MOŻE JESZCZE KIEDYŚ, GDZIEŚ...? - rozdział 8

ROZDZIAŁ 8

Marek z wielką ciekawością lustrował ten piękny dom. Spodobał mu się zwłaszcza dlatego, że zbudowano go z różnego rodzaju materiałów głównie z kamienia. Wszystko współgrało ze sobą idealnie.

 - To piękny dom Ula – pochwalił – i całkiem spory.

 - To prawda. Znacznie więcej jest go z tyłu. Z miejsca, w którym stoisz raczej nie można mieć wyobrażenia o jego prawdziwej wielkości. Jak się rozpakujemy, to cię oprowadzę.

Na podjeździe zmaterializowała się Tania i Uwe. Ula przywitała się z nimi serdecznie przedstawiając im jednocześnie Marka.

 - To moi drodzy Marek Dobrzański, mój przyjaciel z dawnych lat. Pomożecie rozładować samochód? Przywiozłam wam z Polski trochę drobiazgów i mnóstwo polskich słodyczy dla waszych dzieciaków.

Oboje uścisnęli dłoń Marka i zaczęli zabierać torby z zakupami.

 - Przygotowaliśmy twój pokój Ula i jeden z tych gościnnych z widokiem na rzekę, tak jak prosiłaś. Uwe rozpalił w kominku w salonie, bo wieczory bywają chłodne. Od rzeki ciągnie.

 - Bardzo wam dziękuję. Dzisiaj rozpakujemy wszystko, a jutro do południa rozliczyłabym się z wami. Będziecie mogli przyjść?

 - Na pewno. Dopiero po południu sprzątam w domu jednego profesora, a Uwe zawsze jest dyspozycyjny.

 - To wspaniale. Podawaj mi rzeczy z toreb, a ja będę wkładać do lodówki.

Ta czynność poszła dość sprawnie i wkrótce Tania pozbierała puste reklamówki i wyniosła je na śmietnik. W międzyczasie Uwe pokazał Markowi pokój. Temu ostatniemu było trochę niezręcznie, bo nie znał niemieckiego, ale na szczęście ogrodnik władał łamaną angielszczyzną.

 - Proszę się rozgościć, a potem przyjść do salonu. Pani Ula prosiła.

Podziękował i zabrał się za rozpakowywanie niewielkiej torby. Nie brał wielu rzeczy, a jedynie te najpotrzebniejsze. Przez duże, panoramiczne okno zobaczył płynącą rzekę. Podszedł bliżej. – Fantastyczny widok i miejsce bardzo piękne. Thomas miał świetny gust w wyborze lokalizacji posadowienia domu.

Zauważył, że pokój ma własną łazienkę i mile zdziwiony wskoczył pod prysznic. Przebrany i odświeżony poszedł do salonu, gdzie na stoliku parowała już świeża, pachnąca kawa, a obok stał talerz z jakimś owocowym ciastem.

 - Ula?! – zawołał.

 – Już, już idę! – weszła po chwili również przebrana w wygodny, niekrępujący strój. – Napijemy się kawy i zjemy trochę ciasta. Potem chciałabym pojechać na cmentarz. Po drodze kupilibyśmy kwiaty i znicze. Jak wrócimy, zrobię coś bardziej konkretnego do jedzenia.

 - Będzie jak zechcesz.

Usiadła naprzeciw niego w fotelu i sięgnęła po filiżankę z kawą. Po paru łykach gorącego płynu zaróżowiły jej się policzki. Wyglądała cudnie. Marek przyglądał jej się z prawdziwą przyjemnością.

 - Jak będziesz miała siłę, to wieczorem moglibyśmy pójść na spacer. Widziałem przez okno rzekę. Piękny widok i piękny pokój. Dziękuję.

Uśmiechnęła się. Przypomniała sobie jak bardzo ona sama była zachwycona swoim pokojem, gdy Thomas zaprowadził ją do niego.

 - Nie ma za co. Ja mam podobny. W obu okna wychodzą na Hawelę. Lubiliśmy tam chodzić z Thomasem. To znaczy on nie szedł, tylko ja pchałam wózek…

 - To ile tu jest pokoi?

 - Na dole cztery plus salon, a na górze trzy. Jest też pięć łazienek. Właściwie wszystkie gościnne pokoje je mają. Tu na dole Thomas urządził sobie gabinet, w którym jak miał lepszy dzień, pracował. Głównie nad oprogramowaniem dla różnych firm. Był w tym naprawdę dobry… To co? Zbieramy się? Nie chcę wrócić zbyt późno.

Ponownie podjechali pod halę targową. Ula kupiła wielki bukiet czerwonych róż, a Marek podobnych rozmiarów wiązankę z różnokolorowych kwiatów. Ula zaopatrzyła się także w długo palące się znicze.

