"NASZE MIEJSCE NA ZIEMI" - rozdział 5

ROZDZIAŁ 5

Podobnie jak poprzedniego dnia rozpaliły przed domem wielkie ognisko. Tym razem piekły na długich kijach kiełbaski. To miała być ich kolacja.

Siedziały na starych krzesłach przytulone do siebie i opatulone kocem wpatrując się w spokojną toń jeziora i chłonąc tę błogą, niczym nie zmąconą ciszę.

 Jezioro Liwieniec Wyspa Muszlowa

 - Wiesz mamuś, pomyślałam sobie, że stolarz mógłby tu zbudować werandę. Siadywałybyśmy na niej w bujanych fotelach i podziwiałybyśmy zachód słońca lub usiane gwiazdami niebo. To takie romantyczne. Zauważyłaś ten podest, który prowadzi do jeziora? Jest złamany, a deski wypaczone. Jego też można by było naprawić choćby tylko po to, żeby przysiąść na nim i zamoczyć nogi w wodzie. To takie przyjemne.

Dorota westchnęła i objęła córkę ramieniem.

 - Wszystko zrobimy kochanie. Powoli, ale zrobimy. Szkoda, że nie miałam okazji poznać ciotki. Myślę, że polubiłybyśmy się. Miałyśmy ze sobą wiele wspólnego. Zamiłowanie do robótek ręcznych. W tym pokoiku, gdzie stoi warsztat tkacki są ze trzy wielkie wory pełne różnokolorowych włóczek. Jest z czego tkać. Trzeba tylko oczyścić krosna, żeby były sprawne. Wciąż się zastanawiam, jak ciotka mogła zaoszczędzić tyle pieniędzy, ale tego pewnie nigdy się nie dowiemy i skąd w niej takie upodobanie do biżuterii. Usiądziemy kiedyś i wybierzesz sobie tę, która najbardziej ci się spodoba, a resztę spieniężymy. Założę ci lokatę, żeby procentowała do czasu osiągnięcia przez ciebie pełnoletności. Przynajmniej będziesz miała jakiś kapitalik na start. Może kiedyś zakochasz się i będziesz chciała mieszkać gdzie indziej…?

 - Nie ma takiej opcji mamuś. To najlepsze miejsce pod słońcem i nie mam zamiaru go opuszczać. A jeśli nie będzie to odpowiadało mojemu ukochanemu, to trudno. Będzie musiał wybrać. Zresztą, o czym my mówimy? Jestem tak zrażona do osobników płci przeciwnej, że nieprędko znajdzie się taki, który będzie tym jednym jedynym.

Usłyszały odgłos kroków, a po chwili ktoś zaświecił im w oczy jaskrawym światłem.

 - Co jest! – krzyknęła Marynia odwracając oczy.

 - Dobry wieczór paniom. To ja chciałbym się dowiedzieć, co jest i co panie tu robią?

Smuga światła przeniosła się na bok i ujrzały mężczyznę w mundurze leśnika. Dorota odrzuciła koc i podeszła do mężczyzny.

 - Nazywam się Dorota Musialik – przedstawiła się – a to moja córka Marynia. Właśnie przejęłyśmy spadek po naszej ciotce Klementynie, a pan? Kim pan jest?

 - Adam Gawroński, tutejszy leśniczy. Już wczoraj zauważyłem łunę od ogniska, ale sądziłem, że to młodzież je rozpaliła nad jeziorem. Dzisiaj postanowiłem to sprawdzić.

 - Palimy stare sprzęty. Uprzątamy dom, bo jest bardzo zaniedbany. Zamierzamy tu osiąść.

 - Aaaa, to zmienia postać rzeczy – mężczyzna uśmiechnął się szeroko. – W takim razie bardzo mi miło poznać nowe sąsiadki. Może trzeba wam w czymś pomóc?

 - Naprawdę mógłby pan? Jest do wyniesienia jeszcze stary dębowy kredens, ciężkie szafy i parę innych rzeczy. Same chyba nie dałybyśmy sobie rady. Jutro przyjeżdżają moi rodzice, żeby nam pomóc. Będzie więcej rąk do pracy. W takim razie zapraszamy po południu, jeśli oczywiście ma pan czas.

 - Będę na pewno. Tymczasem pożegnam się. Dobranoc.

 - Dobranoc.

Bez trudu odnalazły firmę dekarską i przedstawiły się jej właścicielowi. On pokazał im cały wachlarz oferowanych poszyć dachowych. Zdecydowały się na ciemnozielone dachówki zwane karpiówkami w kształcie rybich łusek, bo uznały, że idealnie będą się komponować z równie zieloną ścianą lasu. Umówiły się z mężczyzną już na konkretny termin. Po wyjściu z firmy postanowiły zwiedzić stare miasto. Naprawdę je urzekło. Ogromny, urządzony rynek, którego głównym punktem była fontanna Rolanda zbudowana w tysiąc dziewięćsetnym roku z licznymi alegoriami w postaci rzeźb, którą otaczały kolorowe, odrestaurowane kamieniczki. Nad wszystkim królowała wieża konkatedry świętego Wojciecha.

