"SOBIE PRZEZNACZENI" - rozdział 6

Moi drodzy

Kolejne pięćdziesiąt tysięcy wejść na liczniku. Nie znajduję słów, żeby wyrazić jak bardzo jestem Wam wszystkim wdzięczna.

DZIĘKUJĘ

i dla każdego z Was przesyłam słodkiego buziaka. Jakby powiedziała Magda Gessler „besos kochani”.

ROZDZIAŁ 6

Bruno rozejrzał się po wnętrzu ciekawie. Zauważył sztalugi i oparty na nich blejtram z pomalowanym tłem.

 - Niezła pracownia, chociaż światło chyba niezbyt dobre i jeszcze…

 - Jakoś sobie radzę – przerwała mu. – Wbrew pozorom nie potrzebuję takiego jaskrawego światła i wolę malować w nieco stonowanym.

 - To gdzie masz te obrazy?

Wskazała na wielką skrzynię ustawioną w rogu pokoju.

 - Tata zrobił ją właśnie w tym celu, żeby nie poniewierały się po całym domu – podeszła do niej, wyjęła kilka płócien i rozstawiła je pod ścianą. Bruno przyglądał im się z wielkim zainteresowaniem. Doskonale wiedział, że ma talent do rysunku, bo projekty, które wychodziły spod jej rąk były niesamowite, ale to, co tu oglądał, w niczym ich nie przypominało. Bliżej im było do obrazów impresjonistów, które wiele lat temu oglądał w Luwrze, chociaż niespecjalnie był wtedy zainteresowany tym rodzajem sztuki. To dziewczyna, z którą wtedy był, nalegała na ten wyjazd i zwiedzanie Paryża. Wziął pierwszy z brzegu do rąk i przypatrzył mu się z bliska. Obraz nie był duży i przedstawiał chyba mlecze w wazonie. Pomyślał, że to szczególne i chyba po raz pierwszy widzi właśnie te kwiaty na płótnie. – Zuzka jest oryginalna, więc nic dziwnego, że zamiast słoneczników czy róż wybrała właśnie mlecze – pomyślał.

Odłożył obraz na bok i wziął następny. Ten z kolei przedstawiał jesienne klimaty. Leśną lub parkową dróżkę, wzdłuż której rosły drzewa przystrojone w żywe kolory rdzawo żółtych liści.

Na kolejnym był las, a na jeszcze następnym żurawie podrywające się do lotu znad osnutego mgłą jeziora.

Jednak największe wrażenie zrobił na nim tabun koni różnej maści. Wyglądały niezwykle naturalnie i proporcjonalnie.

Pomyślał, że ona ma naprawdę dobre oko potrafiące uchwycić perspektywę. - Gdyby było inaczej, pewnie nie zostałaby architektem.

Zuza trochę zaniepokojona jego przedłużającym się milczeniem odważyła się je w końcu przerwać.

 - I co o tym sądzisz?

 - Są bardzo dobre.

 - Ale naprawdę tak myślisz, czy tylko nie chcesz sprawić mi przykrości?

 - Przecież powiedziałem ci wcześniej, że jak mi się nie spodobają, to będę brutalnie szczery. Są naprawdę dobre – powtórzył – i myślę, że na pewno je sprzedasz. W niezbyt grubych, drewnianych ramach, zupełnie prostych i bez żadnych zdobień będą wyglądały genialnie.

 - To może ja powinnam zawieźć je do ramiarza jeszcze przed wystawą? Może wtedy wzrosłaby trochę ich cena?

 - Dobry pomysł. Po pracy zapakujemy je do samochodu i zawieziemy – zerknął dyskretnie na zegarek. – No, będę się zbierał, późno się zrobiło. Resztę pączków zjemy jutro. Do zobaczenia.

Po wyjściu Bruna Zuza wzięła ciepłą kąpiel i opatulona w szlafrok ponownie zasiadła w fotelu wybierając numer do ojca. Po chwili odezwał się, a ona zapytała

 - I jak tato, wiecie już wszystko, macie rozpiskę zabiegów?

