MOŻE JESZCZE KIEDYŚ, GDZIEŚ...? - rozdział 10

ROZDZIAŁ 10

Dzisiaj wracała do domu sama. Marek miał spotkanie na mieście z jakimś importerem maszyn drukarskich. Chodziło tu głównie o maszyny do druku cyfrowego. Te, które służyły firmie do tej pory ledwie zipały. Były już mocno wysłużone i Marek ustaliwszy najpierw z nią, czy firmę na nie stać, miał zamiar złożyć zamówienie na co najmniej dwie. Mógł wprawdzie kupić takie od ręki, ale były produkcji chińskiej i miał spore wątpliwości co do ich jakości. Większość maszyn stanowiły te produkowane w Japonii. Były solidne i rzadko ulegały awarii.

Nie śpieszyła się. W „Iskierce” nie pracowano jak w Febo&Dobrzański. Tu trzymano się sztywno godzin pracy i pilnowano, by zbytnio nie obciążać nią pracowników. Odkąd zaczęła pracować nie brała ani raz nic do domu. Tu miała ogromny komfort, że popołudnia należały wyłącznie do niej. Przechodząc obok „Złotych Tarasów” pomyślała nawet, że dobrze by było zaopatrzyć się w coś bardziej kolorowego. Za dwa tygodnie kończyła jej się oficjalna żałoba po Thomasie. Wiedziała, że w jej głowie i sercu ona potrwa znacznie dłużej i już zawsze pozostanie w niej żal, że umarł za wcześnie. Jednak czarny kolor działał na nią przygnębiająco i cieszyła ją myśl, że wkrótce będzie mogła to zmienić. Bez wahania weszła do galerii. Chodziła od jednego sklepu do drugiego przymierzając sukienki i kostiumy. Zdecydowała się na dwie i na ładny kostiumik w rudym kolorze współgrający idealnie z jej kolorem włosów. Dokupiła jeszcze dwie pary czółenek na niewysokim obcasiku. Zadowolona skierowała się do wyjścia. W drzwiach zderzyła się z jakąś kobietą. Obie jednocześnie wyrzuciły z siebie „przepraszam”. Kiedy Ula popatrzyła na jej twarz, jej własna przybrała wyraz bezbrzeżnego zdumienia.

 - Ala? Ala Milewska? To ty?

Kobieta wbiła w nią spojrzenie. Początkowe zdezorientowanie przerodziło się w zdziwienie, które wkrótce rozciągnęło jej twarz w szerokim uśmiechu.

  - Ula? Dobry Boże! Ula! W życiu bym cię nie poznała. Gdzie ty się podziewałaś? Odeszłaś z firmy tak zupełnie bez słowa. Po prostu znikłaś. Jaka ty jesteś piękna! Miałam zrobić zakupy, ale w takiej sytuacji zapraszam cię na kawę i kawałek ciasta. Tu jest taka mała knajpka i nie chcę słyszeć odmowy – zakończyła kategorycznie. – Jak opowiem dziewczynom o naszym spotkaniu, to chyba z krzeseł pospadają.

Ula bardzo chętnie poszła z dawną koleżanką na kawę. Miała sporo czasu. Zajęły wolny stolik i złożyły zamówienie. Milewską aż skręcało z ciekawości.

 - No, opowiadaj. Nie miałam wieści o tobie chyba od sześciu lat. Co porabiałaś przez ten czas?

 - Dużo się wydarzyło. Dużo złych rzeczy i trochę dobrych też. Wyjechałam do Niemiec i zatrudniłam się tam jako opiekunka do ciężko chorego człowieka. Był młody, ale obarczony śmiertelną chorobą. Opiekowałam się nim aż do śmierci. Jednak zanim umarł ożenił się ze mną. Taka była jego ostatnia wola, a ja nie miałam sumienia, żeby mu odmówić. Był dość majętnym człowiekiem i nie chciał, żeby ten majątek przeszedł na rzecz miasta, lub został rozkradziony. Wszystko przepisał na mnie – zadrżał jej głos a w oczach ukazał się łzy. – To już niemal rok jak odszedł. Dzięki niemu nie musiałabym w ogóle pracować, ale to nie leży w mojej naturze. Wróciłam do Polski. W Poczdamie mam duży dom i jego grób, który odwiedzam jak mogę najczęściej.

