"ODCZAROWAĆ LOS" - rozdział 8

 Niespodzianka

ROZDZIAŁ 8

Była już porządnie zmęczona. Włączyła na cały regulator radio, żeby obronić się przed snem. W Pruszczu Gdańskim zatrzymała się na parkingu przed jakąś knajpką i zadzwoniła do Mateusza.

 - Chyba nie dam rady dojechać. Mam opóźnione reakcje i jestem senna. Szkoda, bo jestem już tak blisko…

 - A gdzie?

 - Stoję na parkingu restauracji „U Jakuba” w Pruszczu Gdańskim, to tuż przy trasie.

 - Mam pomysł. Pójdę po pana Władka. On ma prawo jazdy. Przyjedziemy obaj, a ja przesiądę się do twojego auta i bezpiecznie przywiozę cię do domu.

 - Naprawdę mógłbyś?

 - No pewnie. Nawet nie ma o czym mówić. Będziemy za jakieś pół godziny. Czekaj na nas.

Odłożyła telefon i oparła się wygodnie. Przymknęła oczy i najzwyczajniej zasnęła. Jak przez mgłę usłyszała trzask otwieranych drzwi.

 - Ludka? Ocknij się. Już jesteśmy. Przesuń się na fotel pasażera i zrób mi miejsce.

 - Boże, nie mam na nic siły. Dobry wieczór Władek. Dziękuję, że przyjechałeś.

 - Nie ma sprawy Ludka, dla ciebie wszystko. Pojadę za wami.

Zapięła pas i znowu przymknęła oczy.

 - Nie gniewaj się Mateusz, ale taka jestem śpiąca… - wymruczała sennie.

 - Jak mógłbym się gniewać? Śpij. Obudzę cię jak dojedziemy.

Spała w najlepsze. Nawet nie poczuła, gdy Mateusz wziął ją na ręce i zaniósł na górę. Władek otworzył im mieszkanie i oddał Madejskiemu klucze.

 - Do jutra. Trzymajcie się – powiedział jeszcze i zszedł na dół, gdzie czekała na niego żądna wieści i niespokojna Wanda.

 - No i jak ona? Wszystko w porządku?

 - Śpi jak suseł. Nic dziwnego. Jechała przecież kilkanaście godzin. Do jutra będzie jak nowonarodzona.

Tymczasem Mateusz ułożył Ludkę na kanapie. Ściągnął jej buty i okrył kocem. Sam wyciągnął się na fotelu kładąc nogi na drugim. Postanowił zostać. Nie chciał jej zostawiać samej.

Jaskrawe słońce wkradło się do pokoju przez cienkie zasłony i poraziło oczy Ludki. Skrzywiła się i uchyliła powieki. Ze zdziwieniem zarejestrowała obecność Mateusza wyciągniętego na fotelach.

 - Mateusz? Obudź się. Mateusz.

Zanim otworzył oczy mocno się przeciągnął. To nie było najwygodniejsze spanie.

 - Wyspałaś się?

 - Co ty tu robisz? – odpowiedziała pytaniem na pytanie.

 - Postanowiłem zostać. Było już późno, a ty spałaś w najlepsze. Nie miałem sumienia cię budzić.

Teraz zauważyła dopiero, że ma na sobie wczorajsze ciuchy.

 - Muszę wziąć prysznic i przebrać się.

 - Ja, jeśli pozwolisz wezmę po tobie. W samochodzie mam jakąś koszulę na zmianę.

Po prysznicu przygotowała im śniadanie. Musiała jeszcze dzisiaj ostatecznie załatwić sprawę w sądzie. Kiedy już jedli powiedziała o tym Mateuszowi.

 - Powiedz dziewczynom, że wrócę koło dziewiątej, a po robocie chcę porozmawiać z wami wszystkimi.

Tym razem pani przyjmująca pisma od petentów nie miała żadnych uwag. Złożyła jeszcze na kopii wniosku pieczątkę potwierdzającą niejako wniesienie sprawy i poinformowała, że do domu przyjdzie zawiadomienie o terminie rozprawy.

