"ODCZAROWAĆ LOS" - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

Ludka rozejrzała się dokoła i zlokalizowała wyjście z peronu. Zarzuciła plecak na ramię i podała Lusi dłoń.

 - Chodź. Znajdziemy jakieś toalety i obmyjemy się trochę. Potem pójdziemy na śniadanie i może przejrzymy parę ogłoszeń. Byłoby dobrze, gdybyśmy znalazły niedrogie lokum do spania.

Umyte i uczesane wyszły z budynku dworca. W pobliskim kiosku Ludka zaopatrzyła się w plan miasta, kilka lokalnych gazet z ogłoszeniami i kartę telefoniczną. Nie chciała za bardzo błądzić. I tak pewnie nie obędzie się bez pytania ludzi o drogę. W małym bistro zamówiły po porcji jajecznicy i po kubku kakao. Najedzone przysiadły na jednej z ławek. Ludka zaczęła przeglądać gazety. Wynotowała kilka adresów i numery telefonów. Adresy zaznaczyła na mapie, żeby zorientować się jak daleko są od miejsca, w którym siedziały. W końcu ruszyły się, żeby znaleźć budkę telefoniczną. Na szczęście nie musiały długo szukać. Ludka zaczęła dzwonić, ale z każdym telefonem nadzieja zaczęła w niej umierać. Ceny były jak z kosmosu. Wiedziała na ile może sobie pozwolić, ale to, co proponowano, przerastało jej możliwości. Został jej ostatni adres. Długo nikt nie odbierał, ale w końcu po drugiej stronie kabla odezwał się głos należący do jakiejś starszej kobiety.

 - Dzień dobry pani. Nazywam się Ludmiła Szulc i dzwonię w sprawie ogłoszenia, czy jest jeszcze aktualne?

 - Jak najbardziej.

 - Czy mogłaby mi pani powiedzieć jaki jest koszt wynajęcia tej kawalerki?

 - Niedrogo. Sześćset złotych miesięcznie, ale media płaci pani. Mieszkanie jest małe i w starym budownictwie. Wymaga też trochę remontu. Jeśli się pani zdecyduje wykonać go we własnym zakresie, to mogę zejść z ceny o sto złotych.

 - To wspaniale. Ja jestem zdecydowana. A czy mogłabym obejrzeć mieszkanie już teraz? To znaczy, powiedzmy za godzinę, bo muszę tam jeszcze dotrzeć.

 - Proszę przyjść. Ja mieszkam w tej samej kamienicy na parterze pod dwójką i jestem w domu.

 - Bardzo pani dziękuję. Do zobaczenia w takim razie - odłożyła z ulgą słuchawkę i spojrzała na Lusię. – No maleńka, chyba udało nam się. Spojrzę jeszcze na mapę, żeby wiedzieć jak dojść do ulicy Ogarna czterdzieści pięć. Dziwna nazwa – zlokalizowała ulicę i pomyślała, że to jednak kawałek drogi. – Ruszamy. Nie ma na co czekać.

Okazało się, że ulica mieści się na starym mieście. Trochę kluczyły po uliczkach wąskich, ale urokliwych. W końcu jednak dotarły na miejsce i odnalazły kamienicę z numerem czterdziestym piątym.

Ludka zauważyła, że obok wejścia do kamienicy jest drugie z witryną sklepową, ale zamiast szyby otwór okienny zabity był wielką, paździerzową płytą, a u drzwi wejściowych wisiała solidna kłódka. Przyszło jej na myśl, że mogłaby otworzyć tu jakąś działalność. Ciekawe, czy sklep należał również do właścicielki kamienicy. Koniecznie musi ją o to zapytać.

Weszły do mrocznej sieni i kiedy oczy oswoiły się już z mrokiem, Ludka zapukała do pomalowanych brązowym lakierem drzwi. Usłyszała przekręcany w zamku klucz i szczęk zasuwy. Po chwili ukazała się w drzwiach starsza kobieta opatulona chustą.

 - Dzień dobry pani. To ja dzwoniłam w sprawie mieszkania. Ludmiła Szulc, – wyciągnęła do kobiety dłoń – a to Alicja Szulc, moja młodsza siostra. – Kobieta odwzajemniła uścisk.

 - Barbara Karska. Myślałam, że jesteś starsza. Ile masz lat?

 - Osiemnaście. Tu jest mój dowód – wyciągnęła dokument.

 - A wasi rodzice?

 - Nie żyją. Jesteśmy same. Możemy zobaczyć mieszkanie?

 - Oczywiście. Wezmę tylko klucz – sięgnęła za siebie. – Chodźmy. To na ostatnim piętrze. Jesteście młode, więc nie będziecie miały problemu, żeby wdrapać się na górę. Ja mam chore nogi i jest mi trudniej.

Dotarły na miejsce. Na górze były tylko jedne drzwi, które otworzyła na oścież Karska.