 - To bardzo smutne, ale dlaczego odeszłaś tak nagle i bez powodu z F&D? W ogóle tego nie rozumiałyśmy.

 - Nie odeszłam bez powodu. Z Markiem łączyło mnie coś więcej niż tylko praca. Potem jednak dowiedziałam się, że mimo jego zapewnień, że odwoła ślub z Pauliną on mnie oszukał. Musiałam uciec, chociaż tak naprawdę zadziałały tu bardziej emocje niż zdrowy rozsądek. Po śmierci Thomasa czułam się bardzo samotna. Postanowiłam napisać książkę i wydać ją tu w Polsce. To coś w rodzaju pamiętnika opisującego moje zmagania z życiem. W jednej z księgarń miałam spotkanie z czytelnikami. Nie miałam natomiast pojęcia, że Marek też tam będzie. Po zakończeniu spotkania błagał mnie o chwilę rozmowy i o to, bym pozwoliła mu wszystko wyjaśnić. Poszliśmy do restauracji i tam powiedział mi, że ślubu nie było, bo on nie mógł się ożenić z kimś kogo nie kochał. Kochał mnie a ja uciekłam. Prosił o jeszcze jedną szansę dla nas. Zgodziłam się i wybaczyłam. On jest już zupełnie innym człowiekiem, choć cena jaką za to zapłacił jest bardzo wysoka.

Ala pokiwała ze zrozumienie głową.

 - Pamiętam doskonale kiedy to było. W dniu ślubu wybrałyśmy się z dziewczynami do katedry, bo byłyśmy go ciekawe, ale faktycznie się nie odbył, bo Marek nie pojawił się wcale. Wiem też, że w poniedziałek przyszli do firmy jego rodzice i Paulina. Była jakaś karczemna awantura i wtedy senior kazał Markowi pakować manatki. Byłyśmy w szoku, bo to nie wróżyło dobrze. Wtedy odszedł też Sebastian i Violetta. Ja zostałam bez szefa, ale wkrótce się okazało, że dostałam nominację na miejsce Olszańskiego. Alex zajął gabinet Marka a w sekretariacie królowała Dorota. Febo źle zaczął, bo od zwolnień pracowników twierdząc, że firma jest w złej kondycji. Okroił wszystko, co tylko mógł. Wiecznie kłócił się z Pshemko i podle traktował innych. To był zły czas dla pracowników. Nadal dwa razy do roku odbywały się pokazy kolekcji, ale to już nie był ten poziom co dawniej. Pshemko stracił cały entuzjazm a jego projekty były po prostu przeciętnie. Firma tylko traciła. Krzysztof był bardzo zmartwiony i po prostu wściekły. Któregoś dnia przyszedł i strasznie pokłócił się z Alexem.

 

Finał był taki, że pogotowie zabrało go do szpitala z podejrzeniem zawału. To rzeczywiście był zawał i to dość rozległy. Najgorsze, że Helena została z tym sama. Nie miała żadnego wsparcia ze strony rodzeństwa Febo, bo Alex był śmiertelnie obrażony, a ich ukochana, przybrana córka balowała we Włoszech. Zresztą niedługo po wyjściu Krzysztofa ze szpitala ona wyszła za mąż za jakiegoś podstarzałego Włocha. Co najmniej dwadzieścia lat różnicy. Oczywiście nie wierzę, że wyszła za niego z miłości, bo facet jest niski, brzydki jak noc listopadowa i ma pooraną zmarszczkami twarz. Raczej przemówiła tu grubość jego portfela. Paulina zawsze była interesowna.

 - A Alex? Został w firmie?

 - No coś ty. Doznał takiej niesprawiedliwości i niewdzięczności ze strony seniora, że zebrał manatki i wrócił do Mediolanu.

 - No to kto teraz kieruje firmą?