Już znacznie spokojniejsza wróciła do domu. Kiedy zamknęły pierogarnię, usiadła z dziewczynami i Mateuszem przy stoliku i zagaiła.

 - Widziałyście ten zabity deskami sklep pod czterdziestym siódmym? O ile dobrze pamiętam, wcześniej był tam sklep zoologiczny.

 - To prawda, ale facet chyba nie miał zbyt wielu klientów, dlatego zwinął interes – powiedziała Wanda mieszając w kubku z kawą.

 - No właśnie. Rozmawiałam z właścicielem kamienicy. On byłby skłonny wynająć mi to pomieszczenie.

 - Chcesz mieć jeszcze jedną pierogarnię? – zapytała zdumiona Ewa.

 - W pewnym sensie... Słuchajcie. Przygotowywanie pierogów dla zakładów pracy mocno dezorganizuje robotę i wprowadza chaos. Pomyślałam sobie, że mogłybyśmy uruchomić tam produkcję i oprócz stałych dostaw mogłybyśmy sprzedawać pierogi tak normalnie, w sklepie, albo taki półprodukt, że byłyby tylko lekko podgotowane, albo zamrożone. Tutaj nadal można byłoby je w spokoju zjeść i kupić ciepłe na wynos w styropianowych pudełkach. Tamte pakowane by były na tackach i owinięte folią. Mogłybyśmy do nich dołączać dipy tak jak to robimy tutaj. W związku z tym musiałabym zatrudnić minimum dwie kobiety, które mają dużą wprawę w lepieniu. Poza tym musiałyby się trzymać ściśle przepisu, żeby nie zejść z poziomu jaki osiągnęłyśmy tutaj. To biorę na swoje barki. Najchętniej widziałabym tu emerytki dość sprawne, lub rencistki, które chciałyby sobie dorobić i którym nie zależałoby na ZUS-ie. W takim układzie ty Ewa przeszłabyś na stałą umowę o pracę. Zasłużyłaś na taką. Jesteś pracowita i solidna i to ciebie chciałabym zrobić niejako kierowniczką tamtej placówki. Nadzorowałabyś pracę obu pań i pilnowała jakości wyrobów. Musiałabyś też stanąć za ladą i sprzedawać. To wiązałoby się rzecz jasna z podwyżką pensji.

Ewa słuchała słów Ludki jak najpiękniejszej muzyki.

 - Naprawdę dostanę stałą umowę? To najlepsza propozycja na świecie Ludka. Obiecuję ci, że będę się bardzo starała, żebyś była ze mnie zadowolona.

 - Ja już jestem w przeciwnym razie nie proponowałabym ci takiego stanowiska. Kiedy Ewa już przejmie tamto królestwo tu zatrudnimy jakąś osobę na umowę-zlecenie. Najlepiej też po gastronomiku tak jak Ewa. Chyba, że znasz kogoś takiego, komu ufasz, wtedy chętnie przyjmę taką dziewczynę. Ty Wandziu zostajesz szefową tego przybytku. Podnoszę ci tak jak Ewie pensję. Jesteś świetna i nadajesz się na to stanowisko, bo ogarniasz najdrobniejsze szczegóły. Ja będę do pomocy, albo tu, albo tam. Jeszcze tego nie wiecie, ale od września dojdą nam kolejni chętni na stałe dostawy. Tym razem szkoły podstawowe, w których funkcjonują stołówki szkolne. Jest ich pięć rozrzuconych po całym mieście. Jak będzie nas więcej do pracy, łatwiej będzie to ogarnąć. Mateusz może być z nami do końca września, ale potem sam podejmuje pracę w rodzinnej firmie i nie będzie mógł nam poświęcić tyle czasu jak dotychczas. Ja zajmę się też zaopatrzeniem, żeby zwolnić stałych dostawców. Opłaty są horrendalne, a ja będę mieć czas, żeby kupić wszystkie potrzebne produkty. No i to tyle. Jak tylko zawrę umowę z właścicielem sklepu, zrobimy w nim remont i zaopatrzymy w niezbędny sprzęt. Potem ruszymy pełną parą.

