"SENS ŻYCIA" - rozdział 8

ROZDZIAŁ 8

Goście rozchodzili się późno. Umawiano się na drugi dzień świąt. Leśniakowie zaprosili do siebie Steca-seniora, a Basia miała przyjść do Pawła podobnie jak Wiki i Aleksander. Zostało mnóstwo jedzenia, więc Basia zarządziła świąteczny obiad. W pierwszy dzień wszyscy mieli odpoczywać po wigilii. W końcu Paweł został sam. Czuł się zmęczony. Lubił towarzystwo, ale taka ilość osób w pewnym momencie zaczęła go przytłaczać.

Pochował do szafek umyte przez dziewczyny talerze i sztućce. Ciasto owinął folią, żeby się nie zeschło. Żeby się odprężyć wszedł pod ciepły natrysk. Mimo zmęczenia czuł też satysfakcję. Najwyraźniej między jego siostrą i Olkiem coś zaiskrzyło. Od razu to zauważył. Basia nie potrafiła ukrywać uczuć i wszystko miała wypisane na twarzy. Olek też wyglądał na podekscytowanego. Najwidoczniej pogadali ze sobą i doszli do porozumienia. Jego teściowie zachowali się wobec Wiktorii niezwykle uprzejmie i przyzwoicie. Chyba polubili tę otwartą i wesołą dziewczynę. Szkoda, że tak się rozkleił przy wszystkich, ale ilekroć pomyślał o Marcie ściskało go gardło i pokazywały się w oczach łzy. Może kiedyś stanie się bardziej odporny na te bolesne wspomnienia? Może jak nie będzie na tym tyle się skupiał i zajmie się pracą, inaczej będzie odbierał i inaczej reagował na myśli o niej.

Wytarł mocno ciało, aż pokazały się na nim czerwone plamy. Z bólem serca popatrzył na swoje nogi. Wyglądały jakby były całkowicie pozbawione mięśni, strasznie blade i strasznie chude. – Ponoć nieużywane narządy zanikają – pomyślał z ironią. – Może powinienem poddać się jakiejś rehabilitacji, żeby je wzmocnić? Ale czy to w ogóle będzie skuteczne? Zamiast normalnych nóg mam dwa niewładne patyki – westchnął ciężko i przesiadł się na wózek. Pies już czekał na niego jakby czuł, że on pójdzie się położyć. Tak też było. Momo usadowił się w swoim legowisku, a Paweł wsunął się do łóżka. Zasnął przyłożywszy głowę do poduszki.

Znowu śnił. Klęczał w gęstej trawie i rozglądał się nerwowo.

 – Marta, gdzie ty jesteś? – wyszeptał.

 – Jestem – usłyszał, choć bardziej przypominało to szum trawy lub wiatru. – Zawsze jestem. Jestem w tobie i obok ciebie, choć ty tego nie zauważasz.

 - Jak to nie zauważam? Nie ma dnia, bym o tobie nie myślał.

 - Nadal nic nie rozumiesz…

 - Wydawało mi się, że wiem co chcesz mi przekazać.

 - Zapamiętaj. Ja to Wiki, Wiki to ja.

 - To niemożliwe… Ciebie kocham, Wiki to tylko koleżanka.

 - Musisz to zmienić…

 - Nie można kogoś pokochać na siłę.

 - Obserwuj ją, a wtedy dostrzeżesz jak bardzo jesteśmy do siebie podobne. Ta kobieta już cię kocha, choć nie zdaje sobie z tego sprawy. Przyjdzie czas, że zrozumie tak jak ty. Musisz żyć Paweł. Żyć dla siebie. Mieć rodzinę i mieć dzieci. To nie jest twój czas, żeby do nas dołączyć. My zawsze będziemy cię kochać, ale ty musisz otworzyć serce na nową miłość.

 - Dlaczego mi to robisz Martuś? - zapytał drżącym głosem.

