"SENS ŻYCIA" - rozdział 6

ROZDZIAŁ 6

Aleksander zatrzymał samochód przy samym wejściu do bloku. Wysiadł z jego wnętrza i wyciągnął wózek z bagażnika. Kiedy Paweł usadowił się już na nim uznał, że powinien im się odwdzięczyć za podwózkę.

 - A może macie ochotę na świeżo parzoną mocną kawę? Jeśli tak, to serdecznie was zapraszam. Rozgrzejecie się trochę, bo na pewno zmarzliście.

Wiki popatrzyła na swojego brata

 - W sumie, to chyba nie mamy nic lepszego do roboty i bardzo chętnie napijemy się z tobą kawy.

 - W takim razie chodźmy. To na parterze – pojechał pierwszy i wyciągnął z kieszeni klucz. Denerwował się, bo klucz w ogóle nie chciał się obrócić w zamku. – Nie rozumiem, co się stało… - mruknął. Tymczasem drzwi otworzyły się na całą szerokość i stanęła w nich Basia. Paweł obrzucił ją zdziwionym spojrzeniem.

 - Basia? A co ty tu robisz? Nie jesteś w pracy? – Stecówna przewróciła oczami.

 - Mamy sobotę matołku – odpowiedziała ze śmiechem.

 - No tak. Całkiem zapomniałem. Prowadzę gości. Poznaj proszę Wiktorię i Aleksandra Brollów. Spotkaliśmy się na cmentarzu a oni byli tak uprzejmi, że podwieźli mnie. Zaproponowałem kawę.

 - Miło mi was poznać. Rozbierzcie się. Ja tylko uwolnię Momo z uprzęży i już nastawiam expres. Zapraszam.

Wiki weszła do pokoju i rozejrzała się ciekawie.

 - Masz bardzo przytulne mieszkanko i świetnie urządzone. Naprawdę jestem pod wrażeniem.

 - To w ogóle nie moja zasługa. To wszystko mam dzięki moim wspaniałym teściom, mojemu ojcu i Basi. Momo też jej zawdzięczam. Oni wszyscy pomogli mi się pozbierać po wypadku i dojść ze sobą do ładu. Bardzo im jestem za to wdzięczny. Siadajcie proszę, – wskazał kanapę - zaraz będzie kawa. – Sam przesiadł się z wózka do wygodnego fotela. Obok przycupnął Momo. Basia wniosła filiżanki z parującą, pachnącą kawą i ustawiła na stole. Sama usiadła obok brata.

 - Paweł opowiadał mi, że poznał cię w parku Wiki.

 - To prawda. Mam też labradorkę i czasem z nią chodzę tam na spacery. Jak zaczęliśmy rozmawiać, to powziął podejrzenie, że to ty mnie do niego przysłałaś, bo zaproponowałam mu pomoc w założeniu serwisu komputerowego. Mówił, że od dawna ciosasz mu kołki na głowie. – Basia westchnęła ciężko.

 - Molestuję go wręcz, bo uważam, że już dość czasu zmitrężył. Powinien zadbać o swoją przyszłość i zacząć zarabiać.

 - Ja też jestem bez pracy. Pobieram zasiłek dla bezrobotnych, ale to nie jest komfortowa sytuacja, bo jego kwota jest niska i gdyby nie pomoc Aleksandra, to nie wiem, czy nie przymierałabym głodem.

Paweł przyglądał się Wiktorii z prawdziwą przyjemnością. Już dawno żadna kobieta nie wywarła na nim tak pozytywnego wrażenia. Była blondynką o długich, sięgających połowy pleców włosach, błękitnych jak letnie niebo oczach i lekko różowej cerze. – Jak Marta… – pomyślał.

 -A ty Aleksandrze czym się zajmujesz? – Basia z ciekawością obrzuciła potężną sylwetkę mężczyzny.

