MOŻE JESZCZE KIEDYŚ, GDZIEŚ...? - rozdział 9

ROZDZIAŁ 9

 - To takie straszne nie móc nic zrobić. Ta bezsilność mnie wykańczała - zadrżał jej głos. – Przy Thomasie musiałam być silna, ale wieczorem, kiedy on już spał, ja płakałam w poduszkę niemal każdego dnia – zamigotały jej w oczach łzy i rozpłakała się. Delikatnie objął ją ramieniem i przytulił do swego boku.

 - Ja wiem, że to co przeszłaś było jak koszmarny sen, ale musisz się zacząć dźwigać Ula. Nie możesz wiecznie żyć przeszłością, bo ona nie była dobra ani dla Thomasa, ani dla ciebie. On zawsze będzie obecny w pamięci i sercu, ale jestem pewien, że chciałby, żebyś ruszyła do przodu i nie myślała wyłącznie o nim – wtulił usta w jej włosy. – Teraz powinnaś wreszcie zacząć żyć, tak jak zamierzałaś, realizować marzenia i nie ograniczać się w niczym. To ci się należy.

 - Też tak uważam – szepnęła. – Tamto życie wyryło na mnie piętno, ale wcale nie zamierzam żyć przeszłością. Wczoraj właśnie myślałam nad poszukaniem sobie pracy, albo nad otworzeniem czegoś własnego. Moja głowa potrzebuje zajęcia, bo z bezczynności roją się w niej jakieś niedorzeczności.

 - Jeśli tak, to ja mam na to radę. Radę na twoją bezczynność. Mam wakat na stanowisku dyrektora finansowego.

Wyprostowała się i spojrzała mu w oczy zaskoczona.

 - Marek, ale ja nie znam się na drukarstwie.

Uśmiechnął się do niej szeroko.

 - Myślisz, że ja i Sebastian znaliśmy się? Nie mieliśmy o tym zielonego pojęcia. To pan Jankowski, były właściciel wprowadzał nas we wszystko. Jestem przekonany, że świetnie sobie poradzisz. W kompetencjach dyrektora finansowego leży monitorowanie stanu budżetu potrzebnego na zakup nowych maszyn. Świat nie stoi w miejscu i chcąc za nim nadążyć musimy inwestować w coraz nowocześniejsze. Tu potrzebne jest też pojęcie o ekonomii i finansach, które przecież posiadasz. We wszystko bym cię wprowadził…, tylko nie odmawiaj mi…

 - Tak… Myślę, że to byłoby coś dla mnie… Bardzo ci dziękuję, bo to świetna propozycja.

Aż podskoczył z radości.

 - Idąc więc za ciosem od razu zapytam, od kiedy mogłabyś zacząć?

 - Chyba od zaraz… Tak myślę…

 - Lejesz miód na moje serce. „Iskierka” czeka na ciebie Iskierko. Dziękuję.

Wyruszyli do Polski w niedzielne popołudnie. Jeszcze tylko krótka wizyta na cmentarzu, zapalone nowe znicze i wymieniona woda w wazonach. Także obietnica dana Thomas’owi, że wkrótce odwiedzi go znowu. Tym razem Ula prowadziła tylko do wjazdu na autostradę i przesiadła się na miejsce pasażera. Dzięki temu mogła spokojnie pomyśleć i nie skupiać się wyłącznie na drodze.

W nocy z niedzieli na poniedziałek rozpadało się. Bębniące o parapet krople deszczu obudziły Marka jeszcze przed budzikiem. Smętnie spojrzał przez okno i pomyślał, że dzisiejszy dzień absolutnie nie nadaje się na pójście pieszo do pracy. Postanowił wziąć samochód. Kilka minut po siódmej zadzwonił do Uli informując ją, że podjedzie pod jej blok.

 - Pogoda jest paskudna i nie chcę, żebyś zmokła. Za chwilę będę.

Czekała na niego pod zadaszeniem drzwi wejściowych. Podjechał jak najbliżej a ona szybko wślizgnęła się do wnętrza samochodu.

 - Widzę, że nadal jesteś wierny Lexusowi?

