"NASZE MIEJSCE NA ZIEMI" - rozdział 1

Kochani

To opowiadanie powstało z potrzeby serca. Nie dlatego, że ja doświadczyłam tego samego, co moja bohaterka, ale dlatego, że miejsce, w którym rozgrywa się akcja opowiadania jest mi szczególnie bliskie. Byłam tam tylko raz. Skorzystałam z wielkiej uprzejmości i niezwykłej wrażliwości osoby, którą najpierw poznałam wirtualnie, a potem osobiście. To dzięki niej mogłam się trochę podleczyć w bardzo pięknych „okolicznościach przyrody” i skorzystać z porad specjalistów. Sama miejscowość i okolica, w której jest położona wywarła na mnie ogromne wrażenie. Opowiadanie jest wyrazem wdzięczności dla osoby, dzięki której mogłam pokochać to miejsce.

To Tobie Tess dedykuję tę historię.

NASZE MIEJSCE NA ZIEMI

ROZDZIAŁ 1

Wyszła z sali sądowej na przestronny korytarz i odetchnęła z ulgą, jakby wraz z jej opuszczeniem pozbyła się z ramion tonowego balastu. Wreszcie mogła powiedzieć, że jest wolnym człowiekiem. Wreszcie oficjalnie przestała być żoną człowieka, który ją bił, wyciągał od niej pieniądze na hazard i dziwki, który nie szanował ani jej ani ich wspólnej córki. To głównie z jej powodu i za jej namową wniosła sprawę o rozwód. Kolejny raz potwierdziło się, że jej czternastoletnia latorośl jest nad wiek dojrzała. O wiele dojrzalsza niż ona.

 - Musimy się od niego uwolnić mamuś – mówiła zdesperowana. – Ja nie mogę już tak dłużej. Nasza rodzina jest totalnie dysfunkcyjna. Przecież jesteś jeszcze młoda więc nie trać lat przy tym padalcu. On się nie zmieni i chyba na to nie liczysz. Możesz jeszcze z powodzeniem ułożyć sobie życie od nowa. Zasługujesz na wszystko co najlepsze za te lata upokorzeń i bicia. Myślisz, że jestem ślepa i nie widzę jak ojciec cię traktuje? Jak traktuje mnie? Tkwisz w błędnym przekonaniu, że jesteś z nim wyłącznie ze względu na mnie. Jeśli faktycznie tak jest, to ja daję ci swoje błogosławieństwo. Uwolnij nas od niego i to jak najszybciej.

Była nim zauroczona. Był naprawdę wyjątkowo przystojny, bardzo męski i pełen kurtuazji. Pochlebiało jej, że to ją właśnie obdarzył miłością. Wiedziała, że jest dość rozrywkowym typem i lubi zabawy z kumplami w ulubionych knajpach, ale na randki stawiał się zawsze punktualnie i był tylko jej i do jej dyspozycji. Zaślepiła ją ta miłość, chociaż rodzice mówili jej, że on nie jest taki jak ona myśli. Że jest zły. Nie wierzyła im i kiedy obdarował ją zaręczynowym pierścionkiem rzuciła mu się wręcz na szyję. Ślub odbył się prędko, bo ani ona ani on nie chcieli przedłużać narzeczeństwa w nieskończoność. Klapki z oczu spadły jej równie szybko, bo już dwa tygodnie po tej ważnej dla niej uroczystości. Przyszedł do domu pijany. Był środek nocy. Wtedy po raz pierwszy zobaczyła jak na wiele go stać. W przepoconych ciuchach, śmierdzący tanią wódką i odrażający rzucił się na nią i choć się broniła, wykręcił jej ręce i brutalnie zgwałcił na środku pokoju. Była w szoku. Płakała tak jak chyba nigdy w życiu. Kiedy wytrzeźwiał następnego dnia, przepraszał ją na klęczkach zapewniając, że to się nigdy więcej nie powtórzy. Naiwnie wierzyła, że tak będzie, ale myliła się. Zachodziła w głowę jak można tak dobrze ukrywać swoją drugą naturę. Przyznawała rację rodzicom, ale nigdy w życiu nie odważyła się poskarżyć na męża. Nie chciała usłyszeć „a nie mówiliśmy?”

