lżej. Po drodze mijały kościół i Dorota przypomniała sobie, że przecież musi tu zajrzeć i porozmawiać z proboszczem o miejscu pochówku Klementyny. Postanowiła to zrobić w drodze powrotnej. Minęły spore skrzyżowanie i zatrzymały się na chwilę zaczepiając przechodnia i pytając go, czy w mieście odbywa się jakiś targ. Uzyskawszy wskazówki, że dalej muszą jechać prosto, następnie skręcić w prawo a potem w lewo i na pewno trafią, ochoczo popedałowały dalej.

Targ okazał się niewielki, ale mimo to mogły zaopatrzyć się tu we wszystko, czego potrzebowały. Nakupiły jarzyn, sporo dorodnych pomidorów, trochę owoców, swojskiego masła i białego sera. Dostały nawet pieczywo, trochę wędlin i mięso. Plecak wypełnił się po brzegi. Przy okazji popytały miejscowych i dowiedziały się, że zaraz za targiem jest dworzec kolejowy, a za kościołem stare miasto. To były bardzo cenne informacje. Najważniejsze jednak, że powiedziano im, gdzie leży cmentarz. Pojechały tam i miały wielkie szczęście, bo udało im się odszukać grób Klementyny. Dzięki temu Dorota zaoszczędziła sobie wizytę na plebanii. Po opuszczeniu cmentarza zjadły jeszcze po pachnącej drożdżówce i wróciły do domu.

Sprzątanie drugiego pokoju zajęło im resztę dnia. Wyniosły na zewnątrz ciężkie sienniki i drewnianą ramę łóżka. Stał tam jeszcze dębowy kredens, ale pełen był różnych przedmiotów, które należało przejrzeć i spora biblioteka wypchana od góry do dołu książkami, i starymi gazetami. Te ostatnie przeznaczyły do spalenia. Natomiast książkami zajęła się Marynia. Niektóre wydały jej się naprawdę cenne i przydatne. Sporo było poradników szydełkowania i robienia na drutach, haftu i gotowania. Były i o tkactwie. Te odłożyła uznając, że mamie najbardziej się przydadzą.

Dorota tymczasem wyciągała rzeczy z kredensu. Stara porcelana, srebrne sztućce, kilka blaszanych pudełek z różną zawartością i mnóstwo albumów ze zdjęciami głównie Klementyny w towarzystwie wyłącznie kobiet. – A może ona była jakąś emancypantką, albo sufrażystką? Chociaż chyba nie była aż tak stara. O ile pamiętam ruch sufrażystek zaczął działalność jakoś na początku dwudziestego wieku, to pewnie na świecie jej jeszcze nie było – zastanawiała się. – Mama mówiła, że stroniła od mężczyzn. Ciekawe, dlaczego? - wzięła do ręki kolejny album. Rozpoznała na zdjęciach swoich dziadków i mamę, jeszcze dziewczynkę trzymającą ich za ręce. Potem ślubne zdjęcie swoich rodziców, co trochę ją zdziwiło. Najwyraźniej dziadek doskonale znał adres Klementyny. Nie miała żadnych wątpliwości, że to od niego pochodzą te zdjęcia. Ułożyła z boku całkiem spory stosik tych albumów i sięgnęła do szuflad. W jednej z nich były same kasetki począwszy od całkiem małych do dwóch ogromnych. Systematycznie przeglądała ich zawartość. Dwie z nich wypełnione były po brzegi złotą biżuterią i złotymi monetami. – A Wolniewicz twierdził, że ona nie była majętną kobietą – uśmiechnęła się smutno. Nie miała pojęcia ile to może być warte. Sama nie obwieszała się złotem, nawet obrączkę przestała nosić. Pod tym względem różniła się znacznie od swojej ciotki. Obiecała sobie jednak, że jak tylko będzie miała okazję to da do wyceny precjoza. Te najładniejsze zostawi Maryni a resztę spienięży.