 - Pracuję jako kierowca w firmie spedycyjnej. Często nie ma mnie w domu, bo jestem w trasie. Na szczęście jeżdżę wyłącznie w kraju. To jednorazowo zajmuje dzień lub dwa. Praca jest ciężka, ale nie narzekam. Kilka miesięcy temu uwolniłem się z toksycznego związku i wróciłem do rodzinnego domu zostawiając żonie dom. Niech ma. Dla mnie on nie był ważny. Lubię ciszę i spokój, a tam tego nie miałem. Rozwód odbył się szybko, bo nie mieliśmy dzieci. Dobrze dogadujemy się z Wiki i nie wchodzimy sobie w paradę.

 - My z Pawłem też raczej się nie kłócimy. Jest między nami spora różnica wieku, i gdy mama nasza zmarła, to ja mu ją zastąpiłam i tak jest do tej pory, chociaż trudniej niż wtedy. Mieszkam z ojcem, o którego też trzeba zadbać.

 - Poświęciła dla nas swoje własne szczęście. Ona powinna wyjść za mąż, mieć dzieci, a tymczasem niańczy dwóch starych chłopów. To nie powinno tak wyglądać.

 - Daj spokój Paweł. Mnie to odpowiada. Słuchajcie, a może zjecie z nami obiad? Całe wczorajsze popołudnie lepiłam setki pierogów z mięsem. Lubicie?

 - Ja uwielbiam – wyrwał się Aleksander. – Wiki roześmiała się.

 - Powstrzymaj swoje zapędy Olek. To nieładnie tak się narzucać. Nie chcemy sprawiać kłopotu.

 - To żaden kłopot. Pierogi są już podgotowane. Wystarczy wrzucić je na patelnię i gotowe. Zaraz przygotuję.

Po chwili poczuli zniewalający zapach przysmażanego, wędzonego boczku i uśmiechnęli się błogo.

 - To będzie prawdziwa uczta – Aleksander nie mógł powstrzymać się od komentarza. – Już nie pamiętam kiedy ostatni raz jadłem takie pyszności. To musiało być strasznie dawno.

Nie upłynęło wiele czasu, gdy Basia wniosła do pokoju ogromną michę wypełnioną po brzegi pierogami obsypanymi przysmażonymi skwarkami.

 - Proszę bardzo, częstujcie się. Smacznego. Momo –zwróciła się do psa – ty też idź jeść piesku. Miska czeka. – Pies leniwie podniósł się z miejsca i poczłapał do kuchni. Zajęli się jedzeniem. Nie rozmawiali delektując się smakiem potrawy. Aleksander mruczał z zadowolenia.

 - Taka kobieta, to prawdziwy skarb. Dlaczego ja cię wcześniej nie spotkałem Basiu? – Ona roześmiała się głośno.

 - Dołóż sobie. Nie krępuj się.

 - Zjadłem już chyba z dziesięć.

 - Ja ci nie liczę, jeśli tylko ci smakują to śmiało, bierz – podsunęła mu miskę. Skorzystał skwapliwie.

Goście wyszli koło szesnastej. To był bardzo miły dzień dla nich wszystkich. Paweł z Basią zapraszali ponownie, a oni zapewniali, że na pewno się zjawią.

 - Tu zostawiam ci Paweł mój numer telefonu – Wiki wcisnęła mu w dłoń niewielki kartonik. - To tak na wszelki wypadek, gdybyś czegoś potrzebował, a Basia nie była dostępna.

 - Dziękuję. Na pewno skorzystam. Jedźcie ostrożnie. Ślisko jest.

Kiedy zamknęły się za nimi drzwi Basia uprzątnęła naczynia i zrobiła porządek w kuchni. Przysiadła na fotelu kończąc kawę.

 - Bardzo fajni ludzie. Sympatyczni. Wiki przemiła a Aleksander niezwykle uprzejmy. Spodobali mi się.

 - Mnie też. Aleksandra poznałem dopiero dzisiaj, ale zrobił na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Naprawdę fajny facet.

 - Zmieniłam ci pościel i zawiesiłam świeże firanki, łazienka umyta. Będę wracać powoli, bo pewnie ojciec już się niecierpliwi. Jemu też muszę poświęcić trochę czasu. Będę się zbierać – podniosła się z kanapy i ruszyła do przedpokoju.