Wkrótce zaszła w ciążę, ale i wtedy jej nie oszczędzał. Była regularnie bita. Bała się, że to dziecko, które już kochała całym sercem nie urodzi się normalne. Razy padały często, a ona tylko kuliła się przed nimi chroniąc swój najcenniejszy skarb.

Marynia urodziła się jako wcześniak w siódmym miesiącu ciąży. Po kolejnym pobiciu poczuła skurcze tak silne, że ostatkiem sił zdołała wezwać pogotowie. Była pełna obaw i strachu, że dziecko urodzi się po prostu martwe. Ono jednak wbrew wszystkiemu żyło, a ona nie odchodziła od inkubatora. Niemal zamieszkała w szpitalu. Pielęgniarki, które zdążyła dobrze poznać wielokrotnie mówiły jej, że powinna wrócić do domu i odpocząć, ale ona oponowała. Bała się co tam zastanie i czy w ogóle będzie miała do czego wracać. Rodzice wspierali ją i jak tylko mogła już zabrać Marynię do domu zaproponowali jej, żeby przez te pierwsze najtrudniejsze miesiące zamieszkała u nich.

Tam trochę odżyła, bo miała spokój. Wbrew jej obawom maleństwo chowało się dobrze i z każdym dniem stawało się silniejsze. Jej mąż odwiedzał je czasami. Bardzo dbał o to, żeby być wtedy trzeźwym i grał nadzwyczaj opiekuńczego. Ona już nie dała sobie zamydlić oczu. Wiedziała, że to tylko gra, że jak wróci z małą do domu znowu zacznie się bicie. Czy w takiej sytuacji mogła stworzyć córce właściwe warunki do prawidłowego rozwoju?

Przez pierwsze trzy lata Marynia mieszkała właściwie u dziadków. Ona musiała wrócić do pracy. Na męża nie mogła liczyć, bo on od początku nie dawał jej żadnych pieniędzy na życie i utrzymywała się z własnej pensji. Nie narzekała na jej wysokość. Pracowała jako kasjerka w banku i z powodzeniem mogła utrzymać siebie i dziecko.

Coraz częściej jednak odkrywała brak pieniędzy w portfelu. Zrozumiała, że mąż okrada ją. Próbowała mu perswadować, że nie może tego robić, bo przez to brakuje jej pieniędzy na pampersy i mleko dla dziecka. Śmiał się wtedy szyderczo cedząc przez zaciśnięte zęby

 - Ja też muszę mieć na mleko Dorotko. Takie od wściekłej krowy, wiesz? I nie podskakuj. Chyba dawno lania nie dostałaś.

Kuliła się w sobie, bo jego słowa cięły jak noże. Była ofiarą przemocy w dodatku pozostawioną samą sobie. Uważała, że to wielki wstyd przyznać się komuś, że jest regularnie okładana przez męża. Robiła co w jej mocy, żeby ukryć siniaki pod grubą warstwą przesadnego makijażu.

 - Powinnaś się trochę delikatniej malować Dorota – mówiły jej koleżanki z pracy. – Wiemy, że masz bladą cerę, ale to źle wygląda w zestawieniu z tym ciemnym fluidem.

Wiedziała, że mają rację, ale nie widziała innego sposobu na ukrycie podkrążonych oczu i często rozciętych warg.

Marynia rosła. Poszła do szkoły. Jak się wkrótce okazało, nie potrafiła zintegrować się z rówieśnikami. Zawsze sama, zawsze na uboczu, nigdy nie uczestnicząca w żadnych zabawach. Wychowawczyni wielokrotnie zwracała Dorocie na to uwagę. Sugerowała, że być może dziewczynka potrzebuje pomocy psychologa. Dla świętego spokoju Dorota zabrała ją kiedyś na taką wizytę, ale mała nie wypowiedziała podczas niej nawet słowa. Już po wyjściu z przychodni oznajmiła jej tylko

 - Nie zabieraj mnie mamusiu już do takich miejsc. Ze mną jest wszystko dobrze. Ja nie potrzebuję przyjaciółek ani koleżanek, bo musiałabym im opowiadać o tacie, a przecież nie możemy nikomu nic powiedzieć, prawda, nawet dziadkom.