 - A tak… Lubię tę markę, chociaż auto nieco nowsze. Tamtego się pozbyłem. Gotowa do pracy? – zapytał uśmiechając się do niej.

 - Tak naprawdę to nie wiem… Wszystko dzieje się tak szybko, ale przywyknę…

 - Będzie dobrze Ula. Ja jestem o to spokojny. Najpierw oprowadzę cię po firmie, żebyś miała rozeznanie. Pomieszczeń biurowych jest znacznie mniej niż w F&D, bo znakomitą część zajmuje sala produkcyjna i maszyny. Mamy za to niewielki barek, w którym można wypić kawę i zjeść jakieś dobre ciacho. Nie ma natomiast pomieszczenia socjalnego. Każdy sekretariat ma na wyposażeniu czajnik elektryczny i to musi wystarczyć. Violetta siedzi w sekretariacie, który łączy mój gabinet i Sebastiana. Ty będziesz miała własną sekretarkę. Została w spadku po twoim poprzedniku, ale jest dość błyskotliwa i ogarnia temat. Myślę, że nie będziesz z nią miała kłopotu. Przerwa na lunch od dwunastej do trzynastej. Mówię o tym, bo chciałbym jadać w twoim towarzystwie, jeśli się zgodzisz oczywiście. Olszańscy już dawno nie są dla mnie odpowiedni, bo z reguły ten lunch nie przebiega spokojnie, a ja muszę wysłuchiwać wiecznych pretensji Violetty. Pod tym względem niewiele się zmieniła.

 - Olszański ożenił się z Violą? A to nowina…

 - Myślałem, że wiesz… Ale z drugiej strony skąd miałabyś wiedzieć? Od co najmniej dwóch lat starają się o dziecko, ale jakoś nie bardzo im to wychodzi i o to głównie się kłócą. Mimo to jedno bez drugiego żyć nie może, a Seba nie da na żonę powiedzieć złego słowa. On chyba właśnie to kocha w niej, że jest taka pokręcona i czasami nieobliczalna. Jesteśmy na miejscu.

Zaparkował przed biurowcem. Obiegł samochód i trzymając rozpostarty parasol pomógł Uli wysiąść.

 - Najpierw pójdziemy do kadr i złożysz papiery.

Pokonawszy kilka schodów otworzył szerokie, przeszklone drzwi na których pysznił się napis „Wydawnictwo Iskierka” i przepuścił Ulę przodem.

- Tu na lewo Ula – otwierał kolejne drzwi. Weszła do dość sporego pokoju i przywitała się z siedzącymi w nim trzema kobietami. – Dzień dobry drogie panie. Przedstawiam wam Urszulę Cieplak-Ditmar. Od dzisiaj będzie naszym dyrektorem finansowym. Pani Elu proszę się tym zająć. Tu są wszystkie, wymagane dokumenty. Stawka taka sama, jaką miał poprzednik. Proszę zredagować umowę i przynieść ją do mojego gabinetu. Oczywiście umowa na czas nieokreślony.

Kobieta odwzajemniła uśmiech Marka i zabrała teczkę z jego rąk.

 - Za pół godzinki będzie wszystko gotowe.

Znowu byli na korytarzu, a Marek dalej objaśniał.

 - Tu obok są trzy pokoje. Jeden z nich, ten z brzegu zajmuje dział księgowości. Twój dział. W środku jest sekretariat, w którym urzęduje Iwona, a te drzwi na końcu, to twój gabinet. Z sekretariatu można się dostać i do ciebie i do księgowych. Chodź, pokażę ci.

W jej dziale pracowały cztery księgowe i Iwona Bielska, którą najpierw Marek jej przedstawił. Potem wywabił do sekretariatu pozostałe pracownice.

 - Drogie panie, przedstawiam wam nowego dyrektora finansowego panią Urszulę Cieplak-Ditmar. Od dziś ze wszystkimi sprawami proszę się zgłaszać do niej. To osoba bardzo kompetentna i gwarantuję, że współpraca z nią będzie się układać znacznie lepiej niż z panem Szymańskim.