 Niedaleko niej natknęły się na maleńki acz bardzo urokliwy kościółek Polski pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny. Tuż za nim rozciągał się widok na jezioro Liwieniec. Podeszły tam, ale z tego miejsca nie widziały swojej chatki po jego drugiej stronie.

Największe jednak wrażenie wywarły na nich ruiny Zamku Biskupów Pomezańskich i Gotycka Brama Kwidzyńska.

 Fundamenty starego miasta

Błądząc po okolicy natknęły się też na makietę Zamku Biskupów wykonaną w skali jeden do szesnastu. Spotkały tam człowieka, niejakiego Wiśniewskiego, prawdziwego pasjonata, który pracował nad tą miniaturą starego miasta zupełnie sam. Nie mogły wyjść z podziwu, bo to była naprawdę benedyktyńska i bardzo misterna robota.

Musiały wracać. Zrobiły jeszcze po drodze kilka niezbędnych zakupów, głównie pieczywa, bo przecież dzisiaj mieli przyjechać dziadkowie.

Tyle co zdążyły trochę się ogarnąć i wypakować siatki podjechał samochód przypominający trochę wojskowy łazik. Z samochodu wysiadł leśniczy Gawroński i młodzieniec bardzo do niego podobny. Adam przywitał się z Dorotą i Marynią przedstawiając chłopaka.

 - Przywiozłem ze sobą mojego syna Maćka. Jest silny i pomoże nosić.

Maciek jak na dżentelmena przystało najpierw ucałował dłoń Doroty, a potem Maryni, co wywołało u niej potężne rumieńce zażenowania na bladych policzkach. Młody patrzył na to z zachwytem i rozbawieniem. Natomiast Adam okazał się bardzo bezpośredni i zaproponował Dorocie przejście na „ty”. – Jesteśmy sąsiadami i nie powinniśmy zwracać się do siebie tak oficjalnie. Tu nie ma takiego zwyczaju.

Dorota nie miała nic przeciwko temu.

 - Skoro już się poznaliśmy pokażę wam, co trzeba jeszcze wynieść. Najcięższy jest chyba ten stary kredens. Opróżniłyśmy go wczoraj. Chcę zostawić jak najmniej sprzętów, bo zamówiłam stolarza do wymiany podłóg i nie chcę, żeby jeszcze szarpał się z meblami.

 - Dlaczego chcesz wymieniać podłogi? - zdziwił się Adam. – Chyba nie są spróchniałe, a przynajmniej nie powinny być? Oglądałaś? To dębina. Jest ciemna ze starości, ale zdrowa. Na twoim miejscu w ogóle bym ich nie ruszał tylko wypiaskował cały dom i powtórnie zaimpregnował drewno. Stolarz na pewno nie zagwarantuje ci podłóg z tak dobrego gatunkowo drewna. Wciśnie ci sośninę, albo jeszcze gorsze badziewie, które po pięciu latach się wypaczy. Ja mam w domu sprężarkę i inny sprzęt do takich robót. Sam odnawiałem w zeszłym roku. Po takim czyszczeniu odsłoniły się fantastyczne słoje drewna i wyglądają naprawdę imponująco. 

Dorota miała niezbyt wyraźną minę.

 - Tak naprawdę to ja się na tym nie znam. Sądziłam, że tylko stolarz coś tu poradzi. Poza tym to krępujące wykorzystywać sąsiada do takich robót, a ja sama nie potrafię posługiwać się sprężarką.

 - Dorota, dla mnie to naprawdę nic takiego. Dzisiaj powynosimy co tylko się da, a jutro zaraz z rana przyjedziemy z Maćkiem i przywieziemy wszystko, co niezbędne łącznie z piachem, bo zostało mi go całkiem sporo.

Dorota jednak nadal miała obiekcje.

 - Naprawdę nie wiem… Co sobie pomyśli twoja żona? Będzie zła, że tak niecnie was wykorzystuję. 

Adam stanął naprzeciw niej i głęboko spojrzał jej w oczy.

 - Nigdy nie miałem żony. Matka Maćka była moją dziewczyną i dopiero mieliśmy się pobrać. Nie zdążyliśmy, bo ona zmarła przy porodzie. Od tamtej pory wychowuję go sam. Pomagają moi rodzice, bo mieszkają razem z nami w leśniczówce.

Dorocie ścierpła na karku skóra. Poczuła się bardzo niezręcznie.

 - Bardzo cię przepraszam. Nie miałam pojęcia…

 - Nie mogłaś mieć, bo i skąd. W takim razie jutro też tu jesteśmy. Za dwa dni przez sobotę i niedzielę odwalimy kupę dobrej roboty, zobaczysz, a tego stolarza to odwołaj.