 - Senior znalazł jakiegoś faceta i ustanowił go komisarzem. On ma podźwignąć firmę, ale ja czarno to widzę. Jest jakiś śliski i nieszczery. Krzysztof pojawia się czasem, ale widać, że jest bardzo schorowany i słaby. Nie ma kontroli już nad niczym. Tylko patrzeć jak firma runie…

 - A Febo zatrzymali udziały?

 - No pewnie. Muszą wyssać ją do końca nie?

 - To okropne, co mówisz, bo wygląda na to, że nie ma już szans na podźwignięcie jej. Dobrzańscy chyba tego nie przeżyją.

 - Ja już teraz martwię się tylko o siebie. Zostało mi niewiele do emerytury i mam nadzieję, że jakoś dotrwam do niej w tej firmie. Gorzej z dziewczynami. One są jeszcze młode i mają do przepracowania kupę lat. A właściwie co z Markiem? Myślę, że tylko on mógłby tu pomóc choć wiem, że nie utrzymuje kontaktów z rodzicami.

 - Marek nie może pomóc. Ma swoją własną firmę, która świetnie prosperuje. Oni nie chcieli go tam, bo uwierzyli kłamliwym słowom Pauliny. Dlaczego miałby teraz ratować firmę ojca? Nie ma żadnego dobrego powodu, by musieć to robić. Oni przez te lata nie przełamali się, nie wyciągnęli ręki do zgody, nie przyznali się, że nie mieli racji. On tydzień przed ślubem powiedział Paulinie, że go odwołuje i nie pokaże się w kościele. Co ona sobie myślała, że on żartuje? Że nie będzie w stanie tego zrobić? Musiała być bardzo pewna siebie skoro odważyła się ubrać suknię ślubną i przyjechać do kościoła, a potem zarzucać Markowi, że ją upokorzył. Kompletna idiotka i prymityw. Pamiętasz jak zawsze podkreślała, że jest kobietą z klasą? Nie wiadomo tylko, gdzie tej klasy szukać, a już na pewno… - dźwięk komórki przerwał Uli. – Przepraszam cię, muszę odebrać – zerknęła na wyświetlacz. – No jak tam? Wszystko uzgodniłeś?

 - Wszystko skarbie. Nawet się targowałem i facet trochę zszedł z ceny. Chciałbym wpaść. Mogę?

 - Oczywiście, że możesz, tylko że ja jestem w „Złotych Tarasach” i to nie uwierzysz z kim. Z Alą Milewską. Mam sporo wieści do przekazania.

 - To może podjadę po ciebie?

 - Dobrze, nie ma sprawy.

 - W takim razie będę za piętnaście minut. Czekaj przed wejściem.

Rozłączyła się i uśmiechnęła przepraszająco do Ali.

 - Będę się powoli zbierać. Chciałabym, żebyśmy utrzymały kontakt i żebyśmy spotkały się w starym gronie. Podam ci numer telefonu, bo mam inny niż kiedyś.

Milewska pieczołowicie wprowadziła numer Uli do swojego telefonu. Potem zapłaciła rachunek i razem wyszły z galerii. Marek właśnie parkował. Ula zauważyła go i wraz z Alą podeszła do samochodu. Dobrzański wysiadł i przywitał się z Milewską serdecznie.

 - Co za miła niespodzianka, co za przypadek… Bardzo miło cię widzieć Alu.

 - I wzajemnie. Nie mogłyśmy się z Ulą nagadać. Ona opowie ci trochę o firmie i o rodzicach, bo wiem, że nie masz z nimi kontaktu.

Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy, a teraz uciekam już. Wszystkiego dobrego kochani.