 - Ty to masz głowę nie od parady – Wanda popatrzyła na nią z podziwem. – Ani się obejrzymy a nasza Ludka będzie stała na czele imperium pierogarskiego w mieście Gdańsk.

Pod koniec lipca Lusia wróciła do domu. Była zachwycona pobytem w Niemczech. Długo opowiadała Ludce o wycieczkach i atrakcjach, które organizatorzy zafundowali kolonistom.

 - Zobacz co ci przywiozłam – wypakowała z plecaka tekturowe, starannie owinięte pudełko. Gdy je otworzyła Ludka aż westchnęła z zachwytu. Wnętrze wypełniała najładniejsza muszla jaką kiedykolwiek widziała.

 - Lusiu, jakie to piękne…, musiało kosztować majątek.

 - Tanie nie było, ale przecież nie będę na tobie oszczędzać. Ty wydajesz na mnie znacznie więcej, prawda? To muszla hełmowca, ale po łacinie nie potrafię tego wymówić. Tam z tyłu jest karteczka, na której wszystko jest napisane. Bardzo mi się spodobała. Kupiłam ją w Rostocku jak byliśmy na wycieczce.

Ludka przytuliła siostrę. Tęskniła za nią, ale najważniejsze, że mała była zadowolona z pobytu.

 - Za dziesięć dni znowu będę cię żegnać, ale wolę tęsknić i mieć pewność, że nie nudzisz się w wakacje, niż miałabyś codziennie zbijać tu bąki - usłyszała dzwonek i podniosła się z fotela. – Powyciągaj brudne rzeczy z plecaka, bo trzeba je wyprać. – Przekręciła klucz w zamku i otworzyła drzwi. Ujrzała w nich dwie kobiety i nieco zdziwiona zapytała

 - Panie do mnie…?

 - Jeśli nazywa się pani Ludmiła Szulc, to do pani. Jesteśmy z opieki społecznej i działamy z ramienia sądu. Chciałybyśmy przeprowadzić wywiad środowiskowy i zobaczyć warunki w jakich mieszka dziecko.

 - Proszę, proszę wejść. Przepraszam od razu za ten niewielki bałagan, ale przed godziną odebrałam siostrę, bo wróciła z kolonii w Niemczech i jesteśmy w trakcie rozpakowywania. Może napiją się panie kawy?

 - A wie pani, że chętnie. Trochę nam to zajmie.

Ludka z duszą na ramieniu uwinęła się raz dwa i po chwili stawiała przed kobietami parujące filiżanki z czarnym płynem.

 - Tu jeszcze śmietanka, jeśli któraś z pań lubi – postawiła dzbanuszek na stoliku i przysiadła na kanapie.

 - Z dokumentów jakie złożyła pani w sądzie wynika, że obie pochodzicie z Katowic, a rodzice nie żyją.

 - Tak, spłonęli w mieszkaniu. Prawdopodobnie sami zaprószyli ogień. Byli alkoholikami.

 - Rozumiem… A jak znalazłyście się w Gdańsku?

 - Uciekłyśmy. Ja długo przygotowywałam się do tego. Przez parę lat gromadziłam na ten cel pieniądze. Po prostu zbierałyśmy złom i makulaturę. Od zawsze musiałyśmy same o siebie zadbać, a raczej to ja musiałam zadbać, żebyśmy obie miały co jeść. Rodzice nie interesowali się nami w ogóle. Jak tylko osiągnęłam pełnoletność, uciekłyśmy stamtąd jak najdalej. Środki, które zgromadziłam pozwoliły na wynajęcie tej kawalerki i na otwarcie małej pierogarni tutaj na parterze. Mam dobre dochody i niczego nam teraz nie brakuje.

 - Siostra chodzi do szkoły?

 - Oczywiście. Tu niedaleko jest podstawówka. Zdała właśnie do trzeciej klasy i bardzo dobrze się uczy.

 - Dostałam nagrodę na koniec roku – wtrąciła się Lusia.