Cmentarz jak cmentarz, nic szczególnego, ale monumentalny grobowiec zrobił na Marku wrażenie. Po jego bokach spoczywali zapewne rodzice Thomasa, a w środku on sam. Łatwo się było domyślić, bo jego sporych rozmiarów zdjęcie wtopione w kamienną tablicę rzucało się od razu w oczy.

 - Pójdę wyrzucić te stare badyle i przyniosę świeżej wody – Ula już zakrzątnęła się wokół grobowca.

 - Ja to zrobię, tylko powiedz mi gdzie jest tu jakieś źródło wody.

 - Widzisz kaplicę? To przy niej jest pompa.

Zabrał dwa spore wazony i ruszył w jej kierunku. Ula czekając na niego przysiadła na kamiennej ławce.

 - Witaj kochanie – powiedziała cicho. – Bardzo tęskniłam za tobą i musiałam przyjechać. Ten mężczyzna, który tu ze mną przyszedł, to Marek. Marek Dobrzański. Posłuchałam cię i odbyłam z nim szczerą rozmowę, chociaż spotkaliśmy się zupełnie przypadkowo. On nadal mnie kocha, a połowa mojego serca wciąż darzy go uczuciem. Druga należy przecież do ciebie. Postanowiliśmy dać sobie drugą szansę. On przeczytał moją książkę i bardzo cię podziwia za hart ducha, za walkę z tą wstrętną chorobą i za twój charakter. Twierdzi, że nawet w połowie nie jest taki dobry i szlachetny jak ty. Bardzo chciał tu przyjechać i złożyć kwiaty na twoim grobie. Mam nadzieję, że nie masz mi za złe, że go tu przywiozłam? On przez te lata bardzo się zmienił. Spoważniał. To już nie ten sam Marek - lekkoduch jakiego znałam wcześniej. Nie mam pojęcia jak to wszystko się potoczy. Na razie poznajemy się od nowa, a czy będziemy ze sobą, tego jeszcze nie wiem. Wiem tylko, że jemu bardzo na tym zależy. Wiele poświęcił dla tej miłości i naprawdę to doceniam.

Dzisiaj zaprowadzę go nad rzekę. Pokażę mu nasze ulubione miejsca… Bardzo brakuje mi tych spacerów i naszych rozmów… - zatrzęsły jej się ramiona i rozpłakała się. Wracający z wazonami pełnymi wody Marek zauważył to i przystanął wpół kroku. Nie bardzo wiedział jak ma się zachować. Nie chciał być niedelikatny. W końcu Ula wytarła mokre policzki i odwróciła się w jego kierunku.

 - Jesteś już…

 - Tak. Umyłem je w środku, bo dziwnie pachniały, zapewne gnijącymi roślinami. Zaraz powkładam nasze bukiety.

Ustawił je na środku płyty i zapalił znicze. Stanął obok grobowca i przeżegnał się szeptając słowa modlitwy. Z troską spojrzał w załzawione oczy Uli i pomyślał, że ona wciąż przeżywa ten tak trudny dla niej czas, gdy musiała codziennie oglądać walczącego o każdy oddech Thomasa.

 - Wszystko w porządku Ula? – zapytał cicho.

 - Tak…, tak… To tylko wzruszenie i wspomnienia. Bolesne wspomnienia. Wracajmy. Ja i tak przyjadę tu rano. Jeśli chcesz możemy jutro pojechać do Sanssouci. To bardzo piękny zespół parkowo-pałacowy. Na pewno ci się spodoba

Poczdam to miasto zabytków i ogrodów. Zieleń jest wszechobecna i nie ma się poczucia, że jest się w tak wielkim mieście.

Po kolacji postanowili pójść jeszcze na spacer. Wyszli tylnym wyjściem i Ula poprowadziła go sobie znanymi ścieżkami wprost nad brzeg Haweli. Stanęli nad nim. Patrząc na leniwie płynącą wodę Ula zamyśliła się.

 - Jak Thomas czuł się dobrze woziłam go nad jezioro Templiner See. Jest bardzo malownicze…

 - Tak, pamiętam. Pisałaś o tym w książce.

 - No tak… Wciąż zapominam, że ją czytałeś.

  

Potarła zziębnięte ramiona i szczelniej otuliła się swetrem.

 - Wracajmy. Chłodno się zrobiło a ja jestem już dzisiaj zmęczona i śpiąca. Jutro będzie intensywny dzień, bo skoro już tu przyjechałeś nie możesz nie zwiedzić najpiękniejszych atrakcji Poczdamu.

Marek jeszcze smacznie spał, gdy Ula zerwała się z łóżka. Przygotowała kawę w expresie i kilka kanapek dla Marka. Sama łyknęła tylko trochę kawy i ruszyła na cmentarz. To był już stały rytuał jej przyjazdów tutaj. Zazwyczaj siadała na ławce prowadząc swoisty monolog z Thomasem i choć nigdy nie usłyszała od niego odpowiedzi, to miała wrażenie, że on odpowiada jej szelestem liści lub powiewem wiatru. Uśmiechała się wtedy mając pewność, że on jest obok i że jednak jej słucha. Miała nadzieję, że tam, po tamtej, lepszej stronie jest zdrowy, nie używa wózka i może swobodnie się poruszać.