 - Dziękuję Basiu i za sprzątanie i za cały dzisiejszy dzień. Był naprawdę przyjemny głównie dzięki tobie. 

Znowu miał niespokojną noc. Kolejny raz obudził się z krzykiem. Jego ciało zlane było potem. Oddychał ciężko zastanawiając się, czy kiedyś obudzi się bez tych snów. Znowu był na łące, ale tym razem otoczenie było nieprzyjazne i zimne. Szukał Marty. Dostrzegł ją w końcu w tej samej białej sukience, jednak silny wiatr smagał jej ciało i włosy tworząc wokół jej głowy dziwną aureolę. Nie widział koło niej dziecka. Zawołał ją, ale jego słowa rozmywały się w świście wiatru. Nagle krajobraz się zmienił, wiatr ucichł a jego oczom ukazała się najpierw czerwona czapka i kolorowy szalik. – Wiktoria? – poruszył ustami wymawiając jej imię. Pomachała mu na przywitanie. Im bardziej się zbliżała tym szybciej zmieniała się jej twarz. Raz była Martą, raz Wiktorią. Niemal oszalał. Bał się, że jeśli to nie ustanie, on nabawi się oczopląsu. Co miała oznaczać ta zamiana? Upadł na oszronioną trawę i ukrył w dłoniach twarz.

 - Dlaczego mi to robisz Marta?! – krzyknął usiłując przekrzyczeć znowu wzmagający się wiatr.

 - To dlatego, żebyś zrozumiał – usłyszał gdzieś w środku głowy.

 - Zrozumiał?! Ale co zrozumiał?!

Nie odpowiedziała. Jej sylwetka rozmyła się w powietrzu, a on krzyknął i otworzył oczy. Momo wskoczył na łóżko i zaczął lizać jego twarz jakby chciał go uspokoić i powiedzieć, że wszystko już w porządku. Nie było w porządku. Czuł się zmęczony i kompletnie rozbity. Zwlókł się z łóżka i podjechał do łazienki. Ciepły prysznic uspokoił go nieco. – Dałbym wszystko za kieliszek koniaku – pomyślał.

Ubrał się ciepło i założył uprząż psu. Było jeszcze wcześnie, ale nie potrafiłby już zasnąć. Ruszył na cmentarz. W nocy spadło trochę świeżego śniegu i okolica wyglądała niemal bajkowo. Pociągnął nosem wdychając do płuc mroźne powietrze i mocniej pchnął koła wózka. Momo biegł obok zanurzając co chwilę pysk w śnieżno-białym puchu. Na miejsce dotarli po dwudziestu pięciu minutach. Dzisiaj trwało to dłużej, bo chodniki były jeszcze nie odśnieżone. Minął kaplicę. Chyba trwało w niej jakieś nabożeństwo. Zdziwił się, że takie wczesne. Było niewiele po dziewiątej.

Grób był przysypany warstwą śniegu. Z zawieszonej przy wózku sakwy wyjął małą szufelkę i zaczął odgarniać. Pies wskoczył na płytę i ujął w pysk jeden z wypalonych zniczy przynosząc mu pod nogi. Za chwilę to samo zrobił z drugim.

 - Jeszcze ten zwiędły wieniec Momo. Dasz radę? Dobry pies…

Znicze i suche badyle wrzucił do foliowego worka. Teraz łatwiej było mu zgarniać śnieg. Zmęczył się, bo dla niego to nie była prosta czynność, ale wreszcie odsłonił płytę. Ustawił na niej palące się znicze i włożył do wazonu kilka sztucznych chryzantem.