Dorocie zakręciły się łzy w oczach. Przecież nigdy nie rozmawiały na ten temat i nigdy nie mówiła córce, że ma tłumić w sobie wszystko. Przytuliła ją tylko mocno szepcząc jej do ucha

 - Jeszcze kiedyś będziemy szczęśliwe córeczko, zobaczysz.

 - A nie możemy po prostu odejść od taty i zamieszkać u dziadków? Oni na pewno by zrozumieli.

 - Może tak, a może nie… Sama nie wiem co robić kochanie. Ja wiem, że odejście od taty byłoby najlepszym rozwiązaniem, ale to nie takie proste… – westchnęła. Wtedy po raz pierwszy pomyślała, że to nie Marynia potrzebuje pomocy psychologa, ale ona, bo wcale nie jest lepsza od swojego męża i naraża córkę na życie w ciągłym stresie i strachu. Wielokrotnie zasłaniała ją swoim ciałem przyjmując na siebie razy, które wymierzał jej ojciec. Nigdy nie pozwoliła, żeby miał zbić także córkę. Często ją popychał i szturchał, ale ciosy dostawały się tylko Dorocie.

Któregoś dnia dojrzała wreszcie do decyzji i wyszukała w internecie jakąś grupę wsparcia. Zadzwoniła pod widniejący na stronie numer i umówiła się na spotkanie. Poszła tam z Marynią. Nie chciała zostawiać jej samej w domu na wypadek, gdyby Karol znowu wrócił wypity.

Weszły nieśmiało do sporego pomieszczenia, w którym siedziało już kilkanaście osób, głównie kobiet, ale i mężczyzn było sporo. Jeden z  nich zauważywszy je wstał i podszedł przedstawiając się.

 - Doktor Witold Zawadzki, a panie…?

 - Dorota Musialik, a to moja córka Marynia. Ja dzwoniłam dzisiaj i powiedziano mi, że mogę przyjść, ale musiałam zabrać córkę. Mam nadzieję, że będzie mogła zostać? – Lekarz uśmiechnął się z sympatią.

 - Tak, to ze mną pani rozmawiała, a córce znajdziemy jakiś cichy kącik. Na pewno masz lekcje do odrobienia, prawda? - Mała tylko kiwnęła głową. – W takim razie zapraszam. Za chwilę zacznie się sesja.

Usadowiona przy stoliku w kącie sali Marynia wbiła wzrok w książkę i starała się nie słuchać. Doktor Zawadzki stanął na środku i zagaił.

 - Jest trochę nowych osób i za chwilę poproszę państwa o przedstawienie się. Terapia polega na tym, że każdy z was przynajmniej próbuje coś opowiedzieć o sobie, o swoich obawach i lękach, o chwilach trudnych i tych dramatycznych. Jeśli ktoś czuje wciąż wewnętrzną blokadę, to tylko słucha. Pytania zadajemy na samym końcu. Pod koniec też będą zapisy na prywatne konsultacje. Zaczynamy.

Dorota postanowiła być dzisiaj bierna. Nie znała tych ludzi i była pewna, że wywnętrzanie się przed nimi ze swoich problemów byłoby dla niej zbyt trudne. Może innym razem się ośmieli?

Chłonęła słowa tych, którzy byli bardziej odważni od niej i ze zdumieniem odkrywała wielkie podobieństwo ich sytuacji do swojej własnej. – Czy to zawsze odbywa się w taki sam sposób? – pytała sama siebie. – Czy mechanizm przemocy jest w każdym przypadku taki sam? – Słuchała skarg kobiet poniewieranych przez swoich mężczyzn, permanentnie obrzucanych obelgami, obnoszących się z siniakami i będących stałymi bywalczyniami przychodni i SOR-ów. Te wynurzenia trwały około dwóch godzin. Wreszcie odezwał się doktor Zawadzki.