 - Dlaczego pragnę, żebyś był szczęśliwy? Sam musisz odpowiedzieć sobie na to pytanie – odwróciła się chcąc odejść.

 - Nie odchodź, błagam…

Odwróciła się jeszcze i spojrzała mu w oczy.

 - Pamiętaj. Twój los, twoja przyszłość leży w twoich rękach. Ja zawsze będę przy tobie i zawsze będę cię kochać. Wypełnij swoje przeznaczenie…

Jej sylwetka zaczęła się rozmywać w promieniach słońca. Przytknął do czoła dłoń z nadzieją, że zobaczy ją jeszcze, ale ujrzał tylko błękitne niebo nad łąką i białego gołębia, który zerwał się do lotu.

Obudził się zlany potem. Ten sen… Ten sen był taki wyrazisty, taki konkretny. Wcześniej, gdy śnił o niej, nigdy nie przekazała mu aż tyle. - Czy ona mówiła poważnie, że ja i Wiki…? – pokręcił głową z niedowierzaniem. – To niemożliwe, żeby ta piękna dziewczyna pokochała kogoś takiego jak ja. Kalekę, który nie jest w stanie nic jej zaofiarować. Jaki pożytek może mieć ze mnie? Ja - to jeden wielki kłopot. Marta musiała się pomylić. Wcale nie są do siebie podobne.

Ten sen nie dawał mu spokoju. Żeby dojść do równowagi włóczył się z psem kilka godzin po parku. Wreszcie przemarznięty i głodny wrócił do domu. Podgrzał sobie grzybową zupę i zjadł bez apetytu. Nie miał ochoty na nic więcej.

W drugi dzień świąt przyjechała Basia. Była w znakomitym nastroju. Szykowała obiad nucąc sobie coś pod nosem. Nigdy nie widział jej takiej. Domyślił się, że to dobre samopoczucie zawdzięcza Aleksandrowi. Uśmiechnął się pod nosem. Pragnął, żeby z tego coś wyszło. Był ciekawy, czy się dogadają. W końcu Aleksander to facet po przejściach i na pewno będzie ostrożny. Baśka bez wątpienia miała dzisiaj głowę w chmurach.

Pojawili się Brollowie i od razu zrobiło się weselej. Aleksander sypał dowcipami, a Wiki mu wtórowała. Ta wesołość udzieliła się i Pawłowi. Odszedł w niebyt ten sen, bo głowę miał zaprzątniętą czym innym. Mimo to przyłapał się na tym, że częściej zerka na Wiki i porównuje ją z Martą. W końcu zganił sam siebie. – Nie powinienem tak robić. One nie są podobne. – A jednak gdzieś z tyłu głowy dopuszczał myśl, że jest kilka rzeczy, które robią w podobny sposób. Odgarnianie grzywki z czoła - identyczne. Ten uśmiech najpierw nieśmiały, a po chwili szczery i szeroki - identyczny. Błękit oczu - identyczny. – Chyba popadam w jakąś paranoję. – Jednak im dłużej się przyglądał, tym częściej zauważał znajome gesty, te same słowa, podobną spontaniczność i zadziwiającą przenikliwość. Ubiegała jego myśli, wyprzedzała je o krok. Zanim zdążył je wyartykułować, ona już o nich mówiła – zupełnie jak Marta. – Trochę go to przeraziło.

 - Paweł? – ocknął się na dźwięk swojego imienia. – Jakiś dziwny dzisiaj jesteś. Jakby nieobecny – Wiki podeszła do niego i przykucnęła przy wózku. – Może pójdziemy, bo wyglądasz na zmęczonego?

 - Nie! Absolutnie nie! Nie jestem zmęczony, tylko zastanawiałem się nad czymś. Już jestem ciałem i duchem z wami. Chcesz pogadać o naszej firmie?

 - Pewnie! Postanowiłeś już coś?

 - Postanowiłem. Zaczynamy załatwiać po nowym roku. Wprawdzie nie szukałem jeszcze żadnego lokalu, ale trzeba będzie to zrobić w najbliższych dniach.