 - Znowu mi się śniłaś Martuś. Już przestałem rozumieć te sny. Chcesz mi coś przekazać, a ja kompletnie nie wiem, o co chodzi. Dlaczego dzisiaj pojawiła się Wiktoria? To było naprawdę dziwne. Przecież dopiero ją poznałem. Chyba ty nie chcesz nią zastąpić siebie? Jeśli takie masz zamiary, to wiedz, że ja nie jestem zainteresowany. Kochałem i nadal kocham tylko ciebie i nie mam zamiaru szukać jakiegoś zastępstwa. Strasznie za tobą tęsknię. Zrobiłbym wszystko, żeby móc przytulić cię jeszcze raz i pogładzić twoje miękkie, pachnące ziołowym szamponem włosy. Byłaś dla mnie wszystkim i nikt mi cię nie zastąpi. Nikt. – Znowu pociekły mu łzy. To nadal było dla niego trudne. Z jednej strony ciężko znosił pobyty w tym miejscu, a z drugiej w jakiś sposób wyciszały go i uspokajały.

Msza się skończyła i z kaplicy zaczęli wysypywać się ludzie. Obejrzał się do tyłu i wydawało mu się przez moment, że widzi swoich teściów.

 - Przewidziało mi się pewnie – mruknął sam do siebie.

 - Witaj Paweł – usłyszał głoś Józefa Leśniaka i już wiedział, że nie ma omamów. Uścisnął teściowi dłoń i przywitał się z teściową. Po chwili dołączyła do nich Basia z ojcem.

 - A co wy tu robicie tak wcześnie? Ktoś umarł? To czyjś pogrzeb?

 - Nie…, mówiłem ci kiedyś, że mamy zamiar zamówić mszę za Martę, ale wolny termin był w niedzielę i to tak wcześnie rano. Zależało nam, żeby odbyła się tu w kaplicy a nie w kościele. Tu jest bardziej kameralnie. Widzę, że usiłowałeś odśnieżyć. Poprawię trochę. Za pomnikiem jest zmiotka. My też zabraliśmy znicze i zaraz je zapalimy – zakrzątnął się wokół grobu.

 - Co ze świętami? – zapytała Basia. – Przecież to już za chwilę. Może spędzilibyśmy razem chociaż wigilię? Tak chyba byłoby najlepiej. Zorganizujemy ją u Pawła. Zgodzisz się? Do nas nie dotrzesz, bo to drugie piętro, a i do Leśniaków droga niełatwa.

 - Oczywiście. Nie mam nic przeciwko temu. Na pewno będzie rodzinnie i miło.

 - No to załatwione.

Po powrocie do domu przygotował sobie i psu obiad, a następnie sięgnął po telefon wybierając numer Wiktorii. Odebrała niemal natychmiast.

 - Cześć Paweł. Potrzebujesz czegoś?

 - Pomocy. Niedługo święta i chciałem cię zapytać, czy nie wybrałabyś się ze mną jutro na świąteczne zakupy. Muszę nabyć prezenty dla mojej rodziny i to dlatego nie chciałbym nikogo z nich prosić o przysługę, bo przecież ma to być dla nich niespodzianka. Może pomogłabyś mi wybrać jakiś ładny prezent dla Basi? Ona zasługuje na coś naprawdę wyjątkowego. Nie będę zabierał psa, bo mogliby mnie z nim nie wpuścić.

 - Nie ma sprawy. O której mam się zjawić? Może zanim pójdziemy, to ja wyprowadzę Momo, a ty spokojnie się ubierzesz?

 - Byłoby wspaniale. W takim razie czekam na ciebie koło dziewiątej.

W poniedziałek rano Wiki podjechała pod blok Pawła pożyczonym od brata samochodem. Przywitała się z nim i od razu wyszła z psem. Wróciła pół godziny później. Momo był wybiegany i wyglądał na zadowolonego. Paweł nasypał mu trochę suchej karmy do miski a do drugiej wlał wodę.

 - Zostajesz Momo. Bądź grzeczny i nie rozrabiaj. Czekaj aż wrócę.

Kiedy wyjechał przed budynek zdziwił go widok samochodu.