 - Mamy, chociaż ja mam trochę inne niż pani Hanna. W sumie mamy po dziewięć, ale jak chcemy, to zawsze możemy jakieś wykupić. Postanowiliśmy, że zawsze wieczorem będziemy korzystać z basenu. On o dwudziestej jest już pusty, bo o tej godzinie nie ma zabiegów i można pływać do woli. Dobrze tu karmią. Kolacja na ciepło. Kiełbaski, jajka, co kto woli. Wrócę jak nowonarodzony. Mamy przy stoliku młode małżeństwo. Niezwykle sympatyczni. Nie nudzimy się.

 - Bardzo się cieszę tatku i jestem już spokojna. Gdybyś potrzebował pieniędzy, to dzwoń. Wyślę ci na konto. Trzymaj się. Bardzo cię kocham.

 - I ja cię kocham córeczko. Dobranoc.

Dwa dni później afisze informujące o wystawie obrazów „Młodych-kreatywnych” wisiały niemal na każdym słupie. Wstęp na wystawę był wolny i w dodatku miało się szansę zakupu upatrzonego dzieła młodego malarza. Obrazy Zuzy od wczoraj leżały u ramiarza. Obiecał się sprężyć i oprawić wszystkie do następnego piątku.

Bruno był nieoceniony. Gdyby nie on, ona miałaby problem z dowózką sześciu obrazów na miejsce. Najdziwniejsze było to, że to on sam proponował, a jej było to bardzo na rękę. Gdyby zapytano go dlaczego jest taki usłużny, pewnie nie bardzo wiedziałby jak ma to wytłumaczyć. W jakiś niezrozumiały sposób ta drobna, kędzierzawa brunetka pociągała go i nie chodziło tu wyłącznie o pociąg fizyczny, ale też o ten mentalny. Lubił jej towarzystwo, jej poczucie humoru i tę prostotę, z jaką wyrażała myśli. Nie siliła się na jakieś uprzejmości, nie kokietowała go jak poprzednie jego kobiety. Traktowała go raczej jak przyjaciela, któremu można było się wygadać gdy coś leżało jej na wątrobie, pożartować w przypływie dobrego humoru, czy zwyczajnie pomilczeć nie nudząc się przy tym sobą nawzajem. Dopiero teraz Bruno porównując ją do swoich poprzednich panienek zauważał te rażące dysproporcje. Zuza była zupełnie inna. Była mało wymagająca. Nie miała wygórowanych żądań, ani dziwnych, trudnych do realizacji marzeń. Była realistką twardo stąpającą po ziemi, ale też osobą nie pozbawioną ambicji i jeśli chciała coś osiągnąć uruchamiała wtedy swoją asertywność. Raczej mało było rzeczy, których nie byłaby w stanie załatwić. Pomyślał nawet, że jemu wystarczyłaby właśnie taka Zuzka i mógłby być spełnionym człowiekiem. Jakoś do tej pory nie udało mu się być tak naprawdę szczęśliwym. Jego poprzednie dziewczyny były dość roszczeniowe i bardzo interesowne. W zamian za wycieczki do Paryża, czy Madrytu oddawały mu swoje ciała. Nie odmawiał. Był przecież stuprocentowym, młodym mężczyzną z potrzebami. One te fizyczne zaspokajały, ale to mu nie wystarczało. Szukał w kobiecie czegoś więcej niż tylko atrakcyjnej fizyczności. Zuzka wydawała się spełniać wszystkie jego oczekiwania i im lepiej ją poznawał, tym bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że ona jest tą właściwą.