 - Ja bardzo się o to postaram – Ula uśmiechnęła się nieśmiało do stojących kobiet. – Jak już się zorientuję co i jak, chciałabym zrobić krótkie zebranie i poprosić panie o wprowadzenie mnie we wszystko, ale myślę, że to dopiero za jakieś dwie godziny.

 - To świetny pomysł – Marek otwierał drzwi do jej gabinetu. – A to twoje królestwo Ula. Mam nadzieję, że będzie ci tu wygodnie. Gdybyś chciała coś zmienić to daj mi znać. Może jakieś firanki, lub kwiaty?

 - Nie przesadzaj. Pokój jest świetny i ma wszystko co trzeba.

 - W takim razie chodźmy dalej – powiódł ją dość długim korytarzem pokazując, kto gdzie siedzi. – Tu siedzą nasi graficy komputerowi. Jest ich dwóch. Tuż obok jest pokój korektorów. Też dwóch, a raczej dwie, bo to kobiety. Tam dalej zaczyna się niejako część produkcyjna. Mamy tu dział kolportażu, dział składu, dział menadżerski i pokój sekretarza redakcji, a tam dalej już hala, na której drukują. I to chyba wszystko. Mam nadzieję, że teraz napijesz się ze mną kawy i poczekasz u mnie na umowę. Czas też, żebym odświeżył pamięć dwóm osobom, które znasz. Już widzę jakie będą mieli miny. Bezcenne ha ha ha.

Stanęli oboje w drzwiach sekretariatu Marka i przez chwilę obserwowali wlepiającą wzrok w monitor Violettę.

 - Cześć Viola, jak tam po weekendzie? – zapytał głośno Marek. Kobieta aż podskoczyła na krześle chwytając się za obfity biust.

 - Marek, ty mnie kiedyś do grobu wpędzisz – zerknęła ciekawie na stojącą przy nim Ulę. – A kogo przyprowadziłeś?

 - No co ty Viola!? Nie poznajesz?

 - A my się znamy? – odpowiedziała skołowana patrząc na piękną kobietę. – Na pewno nie, bo zapamiętałabym.

Ula wyciągnęła do niej dłoń.

 - Cześć Viola. Ula Cieplak. Kojarzysz?

 - Oczywiście, że kojarzę i powiem więcej, Ula Cieplak tak nie wyglądała. Miała aparat na zębach i wielkie okulary. Raczej nie powalała urodą. A ty jesteś piękna. Więc jak naprawdę się nazywasz?

 - To naprawdę ja. Ula Cieplak-Ditmar. Przez pięć lat każdy może się zmienić prawda?

Viola nie zdążyła odpowiedzieć, bo drzwi od sąsiedniego pokoju otworzyły się i wyszedł z nich Olszański. Ula pomyślała, że on właściwie w ogóle się nie zmienił. Nawet nie posiwiał.

 - Sebastian, - wyrwała się jego żona – czy wiesz, kto to jest? To Ula Cieplak! – oznajmiła triumfalnie, jakby odkryła po raz drugi Amerykę. Zaskoczony Sebastian wlepił w Ulę wzrok i przez chwilę nie mógł wydobyć z siebie głosu. Rozbawiony Marek nie reagował, a tylko przyglądał się przyjacielowi.

 - Ula – wykrztusił wreszcie – to naprawdę ty? Nawet nie wiesz jak wiele razy chciałem cię przeprosić za to świństwo, którego się dopuściłem. Ta intryga była wyjątkowo podła. Minęło tyle lat a ja wciąż mam wyrzuty sumienia. Nie powinienem był ci tego robić, nie powinienem… Marek tego nie chciał, mówił, że nie znam cię, że ty byś nigdy nie wykorzystała tego weksla, a ja tylko śmiałem się z niego i jego naiwności wmawiając mu, że nie zna kobiet. Bardzo cię za to przepraszam. Jeśli możesz, wybacz…

 - Było minęło Sebastian. Jeśli ci to ulży to wiedz, że nie mam żalu. Przez te pięć lat wiele wydarzyło się w moim życiu i to o wiele gorszego niż ta intryga. Ja na pewno nie będę do tego wracać i ty też nie powinieneś – wyciągnęła do niego dłoń. – To co? Zgoda?