 - Czasem mam poczucie, że jesteś tak blisko i przytulasz się do mnie. To takie trudne Thomas. Kiedy żyłeś mogłam góry przenosić, bo motywowałeś mnie do różnych wyzwań. Teraz mobilizuję się sama, ale przychodzi mi to znacznie wolniej. Jakoś nie potrafię się zebrać. Ostatnio zaczęłam się zastanawiać nad podjęciem jakiejś pracy lub nad rozruszaniem czegoś swojego. Mam zdecydowanie za dużo czasu na myślenie, a to nie jest dla mnie dobre, bo najczęściej myślę o tobie i zastanawiam się, co mogłam jeszcze zrobić, żebyś żył. Pytam sama siebie, czy na pewno wyczerpałam wszystkie możliwości? A jeśli nie…? Jeśli nie, to wyrzuty sumienia będą mnie dręczyć do końca życia. Z drugiej jednak strony brzmią mi w uszach słowa twojego lekarza, który powiedział mi, że nie może już nic dla ciebie zrobić, bo nie jest Bogiem. Ja nim tym bardziej nie jestem. Oczami wyobraźni wizualizuję sobie twoją twarz i to jak ciężko wzdychasz słysząc moje słowa i jak przewracasz oczami. Ty najlepiej znałeś skutki tej choroby i pewnie powiedziałbyś, że zrobiłam wszystko, co do mnie należało. Zawsze potrafiłeś uspokoić burzę w mojej głowie i rozwiać wszelkie wątpliwości. Bądź ze mną zawsze i chroń przed popełnianiem głupstw. Trzymaj kciuki za mnie i za Marka. Może nam się uda?

Kiedy wróciła do domu zastała Marka w salonie. Był już po śniadaniu i niecierpliwie jej wypatrywał.

 - I co Ula, jedziemy zwiedzać? – przywitał ją pytaniem.

 - Oczywiście. Ja tylko napiję się trochę kawy i coś zjem, bo jestem bez śniadania.

Nie traciła czasu i po pół godzinie wyszli z domu. Park Sanssouci zrobił na Marku piorunujące wrażenie. Nigdy nie widział czegoś tak ogromnego i rozległego, rozmieszczonego na siedmiuset hektarach. Ogrody były niesamowicie zadbane, ułożone tarasowo. Nawet dostrzegł winnice i mnóstwo fontann. Na każdym kroku ławeczki, na których można było przysiąść i podelektować się widokiem. Kompleks był ogromny. Marek obawiał się, że dnia im nie starczy, żeby wszystko obejrzeć. Długimi schodami wspięli się wprost pod fasadę pałacu.

 - Czy wiesz, że został wzniesiony niesłychanie szybko, bo zaledwie w ciągu dwóch lat i służył jako letnia rezydencja Fryderyka II Wielkiego? Tam jest jego grobowiec – pokazała mu ręką kierunek. – Podobno najbardziej upodobał sobie salę muzyczną, bo był kimś w rodzaju mecenasa sztuki. Kochał nie tylko muzykę, ale malarstwo i literaturę. Pałac ma mnóstwo sypialni i gabinetów. Zaraz zresztą je zobaczymy.

Zwiedzali do późnego popołudnia. Zmęczeni i głodni podjechali do jednej z restauracji w centrum, żeby coś zjeść. Kiedy najedzeni wyszli z lokalu Ula zaproponowała jeszcze jazdę nad jezioro.

 - Tam damy odpocząć nogom i zrelaksujemy się. Sporo tam żaglówek, na które lubię patrzeć.

Dotarli do jednego z drewnianych, szerokich pomostów, na których stały ławki. Z nich mieli widok na jezioro i kręcące się po nim łodzie żaglowe. Usiedli obok siebie. Ula oparła się wygodnie wyciągając nogi, westchnęła i przymknęła oczy wciągając rześkie powietrze.

 - Już czuć w powietrzu jesień. Wieczory są chłodne. Czasem zimą jezioro zamarza i wtedy zamiast żaglówek królują tu bojery. W zimie byłam tu chyba tylko dwa razy. Thomas szybko marzł i nawet ciepły pled nie pomagał. Był osłabiony i miał dużą tendencję do różnych infekcji. Bałam się, żeby nie złapał przeziębienia, bo przechodził je sto razy gorzej niż człowiek nie obarczony żadną chorobą.

 - Bardzo cię podziwiam Ula za upór i determinację z jaką walczyłaś o jego życie. Nie musisz mieć żadnych wyrzutów sumienia, bo tej walki nie mogłaś wygrać. Jestem pewien, że Thomas bardzo to doceniał.