Był piątek. Wracali z Anina, gdzie nadzorowali wylewanie fundamentów pod tym nietypowym budynkiem, który zaprojektowała Zuza. Oboje byli zadowoleni, bo prace przebiegały bardzo sprawnie. Gruszki z betonem podjeżdżały bez dłuższych przerw, dzięki czemu miał szansę wyschnąć przez weekend. Nocami było już wprawdzie dość zimno, ale przynajmniej nie zapowiadano opadów deszczu. Zresztą zawsze było wyjście awaryjne w postaci dmuchaw nawiewających gorące powietrze, bo po wylaniu fundamentów zapobiegliwie postawiono prowizoryczne ogrodzenie całej wylewki i naciągnięto na nie brezent tworząc coś w rodzaju niskiego namiotu.

Bruno odwrócił twarz od kierownicy i spojrzał na Zuzkę. Siedziała z podkulonymi nogami zatopiona we własnych myślach.

 - Masz jakieś plany na weekend? – zapytał cicho.

 - Ja? Na weekend? Żadnych. Znowu polatam ze szmatą i będę ścierać kurze. Obiecałam sobie, że będę to robić regularnie. A jak już posprzątam, to pewnie zaszyję się w pracowni i będę malować. Lubię jak jest cisza i spokój, a ja mogę się skupić na tym, co pociąga mnie najbardziej.

 - Myślałem, że dasz się skusić na wyjście jutro wieczorem. To znaczy nie tak bardzo wieczorem. Powiedzmy, po południu.

 - A co ma być jutro po południu?

 - Dostałem dwa bilety na musical „Zorro”, podobno świetny i pomyślałem, że może skorzystalibyśmy…? – Zdziwiona Zuza wybałuszyła na niego oczy.

 - Masz bilety na „Zorro”? Czy wiesz jak bardzo chciałam się wybrać na ten spektakl, ale wciąż brakowało mi czasu? Czytałam o nim tyle fantastycznych recenzji, że bardzo chętnie się z tobą wybiorę. Taka okazja może mi się drugi raz nie trafić.

Bruno uśmiechnął się uszczęśliwiony.

 - W takim razie podjadę po ciebie parę minut po osiemnastej, bo zaczynają grać od dziewiętnastej, a po teatrze zapraszam cię na dobrą kolację.

 - A może tym razem to ja cię zaproszę? Zawsze to ty zapraszasz i płacisz. Może teraz jakiś rewanż?

Roześmiał się.

 - A dokąd byś mnie zabrała?

 - Na pewno nie do żadnej ekskluzywnej knajpy. Znam świetną naleśnikarnię na Dobrej, która serwuje fantastyczne naleśniki z różnym nadzieniem do wyboru, do koloru. Na pewno nie pożałujesz. To jak? Zgadzasz się?

 - Noo… ostatecznie… mogą być naleśniki – powiedział z ociąganiem. Prychnęła widząc jego nieszczególną minę.

 - Luksusowe jedzenie też z czasem może obrzydnąć panie Dębski. Kiedy ostatnio jadłeś naleśniki? Jestem pewna, że dawno. Wydajesz majątek na knajpy, a ja w dodatku przyczyniam się do tego. Powinieneś zmienić nieco upodobania kulinarne. Na tańsze – zachichotała.

 - Na Dobrej powiadasz? To z pięć kilometrów od teatru – jęknął. Zuza uśmiechnęła się od ucha do ucha.

 - I bardzo dobrze. Przynajmniej zdążymy porządnie zgłodnieć.

Na takie dictum nie miał już argumentów.

 - Weźmy z farszem mięsnym – Zuzka wyciągnęła szyję, żeby lepiej widzieć menu. – Przynajmniej się najemy do porządku. Poprosimy dwie porcje z mięsem – zamówiła. Zajęli miejsce przy stoliku czekając na realizację zamówienia. Ona wciąż miała przed oczami ten fantastyczny spektakl i w duchu była Brunowi bardzo wdzięczna, że ją na niego zabrał. – Już dawno nie oglądałam czegoś tak pięknego. Obsada kapitalna, a stroje? Cudne. Nie sądziłam, że ta Kamińska ma taki świetny głos. Wszystko mi się podobało. I piosenki i tańce. Choreografia znakomita. Pewnie zainspirowana tym co obejrzałam i czego doświadczyłam namaluję jakiś obraz. Takie coś zapada głęboko w serce.