Marek otworzył drzwi i pomógł Uli wsiąść. Był bardzo ciekawy tego, co Ula usłyszała od Milewskiej. Jednak uzbroił się w cierpliwość i nie zarzucił Uli lawiną pytań. W jej mieszkaniu już przy świeżo zaparzonej kawie Ula przekazała mu wszystko co usłyszała od Ali. Marek był wstrząśnięty. Nigdy nie uważał Alexa za kogoś wybitnego raczej wręcz przeciwnie, ale że pogrąży rodzinną firmę, w życiu by się nie spodziewał. I jeszcze ten niepokojący stan seniora…

 - Właściwie powinienem przejść obok tych rewelacji obojętnie. Nie jestem im nic winien, więc dlaczego miałbym w to ingerować? Są w trudnym położeniu, matka sama musiała się uporać z chorobą ojca i nawet przez myśl jej nie przeszło, żeby do mnie zadzwonić. Dlaczego miałbym zareagować w jakikolwiek sposób?

Ula wstała z fotela i usiadła mu na kolanach przytulając się do niego.

 - Bo jesteś odpowiedzialnym człowiekiem…, bo nie potrafisz przejść obojętnie…, bo jesteś uczciwy i dobry. Może ona po prostu wstydziła się wykonać ten telefon do ciebie, bo już wiedziała, że to ty miałeś rację, nie Paulina i czuła wyrzuty sumienia, że to jej uwierzyli a nie tobie? Myślę, że jeśli czegoś nie zrobimy, ty do końca życia będziesz się tym gryzł, dręczył i wciąż zadawał sobie pytanie, dlaczego nie pomogłeś, choć miałeś takie możliwości. Ja nie chcę żebyś kiedyś żałował, dlatego mam pewną propozycję. Możemy odkupić ten pięćdziesięcioprocentowy pakiet udziałów, który oni kiedyś ci dali a potem odebrali. Chodzi o to, żeby mieć solidny atut w ręku, dzięki któremu nie będziemy potrzebowali opinii Febo w czymkolwiek. Oni są we Włoszech, nie mają pojęcia, co się dzieje z firmą. Dopóki dostają dywidendy nie będą się mieszać a my będziemy mieli swobodę działania. Raczej nie odsprzedadzą nam swoich udziałów choćby z czystej złośliwości.

 - To bardzo piękne i szlachetne, co mówisz, ale ja nie mam Ula takich pieniędzy, żeby zapłacić im za połowę udziałów. Nie będę się zapożyczał i brał kredyty. Wykluczone.

 - I tu się z tobą zgadzam. To ja wyłożę pieniądze na te udziały. Nikt nie będzie o tym wiedział, bo przepiszemy je po połowie na ciebie i na mnie.

Zaskoczony Marek pokiwał przecząco głową.

 - Nie Ula…, nie… Pamiętasz o czym pisałaś w książce? Pisałaś, że jesteś zmęczona już walką o kogoś lub o coś, że chcesz wreszcie trochę pożyć w komforcie i bez stresu. To co chcesz zrobić, to fundowanie sobie całej lawiny stresów. - Roześmiała się czochrając jego czuprynę.

  - No cóż… widocznie nie jest mi pisane spokojne życie, ale może szczęśliwe. Zdecydowanie wolę to drugie. Z tobą. A teraz pomyśl, kiedy moglibyśmy się wybrać do twoich rodziców. Koniecznie trzeba im powiedzieć, że nie pozwolimy, żeby firma poszła na dno.

 - Jesteś aniołem, wiesz? – przytulił się do jej ust.

 - Serio? – oderwała się od niego i roześmiała perliście. – Chyba nikt mi jeszcze tego nie mówił.

 

 Nie zadali sobie trudu, żeby powiadomić Dobrzańskich o swojej wizycie. Trochę z premedytacją uznali, że najlepiej działać z zaskoczenia. Ula jechała bardzo spokojna na to spotkanie natomiast Marek najwyraźniej był spięty. W jego głowie kłębiły się wyłącznie obawy, jak rodzice zareagują na jego widok. Ula uśmiechała się do niego pokrzepiająco.

 - Nie martw się. Głów nam przecież nie urwą, co najwyżej wyproszą nas z domu w co bardzo wątpię. Będzie dobrze.

Zaparkował pod bramą. Nie chciał wjeżdżać na podjazd. Wysiedli. Wziął głęboki oddech i ująwszy Ulę pod ramię poprowadził do frontowych drzwi. Nacisnął guzik dzwonka.