 - To prawda. Miała same piątki. Staram się jej zapewnić najlepsze dzieciństwo, którego ja nigdy nie miałam. Chcę, żeby się uczyła, skończyła dobre szkoły i była kimś. Chcę też, żeby zapomniała o tym koszmarze, którego doświadczała przez sześć lat.

 - Czy może jakoś pani udokumentować swoje dochody?

 - Mogę pokazać wyciągi z konta bankowego i książkę przychodów i rozchodów, bo taką prowadzę od początku działalności. – Sięgnęła do szuflady i wyjęła stamtąd dokumenty. – Proszę. Nie są małe i wystarczają na godne życie. Dzięki ciężkiej pracy już coś osiągnęłam. Mam firmę, samochód, studiuję zaocznie, teraz będę na drugim roku finansów i zarządzania w Szkole Bankowej. Lusia chodzi na zajęcia dodatkowe, angielski i pływanie. Robię dosłownie wszystko, żeby małej niczego nie brakowało.

 - Proszę pani Ludka, to najlepsza siostra na świecie – znowu Luśka wtrąciła swoje trzy grosze. – Teraz wróciłam z kolonii w Niemczech i za chwilę jadę na drugie w Bory Tucholskie.

 - Miło to słyszeć. Myślę, że wiemy już wszystko. Mamy też opinie pani sąsiadów, z którymi rozmawiałyśmy wcześniej. Są bardzo pozytywne i nie będzie problemów z ustanowieniem opieki nad małą. Stworzyła jej pani znakomite warunki i do życia i do nauki. Naprawdę godne podziwu – wstały z foteli. – Pożegnamy się już. Bardzo dziękujemy za kawę.

Zamknęła za nimi drzwi i odetchnęła z ulgą. Bała się takiego nalotu, ale okazało się, że niepotrzebnie. Uczciwie opowiedziała o wszystkim, a te kobiety chyba to doceniły.

Początek sierpnia okazał się niezwykle owocny. Przede wszystkim podpisała umowę z właścicielem sąsiedniej kamienicy i z kopyta ruszyła z remontem. Tym razem wynajęła ekipę, która szybko i sprawnie odświeżyła ściany, zamontowała piec i stanowisko robocze. Kolejna lada odziedziczona po dawnym właścicielu też przeszła lifting. Ludka intensywnie szukała rąk do pracy. Zamieściła ogłoszenie i w gazecie i na stronie internetowej pierogarni dokładnie opisując, czego spodziewa się po potencjalnych kandydatkach. Zgłosiło się kilka osób, z których wybrała dwie na okres próbny. Kobiety były dość żwawymi emerytkami, a o to Ludce chodziło. W międzyczasie Ewa przyprowadziła swoją koleżankę szkolną. Okazało się, że straciła pracę.

 - Ona potrzebuje tej pracy Ludka. Ma na utrzymaniu małe dziecko, a mąż też na bezrobociu.

 - Myślisz, że da radę?

 - Na pewno.

 - W takim razie ma tę robotę. Niech przyjdzie jutro podpisać umowę.

Była tak zagoniona, że nawet nie miała chwili, żeby pogadać z Mateuszem. Mijali się tylko przez pierwsze dwa tygodnie sierpnia. Lusia znowu wypoczywała na koloniach i przynajmniej jej nie musiała organizować opieki.

 - Wszystko nadrobimy, – obiecywała Mateuszowi – niech tylko ten młyn się skończy.

Wkrótce filia pierogarni zaczęła działać. Ewa dumna z powierzonej funkcji wywiązywała się ze swoich obowiązków znakomicie. Nawet nie musiała przypominać kobietom o wysokiej jakości wyrobów, bo obie doskonale trzymały standardy. Sklep otwierano o dziesiątej, a zamykano o siedemnastej. Niemal od samego początku miały ruch i Ludka nie narzekała na utargi. Żal było jej Mateusza, który wodził za nią tęsknym spojrzeniem. W końcu zlitowała się nad nim i powiedziała, że połowę soboty i całą niedzielę spędzą tylko we dwoje. Uśmiechnął się szeroko słysząc tę deklarację i skwitował ją jednym słowem.

 - Nareszcie.