Kolejna kasetka zawierała dokumenty. To z nich dowiedziała się, że ciotka urodziła się piętnastego kwietnia tysiąc dziewięćset dwudziestego roku. Nie miała więc sto lat w chwili śmierci jak twierdziła mama, ale osiemdziesiąt dziewięć. Znalazła oprócz aktu urodzenia kannkartę wydaną przez jakiegoś ważnego urzędnika Generalnej Guberni dystryktu warszawskiego i inne dokumenty pisane niemieckim gotykiem. Niestety Dorota nie znała tego języka. Nie doczytała się też jakie były losy Klementyny podczas wojny. Przecież kiedy wybuchła ona była już dorosła. Miała dziewiętnaście lat.

Sięgnęła po kolejną skrzyneczkę, a właściwie całkiem sporą i ciężką skrzynkę. Na wierzchu były jakieś zdjęcia i kiedy przyjrzała się bliżej rozpoznała na nich siebie w stroju komunijnym.

 - Coś podobnego! – krzyknęła. – Spójrz Maryniu. Ona jednak wiedziała o moim istnieniu. Popatrz, tu są jakieś listy. Rozpostarła ostrożnie jeden z nich. Papier był pożółkły, a list napisany najwyraźniej atramentem, który przez lata zdążył mocno wyblaknąć.

Droga siostro – to od dziadka! - Dorota była coraz bardziej zaintrygowana.

Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko dobrze i cieszysz się dobrym zdrowiem. U nas radosne nowiny. Nasza Helenka powiła córeczkę. Dali jej na imię Dorotka. Mamy więc wnuczkę. Jest śliczna. Ma blond włoski i duże, błękitne oczy. Jest naszą dumą i szczęściem. Jeśli się zgodzisz, chciałbym, żebyś przyjechała na chrzciny, które odbędą się za dwa miesiące. Byłbym szczęśliwy. Koniecznie napisz mi o swojej decyzji.

Twój kochający brat Zygmunt.

Warszawa 27 sierpnia 1974r.

 - Nie do wiary! Jednak wiedziała o moim istnieniu. Spójrz! To ja jako niemowlę! – przerzucała kolejne listy pisane ręką dziadka. Wreszcie został ostatni w zamkniętej kopercie. – Mam prawo go otworzyć? Jak myślisz?

 - No pewnie. Ciocia już nie żyje, a my chcemy poznać ją jak najlepiej. Otwieraj.

Delikatnie rozkleiła niebieską kopertę i wyciągnęła z niej list. Jej oczy zrobiły się wielkości pięciozłotówek.

 - Nie uwierzysz. Ten list adresowany jest do mnie – wykrztusiła z przejęciem.

Kochana Dorotko

Jeśli czytasz ten list, mnie już na pewno nie ma na tym świecie. Inaczej nadal pozostałby tajemnicą. Wiem, że jesteś zdziwiona i bez wątpienia zaskoczona, bo nigdy nie poznałyśmy się osobiście nad czym szczerze ubolewam. Niestety jest już za późno. Nieuchronnie zbliżam się do śmierci. Umieram bezpotomnie i to, co udało mi się zgromadzić, przekazuję Tobie. Są to precjoza, na które zapewne się natkniesz, a także trochę gotówki. Kasetka posiada podwójne dno. Z boku jest przycisk, który wysuwa dość głęboką szufladę. Mam nadzieję, że w ten sposób wesprę Cię finansowo, bo tak naprawdę nie mam pojęcia jak Ci się powodzi. Może jesteś już mężatką i masz dziecko bądź dzieci? Zapisuję Ci w testamencie ten dom. Wiem, że jest bardzo zaniedbany, ale przez ostatnie lata nie miałam już siły, żeby o niego zawalczyć. Zrób użytek z darowanych przeze mnie pieniędzy i wyremontuj go. Moim wielkim pragnieniem jest, żebyś tak jak ja potrafiła docenić to piękne miejsce i zamieszkać tutaj. W szufladce jest czterysta pięćdziesiąt tysięcy zapakowanych w foliowe woreczki. Na pewno starczy na remont i jeszcze zostanie Ci pokaźna sumka.