 - A ja pogrzebałam trochę i wynotowałam trzy adresy. Brałam pod uwagę lokalizację. Nie chciałabym, żebyśmy musieli dojeżdżać głównie ze względu na ciebie. To musi być gdzieś blisko, żebyś nie miał problemu z dotarciem. Nawet dzwoniłam tam i umówiłam się z właścicielami po świętach w środę. Jeśli nie będziesz mógł, to pójdę sama i zobaczę jak to wygląda. Może będę miała szczęście.

Paweł patrzył na nią z podziwem.

 - Czy mówił ci już ktoś, że jesteś niezwykle operatywna? – Wiki roześmiała się głośno.

 - Jeszcze nie. Ty jesteś pierwszy.

 - Ja chętnie się z tobą wybiorę. Trzeba ocenić koszty ewentualnego remontu i koszty zakupu niezbędnego sprzętu. On chyba będzie najdroższy – zmartwił się.

 - Może nie będzie tak źle. Mam w domu dużą drukarkę laserową. Ma funkcję skanera i ksero. Zawsze można będzie ją wykorzystać, bo wyobrażam sobie, że jak już się zarejestrujemy to, trzeba będzie wydrukować trochę ulotek i rozwiesić na mieście. Tym zajmę się ja z Aleksandrem. Obiecał nam pomóc. Przy remoncie również.

 - Podziwiam cię. Myślisz o wszystkim.

 - Do usług panie Stec – zamrugała rzęsami zalotnie. – A gdzie to nasze gołąbki? Siedzą w kuchni i szeptają. Chodźcie tu do nas. Sami mamy pić tę kawę i jeść to pyszne ciasto?

Zarumieniona Basia przycupnęła na kanapie a obok niej Olek.

 - Macie jakieś plany sylwestrowe? – rzucił znienacka.

 - Ja na pewno nie mam. Nie jestem gotowy na przednią zabawę. Tak więc ja pass – Paweł uśmiechnął się smutno.

 - A ja chciałem was porwać. U mnie w pracy organizują. Poszłabyś Basiu?

 - W sumie…, czemu nie. Nigdy nie byłam na takiej zabawie. Czas się przekonać jak to jest.

Aleksander był wniebowzięty słysząc te słowa.

 - Będzie naprawdę fajnie. Ja już bywałem na takich zabawach i zawsze było wesoło. Dobry catering i dobra muzyka. Przetańczymy do białego rana.

W środę rano Wiki przyszła i przyprowadziła Monę. Zostawili psy i pojechali na rekonesans.

 - Poumawiałam się z właścicielami co godzinę. Chyba zdążymy się przemieścić? Lokale nie są oddalone zbytnio od siebie. Zaczniemy od tego najdalej położonego.

Lokal na pewno był kiedyś sklepem. Świadczyła o tym wielka witryna i resztki odrapanego napisu, z którego niczego się nie dowiedzieli. Właściciel czekał już na nich i wpuścił do środka.

 - Lokal jest całkiem spory. Ma duże zaplecze i co najważniejsze niewielką kuchenkę i toaletę. Jednak jest dość zniszczony. Trzeba by było wykonać solidny remont - wyjaśniał.

 - Tak…, - Paweł rozejrzał się - ponieślibyśmy spore koszty. Czy gdybyśmy się zdecydowali, na jak długo jest pan gotów wynająć nam te pomieszczenia i jaki ewentualnie byłby czynsz. Nie ukrywam, że to dla nas dość istotne, podobnie jak to, że w umowie musi być zawarta klauzula, że bez względu na okoliczności nie może nam pan wymówić przed upływem terminu.

 - No cóż… Remont na pewno będzie kosztowny. Powiedzmy, że czterysta złotych miesięcznie, ale media we własnym zakresie. Mógłbym wynająć na pięć, sześć lat.

