"SOBIE PRZEZNACZENI" - rozdział 4

ROZDZIAŁ 4

W sobotni poranek zanim zabrała się za porządki wybrała się jeszcze do Złotych Tarasów, żeby zainwestować w jakieś odpowiednie do jej wieku ciuchy. Nagle zaczęły jej przeszkadzać te workowate swetry i kiecki na wyrost i spuchliznę. Buty też by się przydały. Glany, w których chodziła miały już swoje lata. Skóra się wytarła na piętach i czubkach odsłaniając białe, brzydkie plamy. Tak nie ubierają się dwudziestosześciolatki.

Będąc już na miejscu po prostu zaszalała. Nagle z rozmiaru czterdzieści dwa przeszła na rozmiar trzydzieści sześć. Była zdziwiona, że bluzki przylegające do ciała wcale nie cisną i są wygodne, chociaż do tej pory miała zupełnie odmienne zdanie. Nakupiła tych bluzek całą furę, a do nich kilka ołówkowych spódnic, jeansów i spodni z materiału. Do tego trzy pięknie odszyte sukienki na szczególne okazje, półbuty, botki długie aż po kolana, porządną puchową kurtkę i jeszcze jedną, lżejszą, jesienną. Pamiętała też o twarzowej czapce i szaliku. Tak naprawdę to wymieniła praktycznie całą garderobę. Obładowana do granic możliwości, ale szczęśliwa ledwo dotarła do domu. Uradowana chwaliła się ojcu świeżym nabytkiem.

 - Koniec ze stylem lumpiarskim. Od jutra ubieram się porządnie jak na dobrze wychowaną pannę przystało.

Ojciec roześmiał się słysząc tę deklarację.

 - Myślałem córeczko, że nie dożyję tego dnia i że przez następnych dwadzieścia lat będziesz chodzić w moim płaszczu i tych okropnych butach.

Przez resztę dnia ogarniała dom. Pomyła okna i zmieniła firanki. Przebrała pościel i nastawiła pranie. Wieczorem zadowolona z siebie siedziała u ojca w pokoju pijąc kawę i podjadając sernik.

 - Jak tylko odzyskasz pion tato i przejdzie trochę ten ból, pójdziesz do neurologa, a potem wykupię ci kurację.

 - Nie trzeba, naprawdę. Wystarczy jak będę chodził na zabiegi tutaj.

Pokręciła przecząco głowa.

 - Nie ma takiej opcji. Ludzie czekają na terminy nawet pół roku, a tam pomogą ci od razu. Pojedziesz do Ciechocinka, tak jak sugerowała lekarka. Już wszystko sprawdziłam. Stać nas na ten pobyt. Zresztą na zdrowiu nie powinno się oszczędzać, prawda?

W poniedziałek rano Bruno zaparkował samochód przed pracownią. Właśnie naciskał guzik od pilota, gdy dostrzegł wchodzącą do budynku dziewczynę w krótkiej spódniczce i kozakach. Przyspieszył kroku. Wszedł na schody i omiótł spojrzeniem to zjawisko od stóp do głów. – Niezła jest. Ciekawe czy ładna, bo nogi ma boskie – oblizał się na samą myśl. – Idzie do nas, czy wyżej? – Kobieta zatrzymała się przed szklanymi drzwiami do pracowni i odwróciła się. Widząc wchodzącego po schodach mężczyznę uśmiechnęła się szeroko.

 - Cześć Bruno.

Stanął jak wryty w połowie schodów i wytrzeszczył oczy.

 - Zuzka? To ty? – wystękał. – Ja pierniczę! To ty! Gdzie się podziały glany? Gdzie ten workowaty płaszcz i ta upstrzona farbą czapka?

Miał tak komiczną minę, że roześmiała się na całe gardło.

 - Dawna Zuzka odeszła w niebyt szefie. Teraz masz przed sobą nową Zuzkę.