Zapewne zadajesz sobie pytanie, dlaczego dla Ciebie to wszystko. Sama nigdy nie miałam dzieci. Ba, nawet nigdy nie miałam męża. Mężczyźni nie interesowali mnie zupełnie, bo miałam inne skłonności. Nigdy się do nich nie przyznałam, ale też nie mogłam się obnosić z miłością do kobiet. Odizolowanie się od świata miało mnie ustrzec przed tego typu pokusami i mimo, że wiodłam życie pustelniczki, to miało ono swój urok i nigdy nie żałowałam podjętej decyzji. Mam nadzieję, że nie potępisz mnie za moje preferencje. Jesteś jedyną osobą, której mogłam przekazać swoją schedę. Życzę Ci szczęścia w życiu. Żyj zgodnie ze samą sobą, do niczego się nie zmuszaj. Po prostu żyj.

Ciotka Klementyna.

Anno Domini 2008r.

 - Napisała to rok temu! Mój Boże! Nie mogę w to wszystko uwierzyć! Gdzie ten przycisk?! O! Znalazłam! – nacisnęła i po chwili wysunęła się spod spodu kasetki szuflada. – Maryniu, - mówiła wzruszona Dorota - Klementyna dała nam środki na wyremontowanie tego domu i spełnimy jej wolę. Zostajemy tutaj. Będzie tak jak chciałaś. To nasze miejsce na ziemi. Podobnie uważała ciocia. Martwiłam się, że z mojej pensji nie damy rady zbyt wiele zrobić, ale to, – potrząsnęła trzymanym w ręku grubym plikiem pieniędzy – to zmienia postać rzeczy. Wieczorem lub jutro rano zadzwonimy do dziadków i powiemy im o podjętej przez nas decyzji. W Prabutach zapytamy o szkołę. Przed końcem wakacji trzeba by było zapisać cię do niej – Dorota była podekscytowana i miała wypieki na twarzy. – Jestem pewna, że uda nam się do zimy położyć nowy dach i założyć tu jakieś ogrzewanie. Może damy radę wymienić okna? Na pewno damy.

Marynia przyglądała się jej z szerokim uśmiechem. Nigdy nie widziała mamy tak bardzo gotowej do działania, tak bardzo zdeterminowanej i tak bardzo szczęśliwej. To świetnie wróżyło na przyszłość.

Zaraz z rana zadzwoniła do swoich rodziców i opowiedziała im o wszystkim, także o decyzji zamieszkania tutaj.

 - To wyjątkowe miejsce kochani i bardzo piękne. Dzięki Klementynie mamy środki na remont i mamy zamiar doprowadzić ten dom do dawnej świetności. Bardzo byście nam się tu przydali i wasz samochód też. Sporo jest do załatwienia, a my dysponujemy tylko dwoma starymi rowerami. Przy okazji moglibyście przywieźć nam z naszego mieszkania wszystko co mogłoby nam się tu przydać łącznie z ubraniami. Postanowiłam, że wynajmę to mieszkanie. Mebli nie będę przewozić, bo niektóre są już zniszczone. Tutaj zaopatrzymy się we wszystko. Przy okazji zobaczycie okolicę i jestem pewna, że was urzeknie. To co, przyjedziecie? A kiedy? Pojutrze? Rewelacja! Jak dojedziecie do Prabut, to musicie je właściwie przejechać całe kierując się drogą na Gąski. To droga równoległa do trasy na Rakowiec i Kwidzyn. Jak przejedziecie most nad Liwą to trzeba skręcić w lewo na drogę gruntową. Zresztą będziemy w kontakcie telefonicznym i będziemy was wyglądać na szosie. A najlepiej niech ojciec zabierze GPS. Bardzo wam dziękuję. Jesteście wspaniali. Czekamy na was.

Rozłączyła się i uśmiechnęła uszczęśliwiona. Mama pomoże w sprzątaniu, a ojciec to prawdziwa złota rączka.

Włączyła maszynkę elektryczną i na patelni podsmażyła pachnący boczek, do którego wbiła sześć jaj. Potrzebowały solidnego posiłku, żeby mieć siły do dalszej pracy. Na drugim palniku grzało się mleko. Zapachy dolatujące z kuchni obudziły Marynię. Zaspana stanęła w progu i uśmiechnęła się błogo.

 - Dzień dobry mamuś. Ależ ta jajecznica pachnie… - Dorota odwzajemniła jej uśmiech.

 - Umyj się szybciutko. Zaraz będziemy jeść.

Pałaszowały z apetytem. To było prawdziwe, wiejskie śniadanie.