Olszański uścisnął ją.

 - Jak najbardziej zgoda. A co cię do nas sprowadza?

 - Jeszcze o tym nie wiesz Seba, – odezwał się Marek - ale to nasz nowy dyrektor finansowy. Właśnie od dzisiaj zaczyna.

 - Naprawdę? Bardzo się cieszę Ula, bardzo. Myślę, że będziesz najlepszym dyrektorem finansowym jakiego do tej pory miała ta firma. Zawsze podziwiałem twój wyjątkowy talent do cyferek. Kochanie – zwrócił się do żony – zrobisz nam wszystkim kawy? Jakoś trzeba uczcić przyjęcie Uli do firmy.

 - Już lecę – Viola zakręciła się jak fryga i już po chwili włączyła expres.

Rozsiedli się w gabinecie Marka na wygodnych fotelach. Popijając mocne espresso wspominali dawne dzieje. Wkrótce pojawiła się kobieta z kadr przynosząc umowę opiewającą na jedenaście tysięcy brutto. Uli ta suma wydawała się ogromna, ale nie skomentowała tego. Równie dobrze mogłaby pracować za darmo, byle by zająć czymś głowę. Tak naprawdę to wcale nie potrzebowała tych pieniędzy, bo miała za co żyć. Thomas pomyślał o wszystkim.

 - Jutro muszę jechać do Rysiowa – Ula odstawiła talerz z niedokończonym drugim daniem. – Jest sobota, a w soboty zazwyczaj jadę tam i robię im porządki. Może pojechałbyś ze mną? Nie, nie chcę, żebyś sprzątał – uspokoiła Marka widząc jego zdziwioną minę. – Chodzi głównie o to, że tata wie, że gdzieś pracuję, ale nie ma pojęcia, że u ciebie. On nic nie wie o naszej przeszłości, więc nie masz się czego obawiać. Nawet nie przyznałam mu się, że napisałam tak bardzo osobistą książkę. Pewnie to się kiedyś wyda, ale na razie on żyje w błogiej nieświadomości.

Marek uśmiechnął się szeroko.

 - Bardzo chętnie z tobą pojadę i bardzo chętnie pomogę w sprzątaniu.

 - Jeszcze jak mi powiesz, że bardzo chętnie wybierzesz się dzisiaj ze mną na wielkie zakupy dla nich, to zacznę lewitować ze szczęścia – powiedziała nieco kokieteryjnie i obrzuciła go powłóczystym spojrzeniem. Tym razem wybuchli śmiechem oboje

 - Nie ma innej opcji. Zakupy z tobą moja droga, to prawdziwa przyjemność.

Po osiemnastej zaparkował przed blokiem Uli. Ona otworzyła garaż i przeniosła do swojego samochodu rzeczy, które nie miały prawa się zepsuć. Wędliny i inne łatwo psujące się produkty zapakowała do jednej wielkiej torby.

 - Musisz mi pomóc wtargać to na górę. Przy okazji obejrzysz jak mieszkam i napijemy się dobrej, niemieckiej kawy.

Nie miał nic przeciwko. Był szczęśliwy, że sama proponuje takie rzeczy, bo to zbliżało ich do siebie. Jeszcze się nie odważył na bardziej intymne gesty. Bał się, że nie zareaguje na nie właściwie. W końcu nadal nosi żałobę po Thomasie.

Mieszkanie Uli do złudzenia przypominało jego własne.

 – Tak czułem, że one będą identyczne. Twoje chyba jest bardziej przytulne. Moje urządzone jest dość minimalistycznie, ale twoje też nie jest jakoś specjalnie przeładowane. Pięknie je urządziłaś.

 - Jeden z pokoi przeznaczyłam na coś w rodzaju gabinetu. Tam korzystam z komputera i tam zgromadziłam trochę pamiątek po Thomasie. Reszta, to sypialnie przeznaczone dla mojej rodziny, gdy goszczę ich w Warszawie.

Józef Cieplak był bardzo zaskoczony widząc Marka na progu swojego domu. Szerokim gestem zaprosił go do środka.

 - Chyba z pięć lat pana nie widziałem, albo i dłużej. Trochę się pan zmienił.