 - Myślałem, że pójdziemy tu do galerii…

 - A ja pomyślałam, że tu nie ma wielkiego wyboru. Pojedziemy do Zduńskiej Woli. Tam na pewno uda nam się coś fajnego kupić – Wiki otworzyła przednie drzwi. – Pakuj się, a ja złożę wózek i wrzucę go do bagażnika. - Kiedy dotarli już do galerii Wiktoria postanowiła pchać wózek. - Tak będzie szybciej – wyjaśniła - a i ty tak bardzo się nie umęczysz. Najpierw jedziemy na ciuchy.

Od nadmiaru towaru zawróciło się Pawłowi w głowie. Zupełnie nie mógł się zdecydować. W końcu Wiktoria powiedziała mu, że muszą ustalić, czego szukają, bo inaczej będą kręcić się w kółko.

 - Basi chciałbym kupić jakąś ładną garsonkę, ale nie wiem, czy to nie zbyt ambitny prezent, bo przecież ja nawet nie znam jej rozmiaru.

 - Jestem pewna, że ma nie większy niż trzydzieści osiem. Jest dość drobna i niewysoka. Niższa ode mnie o pół głowy. Zaraz czegoś poszukamy.

 - Dla teściowej może jakaś ładna bluzeczka. Ona na pewno ma rozmiar czterdzieści cztery. Słyszałem jak kiedyś mówiła o tym do Marty. Ojcu i teściowi wziąłbym jakieś porządne, wełniane swetry. Nie będę na nich oszczędzał, bo wiele im wszystkim zawdzięczam.

 - No to ustalone. Jedziemy.

Teraz, gdy Wiki wiedziała już czego szukać, poszło znacznie łatwiej. Znalazła ładną, ciepłą garsonkę w kolorze beżowego melanżu i przymierzyła ją na siebie.

 - Będzie pasować, zobaczysz. Spójrz, tu są też bluzki i to całkiem porządne – ściągnęła jedną z nich z wieszaka. – To bliźniak, jaki ładny.

 - Bliźniak?

 - To bluzka posiadająca jakby dwie warstwy. Kolor też bardzo ładny, seledynowy. Spodoba jej się?

 - Myślę, że tak.

 - W takim razie płacimy i wychodzimy. Tam na końcu jest moda męska. Obejrzymy swetry.

Dostali i je. Paweł był bardzo zadowolony i podziwiał operatywność Wiki. Gdyby przyjechał tu sam, nawet by nie wiedział, w którą stronę ma się obrócić. Dostrzegł z daleka księgarnię i powiedział Wiki, że chciałby do niej na chwilę wejść.

 - W takim razie zostawię cię tutaj i pójdę zrobić zakupy dla siebie. To nie potrwa dłużej jak piętnaście minut i będę z powrotem.

Wjechał do księgarni i postanowił od razu zapytać ekspedientkę o ładny kalendarz na przyszły rok.

 - Wie pani, nie chodzi mi o taki na ścianę, ale o solidny, w ładnej oprawie kalendarz dla pracownika biurowego. Coś naprawdę wyjątkowego.

 - Mamy takie. Skórzana oprawa i litery odciśnięte w złocie. Proszę zobaczyć – wyciągnęła zza lady gruby brulion. Od razu się Pawłowi spodobał. Chciał go podarować Wiki. Prezent nie był zobowiązujący i zupełnie beż żadnych podtekstów.

 - A macie jakieś komplety do pisania w ładnym etui?

 - Mamy takie z długopisem i ołówkiem.

 - To jeszcze poproszę taki komplet i kilka tych dużych, ozdobnych, świątecznych toreb. Powiedzmy pięć dużych i dwie trochę mniejsze. Aha i jeszcze ładny atlas samochodowy najlepiej w twardej oprawie. – Na pewno przyda się Aleksandrowi – pomyślał.

Kobieta zapakowała mu wszystkie rzeczy do reklamówki i przyjęła zapłatę. Wyjechał z księgarni i przystanął przy szybie czekając na Wiki. Pojawiła się wkrótce niosąc wypakowane dwie torby. Mieli już wszystko, mogli wracać.

 - Zapraszam cię na kawę do mnie – rzucił. Uśmiechnęła się.