 - To jaki plan na dzisiaj? – spytała Marynia przeżuwając ostatni kęs bułki.

 - Myślę, że trzeba opróżnić te dwa pokoje na górze, ale zanim się do tego zabierzemy, musimy znaleźć w internecie jakichś miejscowych fachowców od dachu, ogrzewania a przede wszystkim stolarzy. Chciałabym, żeby ten dom zachował swój dawny charakter. Nie chcę go szpecić płytkami, czy gumolitem. Podłogi należy wymienić i zrobimy to, ale też będą drewniane. Płytki co najwyżej na ścianie w kuchni i w łazience. Myślę córcia, że powinnyśmy sukcesywnie zamawiać potrzebne nam rzeczy typu piec elektryczny, bo gazu tu nie ma, armaturę łazienkową i kuchenną i na pewno nową lodówkę. Potem pomyślimy o meblach. Rozmawiałam z dziadkami. Przyjadą pojutrze. Z nimi uda się więcej pozałatwiać, bo mają samochód.

 - No właśnie. Samochód. Pomyślałam, że mogłybyśmy kupić jakiś. Przecież ty masz prawo jazdy.

 - No mam, ale tak naprawdę nigdy nie jeździłam. Jedynie podczas kursu.

 - Dla mnie to żadna przeszkoda. Dziadek mógłby cię podszkolić. Dałabyś radę, jestem tego pewna. Ja jak skończę osiemnaście lat, to też pójdę na kurs. Tu są takie warunki, że bez samochodu ani rusz.

O ile wyszukanie fachowców nie było rzeczą trudną, to już rozmowy z nimi okazały się rzeczą skomplikowaną. Niektórzy mieli zlecenia i nie mogli podjąć się prac tak od razu. Człowiek z firmy dekarskiej zapraszał je do siebie.

 - To niedaleko, na starym mieście tuż przy rynku na ulicy Wąskiej. Zobaczą panie przy okazji kolorystykę i rodzaj poszyć dachowych. Jak to ustalimy wtedy przyjadę z ekipą i zmierzymy powierzchnię, żeby można było wycenić materiał i robociznę.

Umówiły się z nim na jutro do południa. Największe szczęście dopisało im, gdy zadzwoniły do firmy zajmującej się wstawianiem okien. Jej przedstawiciel zaoferował się przyjechać jeszcze dzisiaj po południu. Najgorzej było ze stolarzami. Dorota obdzwoniła ich kilku, aż wreszcie natrafiła na takiego, który mógł przyjechać na początku przyszłego tygodnia i wymierzyć podłogi.

Załatwiwszy to wszystko zabrały się za uprzątanie dwóch pokoi na piętrze i tak jak z tych na parterze, powynosiły nieprzydatne, zniszczone sprzęty. Tu też była wersalka i tę Dorota postanowiła zostawić dla mających przyjechać rodziców.

Wczesnym popołudniem pojawił się człowiek od okien. Dorota oprowadziła go po budynku. On przedstawił jej ofertę okien dostępnych od ręki.

 - Jeśli chciałaby pani okna o innych wymiarach niż te, które pokazałem, czas oczekiwania wynosi miesiąc. Te tutaj mamy w magazynie.

 - Myślę, że one spełniają moje wymagania. Chciałam też zapytać, czy macie okna połaciowe. Potrzebuję dwa dość szerokie, bo zamierzam urządzić strych. Przydałyby się też szklane drzwi przesuwne od strony ogrodu. Teraz są tam ciężkie, drewniane.

 - Postaram się coś załatwić. I tak trzeba będzie poszerzać otwory okienne, bo te okna, które są teraz, to okna starego typu z małymi szybkami. Rozumiem, że te nowe również mają być drewniane.

 - Tak byłoby najlepiej. Nie chciałabym aż tak drastycznie unowocześniać tego domu.

 - Mamy takie na stanie. Mają drewnianą stolarkę, są zaimpregnowane i mogą posłużyć długie lata. Przywieziemy je w poniedziałek i zaczniemy montaż. Na pewno nie skończymy w ciągu jednego dnia, bo okien jest sporo, ale postaramy się zamontować jak najszybciej.

Po jego wyjściu głęboko odetchnęła. Wreszcie zaczyna się coś dziać.