 - Dużo usłyszeliśmy dzisiaj, a ja mam do was kilka pytań. Co wy sami zrobiliście w swojej własnej sprawie? Czy któreś z was posiada lekarskie obdukcje? Czy zgłaszało to któreś z was na policji? Czy któreś z was występowało o sądowy zakaz zbliżania się do was waszego oprawcy? - Na sali zaległa cisza. Zawadzki tylko smętnie pokiwał głową. – Tego właśnie się spodziewałem. Nawet nie zdajecie sobie sprawy, że taką postawą dajecie przyzwolenie swojemu katowi na takie podłe traktowanie. Wiecie jak to się nazywa? To miłość ofiary do kata. Nic z tym nie robicie, bo uważacie, że bez niego nie poradzicie sobie, lub wciąż żyjecie nadzieją, że ta miłość, którą kiedyś obdarzaliście się wzajemnie kiedyś wróci. Rozczaruję was. Nie wróci. To wy musicie wziąć sprawy w swoje ręce, a zwłaszcza w przypadku, gdy cierpią na tym wasze dzieci. Jaką przyszłość chcecie im zgotować pozostając nadal w związku z oprawcą i żyjąc z nim pod jednym dachem? Jakie one mogą wynieść pozytywne wzorce z takiego domu? Najczęściej takie dzieci są mocno wycofane, zamykają się we własnym świecie, nie szukają towarzystwa, bo boją się otworzyć usta. To dzieci o skrzywionej psychice, które mogą mieć poważne problemy emocjonalne w dorosłym życiu. Nie siedźcie z założonymi rękami i zacznijcie działać, bo tutaj czas nie jest waszym sprzymierzeńcem, ale wrogiem. Im szybciej uwolnicie się od swojego dręczyciela tym lepiej dla was. Pomyślcie o tym.

Dorota była wstrząśnięta ostatnimi słowami doktora. Spojrzała na siedzącą w kącie Marynię. – Ona już jest taka. Milcząca i bierna. Apatyczna. Po każdej awanturze zamyka się w sobie i odcina od świata zewnętrznego. To moja wina. Jak ja mogę tak krzywdzić własne dziecko?

Postanowiła nie poprzestać na tej jednej sesji i umówiła się z psychologiem na prywatną konsultację. Potem przyszły kolejne. To właśnie Zawadzki otwierał jej oczy na wszystkie złe aspekty pożycia z człowiekiem uzależnionym od alkoholu i hazardu, a w dodatku brutalnym i pastwiącym się nad rodziną. Uświadomił jej, że mimo swoich oporów powinna szczerze porozmawiać z rodzicami i opowiedzieć im o wszystkim. Dzięki temu będzie miała większe pole manewru i stworzy coś w rodzaju zaworu bezpieczeństwa dla swojego dziecka. Mówił jej jak ma postępować po pobiciu. Najpierw zadzwonić, o ile to możliwe na policję, a potem iść na pogotowie po obdukcję.

 - Musisz zbierać wszystkie zaświadczenia Dorota, bo to będzie koronny dowód w sprawie rozwodowej. Pierwszą rzeczą jaką powinnaś zrobić, to opuścić dom. Poproś rodziców. Może się zgodzą, żebyście przez jakiś czas mogły u nich zamieszkać. Napisz wniosek do prokuratury o zakaz zbliżania się do ciebie. Musisz po prostu zabezpieczyć się ze wszystkich stron. Musisz zabezpieczyć siebie i Marynię.

Nie była zbyt konsekwentna, za co rugała samą siebie. Wszystko przeciągało się w czasie, a ona nie potrafiła się zmobilizować, żeby pozałatwiać te wszystkie rzeczy. Długo nie miała odwagi, żeby porozmawiać z rodzicami. Cierpiała i ona i jej dziecko.