 - Noo… i muszę powiedzieć, że bardzo mi się ta nowa Zuzka podoba. Wyglądasz zjawiskowo – przełknął nerwowo ślinę. – Jak cię reszta zobaczy, to chyba z krzeseł pospada.

Faktycznie nowy look wprawił jej kolegów i koleżanki w głęboki szok. Żaden z nich nie spodziewał się, że pod tymi obszernymi ubraniami, które ciągle nosiła, ukrywa się taka śliczna dziewczyna. Bruno na samą myśl o niej czuł za każdym razem niezdrowe podniecenie. - To dlatego, że od dawna nie miałem żadnej kobiety – tłumaczył sobie. – Ależ ona piękna… - wyszedł z gabinetu i podszedł do jej biurka.

 - Wracamy na Solec maleńka. Trzeba sprawdzić, czy dokonali poprawek i pogonić ich trochę.

 - O której chcesz jechać?

 - Koło trzynastej i nie będziemy już tu wracać. W piątek byłem w Wawrze, ale tam wszystko w porządku. Trzymają się planów.

Czuł przyjemne podekscytowanie, że całe popołudnie spędzi z nią. Coraz bardziej pociągała go ta teraz niezwykle ponętna brunetka. W końcu była w jego typie. Zganił się za te myśli. Lubił ją od kiedy pojawiła się w firmie, ale też musiał przyznać, że nigdy nie traktował jej jak kobiety dla siebie, raczej jak dziecko, które zawsze wykonywało jego polecenia i nigdy nie narzekało. Różnica wieku była zaledwie sześcioletnia, ale nie wiedzieć czemu on czuł się przy niej jak czterdziestoletni facet. Może wynikało to z tego, że był jej szefem, znacznie bardziej doświadczonym w zawodzie i że to ona uczyła się od niego a nie odwrotnie? Tak, czy owak ona się zmieniła a on był porażony tą spektakularną przemianą, bo podziałała na jego zmysły.

Wracali zadowoleni, bo usunięto wszystkie usterki. Bruno ponownie zaproponował wspólny obiad. Nie oponowała. Była naprawdę głodna. Tym razem wybrał inną, bardziej ekskluzywną restaurację. Teraz nie musiała się niczego krępować, bo wyglądała jak milion dolarów, ale miała obiekcje co do cen.

 - Tu jest strasznie drogo. Nie mogliśmy pojechać tam, gdzie ostatnio?

 - Zuza, nie marudź. To przecież ja cię zaprosiłem i ja płacę. Wybieraj co tylko zechcesz.

Wybrała z karty to, co było najtańsze. Nie chciała go naciągać na Bóg wie jakie wydatki. Wziął jednak sprawy w swoje ręce i już po chwili kelner stawiał przed nimi talerze z gęsiną faszerowaną kaszą gryczaną i zestaw surówek. Zuza spojrzała bezradnie na talerz a potem na swojego szefa.

 - Bruno, ale ja tego nie zamawiałam. Miało być risotto.

 - Risottem nawet byś się nie najadła, bo dają tego mikroskopijne porcje, a gęsina jest znakomita. Już jadłem ją tutaj. Spróbuj.

Po obiedzie podjechali jeszcze do cukierni po francuskie rogaliki, za którymi przepadał ojciec Zuzy. Już pod domem zapytała

 - A może wejdziesz na kawę i ciacho? Tata się ucieszy, bo lubi towarzystwo.

Chciał odmówić, ale jej oczy mamiły go za każdym razem jak tylko w nie spojrzał.

 - No dobrze, ale tylko na chwilę. Muszę jeszcze zajrzeć do mamy.