 - W porządku. Mamy jeszcze do obejrzenia dwa lokale. Jeśli będą gorsze od tego zadzwonimy i umówimy się na podpisanie umowy, zgoda? – Paweł wyciągnął dłoń.

 - Zgoda.

Wiki popchnęła wózek w stronę wyjścia.

 - Szkoda, że ten lokal jest taki zdemolowany – westchnęła. – Byłby idealny, bo w zasadzie posiada wszystko, czego potrzebujemy.

 - To prawda, ale nie możemy iść na żywioł. Trzeba to porządnie przekalkulować.

Drugi lokal nie zachwycił ich. Był mały, ciemny, bez zaplecza. Posiadał jedynie niedużą toaletę.

 - Za mało miejsca – mruknął Paweł. – To nie jest to, czego szukamy.

Za to trzeci lokal, który położony był najbliżej mieszkania Pawła zrobił na nich przyjemne wrażenie.

 - Daleko szukamy, a mamy takie coś pod samym nosem – Wiki rozglądała się ciekawie. – Jest wybiałkowany. Możemy dać kolor jaki tylko chcemy. Jest tu jakieś zaplecze socjalne? – zapytała właściciela.

 - Tak, tam w głębi. Jest ubikacja i aneks kuchenny, a do tego niewielka pakamera, ale myślę, że wystarczająca do działalności, którą chcecie otworzyć.

Paweł spojrzał na podłogę. Wszędzie były płytki. Pomyślał, że los się do nich uśmiechnął, bo wystarczyło faktycznie tylko pomalować ściany, wnieść niezbędne meble i można było zacząć pracować.

 - Proszę nam powiedzieć na jakich warunkach chce pan to wynająć. Chodzi mi o miesięczny czynsz.

 - Nie zedrę z was. Pięćset złotych miesięcznie i media we własnym zakresie. Mnie najbardziej chodzi o to, żeby ta umowa opiewała na kilka lat, a najlepiej na dziesięć. Trochę odnowiłem lokal i nie chcę, żeby nadal stał i robił za pustostan.

Paweł uśmiechnął się szeroko.

 - Te warunki bardzo nam odpowiadają i jeśli pan się zgodzi, wrócimy tu jutro i podpiszemy umowę na dziesięć lat. Myślę, że nie zaczniemy wcześniej jak po nowym roku, ale umowę możemy spisać z datą drugiego stycznia.

 - W takim razie zapraszam jutro o tej samej porze. Zredagują państwo umowę, tak?

 - Oczywiście. Zawsze można wnieść jakieś poprawki, jeśli coś nie będzie panu odpowiadać. W takim razie do jutra – Paweł uścisnął mężczyźnie dłoń. To samo zrobiła Wiki.

Ten lokal poprawił im nastrój. Wracali do domu podekscytowani. Oboje nie sądzili, że uda się najważniejszą dla nich rzecz załatwić w tak krótkim czasie. Wiki oddzwoniła do pierwszego mężczyzny informując go, że rezygnują z jego lokalu.

Paweł otworzył drzwi i wjechał do przedpokoju witany przez oba psy.

 - To ty się rozbierz i może nastaw expres, a ja skoczę z nimi na spacer. Będzie szybciej. Chodźcie pieski. Idziemy pobiegać – sprawnie założyła im obu obroże i zapiąwszy smycze wyprowadziła je z mieszkania. Już nie obawiała się, że Momo może zrobić jej psikusa i po prostu zwiać. Słuchał się jej i reagował na komendy. Poza tym była Mona, a bez niej on się nigdzie nie ruszał. Wiki weszła do parku i uwolniła psy ze smyczy.

 - Pobiegajcie trochę. Proszę, macie piłeczki – rzuciła im dwie piłki tenisowe jedną po drugiej. Ucieszone puściły się za nimi w pogoń.

Następnego dnia poszli z gotową umową. Właściciel bardzo dokładnie ją przeczytał, również klauzulę o nie wypowiadaniu umowy przed gwarantowanym terminem. Uśmiechnął się.