Bruno przyglądał jej się z delikatnym uśmiechem błąkającym się na ustach. Ewidentnie była podekscytowana. Świadczył o tym potok słów i zarumienione policzki.

 - Zawsze tak emocjonalnie przeżywasz sztuki teatralne?

 - To zależy. Jeśli są dobre i poruszają jakąś część mojej duszy, to zawsze.

Podszedł kelner stawiając przed nimi dwie solidne porcje naleśników i szklanki z herbatą. Ochoczo zabrali się za jedzenie. Najwyraźniej Brunowi smakowało, bo mruczał z zadowolenia.

 - Pyszne są…, naprawdę pyszne. Musimy zaglądać tu częściej. Widziałem nawet tabliczkę z informacją, że dowożą do domu. Dobrze wiedzieć.

 - Zjesz jeszcze jednego? Ja nie dam rady. Dwa to dość, a trzy, to już przesada jak dla mnie. Porcja jak dla furmana.

Bruno przełożył naleśnik na swój talerz i spałaszował go w mgnieniu oka. Kiedy wracali już do samochodu odważył się zapytać

 - A co z jutrzejszym dniem? Będziesz sterczeć przy sztalugach?

 - Bruno! Sterczenie przy sztalugach to żadna kara a wyłącznie przyjemność. Ty na pewno też masz jakieś hobby.

 - Szczerze? Nie mam. Lubię spacery i właśnie na taki spacer chciałbym cię jutro wyciągnąć, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Zabrałbym cię do Jeziornej, tam gdzie mieszkam. To bardzo piękna okolica. W końcu przyjeżdżają tam ludzie, żeby się leczyć. Moglibyśmy zwiedzić Konstancin-Zdrój. Tam jest naprawdę pięknie. Wiesz, że tam w parku jest tężnia solankowa? Wieczorem odwiózłbym cię do domu.

Nieco zaskoczona spojrzała mu w oczy. Nie bardzo wiedziała dokąd to wszystko zmierza. Lubiła mieć jasność sytuacji, a w tym przypadku nic jasne nie było. Westchnęła głęboko.

 - Tak naprawdę to nie mam pojęcia jak traktować twoje zaproszenia. Czy to jest coś w rodzaju randki, czy co? Zawsze kręciły się obok ciebie jakieś piękne kobiety. Od kiedy obcięłam te denerwujące mnie włosy i zmieniłam ciuchy, ty stałeś się moim satelitą a dziewczyny zapadły się pod ziemię. Ciągle gdzieś razem wychodzimy. Nie myśl, że tego nie doceniam. Doceniam i to bardzo. Jestem ci też niewymownie wdzięczna, że tak ofiarnie mi pomagasz, ale mam jakieś dziwne przeczucie, że tu chodzi o coś więcej. O co więc chodzi?

Bruno milczał przez chwilę a potem rzekł

 - Ot i cała Zuzka. Szczera do bólu, konkretna i bezpośrednia. Jeśli naprawdę chcesz wiedzieć, to ci powiem. Dziewczyny odstawiłem już dawno. Już wtedy, gdy dowiedziałem się o chorobie ojca. To nie były kobiety dla mnie. Poza tym odkryłem naprawdę wyjątkową osobę, która ma dobrze poukładane w głowie, jest szczera i jak się dzisiaj przekonałem, niesamowicie wrażliwa – ujął jej dłoń i przycisnął do ust. - Niczego bardziej nie pragnę, jak tego, żebyś zgodziła się zostać moją dziewczyną. Chciałbym móc zabierać cię na najprawdziwsze randki na świecie. Bardzo mi na tobie zależy Zuza i byłbym najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi, gdybyś się zgodziła.