Od tego dnia minęły dwa tygodnie. Zuza rzuciła się w wir kolejnego zlecenia. Było bardzo nietypowe i Bruno wiedział, że jeśli ma je komuś powierzyć, to tylko jej, bo tylko ona posiadała niesamowitą wyobraźnię i była nietuzinkowo kreatywna w porównaniu z resztą zespołu. Wykonanie projektu zlecił ktoś, kto musiał być bajecznie bogaty. Ten ktoś precyzyjnie określił swoje wymagania, a Zuzka miała to przenieść na papier. Dom miał być niekonwencjonalny, pełen krzywizn zarówno ścian jak i dachu. Czekało ją sporo obliczeń, żeby sensownie powiązać ze sobą wszystkie łuki w spójną całość. Lubiła wyzwania, które uruchamiały jej kreatywność.

Majewski radził już sobie całkiem nieźle. Wprawdzie nadal poruszał się o kulach, ale ból zdecydowanie zelżał i nie był już tak dokuczliwy. Któregoś dnia trafił wreszcie do neurologa, który przepisał mu dodatkowe leki, by miał co zażyć, gdyby ból znowu się pojawił. Dowiedziawszy się, że jego pacjent chce sam opłacić kurację był jak najbardziej za tym i od ręki wypisał mu zaświadczenie o stanie zdrowia. Następnego dnia Zuza już dzwoniła do Ciechocinka i zabukowała ojcu czterotygodniowy pobyt od trzeciego listopada. Sprawdziła też połączenia autobusowe. Postanowiła, że odwiezie ojca na miejsce. Bruno na pewno nie będzie miał nic przeciwko temu, gdy poprosi go o jeden dzień urlopu.

Bruno wszedł raźnym krokiem do salonu matki i przywitał się z nią. Nadal była osowiała i nie potrafiła się pozbierać po śmierci męża. Usiadł obok niej i zapytał z troską.

 - Jak się czujesz?

 - Słabo synku. Jakoś nic mi nie idzie i wszystko wypada z rąk. Nie potrafię się na niczym skupić.

 - Mam dobre wieści. Załatwiłem ci miesięczną kurację w Ciechocinku. Tam na pewno odżyjesz. Może poznasz jakichś fajnych ludzi, z którymi będziesz mogła porozmawiać i oderwać trochę myśli od ojca. Odwiozę cię na miejsce, a potem jak skończy się turnus, przyjadę po ciebie. Nie jest tak daleko, bo to jakieś dwie i pół godziny jazdy. Powinniśmy się stawić trzeciego listopada z kompletem badań i opinią lekarską. Musisz więc się o nią postarać. Nawet internista może to wypisać. Załatwiaj więc jak najszybciej, bo niewiele czasu zostało. Dasz radę tak?

 - Mam nadzieję i dziękuję ci. Może masz rację i ten wyjazd okaże się pozytywny? – pogładził jej dłoń.

 - Jestem tego pewien mamo, tak jak tego, że koniecznie musisz wyrwać się z Warszawy i przynajmniej postarać się nie myśleć.

Tydzień przed wyjazdem ojca Zuza weszła do gabinetu Bruna z wielkim rulonem pod pachą.

 - Bardzo jesteś zajęty? Mam gotowy projekt i chciałam go jeszcze z tobą omówić.

 - Ależ się uwinęłaś – powiedział patrząc na nią z podziwem. Wstał od biurka i podszedł do niej. – Daj, rozłożymy to na desce kreślarskiej.

Przez pół godziny objaśniała mu wszystkie szczegóły, potem on zadawał pytania. Wreszcie na jego twarz wypełzł szczęśliwy uśmiech.

 - Jestem naprawdę pod wrażeniem. Nie zaniedbałaś niczego. Rzuty pionowe całej konstrukcji też zdążyłaś zrobić? – Potaknęła. – W takim razie nie pozostaje nam nic innego jak zaprosić naszego zleceniodawcę i pokazać mu to. Być może on sam będzie miał jeszcze jakieś uwagi. Umówię nas na piątek. W poniedziałek mnie nie będzie, bo odwożę mamę do sanatorium.

 - No właśnie a’propos poniedziałku, to ja też chcę odwieźć tatę do sanatorium i w związku z tym chciałam cię prosić o dzień urlopu.

 - Serio? Załatwiłaś to sanatorium, a gdzie?