Wracała do domu z zajęć dodatkowych i już na parterze usłyszała odgłosy awantury. Przeskakując po dwa stopnie szybko dotarła na drugie piętro i niemal wyrywając drzwi z zawiasów wparowała do mieszkania. Matka w pozycji embrionalnej leżała na podłodze w dużym pokoju osłaniając głowę rękami, a pijany ojciec kopał ją gdzie popadło.

Marynia rzuciła plecak i ruszyła do kuchni. Szarpnęła za szufladę zawierającą sztućce i wyjęła z niej największy kuchenny nóż. Stanęła w progu pokoju i wysyczała

 - Zostaw ją w spokoju gadzie.

Jej ojciec odwrócił się gwałtownie i spojrzał na wielki nóż trzymany przez Marynię w dłoni. Zachwiał się i uśmiechnął obleśnie.

 - Też chcesz oberwać gówniaro?

 - Tylko spróbuj podnieść na mnie dłoń, a nie ręczę za siebie, ty popieprzony skurwysynu. Odsuń się od niej i to już!

 - Jak będę chciał! Dawaj ten nóż! Ja ci zaraz pokażę, kto tu rządzi!

Podszedł bliżej, ale Marynia już nie panowała nad sobą. Doskoczyła do niego i precyzyjnie przejechała nożem po jego policzku robiąc w nim głęboką bruzdę. Karol zawył i przyłożył dłoń do rany. Między palcami zaczęły płynąć strugi krwi. To samo powtórzyła na drugim policzku.

 - Jak ci mało, to osadzę ci ten majcher w bebechach i każdy sąd mnie uniewinni! A teraz wynoś się stąd i nigdy nie wracaj! Już się ciebie nie boję kanalio i potrafię się bronić przed takimi jak ty. Wynoś się!

Wyszedł bez słowa. Jak tylko zamknęły się za nim drzwi, rzuciła na podłogę nóż i przykucnęła przy matce.

 - Mamusiu…, ocknij się, proszę…, Mamo…?

Jednak ona nie dawała znaku życia. Marynia nawet się nie zastanawiała i zadzwoniła po karetkę. W szpitalu okazało się, że Dorota ma liczne krwiaki na całym ciele, odbite nerki i złamaną nogę. Zanim Marynia wyszła ze szpitala powiedziała jej jeszcze, że idzie zgłosić to na policję.

 - Ja już nie będę się z nim cackać tak jak ty. On musi wreszcie ponieść konsekwencje swoich czynów. Nie będę się biernie przyglądać, jak zabija cię na moich oczach. Niewiele brakowało i gdybym nie wróciła na czas, ty mogłabyś już nie żyć.

Początkowo na komendzie nie potraktowano jej zbyt poważnie. Dopiero jak wyciągnęła zapakowany w foliowy worek zakrwawiony nóż i pokazała im zaświadczenie z obdukcji i zdjęcia, uwierzyli jej. Zabrano ją na przesłuchanie w obecności psychologa dziecięcego. Wyciągnęła jeszcze teczkę i podsunęła ją komendantowi.

 - Tu dodatkowo są obdukcje z lat poprzednich. Chcę, żeby ten drań wylądował za kratkami na długie lata. Chcę, żeby dostał sądowy nakaz zbliżania się do nas na odległość nie mniejszą niż sto metrów. Chcę, żeby cierpiał tak, jak my cierpiałyśmy przez te wszystkie lata. Zgotował nam życie gorsze od śmierci. Pewnie teraz opatruje rany, które mu zrobiłam tym nożem na policzkach. To i tak nic w porównaniu z tym, czego dopuszczał się wobec nas. – Była na granicy wytrzymałości i kompletnie rozbita emocjonalnie. Nie wytrzymała napięcia i rozpłakała się. – Nie zawiedźcie mnie. Niech ten koszmar wreszcie się skończy. Mama leży ciężko pobita w szpitalu, a ja jeśli się zgodzicie pojadę do swoich dziadków. Oni muszą wiedzieć co się stało.

 - Nie martw się dziecko – komendant poklepał ją przyjacielsko po dłoni – on odpowie za swoje czyny, a do dziadków załatwimy ci transport. Jest już późno, a ty musisz dotrzeć bezpiecznie do domu.