Marek serdecznie uścisnął mu dłoń.

 - Postarzałem się panie Józefie. To tylko dla Uli czas się zatrzymał. Z każdym rokiem jest piękniejsza. Traf chciał, że spotkaliśmy się po latach. Okazało się, że Ula szuka pracy więc zaproponowałem jej pracę w mojej firmie.

 - W Febo&Dobrzański? – Józef aż przysiadł ze zdumienia.

 - Nie, panie Józefie. Ja odszedłem stamtąd już dawno temu i założyłem własną firmę, a właściwie wraz z przyjacielem odkupiliśmy podupadające wydawnictwo. Teraz to już całkiem spore wydawnictwo. Kiedyś pracowało tam pięcioro ludzi a teraz zatrudniamy około siedemdziesięciu. Ponieważ miałem wakat na stanowisku dyrektora finansowego zaproponowałem Uli etat. Ona świetnie sobie radzi. Wiedziałem od początku, że to dla niej idealna praca.

Do pokoju weszła przebrana w domowe ubranie Ula.

 - Pokaż mu tato dom. Pochwal się. Opowiadałam Markowi, że ten dom już tak nie wygląda jak dawniej.

 - Ja to zauważyłem. Nowa elewacja, nowy dach i ogrodzenie…

 - Ogród też nowy – Cieplak podniósł się z kanapy. -. Chodźmy. Nie będziemy Uli przeszkadzać.

 - Ale ja chciałbym pomóc… Oczywiście bardzo chętnie obejrzę dom, ale nie chcę siedzieć bezczynnie i patrzeć jak tylko ty pracujesz.

 - Bez obaw. Na pewno znajdzie się i dla ciebie jakaś robota, a teraz zmykajcie przynajmniej na godzinę.

Podczas gdy Marek podziwiał zadbany ogród, z pietyzmem oczyszczone, równe grządki i nowo posadzone drzewka owocowe Ula uwijała się jak fryga wykonując kilka czynności naraz. Aktywnie pomagała jej młodsza siostra i brat. Przy tak zaangażowanych pomocnikach prace posuwały się bardzo szybko. Dwa zwinięte dywany czekały na wytrzepanie, ale tę czynność zostawiła mężczyznom.

W tak zwanym międzyczasie postawiła na piecu kawał pieczeni, obrała ziemniaki i przygotowała sałatkę do drugiego dania. W wielkim garnku parował gorący rosół, a Betti wstawiała wodę na makaron.

Kiedy Marek wraz z Józefem wrócił z rekonesansu w ogrodzie, w całym domu pachniało obiadem i czystością. Ula przeniosła się na piętro, a Jasiek wskazał Markowi dwa leżące dywany.

 - Ula prosiła, żebyśmy wytrzepali, ale ty przebierz się może, bo zakurzysz się od stóp do głów.

 - Nie ma sprawy. Jestem przygotowany na taką ewentualność – Marek wyciągnął z reklamówki parę spranych jeansów i flanelową koszulę.

Obiad zajadali z wielkim apetytem. Marek chwalił umiejętności Uli.

 - To jest pyszne. Dawno nie jadłem nic równie dobrego. Delicje…

 - A co powiecie, żeby zamiast kolacji rozpalić ognisko i upiec sobie kiełbaski? Miłe zakończenie dnia - zaproponowała.

Nikt nie miał nic przeciwko temu. Upieczono nie tylko kiełbaski na specjalnie zaostrzonych kijach, ale też i ziemniaki w gorącym popiele, które zjedzono kładąc na nie świeże, pachnące masło.

Pobyt u Cieplaków bardzo się Markowi spodobał. Już dawno nie spędził tak miło soboty. Dziękował Uli za to, kiedy rozstawał się z nią pod swoim blokiem. Odpiął pas i pochylił się w jej kierunku cmokając ją w policzek.

 - Dziękuję za wszystko. Za wspaniały dzisiejszy dzień i za to, że mimo tego, co wydarzyło się kiedyś między nami jesteś dla mnie taka przychylna i wyrozumiała. Bardzo to doceniam. Dobrej nocy.