 - Proszę. Jak widzicie nie ma tu luksusów. Mała kuchnia i pokój. Oczywiście jeśli chcecie, możecie wstawić własne meble, ja nie mam nic przeciwko temu. Te są już wysłużone. Mieszkanie wymaga odmalowania, ale poza tym wszystkie urządzenia są na chodzie. Tu jest łazienka z ubikacją. Nie ma wanny, ale jest wygodny prysznic. Piec gazowy jest sprawny, ten w kuchni także. To jak, decydujecie się?

 - Decydujemy. Chciałabym na razie wynająć na trzy miesiące i zapłacę pani z góry. Myślę jednak, że na pewno przedłużymy umowę. Podoba nam się tutaj a mieszkanko wyremontujemy w miarę swoich skromnych możliwości. Proszę mi jeszcze powiedzieć… Ten sklepik na parterze należy również do pani?

 - Tak, choć od dawna sklepem już nie jest. Prowadziłam tam kiedyś małą pasmanterię, ale od lat jest zamknięty na cztery spusty. Zaczęłam chorować i nie mam już siły na prowadzenie interesu. A co, chciałabyś go wynająć?

 - Myślałam o tym. Niestety nie mogłabym pani teraz zapłacić za wynajem, bo pewnie musiałabym trochę zainwestować, ale mogłybyśmy się umówić tak, że jak już interes się rozkręci, to będziemy się dzieliły zyskiem po połowie. W ten sposób płaciłabym pani za czynsz.

 - A jaki rodzaj działalności chciałabyś prowadzić?

 - Co pani powie na małą pierogarnię? Z lepieniem pierogów radzę sobie całkiem nieźle i to mogłoby się udać. – Karska uśmiechnęła się.

 - To bardzo dobra propozycja i chętnie na nią przystanę. Jeśli chcesz, pokaże ci ten sklep. Tam też przydałby się remont.

Ludka uśmiechnęła się szeroko. Nie mogła uwierzyć w swoje szczęście.

 - Jestem bardzo ciekawa. Zejdźmy zatem na dół.

Pomieszczenia były dwa. Jedno z długą ladą, a drugie będące pewnie niegdyś zapleczem magazynowym. Było brudno, ale przecież to normalne, gdy pomieszczenie stoi nieużywane przez lata.

 - Wygląda wspaniale. Mogłabym wstawić tu ze trzy małe stoliczki, żeby ludzie mogli spokojnie zjeść. Dam radę. Nie boję się pracy i mam nadzieję, że szybko uda mi się załatwić wszystkie zezwolenia. Mam jeszcze pytanie. Już ostatnie na dzisiaj. Czy jest tu gdzieś w pobliżu jakaś szkoła podstawowa? Lusia od września idzie do pierwszej klasy i chciałabym ją już zapisać.

 - Szkoła jest bardzo blisko, przy końcu ulicy. Nawet nie musi przez nią przechodzić. Pod tym względem ma bezpieczną drogę.

 - Wspaniale – kolejny raz twarz Ludki rozpromieniła się w szerokim uśmiechu. – W takim razie my pójdziemy się rozpakować i powoli zaczniemy ogarniać mieszkanie. Jutro pochodzimy trochę po mieście, żeby je lepiej poznać i zrobimy sobie jakieś zakupy. Może pani będzie coś potrzebować, to proszę dać znać. Ja chętnie kupię.

Przez pierwsze dni miała trochę latania po urzędach. Przede wszystkim musiała zameldować siebie i siostrę, wypełnić miliony formularzy niezbędnych do założenia działalności i zapisać Lusię do szkoły. Faktycznie była bardzo blisko. W sekretariacie wypytywano ją o rodziców, ale zełgała, że oboje wyjechali za granicę do pracy a ona jest jedynym opiekunem siostry. Na szczęście przyjęto takie tłumaczenie i nie żądano od niej dokumentu sądowego potwierdzającego opiekę nad małoletnią.

Powoli też szykowała się do remontu. Postanowiła, że zrobi w miarę możliwości jak najwięcej sama, a jeśli nie poradzi sobie, to wtedy wezwie fachowca. Zaopatrzyła się w farby i pędzle, w gips i szpachlę, bo trzeba było załatać trochę dziur w ścianach i oczywiście w mnóstwo środków czystości. Potrzeby były spore, bo właściwie musiała zaczynać od zera. Trochę grosza poszło na firanki, pościel i naczynia kuchenne. Zainwestowała też w nowy gumolit i do mieszkania i do pierogarni. Przez cały tydzień szarpała się ze ścianami i kładzeniem podłóg w obu lokalach. Jedyne przerwy jakie robiła to te na przygotowanie posiłku dla siebie i małej. Mieszkanko robiło się coraz bardziej przytulne. Na razie postanowiła nie kupować nowych mebli. Kupiła jedynie materiał obiciowy w rdzawym kolorze i postanowiła sama zabawić się w tapicera. – To nie może być takie trudne – myślała. Pewnego dnia skorzystała z kawiarenki internetowej i wynotowała na ten temat wszystko, o czym powinna wiedzieć. Łatwo nie było, ale uparła się i wkrótce wersalka i dwa niewielkie foteliki przeszły gruntowny lifting. Okna lśniły od czystości przystrojone w nowe firanki a w całym mieszkaniu pachniało świeżością. Któregoś dnia zeszła na parter do Karskiej i zaprosiła ją na kawę i ciasto własnej roboty.