 - Widzę, że zabezpieczacie się, ale to dobrze. Sam nie zredagowałbym tego lepiej. Podpisujemy. – Cała trójka złożyła swoje podpisy na oryginałach i kopiach umowy. Paweł postanowił od razu zapłacić właścicielowi za styczeń.

 - Dzięki temu będę mógł spać spokojnie.

 - Skoro pan tak chce… Ja mam tu jeszcze książeczki opłat za media. Oddaję je panu, bo od stycznia to pan będzie za to płacił i to chyba wszystko. Za chwilę zamknę drzwi i oddam panu dwa komplety kluczy. Od teraz to jest wasze przynajmniej na dziesięć lat. Powodzenia.

Jeszcze tego samego dnia pokazali lokal Basi i Aleksandrowi.

 - Przecież to można machnąć w ciągu jednego dnia. Po nowym roku pomaluję wam to. Wy kupcie tylko farby. Mam jakieś wałki w domu. Zobaczycie, że pójdzie raz dwa, a wy myślcie nad sprzętami. Może jakieś dwa biurka? Powinny być duże, bo pewnie zaczną wam znosić do naprawy jakieś laptopy.

 - Ja myślałem, żeby kupić jeden wielki stół. Widziałem takie. Mają ładne krzywizny i dobrze wyglądają. Do tego ze dwie szafki na podręczne przybory, na pewno jakiś stolik pod twoją drukarkę Wiki i jakiś regał na dokumenty. To chyba wszystko. Mam nadzieję, że niczego nie pominąłem?

 - Chyba nie… I tak braki wyjdą w praniu.

Jeszcze przed sylwestrem Wiktoria zostawiwszy Monę u Pawła wybrała się na zakupy do sklepu z farbami. Na szczęście Aleksander zostawił jej samochód. Paweł całkowicie zdał się na jej gust. Powiedział tylko, że najlepiej by było, gdyby kolory nie były zbyt krzykliwe, a raczej łagodne i ciepłe. Wybrała trzy. Aneks kuchenny, ubikację i dwie ściany w pokoju biurowym postanowiła pomalować na blady oranż. Dwie pozostałe miały być pomalowane w kolorze czekoladowym. Pakamerze chciała nadać kolor ciepłego, jasnego beżu, a wszystkie sufity standardowo na biało.

Zakupione rzeczy zawiozła od razu na miejsce. Pomyślała, że ten lokal naprawdę spełniał ich wymagania. Drzwi i dwa szerokie okna zaopatrzone były w zewnętrzne rolety, a zlewozmywaka w kuchence i muszli klozetowej nie musieli wymieniać, bo wyglądały na nowe. Z własnej inicjatywy zainwestowała w czajnik elektryczny i kilka tanich kubków, a także w szufelkę, szczotkę do zamiatania i mopa. Zostawiwszy to wszystko w pakamerze pojechała do Pawła, żeby zdać mu relację z zakupów.

 - Na wszystko wzięłam faktury – mówiła. – Tak będzie nam łatwiej się rozliczyć, choć ja z góry cię uprzedzam, że nie dysponuję jakimś wielkim nadmiarem gotówki, raczej ciągle narzekam na jej brak. Ze spłatą będziesz więc musiał trochę zaczekać. Poza tym trzeba będzie zainwestować w jakiś szyld. Nie musi być wyszukany, ale musi dawać jasny przekaz czym się zajmujemy.

 - Nie ma sprawy. Przecież mówiłem ci, że mam trochę pieniędzy z odszkodowania. W ogóle ich nie ruszałem, a teraz przydadzą się jak nic. Dużo załatwiania przed nami i trochę się martwię, że większość z tych spraw obciąży ciebie. Sporo czytałem ostatnio na temat zakładania firmy i wiem, że musimy załatwić regon, pojechać do gazowni i zakładu energetycznego, żeby na nas przepisali liczniki. Trzeba zaliczyć też urząd skarbowy. Trochę tego będzie. Musimy nauczyć się prowadzić książkę przychodów i rozchodów. Nie będę udawał, że się tego nie boję – zakończył z obawą. Wiki była bardziej optymistycznie nastawiona.