Mężczyźni ochoczo zabrali się do pracy. Dorota z Marynią wymiatały kurz z kątów i zmywały podłogi. Nawet strych przeszedł mały lifting, bo wszystkie kufry powędrowały na jedną ze ścian i w ten sposób zrobiono miejsce dla ludzi mających montować okna.

 - Jak wstawią tu dwa połaciowe okna, od razu zrobi się widniej. Chciałabym przenieść tutaj warsztat tkacki i urządzić sobie pracownię, – rozmarzyła się Dorota – a ten mały pokoik na dole przeznaczyć na spiżarnię taką z prawdziwego zdarzenia z dużą ilością półek, na których stawiałabym zaprawione słoiki.

 - To dobry pomysł mamuś, a strych idealnie nadaje się na pracownię.

Kończyli jeść późny obiad przygotowany na prędce przez Dorotę, gdy odezwała się jej komórka. Spojrzała na wyświetlacz i uśmiechnęła się.

 - Cześć tato, gdzie jesteście?

 - Chyba dojeżdżamy. Właśnie minęliśmy takie duże skrzyżowanie.

 - To jedźcie dalej prosto. My zaraz pojawimy się na szosie – rozłączyła się i spojrzała na Adama. – Mógłbyś mnie podwieźć? Rodzice już dojeżdżają i nie mają pojęcia, gdzie skręcić. Młodzi niech zostaną.

Ledwie zdążyła wyskoczyć z samochodu, ujrzała na horyzoncie srebrnego Opla rodziców. Zaczęła machać energicznie. Samochód zatrzymał się, a ona już otwierała drzwi od strony mamy.

 - Ale się cieszę! Trafiliście bez pudła. Poznajcie proszę Adama Gawrońskiego, tutejszego leśniczego. Bardzo jest nam życzliwy i pomocny. Pojedziecie za nami, bo z drogi nie widać domu. Jest dobrze ukryty, niemal wtopiony w krajobraz.

Po chwili całe towarzystwo znalazło się na podwórzu przed domem. Dorota przedstawiła rodziców Maćkowi.

 - Jesteście bardzo głodni? Mam zupę pomidorową.

 - Nie kochanie. Zatrzymaliśmy się z ojcem w Iławie i tam coś zjedliśmy. Bardzo jesteśmy ciekawi tego domu. Oprowadź nas.

Trochę zajęło to czasu, bo Dorota pokazywała im pomieszczenia dzieląc się jednocześnie wiedzą o Klementynie, a także planami na odremontowanie budynku. Adam nie chciał im przeszkadzać. Odciągnął Dorotę na stronę mówiąc jej, że przyjadą jutro z rana, a dzisiaj już się pożegnają, bo nie chcą przeszkadzać.

 - Na pewno macie sobie wiele do powiedzenia, a i my musimy odpocząć i nabrać sił do dalszej roboty.

 - Ciągle mam wyrzuty sumienia…

 - Niepotrzebnie. W końcu to przecież ja ci to zaproponowałem. Gdybym nie chciał tego robić nawet bym się nie odezwał. Trzymaj się. Dobranoc.

Siedzieli tradycyjnie już jak co wieczór przed domem przy płonącym ognisku. Kiełbaski piekły się na długich patykach a w gorącym popiele dochodziły ziemniaki.

- I jak wam się tu podoba? My zakochałyśmy się w tym miejscu. Nic dziwnego, że i Klementynę uwiodło. Wieczorem cichnie ptactwo wodne, bo całkiem jest go tu sporo. Mają gniazda tu niedaleko w trzcinach i na Wyspie Muszlowej. To ta, którą widać na środku jeziora. Prawdziwy rezerwat. Jutro posiedzimy sobie nad brzegiem. Adam z Maćkiem przyjadą dość wcześnie rano, bo będą piaskować drewno. Będzie huk i dużo kurzu. My w tym czasie wybierzemy się do Prabut na grób Klementyny i na targ. Trzeba chłopakom zapewnić też jakiś posiłek.

 - Bardzo przystojny ten Adam. Ma ładne rysy twarzy – odezwała się Helena.

 - A ty co? – roześmiał się Jerzy. – Chcesz ich swatać? Przecież ledwie się znają.

 - Nie chcę ich swatać, ale Dorota jest jeszcze młoda. Ma zaledwie trzydzieści pięć lat i nic dobrego w dorosłym życiu nie zaznała. Zasługuje na szczęście za tyle cierpienia, które przeszła.

 - Dajcie spokój. Mężczyźni to dla mnie na razie zamknięty rozdział. Nie mam zamiaru wiązać się z kimkolwiek. Ciągle gdzieś z tyłu głowy tliłaby mi się obawa, że to następny, który chce poćwiczyć na mnie siłę swoich mięśni. Teraz moim priorytetem jest doprowadzenie tego domu do stanu używalności, a Adam to bardzo miły i uczynny człowiek i cieszę się, że jest naszym sąsiadem.