 - Musimy uczcić to moje małe zwycięstwo pani Basiu. Serdecznie panią zapraszam.

Karska z podziwem lustrowała mieszkanie.

 - Dokonałaś cudu moje dziecko. Nawet nie wiedziałam, że te kafelki w łazience dadzą się tak ładnie doczyścić. Wyglądają jak nowe. To co zamierzasz teraz?

 - Teraz odpocznę sobie jeden dzień. Muszę też trochę czasu poświęcić Lusi. Obiecałam, że zabiorę ją na przejażdżkę tramwajem wodnym. Dla mnie to też będzie atrakcja. W sklepiku ściany już są pomalowane. Będę musiała ściągnąć tę paździerzową deskę z okna i zamówić rolety antywłamaniowe. Muszę się także rozejrzeć za jakimiś stolikami i krzesełkami, ale przede wszystkim zainwestować w porządne stolnice, co najmniej dwie i piec gazowy. Do niego trzeba już wezwać fachowca, bo sama go nie podłączę. Powinnam chyba pomyśleć o jakimś szyldzie. Najchętniej zrobiłabym go sama, żeby było taniej.

 - Wiesz co, ja chyba będę ci mogła pomóc. W piwnicy leży jeszcze stary szyld z napisem pasmanteria. Mogłabyś go przemalować jeśli czujesz się na siłach. Pan Władek spod czwórki mógłby go zamontować, bo to taka złota rączka. Mogę z nim porozmawiać.

 - Byłoby wspaniale. Może i w wypadku zamontowania pieca, by pomógł. Może potrafi?

 - Zapytam, na pewno go zapytam.

Pan Władek okazał się pięćdziesięciopięcioletnim mężczyzną, jeszcze dość krzepkim i człowiekiem o wesołym usposobieniu. Następnego dnia wieczorem zapukał do drzwi Ludki, przedstawił się i wyłuszczył z czym przychodzi.

 - Pani Basia mówiła mi, że pani potrzebuje pomocy. Przyniosłem ten stary szyld z piwnicy i obiecuję, że jak tylko go pani przemaluje, powieszę nad sklepem. A piecem też się zajmę. Podobno ma pani zamiar otworzyć tu pierogarnię?

 - To prawda i już może się pan czuć zaproszony na pierwszą porcję pierogów. To będzie taki test, czy rzeczywiście potrafię zrobić na tyle smaczne, że się sprzedadzą.

 - Ooo, jestem tego pewien. Jest pani mocno zdeterminowana, co widać w postępach poczynionych na dole. Jeśli i w przypadku pierogów tak będzie, to ja jestem spokojny o sukces całego przedsięwzięcia zwłaszcza, że tu w pobliżu nikt nie oferuje takich pyszności. Nie będzie więc konkurencji, a chętnych na pewno sporo. No, będę uciekał. Szyld zostawiam. Proszę dać znać jak będzie gotowy.

Podziękowała mu serdecznie. Był pierwszym sąsiadem, jakiego poznała i cieszyła się, że aż tak życzliwym.

Następnego dnia rano tuż po śniadaniu wyruszyły na wycieczkę. Przy Targu Rybnym stał zacumowany tramwaj wodny „Sonica I” a tuż przed nim imponujący, zabytkowy galeon „Lew”.

Były podekscytowane tym rejsem. Przecież nigdy nie miały możliwości być nad morzem, a co dopiero po nim pływać. Z biletami w ręku weszły po trapie na pokład i zajęły miejsce przy oknie. Po chwili zaczęli gromadzić się inni ludzie, głównie turyści. Ludka rozłożyła przed sobą mapkę rejsu. Stateczek miał przepływać koło Żurawia Gdańskiego, Nabrzeża Zbożowego, minąć Twierdzę Wisłoujścia i potem dopłynąć do Westerplatte, a na końcu do latarni morskiej

 Wisłoujście

Powrót był tą samą trasą. Luśka kręciła się na miejscu jakby miała robaki.

 - Kiedy ruszamy? – pytała co chwilę.

Poczuły chybotanie i zobaczyły oddalające się od burty nabrzeże. Ludka uśmiechnęła się.

 - Właśnie odpływamy. Doczekałaś się.