 - Nie martw się na zapas. Damy sobie radę. W urzędach sama wszystko pozałatwiam, chyba że będzie potrzebna twoja obecność jako wspólnika, wtedy pojedziemy razem. Będzie dobrze.

Paweł uśmiechnął się. Wiki była pełna energii i wielkiego zapału do tego przedsięwzięcia i mocno wierzyła, że wszystko się uda. Jemu też udzielił się ten optymizm.

 - Masz tyle w sobie entuzjazmu, że mogłabyś nim obdzielić pół miasta. Naprawdę cię podziwiam.

Sylwester zbliżał się wielkimi krokami. Basia czuła w związku z nim silną presję po pierwsze dlatego, że miała poznać kolegów z pracy Aleksandra, którzy zapewne doskonale pamiętali jego pierwszą żonę i na pewno nie odmówią sobie porównywania ich obu, a po drugie chciała naprawdę dobrze wyglądać i nie odstawać od reszty towarzystwa. Aleksander był w trasie, a ona po pracy szalała po galeriach usiłując wybrać coś stosownego. Wreszcie natknęła się na coś, co ją naprawdę urzekło i w dodatku leżało na niej jak druga skóra. Sukienka składała się z warstw ułożonych bardzo pomysłowo, zebranych w pasie, podkreślających figurę i w dodatku w kolorze, który lubiła najbardziej – makowej czerwieni. Materiał był cieniutki, poprzetykany złotymi nitkami, ale nie przesadnie i doskonale współgrał z jej ciemną karnacją i czarnym kolorem włosów. Dodatków nie kupowała. W domu miała czarne, dość wygodne szpilki i czarną kopertówkę do kompletu.

Kiedy Aleksander wystrojony w elegancki garnitur przyjechał po nią, po prostu oniemiał.

 - Ależ jesteś piękna – wyszeptał z podziwem lustrując ją od stóp do głów. – Wyglądasz zjawiskowo.

Basia nie przywykła do komplementów oblała się purpurą, wsunęła rękę pod ramię Aleksandra i bez słowa zeszła do samochodu.

Wiktoria zamknęła za bratem drzwi życząc mu jeszcze udanej zabawy. Nie czuła jakoś żalu, że ten wieczór spędzi sama. Nie pierwszy raz zresztą. Zaparzyła sobie mocnej kawy i włączyła telewizor. Przynajmniej popatrzy jak inni się bawią. Jednak nie potrafiła się skupić na tym, co ogląda, bo jej myśli krążyły wokół Pawła. Wreszcie przed godziną dwudziestą trzecią zerwała się z kanapy, zapakowała butelkę szampana, zapięła psu smycz i wyszła z domu. – Raz kozie śmierć. Najwyżej mnie przepędzi i pewnie będzie miał rację. W końcu gdyby chciał spędzić ten dzień ze mną przecież powiedziałby mi o tym. Poza tym, skoro ja się nudzę w samotności i on też, to chyba lepiej ponudzić się we dwoje.

Dotarła do domu Pawła i niepewnie nacisnęła dzwonek u drzwi. Potem naciskała jeszcze kilkakrotnie, ale nikt jej nie otwierał. Nie słyszała skamlenia psa, ani żadnego ruchu w mieszkaniu. Zaniepokojona wyciągnęła z kieszeni telefon i wybrała numer Pawła. Teraz wyraźnie słyszała sygnał jego komórki dochodzący z mieszkania. – Gdzie on jest i dlaczego nie zabrał ze sobą telefonu? – Wiedziała, że Basia bawi się z Olkiem, a starszy pan Stec ma dyżur w pracy. Zdezorientowana wyszła na zewnątrz nie bardzo wiedząc, co robić. W końcu ruszyła przed siebie.