 - W Ciechocinku.

Oczy Bruna zrobiły się ogromne.

 - Co za zbieg okoliczności, bo ja też wywożę mamę do Ciechocinka. A w którym sanatorium rezerwowałaś?

 - W Klinice Uzdrowiskowej „Pod Tężniami”.

 - Niewiarygodne! Zrobiliśmy oboje dokładnie tak samo! Przeglądałem wszystkie oferty i ta zdecydowanie była najlepsza.

Tam jest jak w raju! Wiesz co? To może zabierzecie się z nami? Po co będziesz tłukła się z ojcem autobusem? W samochodzie o wiele wygodniej.

Zaskoczył ją tą propozycją. Mówił z takim entuzjazmem, że i ona mu uległa.

 - Byłoby wspaniale, ale czy to nie będzie za duży kłopot? – zapytała z obawą.

 - Najmniejszy. Samochód jest wygodny i bez problemu pomieścimy się w nim wszyscy. Dodatkowy plus to taki, że mama przynajmniej pozna twojego ojca i nie będzie się tam czuła tak całkiem obco. Jest pełna obaw przed tym wyjazdem, a to doda jej pewności siebie. Co za niesamowita historia! – Bruno pokręcił głową jeszcze nie dowierzając. – W takim razie w poniedziałek o ósmej rano stawiam się u was w domu, a potem podjedziemy po mamę. A teraz przynieś jeszcze te przekroje poprzeczne. Muszę się im przyjrzeć.

W piątkowe popołudnie siedzieli wraz z inwestorem i omawiali ten specyficzny projekt. Zuza dodatkowo wykonała makietę budynku, by unaocznić zleceniodawcy, jak to będzie wyglądało w rzeczywistości.

 - Miałam trochę za mało czasu, żeby wykonać wszystko do końca, ale i to, co tu mamy pozwala wyobrazić sobie jak dom będzie wyglądał po zakończeniu prac. Oczywiście pamiętamy o basenie, zewnętrznym jacuzzi i kortach tenisowych. Będą posadowione na tyłach budynku. Otoczeniem zajmie się nasz architekt krajobrazu. Jeśli ma pan jakieś uwagi, to proszę powiedzieć.

Mężczyzna uśmiechnął się z sympatią do Zuzy.

 - Wytłumaczyła pani wszystko rzeczowo i bardzo zrozumiale. Projekt bardzo mi się podoba i na razie żadnych uwag nie mam. Być może pojawią się one w trakcie budowy, ale na tym etapie jest bez zarzutu.

 - Zdaje pan sobie sprawę, że jakiekolwiek poprawki do projektu generują dodatkowe koszty? – odezwał się Bruno. – Już wykonanie tak karkołomnych rysunków i obliczenie krzywizn nie będzie tanie. To specyficzny projekt, w dodatku indywidualny i nie możemy policzyć go po kosztach projektu z katalogu, bo jest nietypowy. Jego cena w przybliżeniu to jakieś czterdzieści pięć tysięcy i może wzrosnąć, jeśli będzie miał pan dodatkowe życzenia.

 - Doskonale to rozumiem i jestem przygotowany. Tak naprawdę cena nie gra roli. Bardzo pragnę mieć ten dom w takim właśnie kształcie i nie będę oszczędzał na niczym.

Bruno podniósł się z fotela i podszedł do mężczyzny z wyciągniętą ręką.

 - W takim razie od przyszłego miesiąca zaczniemy działać. Przypuszczam, że latem lub wczesną jesienią budynek będzie gotowy do zamieszkania. Na początku listopada prześlemy gotowy już egzemplarz projektu i szczegółowy kosztorys.

Po wyjściu zleceniodawcy stanął na wprost Zuzy i uśmiechnął się do niej uszczęśliwiony.

 - Jesteś genialna, a ten projekt, to prawdziwy majstersztyk. Dostaniesz za to solidną premię, bo zasłużyłaś na nią jak diabli.