 - Bardzo chętnie, ale na chwilę przystanę koło siebie, zaniosę torby i zabiorę Monę. Nie może tak długo siedzieć sama. Możemy przed tą kawą pójść na krótki spacer. Psy wybiegałyby się, a potem moglibyśmy spokojnie usiąść i popakować prezenty.

 - Bardzo dobry pomysł. Jedźmy.

Siedzieli u Pawła w salonie w otoczeniu mnóstwa kolorowych toreb, opowiadali dowcipy i pakowali zakupione rzeczy. Psy zmęczone bieganiem ułożyły się obok siebie na dywanie gryząc psie przysmaki zakupione przez Wiki.

 - Dobrze zrobiłem dzwoniąc i prosząc cię o pomoc. Sam chyba nic bym nie zdziałał. Poszło tak szybko i sprawnie, że jestem zdziwiony. Moja rodzinka będzie miała niespodziankę. Nie mówiłem ci, ale wigilię postanowili zrobić u mnie. A może dołączycie ty i Aleksander? No chyba, że macie już inne plany.

 - Nie mamy żadnych. Wprawdzie posiadamy jakąś dalszą rodzinę, ale gdzieś na Rzeszowszczyźnie i raczej nie utrzymujemy z nią kontaktów. Tutaj nie mamy nikogo oprócz siebie.

 - Więc tym bardziej moje zaproszenie jest uzasadnione. Na pewno się pomieścimy, a Basia bardzo ucieszy. Poznacie przy okazji mojego tatę i teściów. To naprawdę wspaniali ludzie. Marta też była taka – zamilkł, bo gardło ścisnęło mu się ze wzruszenia. Wiki udawała, że nie słyszy jak załamuje mu się głos.

 - Na pewno będzie fajnie, a my chętnie przyjdziemy. Wydaje mi się, że Basia zrobiła na Olku ogromne wrażenie. Jest bardzo ładna i chociaż to nie jest najważniejsze on był zachwycony jej urodą i umiejętnościami kulinarnymi. Jak wracaliśmy do domu, to nie mógł przestać o niej gadać. Byłoby świetnie, gdyby oni…, no wiesz…

 - Nie chcę cię martwić, ale Olek będzie się musiał chyba napracować, żeby zdobyć jej względy. To nie chodzi o to, że ma się za skończoną piękność i z tego powodu zadziera nosa, bo tak nie jest. Ona musiała szybko dojrzeć po śmierci mamy. Ojciec pracował, a Basia zajmowała się mną, bo byłem wtedy małym pędrakiem. Potraktowała to jak misję i uznała, że małżeństwo nie jest jej pisane, bo przede wszystkim musi zadbać o nas. To złe podejście i ja od zawsze tak uważałem, ale ona wie swoje. Nawet nie wiesz jak bardzo uszczęśliwiłaby mnie wiadomość, że ona ma chłopaka, bo nie przypominam sobie, żeby go kiedykolwiek miała. Olek to dobry, spokojny człowiek i myślę, że pasowaliby do siebie. Tak, czy owak ma moje błogosławieństwo. Niech próbuje.

 - A ja chciałam jeszcze o czymś z tobą porozmawiać. Podjąłeś już jakieś decyzje odnośnie otwarcia tego serwisu? Bo jeśli tak, to ja z wielką ochotą mogłabym się rozejrzeć za jakimś lokalem. Ważne jest to, żeby był tani, nie wymagał drogiego remontu i żeby był położony w miejscu, do którego każdy bez problemu by trafił. No i czynsz nie może przekraczać naszych możliwości.

 - Szczerze mówiąc, za wiele nie myślałem, ale skoro zaczęłaś już temat, to uważam, że czas zabrać się za to i zrobimy to po nowym roku. Oczywiście lokalu można szukać już, bo to w niczym nie przeszkadza. Przynajmniej będziemy zorientowani jak takie rzeczy stoją na rynku i czy w ogóle ktoś wynajmuje. Ja też spróbuję pogrzebać w internecie. Może będę miał szczęście?